Σε μια κοινωνία που ο βιαστής παιδιών προστατεύεται από το νόμο σε περίπτωση άμεσης δημοσίευσης της ταυτότητας του, σε μια χώρα που η αντιδικία αναδύει από τα ξυρισμένα της κεφάλια μια μπόχα φασισμού και όψιμου ναζισμού, μια κοπέλα βλέπει στο πρόσωπο της να συγκεντρώνεται το μίσος, η εκδικητικότητα, η ξενοφοβία, η ομοφοβία κι ότι ακόμη στρεβλό και άρρωστο ανέδειξε η “Ελλάδα που ανήκει στους Έλληνες” από το 1981 μέχρι και σήμερα.
Διαβάσαμε για “σωτηρία” νέων που μόλις έμαθαν για την πάθηση της πόρνης έσπευσαν να λάβουν το “φάρμακο των επόμενων ωρών”. Ακούσαμε για το χρέος της αστυνομίας να προβάλλει τα άτομα εκείνα που με “την αμαρτωλή αρρώστια, φυτεύουν το θάνατο στα πουλιά των παιδιών μας”.
Ότι έκανε η ίδια ήταν απαράδεκτο. Και να ‘ταν η μόνη καλά θα ήταν. Υπάρχει όμως κάτι που πολλούς θα κάνει να τρομάξουν. Ειδικά εκείνους, που βαθιά μέσα τους πιστεύουν ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο οφείλουν να φοβούνται σήμερα, είναι το άρρωστο αίμα μιας Ρωσίδας πόρνης και τα βρώμικα δωμάτια μιας πολυκατοικίας στην Πατησίων. Είναι το δέλεαρ “χωρίς καπότα”.
Αν τους μιλήσεις για το πόσοι καυλώνουν με αυτό, ένας Θεός ξέρει πώς θα το πάρουν. Πιθανότατα σαν ψέμα. Δεν με νοιάζει όμως να πείσω κάποιον που έτσι κι αλλιώς έχει πάρει την απόφαση του να μην με πιστέψει. Ας πάει να ρωτήσει τα “νέα παιδιά που σώθηκαν από το άρρωστο μουνί της Ρωσίδας” -που πολύ θα ήθελαν κάποιοι να το γράψουν έτσι, αλλά η δημοσιοκαφρική τους ιδεολογία τους εμποδίζει- κι ίσως τότε μάθαιναν την αλήθεια για το “ελεύθερο αγοραίο γαμήσι”.
Ως τότε, με το νερό να έχει ξεχειλίσει το αυλάκι και να μας έχει ήδη μουσκέψει ως το λαιμό,
απαιτώ εδώ και τώρα να μάθω ποια είναι αυτά τα παιδιά που τους σηκώθηκε στο άκουσμα “χωρίς καπότα”. Ποιοι είναι αυτοί που αύριο μπορεί να πουν στην αδερφή μου, στην κόρη μου, στην εγγονή μου “αν μ’ αγαπάς τότε θα με εμπιστευτείς”. Έτσι όπως με μεγάλη ευαισθησία έπραξαν με τη Ρωσίδα πόρνη.