"Αλλος ένας μεγάλος σκηνοθέτης του παγκόσμιου κινηματογράφου έφυγε αργά τη Δευτέρα, λίγες μόνο ώρες μετά την απώλεια του Σουηδού Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Ο Μικελάντζελο Αντονιόνι, ένας από τους πιο σημαντικούς Ιταλούς σκηνοθέτες, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 94 ετών.
Μοντερνιστής, που έδινε σημασία στην αισθητική, γύρισε ταινίες που άφησαν το σημάδι τους στην ιστορία του κινηματογράφου, όπως η Περιπέτεια, Η έκλειψη, Blow Up, Επάγγελμα Ρεπόρτερ, Ζαμπρίσκι Πόιντ, Κραυγή, Νύχτα, κ.λπ.
Η καριέρα του Αντονιόνι εκτείνεται σε έξι δεκαετίες. Ήταν ένας από διάσημους σκηνοθέτες της χώρας του, πολιτικά προσανατολισμένος, που κατάφερε να κερδίσει την αναγνώριση με μοναδικές ταινίες στις δεκαετίες του '60 και του '70.
Μετά από πολλά χρόνια συνεργασιών με τα μεγαλύτερα ονόματα του μεταπολεμικού κινήματος του νεορεαλισμού, που αναπτύχθηκε στην Ιταλία όσο πουθενά αλλού, ο Αντονιόνι διακρίθηκε για σειρά ταινιών του, μέσα από τις οποίες εξερευνούσε τη συναισθηματική στειρότητα της σύγχρονης κοινωνίας.
Απεικόνιζε την αποξένωση χρησιμοποιώντας ελάχιστους διαλόγους και μακρά πλάνα. Μαζί με τον Φεντερίκο Φελίνι βοήθησαν τον ιταλικό κινηματογράφο να περάσει στο επόμενο στάδιο, μετά τον νεορεαλισμό: αυτό του προσωπικού σινεμά και του σινεμά φαντασίας.
Ο ίδιος δήλωσε κάποτε: «Εάν δεν είχα γίνει σκηνοθέτης, θα γινόμουν αρχιτέκτονας ή ίσως ζωγράφος. Νομίζω ότι είμαι κάποιος που έχει πράγματα να δείξει, παρά πράγματα να πει».
Ο Αντονιόνι γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1912 στη Φεράρα Εμίλια Ρομάνα. Μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, ξεκίνησε το 1940 σπουδές κινηματογράφου στη Ρώμη, στο Centro Sperimentale Di Cinematografia της Τσινετσιτά.
Εκεί συνάντησε καλλιτέχνες, με τους οποίους συνεργάστηκε αργότερα, όπως ο Ρ.Ροσελίνι.
Το 1972 κλήθηκε από την κινεζική κυβέρνηση να επισκεφθεί την Κίνα για να κάνει το ντοκιμαντέρ Chung Kuo/China. Όμως, η ταινία παρεξηγήθηκε από τις κινεζικές αρχές, οι οποίες το αποκήρυξαν ως αντικινεζικό και αντικομμουνιστικό, καθώς -όπως πίστευαν- παρουσίαζε τη χώρα με λάθος τρόπο.
Το 1985 έπαθε εγκεφαλικό και έμεινε μερικώς παράλυτος χωρίς να μπορεί να μιλήσει. Το 1995 κέρδισε ένα Όσκαρ για την προσφορά του στην έβδομη τέχνη.
«Στους άδειους, σιωπηλούς χώρους του κόσμου βρήκε μεταφορές που φωτίζουν τις σιωπηλές περιοχές στις καρδιές μας, βρίσκοντας σ' αυτές μια παράξενη και τρομερή ομορφιά: λιτή, κομψή, αινιγματική, στοιχειωμένη» δήλωσε ο Τζακ Νίκολσον το 1995 παρουσιάζοντας το τιμητικό Όσκαρ.
Το σώμα του θα εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα την Τετάρτη στο δημαρχείο της πόλης, ενώ η κηδεία θα γίνει την Πέμπτη στη Φεράρα."
Newsroom ΔΟΛ
Καλά, επιδημία έπεσε;!!!
Πάντως, το αξίζει το θεματάκι του ο Μικελάντζελο, αν μη τι άλλο αφοσιώθηκε πιο πολύ από τον Μπέργκμαν στην ψυχολογία των ερωτικών σχέσεων... Αν και δεν ήταν το ίδιο σπουδαίος, οι ταινίες του μάλιστα θεωρήθηκαν από κάποιους υπερεκτιμημένες, ειδικά η τριλογία Περιπέτεια-Έκλειψη-Νύχτα, πάντως ΔΕΝ γυρίζονται τόσο καλές ταινίες πλέον είναι γεγονός..
Το πρόσφατο EROS στο οποίο είχε γυρίσει μία ιστορία (είναι σπονδυλωτή ταινία, στην οποία συμμετέχει και ο Σόντερμπερκ και ο Καρ Βάι), το έχετε δει; Θα σπεύσω να το δω, αν και κάποιος κριτικός είχε γράψει πέρυσι θυμάμαι, ότι το κομμάτι του Αντονιόνι αποπνέει τις διαθέσεις ενός ηλικιωμένου ηδονοβλεψία
Σωστός ο Μικελάντζελο, ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει..
