Παντως εγω ως δεξιος αρχισα ηδη την αντισταση.Δυο πεινιρλι που πηρα 4 ευρω δε πηρα αποδειξη.Απο κει που τα παιρνω εχει πολυ δουλεια και οπου μπορει αποφευγει να κοβει αλλα εγω παντα τη ζητουσα μεχρι προτινος και τον αναγκαζα να κοβει.Απο δω και περα πλεον οχι.Ποσα λεφτα ειναι στα 4 ευρω;Επισης πηρα ολα τα χρηματα απο την τραπεζα.Ο καθενας οτι μπορει ας κανει.
Η Πολιτική είναι πολύ σοβαρό πεδίο, για να έχουν θέση τα οπαδικά μας αισθήματα. Αν θέλουμε να ικανοποιήσουμε τον οπαδισμό μας, μπορούμε κάλλιστα να διαλέξουμε ο καθένας από μια ποδοσφαιρική ομάδα, και να πλακωνόμαστε για χάρη τους.
Το ίδιο ισχύει και για την ανάγκη της προσωπικής μας αυτοεπιβεβαίωσης (λ.χ.
"Eίδες που στα λεγα εγώ; Καλά να πάθεις τώρα!")
Στα χρόνια του μνημονίου, βρέθηκαν να χρωστούν (και να αδυνατούν να ανταποκριθούν) άνθρωποι,
που μέχρι τότε δεν γνώριζαν τι θα πει η λέξη "χρέος". Ήταν δηλαδή συντηρητικοί-προσεκτικοί στις επιλογές τους.
Η δύσκολη θέση στην οποία περιήλθαν αυτοί οι συμπολίτες μας (εξαιτίας των πολιτικών αποφάσεων),
αποτελούν
σκηνές από το δικό μας μέλλον.
Μας αφορά, δηλαδή, ακόμα κι εάν δεν νιώθουμε κανένα αίσθημα αλληλεγγύης γι αυτούς.
Εάν μπορούσαμε -θεωρητικά- να αντιστοιχήσουμε μια πάθηση σε κάθε λαό (με βάση τα εθνολογικά χαρακτηριστικά του),
τότε ο ελληνικός λαός θα έπασχε από μυωπία.
Δεν μπορεί να δει μακριά,
ούτε στον χρόνο ("δος ημίν σήμερον" και αύριο … "έχει ο Θεός"),
ούτε στον χώρο. Όλοι βλέπουμε μέχρι τα όρια της οικογένειάς μας, του κόμματος μας, της (συντεχνιακής) ομάδας μας,
αλλά όχι μέχρι τα σύνορα της πατρίδας μας. Τα σύνορα της Ελλάδας, φαίνεται ότι πέφτουν πολύ μακριά για να μπορούν να τα διακρίνουν τα μυωπικά μας, μάτια.