Τέτοιες ώρες το 45 έπεφτε το Βερολίνο.
Την προβληματική της Γερμανίας και της σχέσης της με την Ευρώπη τη συνόψισε σε ανύποπτο χρόνο ο Foucault,σε μια σειρά διαλέξεων του στο Collège de France, το 1977.
H ιδέα της Ευρώπης και της ευρωπαϊκής ισορροπίας αποκρυσταλλώθηκε στη συνθήκη της Βεστφαλίας.Η οποία αποτελεί και την πρώτη,πλήρη,συνειδητή και ρητή εκδήλωση ενός πολιτικού ισοζυγίου.Κύρια λειτουργία της ήταν η αναδιοργάνωση της Αυτοκρατορίας,ορίζοντας το καταστατικό της,τα δικαιώματά της σε σχέση με τις γερμανικές αρχές και τις ζώνες επιρροής επί γερμανικού εδάφους της Γαλλίας, Αυστρίας και Σουηδίας.Ηταν φυσικό επόμενο λοιπόν, επί γερμανικού εδάφους να σφυρηλατηθεί για αιώνες η "Ευρωπαϊκή Δημοκρατία".Η Ευρώπη ως νομικοπολιτική οντότητα και ως πολιτικοδιπλωματικό σύστημα ασφαλείας έγινε κατ αυτόν τον τρόπο ένα παιχνίδι, που οι ισχυροί επέβαλαν στη Γερμανία προκειμένου να ξεχνά το όνειρο ανασυγκρότησης της Αυτοκρατορίας.Και μολονότι ο αυτοκράτορας δεν ξύπνησε ποτέ,δεν είναι περίεργο που η Γερμανία σηκώνει κεφάλι κάθε τόσο,λέγοντας:"εγώ είμαι η Ευρώπη,επειδή εσείς το θελήσατε".Και αυτό το λέει στον γαλλικό ιμπεριαλισμό,στην αγγλική κυριαρχία και στο ρώσικο επεκτατισμό.Που θέλησαν να αντικαταστήσουν τη γερμανική επιθυμία της Αυτοκρατορίας με την "υποχρέωση" της Ευρώπης.Δεν πειράζει,λένε οι Γερμανοί,γιατί η Ευρώπη είναι η αυτοκρατορία μου.Και είναι δίκαιο να συμβεί έτσι,επειδή την Ευρώπη τη δημιουργήσατε για να επιβάλλετε στη Γερμανία τη γαλλική,αγγλική και ρωσική κυριαρχία.
Αν κάτι τελικά πρέπει να σωθεί σήμερα,είναι οι κατακτήσεις των τελευταίων εβδομήντα χρόνων.Γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι να διαλυθεί η νομισματική κοινότητα.Αλλά νιώθοντας η Γερμανία "προδομένη" απ τους ευρωπαίους εταίρους της και αποκλεισμένη,να ξυπνήσει η πίκρα και η μνησικακία,που θα την κάνουν να εγκαταλείψει τον Mann,τον Brecht,τον Grass -εκείνο δηλαδή που συνοψίζεται ως zivilisation- για να αγκαλιάσει και πάλι τον Wagner, τον Nietzsche,τον Schopenhauer και τον Jürgen-τους "τέσσερις καβαλάρηδες" της kultur.
