Να και ενα πολυ ωραιο αρθρο απο το Θεμο Αναστασιαδη.
Ξερω, ξερω, "ποιος χεζει το Θεμο". Αλλά τα λεει περιφημα, κακά τα ψεματα.
Το ξέραμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και όλη η Αριστερά, μια ζωή έχει τρομακτική ανάγκη από τους ιδεολογικούς «μύθους» προκειμένου να επιβιώσει. Ακόμα και όταν ο κόσμος το ’χει τούμπανο, αυτοί το κρατάν κρυφό καμάρι και χρειάζονται 30 χρόνια και 8 ολομέλειες για να παραδεχτούν ότι κάπου έσφαλαν... Πλην, όμως, αυτά γίνονταν σε άλλες εποχές. Σήμερα, με την πληροφόρηση να σε πλακώνει ελεύθερα απ’ όλες τις πάντες, δεν μπορείς πια να επιμένεις παντού και πάντα στην ψεύτικη πραγματικότητα. ΠΡΟΣΕΞΤΕ, οι Συριζαίοι δεν λένε τα ψέματα κατ’ ανάγκη για να κοροϊδέψουν τον κόσμο αλλά πρωτίστως τον εαυτό τους! Δεν θέλουν να παραδεχτούν τον… ρεαλισμό που υποχρεώθηκαν να ζουν και να συνομιλούν! Μέχρι προχθές μας ζάλιζαν ότι έχουν μείνει αμετακίνητοι στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και τώρα πάνε για το νέο τετραετές και βλέπουμε. Μετά φάγανε «κόλλημα» («ΞΕΚΟΛΛΑ!», που ’λεγε προεκλογικά κι ο θείος Πάνος) ότι διαπραγματεύονται πιο σκληρά από τους άλλους. Το ότι χρειάστηκαν τόσο χρόνο, κάποιες σφαλιάρες και διάφορα αδιέξοδα πηγαινέλα στα Eurogroup για να φτάσουμε βασικά εκεί όπου ήταν οι προηγούμενοι, το παρουσιάζουν ως σκληρή διαπραγμάτευση. Για να ’μαστε δίκαιοι, να παραδεχτούμε ότι ΚΑΙ ΤΟ ’ΘΕΛΑΝ και το ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ όσο μπορούσαν και όσο καταλάβαιναν. Μάλιστα.
Προσπάθησαν σκληρά να διαπραγματευτούν. Ομως η διαπραγμάτευση δεν κρίνεται από το πόσες ώρες ή μέρες κάθισες στο τραπέζι, αλλά στο ποιος πήρε όλα τα λεφτά στο τέλος! Ε, λοιπόν, εκ του αποτελέσματος χάσαμε. Γυρίζουμε εκεί όπου ήμασταν και ίσως χειρότερα. Αρα η πιο επιεικής διατύπωση είναι ότι προσπάθησαν να διαπραγματευτούν και απέτυχαν στους βασικούς στόχους. Και διαγραφή του χρέους δεν έγινε, και τις ανειλημμένες υποχρεώσεις μας αναγνωρίσαμε, και την αξιολόγηση των πεπραγμένων αποδεχτήκαμε, και την ανάγκη νέου προγράμματος... υποδεχτήκαμε με ζητωκραυγές. Αλλά το «χούι» δεν φεύγει! Τη μια λένε «μας εκβιάζουν με ασφυξία», την άλλη ότι «δεν νιώθουμε καμία θηλιά»! Τη μία λένε για δημοψήφισμα, την άλλη το διαψεύδουν μετά βδελυγμίας και την επομένη το ξαναλένε! Μια τρέλα. Ολη μέρα.
Ολα αυτά δεν τα λέμε για να ισοπεδώσουμε τις όποιες προσπάθειες έκαναν οι Συριζαίοι εμπειρογνώμονες, ούτε για να προδικάσουμε από τώρα το τελικό αποτέλεσμα, που στο κάτω-κάτω θα δείξει από μόνο του. Αλλωστε όλοι πάμε πάσο στους Συριζαίους, δεν τους λέμε τις κακές λέξεις «μνημόνιο» και «κωλοτούμπα» (παρότι κάνουν 100 τη μέρα) γιατί δεν θέλουμε να τους προγκάρουμε και ευχόμαστε να βρούνε μια άκρη με την Ε.Ε. να σωθούμε όλοι μαζί. Επί τούτου δηλαδή κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε λες και έχουμε απέναντί μας στην εξουσία μωρά παιδιά που χρήζουν ειδικής προστασίας, μην τους μείνει κάνα παιδικό τραύμα ότι πρόδωσαν τα ιδανικά τους. Ως εδώ καλά. Από ένα σημείο όμως και πέρα υπάρχει ανάγκη να συνεννοηθούμε μεταξύ μας πραγματικά. Ασε το πώς τα παρουσιάζουμε στον Σόιμπλε... Εδώ όμως όταν λέμε μέρα να εννοούμε «με φως» και όχι «μαύρο σκοτάδι», και όταν λέμε για κρέας να μη χρειάζεται να του βγάζουμε τα λέπια πριν το φάμε. Αν το ’χουν πάρει τόσο πολύ επί πόνου, ας προτείνουν το νέο ΕΠΙΤΟΜΟ ΣΥΡΙΖΑΙΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ, να το διαβάσουμε, να το εμπεδώσουμε, για να μπορούμε να ΣΥ-ΝΕ-ΝΟ-ΟΥ-ΜΑ-ΣΤΕ.
Το ψάρι, κρέας; OK. Ας το λέμε, λοιπόν, μοσχαράκι ιχθυοτροφείου ή μπιφτέκι πελαγίσιο, να καταλαβαινόμαστε. Θα ήταν πολύ καλύτερα για όλους αν ο Τσίπρας απλά μας έλεγε «το παλέψαμε ως εκεί που δεν παίρνει, το είδατε, μας έλιωσαν, μας εκβίασαν, αυτά τα λίγα πήραμε, τόσα χάσαμε, βάλτε πλάτη να σταθούμε όλοι μαζί». Αλλά όταν μας λέει «νικήσαμε», τι θα συμβεί αν έτσι ξαφνικά αντί του ευρώ βρεθούμε στο... άλλο, το «διπλό»;