Εγώ επιμένω ότι θεωρούμε τις ταινίες αυτές και τις αξιολογούμε ως αντικείμενα, έχει χαθεί δηλαδή το στοιχείο του θάμβους και της έκπληξης μπροστά στη ρήξη και το καινούριο που συνιστά μια σκηνοθετική πρόταση. Μου συνέβη με το Ρόμα, μου συνέβη με τον Ψυχρό Πόλεμο, μου συνέβη και με τα Παράσιτα. Έχω αποκομίσει την εντύπωση ότι οι σκηνοθέτες αυτοί έχοντας εμπεδώσει στην εντέλεια το μάθημά τους κάνουν επίδειξη τεχνικής και γνώσεων. Όπως κι η σαπουνόφουσκα -κατ' εμέ- που ονομάζεται Λάνθιμος.
Όλα αυτά δεν μπορεί να είναι άσχετα με το γεγονός ότι το όραμα μιας ριζικής αλλαγής του κόσμου έχει χάσει κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο - ως επί το πλείστον, βέβαια.
Άρτια έργα θεώμεθα σαν κριτικοί ή επιμελητές έργων τέχνης.
Τίποτα περισσότερο.
