Για να γίνω πιο σαφής δεν γίνεται να μην πληρώνουμε τις δόσεις μας προς την ΕΚΤ και το δημόσιο χρέος προς τρίτες χώρες, διότι τότε θα τους βρούμε όλους απέναντί μας. Και για να τα πληρώνουμε αυτά πρέπει να συνεχίσουν να μας δανείζουν, όπου σαφώς και θα μας βάζουν κάποιους όρους.
Τώρα μακάρι εσείς να τους πείσετε να δεχθούν πιο χαλαρή περιοριστική πολιτική και να καταφέρετε και ανάπτυξη. Αλλά πως θα το καταφέρετε αυτό, με κρατικές επιχειρήσεις αναστέλοντας τις ιδιωτικοποιήσεις; Σε ποιο κράτος του πλανήτη πάνε καλά οι κρατικές επιχειρήσεις για να πάνε κι εδώ;
Για να μην αναφερθώ σε θέμα που δεν έχει άμεση οικονομική διάσταση, της παιδείας όπου η πρώτη εξαγγελία ήταν η επιστροφή των "αιωνίων" φοιτητών. Μ' αυτό λέτε πως θα αυξήσουμε την αξιοπιστία των Ελληνικών ΑΕΙ και την αξία των πτυχίων τους; Κωλόχαρτα θα θεωρούνται διεθνώς, εννοώ περισσότερο κι από τώρα...
Μύθος 1[sup]ος[/sup] (και δημοφιλέστερος):
ΟΙ ΑΙΩΝΙΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΕΠΙΒΑΡΥΝΟΥΝ ΤΟΝ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟ
Ουδέν ψευδέστερο!
Καθότι, ήδη από τον πρώτο νόμο-πλαίσιο 1268/1982
(όπου δεν υπήρχε κανένα ανώτατο όριο διάρκειας φοίτησης),
όλα τα οικονομικής φύσεως προνόμια που απέρρεαν από την φοιτητική ιδιότητα (μειωμένο εισιτήριο,
δωρεάν συγγράμματα, πρόσβαση σε φοιτητικές λέσχες ή εστίες, ιατροφαρμακευτική ασφάλιση, κλπ.),
αφαιρούνταν μετά την παρέλευση της 9ετίας για τις ιατρικές σχολές (6+3),
και της 6ετίας για τις υπόλοιπες (4+2).
Εάν τα πανεπιστήμια ελάμβαναν όλα αυτά τα χρόνια,
κονδύλια ανάλογα με τον συνολικό αριθμό των φοιτητών (ενεργών ή μη),
ένα είναι βέβαιο:
Τα χρήματα αυτά, δεν τα προσπορίζονταν οι αιώνιοι φοιτητές.
Και εάν κάποιοι επιμένουν ακόμα σε αυτόν τον ισχυρισμό,
επικαλούμενοι απίθανα επιχειρήματα του τύπου
"μη απόδοση των χρημάτων
που επένδυσε πάνω τους το κράτος, όσο ήταν ακόμη ενεργοί φοιτητές",
τότε θα ήθελα να δω να δείχνουν την ίδια ευαισθησία
για τον πολλαπλάσιο (των 180.000 αιωνίων) αριθμό πτυχιούχων που
είτε είναι άνεργοι,
είτε μετανάστευσαν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά,
είτε πολύ περισσότερο απασχολούνται σε αντικείμενα απολύτως άσχετα
με το περιεχόμενο των σπουδών τους (προφανώς όχι από δική τους επιλογή).
Και -εν πάση περιπτώσει- η "λιωμένη καραμέλα" της οικονομικής επιβάρυνσης,
κάποια στιγμή θα πρέπει να τεκμηριωθεί με μια ακριβή (ποσοτική) εκτίμηση του κόστους …
ώστε να ξέρουν και οι ίδιοι πόσο κοστίζουν στον έλληνα φορολογούμενο (και ενδεχομένως
-με εισοδηματικά κριτήρια πάντοτε- να κληθούν να καταβάλλουν το αντίτιμο της παρατεταμένης φοίτησής τους). Δηλαδή, μηδαμινό!
Μύθος 2[sup]ος[/sup] (επίσης δημοφιλής):
ΟΙ ΑΙΩΝΙΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ "ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑ" & "ΦΟΙΤΗΤΟΠΑΤΕΡΕΣ"
Ευτελής λαϊκισμός!
