Ιδού και η εμετική ανακοίνωση των διοργανωτων της φασιστικης αντισυγκεντρωσης.
Αηδια, ντροπή, υποκρισια, σιχαμαρα.
Αυτοί που λοιδωρούσαν και κατακεραύνωναν τους αγωνιζόμενους κατοίκους για τις αδιάκοπες κινητοποιήσεις τους, ανακάλυψαν όψιμα την αξία των κινητοποιήσεων και του «πεζοδρομίου». Των κινητοποιήσεων, βέβαια, που γίνονται με τα λεφτά της εργοδοσίας και με την επικοινωνιακή προβολή που αυτή τους εξασφαλίζει. Τώρα, οργανώνουν «κάθοδο» των εργαζομένων στην Αθήνα, την Πέμπτη 16/4. Αποσκοπούν, αφενός, να πιέσουν τη νέα κυβέρνηση να αφήσει ασύδοτη την Eldorado Gold και, αφετέρου, να δημιουργήσουν ένα ευρύτερο κλίμα συμπάθειας στους «διωκόμενους βιοπαλαιστές», που παλεύουν για το «ψωμί των παιδιών τους» κλπ.
Η αλήθεια, όμως, είναι λίγο διαφορετική. Γιατί το «δικαίωμα» στην εργασία δεν είναι προνόμιο των λίγων, που έδειξαν ελαστική συνείδηση και λειτουργούν σαν τυφλά όργανα της εργοδοσίας. Γιατί η ανάγκη για δουλειά αφορά και τους πολλούς, που είτε θα χάσουν τις δουλειές τους, είτε θα χάσουν κάθε ελπίδα να απασχοληθούν, στο μέλλον, στον τόπο τους, εξαιτίας της ολοκληρωτικής επικράτησης της μεταλλευτικής δραστηριότητας. Γιατί, τέλος, η ανάγκη για δουλειά δεν μπορεί να νομιμοποιήσει την οποιαδήποτε δραστηριότητα, ακόμη κι αυτήν, που, σε ένα βάθος χρόνου, θα περιθωριοποιήσει και τους ίδιους τους εργαζόμενους στα μεταλλεία και τα παιδιά τους.
Ας μην περιμένουν, λοιπόν, να συναντήσουν, στην Αθήνα που θα «κατέβουν», κάποιο κύμα συμπάθειας. Η συμπάθεια, η αλληλεγγύη και η υποστήριξή μας αφορά εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας της Χαλκιδικής που αγωνίζεται όχι για το προσωπικό - ατομικό συμφέρον, αλλά για το κοινό, συλλογικό όφελος. Που, δυο δεκαετίες τώρα, αντιστέκεται και «ματώνει». Που δε διστάζει να βάλει σε κίνδυνο και την ατομική ελευθερία εκατοντάδων αγωνιστών, οι οποίοι οδηγούνται στα δικαστήρια, σαν κοινοί εγκληματίες, με σωρεία κατηγοριών κακουργηματικού χαρακτήρα. Που μας έπεισε ότι αυτός ο αγώνας είναι και δικός μας αγώνας»