Κακεντρεχης ο τιτλος του θεματος. Δεν χρειαζοταν.
Δεν θελω να πιστεψω οτι υπαρχει τοσος κομπλεξισμος στο νηματοθετη ωστε να ωθειται να προσδωσει πικροχολη διασταση στον προβληματισμο του.
Επισης ειναι ατοπη η συγκριση ανθρωπων με ζωα, για ευνοητους λογους.
Για οσους εχουν απολεσει καποιο ζωακι, τα συναισθηματα ειναι πολυ εντονα. Εχει βεβαια να κανει και με τη συνσαισθηματικη νοημοσυνη του καθενος.
Ψυχολογοι υποστηριζουν οτι καποιοι ανθρωποι εξωτερικευουν πιο ευκολα και αφειδως τα συναισθηματα τους στα ζωα γιατι ισως δεν νιωθουν την ευαλοτοτητα στην οποια μπαινουν οταν ανοιγονται σε βαθος στους ανθρωπους. Το ζωο που το φροντιζεις αλλωστε δεν θα σε προδωσει ποτε...
Απ την αλλη, στην εποχη των σοσιαλ που ζουμε, ο καθενας ανακοινωνει οτι θελει, πολυ περισσοτερο δε αν δεν προσβαλει το κοινο αισθημα ή καποιον συγκεκριμενο. Οκ, καποιες φορες υπαρχει και υπερβολη. Ειναι αυτο κινητρο, να κινητοποιησει τον κομπλεξισμο μας, τον όποιον κομπλεξισμο που μπορει να εχουμε μεσα μας; Ισως ναι...
Ο Μπλετσας, ειτε μας ειναι προσωπικα συμπαθης, ειτε οχι, ειναι ενα προσωπο με αναγνωρισιμοτητα, ζει απ αυτο το πραγμα, κι ως επακολουθο κοινοποιησε αυτη του την απωλεια... Ο σκυλακος ηταν κι αυτος μερος της εκπομπης... Σιγα τα ωα... Ξαναλεω, και μια δοση υπερβολης να υπαρχει δεν ειναι αβασιμη και εξωπραγματικη....
Ας ειμεθα λιγο πιο επιεικεις στην κριτικη μας... για ολους μας, νομιζω, θα ειναι πιο γονιμο...