Εμείς, οι προδότες
Πέντε χρόνια… Για πέντε χρόνια εμείς ήμασταν οι προδότες. Οι νεοφιλελεύθεροι γερμανοτσολιάδες που γουστάραμε ο λαός να πεινάει. Να χάνουν οι άνθρωποι τις δουλειές τους, να μένουν στο δρόμο, να αυτοκτονούν.
Εμείς ήμασταν οι νενέκοι που σκύψαμε το κεφάλι στους κακούς Ευρωπαίους. Που υιοθετήσαμε το σκοτεινό σχέδιο της «Νέας Τάξης» εναντίον του υπέροχου και αδούλωτου ελληνικού λαού. Γιατί τα κάναμε όλα αυτά; Μα επειδή μισούμε και το λαό και την Ελλάδα! Πέρα φυσικά από τα οικονομικά οφέλη που αποκομίσαμε από όλο αυτό το αλισβερίσι με τους ξένους.
Αυτοί ήταν οι αγαπησιάρηδες. Τον αγαπούσαν το λαό, τον πονούσαν τον Έλληνα. Του έταζαν αυξήσεις μισθών, εξαΰλωση φορολογίας, εξαφάνιση ανεργίας. Γιατί αυτοί διέθεταν τον άσο στο μανίκι. Έλεγαν πως θα πήγαιναν στους Ευρωπαίους, θα τους κολλούσαν στον τοίχο και θα τους ανάγκαζαν να μαζέψουν τα μνημόνια και να βάλουν την ουρά στα σκέλια. Το χρέος; Ποιο χρέος; Αρχικά θα το έβγαζαν απεχθές και επαχθές. Θα δημιουργούσαν μια Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (όπως έκαναν στο Μεξικό μετά την πτώση του Μαξιμιλιανού) και θα το εξαφάνιζαν στο πι και φι. Στην πορεία έβαλαν λιγουλάκι νερό στο κρασί τους και ανακάλυψαν πως το χρέος δεν ήταν, λέει, βιώσιμο γι’ αυτό οι Ευρωπαίοι θα μας το χάριζαν.
Εμείς τους λέγαμε πως δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Τους εκλιπαρούσαμε για συνεργασία, για συναίνεση. Αυτοί, όμως, ανένδοτοι. Συνέχιζαν να υπόσχονται και να τάζουν στον κόσμο. Με τα λεφτά των άλλων. Με λεφτά που δεν υπήρχαν καν.
Για πέντε χρόνια εμείς καθυβριστήκαμε, στοχοποιηθήκαμε, δεχθήκαμε απειλές. Ορισμένοι μάλιστα προπηλακίστηκαν, έφαγαν και ξύλο. Όχι μόνο επώνυμοι αλλά και απλοί εργαζόμενοι. Από τους ελεγκτές και τους οδηγούς των ΜΜΜ έως τους εργαζόμενους στα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές.
Την ίδια στιγμή αυτοί πούλαγαν μούρη. Βλέπετε, αυτοί όχι απλώς αγαπούσαν το λαό, αυτοί ήταν ο λαός. Σε κάθε ευκαιρία ζητούσαν από τον κόσμο να βγαίνει στους δρόμους, να παραλύει το κράτος. Αν μέσα στην αναμπουμπούλα καιγόταν και κάνα μαγαζί δεν χάλαγε δα κι ο κόσμος. Ζητούσαν από τους φορολογουμένους να μην πληρώνουν, ακόμα και αν είχαν να πληρώσουν (άλλο αν τώρα παρακαλάνε ακόμα και αυτούς που δεν έχουν να είναι απολύτως συνεπείς στις φορολογικές τους υποχρεώσεις). Ο στόχος ήταν ένας: Να καταρρεύσει η οικονομία, να διαλυθεί η Ελλάδα για να πέσει ο ΓΑΠ, ο Παπαδήμος, οι «Σαμαροβενιζέλοι» Μας έλεγαν πως μόλις έρθουν τα πράγματα αυτοί θα έσκιζαν «με ένα νόμο και ένα άρθρο» τα μνημόνια και ως διά μαγείας θα επανέφεραν την Ελλάδα στο 2009.
Και στις 25 Ιανουαρίου ήρθαν στην εξουσία. Και ξεκίνησαν ένα show που φαιδροποίησε τη χώρα μας στα μάτια όλων των κατοίκων της Γης. Ένα show που κατέληξε σε μια άνευ όρου παράδοση και στη σιωπηλή παραδοχή πως «Ναι, δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Ναι, τόσο καιρό σας λέγαμε ψέματα». Στο ίδιο διάστημα έχωσαν στην κυβέρνηση ως ισότιμο εταίρο το φριχτό ακροδεξιό κόμμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, ενώ μας φόρτωσαν για πρόεδρο τον Προκόπη Παυλόπουλο, άξιο εκπρόσωπο της δεξιάς νεοκαραμανλικής λαίλαπας που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία με την άθλια διακυβέρνηση της περιόδου 2004-2009.
Θα περίμενε κανείς μια συγγνώμη, μια αυτοκριτική. Τίποτα όμως αυτοί. Όλα καλά κι όλα ωραία. «Σκίσαμε τα μνημόνια» (που από δω και πέρα θα ονομάζονται αλλιώς), «εξαφανίσαμε την Τρόικα» (που από δω και πέρα θα ονομάζεται αλλιώς). Ακόμη και το –μέχρι πρότινος– ιερό τοτέμ της παράταξης, ο (έντιμος τουλάχιστον) Μανώλης Γλέζος, απαξιώθηκε επιδεικτικά από τους νέους κατοίκους του Μαξίμου. Μόνο και μόνο επειδή τόλμησε να στηλιτεύσει την αποκρουστική ασυνέπεια των «συντρόφων» του.
Αλήθεια, όμως, φίλοι μου. Περιμένατε κάτι άλλο; Πού να την βρουν την τσίπα αυτοί; Μόνο Τσίπρα έχουν…
