Ο λόγος που η ΕΕ δεν συγκαταλέγει την Ολλανδία στην κατηγορία των φορολογικών παραδείσων είναι πολιτικός:για την αλλαγή της ευρωπαϊκής φορολογικής νομοθεσίας απαιτείται ομοφωνία των κρατών μελών της Ένωσης.Στην ουσία η Ολλανδία, αποτελώντας τη Μέκκα των φορολογικών εδρών για ένα σωρό ευρωπαϊκούς επιχειρηματικούς ομίλους, αποστερεί από τα υπόλοιπα μέλη της ΕΕ φορολογικά έσοδα άνω των 70δισ το χρόνο.Απο τα οποία εισπράττει η ίδια γύρω στα 10δισ.Και αυτό όχι γιατί έχει ιδιαίτερα χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές από τα υπόλοιπα κράτη μέλη.Αλλά γιατί είναι ιδιαίτερα "ελαστική" στη φορολόγηση εταιρικών μερισμάτων, συμμετοχικών αγοραπωλησιών, τόκων ενδοεταιρικών δανείων, royalties κλπ. Γεγονός που τελικά, μέσω εταιρειών χαρτοφυλακίου (holdings),επιτρέπει τη δημιουργία τεχνητών δομών ομίλου,που διευκολύνουν τη ροή χρήματος υπ αυτή την μορφή.
Ο ΟΟΣΑ μάλιστα έχει πολύτιμα δεδομένα που θα βοηθούσαν στην αύξηση της διαφάνειας των ολλανδικων φορολογικών πρακτικών,αλλά η χρήση τους σκοντάφτει σε... κυβερνητικά veto.
H δε Tax Justice Network έχει κατατάξει την "πορτοκαλί ασπίδα" από πλευράς αδιαφάνειας,ακριβώς πίσω από Παρθένους και νησιά Κέυμαν.
Το καλό όμως είναι αλλού.Με το που μυρίστηκαν όλοι αυτοί οι αξιότιμοι ευρωπαίοι επιχειρηματίες με τις φορολογικές έδρες στο Άμστερνταμ,ότι οι κυβερνήσεις τους-ελέω κρίσης- μοιράζουν ενισχύσεις και επιχειρηματικά δάνεια με κρατικές εγγυήσεις ,έσπευσαν απ τους πρώτους να απλώσουν τη χερούκλα του ζήτουλα στα κράτη τους.Και με το που σκέφτηκαν κάποιες κυβερνήσεις (Γαλλία, Πολωνία,Δανία) να τους αποκλείσουν, βγήκαν οι Βρυξέλλες δαγκώνοντας:ούτε να το διανοηθείτε!Ο αποκλεισμός αντίκειται στην ιερή αρχή της ελεύθερης κίνησης των κεφαλαίων!
Το παράθυρο του Όβερτον είναι ορθάνοιχτο. Τη γνωστή αυτή θεωρία εξήγησε πολύ πετυχημένα παλιότερα και ο Νικίτα Μιχάλκοφ,χρησιμοποιώντας την παραδοξολογία του παραδείγματος του κανιβαλισμού.