το ξέρω ότι δεν ήταν αυτό ακριβώς το επιχείρημά του
η ουσία όμως των λεγομένων του ήταν αυτή:όλοι αυτοί εδώ μέσα που έπεσαν πάνω στον Περίανδρο, γιατί δεν στηλίτευσαν και την ενέργεια του Κουφοντίνα (που κατ' αποτέλεσμα ήταν και επαχθέστερη για το θύμα του).
Βέβαια, αυτή η κουβέντα αποτελεί τμήμα μιας ολόκληρης προβληματικής, η οποία έχει να κάνει με τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία κάθε φορά μεταφράζονται και αξιολογούνται από ΜΜΕ και προβατο-κοινωνία δύο φαινομενικά όμοια (ή αν όχι όμοια, τότε παρόμοια γεγονότα).
π.χ. για την άδικη δολοφονία του Γρηγορόπουλου κλαίγαν όλα τα κανάλια με μαύρο δάκρυ και κάηκε η μισή Αθήνα, από την άλλη όμως για την δολοφονία του αστυνομικού Νεκτάριου Σάββα το καλοκαίρι του 2009 από την Σέχτα Επαναστατών τα κανάλια εξάφρασαν μέσω των δημοσιογραφίσκων τους με ψύχραιμο τρόπο την λύπη τους και φυσικά δεν άνοιξε μύτη (αλήθεια, πόσοι από εσάς θυμούνταν το όνομα του δολοφονηθέντος???).
Και όποιος πει μαλακίες του τύπου "ναι, αλλά αυτός δεν ήταν παιδί" ή "ναι , αλλά ήταν οι κίνδυνοι της δουλειάς του", να πάει να τα πει αυτά στην οικογένεια που άφησε πίσω του, σύζυγο και ανήλικο κοριτσάκι).
Σίγουρα όταν χάνεται ένα μικρό παιδί προκαλεί στην κοινωνία μεγαλύτερη συγκίνηση απ' ότι π.χ. όταν χάνεται ένας ενήλικας.
Αλλά η ανθρώπινη ζωή είναι απόλυτο μέγεθος και κάθε μία είναι το ίδιο πολύτιμη και ξεχωριστή. Κατά συνέπεια θα έπρεπε να τηρούνται τα προσχήματα και να αποφεύγονται οι υπερβολές.
Η επιλεκτική ευαισθησία αποτελεί το λιγότερο υποκρισία.
Για όποιον πάντως θέλει να θυμηθεί, μπορεί να αφιερώσει 2 λεπτά από το χρόνο του και να διαβάσει εδώ