Αυτό αφορά μια ελάχιστη μειοψηφία του συνόλου των αιωνίων φοιτητών, που αμφιβάλλω αν ξεπερνά το 5%. Ενός απλός πολλαπλασιασμός του αριθμού ΑΕΙ & ΤΕΙ της χώρας (περίπου 600) επί των αριθμού των κομματικά ενταγμένων σε αυτές (να είναι 50 άτομα ανά σχολή;... μπορεί να λέω και πολλούς ... εκ των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία είναι ενεργοί φοιτητές) συγκριτικά με τις 180.000 λιμνάζοντες τον περασμένο Σεπτέμβριο, δίνουν την απάντηση.
Μύθος 3[sup]ος[/sup] (ο πιο intellectuelle) :
"Η ΚΑΘΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ ΣΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΛΙΣΤΕΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ
ΕΧΕΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΩΝ ΑΙΩΝΙΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ,
ΑΦΟΥ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΥΣ ΠΟΥ ΕΞΕΤΑΖΟΝΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΜΕΣΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗΣ".
Δημιουργική λογιστική (ανάλογη με αυτή που μας οδήγησε στη χρεοκοπία, εν μέσω θριαμβολογιών)
Εφόσον ο ΜΕΣΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗΣ θα επηρεάζεται από συγκεκριμένα χρονικά όρια σπουδών,
είναι προφανές ότι κατά την αξιολόγηση, θα συνεκτιμηθεί και το ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗΣ.
Δηλαδή: ο ΜΕΣΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗΣ μπορεί τεχνητά να μειώνεται, όσο θα μειώνεται ο ανώτατος επιτρεπόμενος χρόνος φοίτησης (= κοπτοραπτική). Καθώς όμως θα στενεύουν τα χρονικά όρια, μοιραία, θα αυξάνεται και το ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ που κάποτε εισήχθησαν, αλλά τελικά δεν αποφοίτησαν εντός των επιτρεπομένων ορίων (και τελικά διαγράφηκαν).
Με δυο λόγια …
σπρώχνουμε τα κακά του σκύλου κάτω απ το χαλί, και ωραιοποιούμε την κατάσταση.
Για να το κάνω λιανά, θα φέρω ένα ακραίο παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι ένα Παν/μιο, θέσπιζε ένα πολύ αυστηρό (πολύ στενό) ανώτατο χρονικό όριο σπουδών, και εντός αυτής της ασφυκτικής προθεσμίας, κατάφερνε να πάρει πτυχίο μόνον ένας ή δύο φοιτητές (και οι υπόλοιποι διαγράφονταν).
Είναι άραγε νοητό αυτό το Παν/μιο, να παρουσίαζε αυτόν τον (αξιοθαύμαστα χαμηλό) ΜΕΣΟ ΧΡΟΝΟ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗΣ, ως "
μέση τιμή";!;! Πλάκα κάνουμε;
Ή μήπως θεωρείτε ότι οι αξιολογητές των Παν/μίων είναι τόσο μαλάκες, ώστε μαζί με τον ΜΕΣΟ ΧΡΟΝΟ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗΣ, να μην ρωτήσουν και τι ΠΟΣΟΣΤΟ ΦΟΙΤΗΤΩΝ αφορά αυτός ο μέσος χρόνος;
Και εάν σε αυτή την προφανή παρατήρηση κάποιοι αντιτείνουν ότι
η διαγραφή φοιτητών
θα ωθήσει έναν ικανό αριθμό φοιτητών να εντατικοποιηθούν ώστε να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους,
τότε ένα τέτοιο επιχείρημα -αυθαιρέτως- προϋποθέτει ότι
ο ίδιος αριθμός φοιτητών
δεν ολοκληρώνει τις σπουδές, λόγω οκνηρίας.
Μήπως υπάρχει κάποια επιστημονική μελέτη που να καταγράφει τα αίτια καθυστέρησης
(όπως θα όφειλε κάθε οργανωμένο κράτος με τη στοιχειώδη ευαισθησία απέναντι στους πολίτες του,
να κάνει, προτού προτείνει λύσεις για να αντιμετωπίσει ένα -πράγματι- προβληματικό φαινόμενο);