Μοντερνιστής, που έδινε σημασία στην αισθητική, γύρισε ταινίες που άφησαν το σημάδι τους στην ιστορία του κινηματογράφου, όπως η Περιπέτεια, Η έκλειψη, Blow Up, Επάγγελμα Ρεπόρτερ, Ζαμπρίσκι Πόιντ, Κραυγή, Νύχτα, κ.λπ.
Η καριέρα του Αντονιόνι εκτείνεται σε έξι δεκαετίες. Ήταν ένας από διάσημους σκηνοθέτες της χώρας του, πολιτικά προσανατολισμένος, που κατάφερε να κερδίσει την αναγνώριση με μοναδικές ταινίες στις δεκαετίες του '60 και του '70.
Μετά από πολλά χρόνια συνεργασιών με τα μεγαλύτερα ονόματα του μεταπολεμικού κινήματος του νεορεαλισμού, που αναπτύχθηκε στην Ιταλία όσο πουθενά αλλού, ο Αντονιόνι διακρίθηκε για σειρά ταινιών του, μέσα από τις οποίες εξερευνούσε τη συναισθηματική στειρότητα της σύγχρονης κοινωνίας.
Απεικόνιζε την αποξένωση χρησιμοποιώντας ελάχιστους διαλόγους και μακρά πλάνα. Μαζί με τον Φεντερίκο Φελίνι βοήθησαν τον ιταλικό κινηματογράφο να περάσει στο επόμενο στάδιο, μετά τον νεορεαλισμό: αυτό του προσωπικού σινεμά και του σινεμά φαντασίας.
Ο ίδιος δήλωσε κάποτε: «Εάν δεν είχα γίνει σκηνοθέτης, θα γινόμουν αρχιτέκτονας ή ίσως ζωγράφος. Νομίζω ότι είμαι κάποιος που έχει πράγματα να δείξει, παρά πράγματα να πει».
Ο Αντονιόνι γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1912 στη Φεράρα Εμίλια Ρομάνα. Μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, ξεκίνησε το 1940 σπουδές κινηματογράφου στη Ρώμη, στο Centro Sperimentale Di Cinematografia της Τσινετσιτά.
Εκεί συνάντησε καλλιτέχνες, με τους οποίους συνεργάστηκε αργότερα, όπως ο Ρ.Ροσελίνι.
Το 1972 κλήθηκε από την κινεζική κυβέρνηση να επισκεφθεί την Κίνα για να κάνει το ντοκιμαντέρ Chung Kuo/China. Όμως, η ταινία παρεξηγήθηκε από τις κινεζικές αρχές, οι οποίες το αποκήρυξαν ως αντικινεζικό και αντικομμουνιστικό, καθώς -όπως πίστευαν- παρουσίαζε τη χώρα με λάθος τρόπο.
Το 1985 έπαθε εγκεφαλικό και έμεινε μερικώς παράλυτος χωρίς να μπορεί να μιλήσει. Το 1995 κέρδισε ένα Όσκαρ για την προσφορά του στην έβδομη τέχνη.
«Στους άδειους, σιωπηλούς χώρους του κόσμου βρήκε μεταφορές που φωτίζουν τις σιωπηλές περιοχές στις καρδιές μας, βρίσκοντας σ' αυτές μια παράξενη και τρομερή ομορφιά: λιτή, κομψή, αινιγματική, στοιχειωμένη» δήλωσε ο Τζακ Νίκολσον το 1995 παρουσιάζοντας το τιμητικό Όσκαρ.
Το σώμα του θα εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα την Τετάρτη στο δημαρχείο της πόλης, ενώ η κηδεία θα γίνει την Πέμπτη στη Φεράρα."
Newsroom ΔΟΛ
Καλά, επιδημία έπεσε;!!!
Πάντως, το αξίζει το θεματάκι του ο Μικελάντζελο, αν μη τι άλλο αφοσιώθηκε πιο πολύ από τον Μπέργκμαν στην ψυχολογία των ερωτικών σχέσεων... Αν και δεν ήταν το ίδιο σπουδαίος, οι ταινίες του μάλιστα θεωρήθηκαν από κάποιους υπερεκτιμημένες, ειδικά η τριλογία Περιπέτεια-Έκλειψη-Νύχτα, πάντως ΔΕΝ γυρίζονται τόσο καλές ταινίες πλέον είναι γεγονός..
Το πρόσφατο EROS στο οποίο είχε γυρίσει μία ιστορία (είναι σπονδυλωτή ταινία, στην οποία συμμετέχει και ο Σόντερμπερκ και ο Καρ Βάι), το έχετε δει; Θα σπεύσω να το δω, αν και κάποιος κριτικός είχε γράψει πέρυσι θυμάμαι, ότι το κομμάτι του Αντονιόνι αποπνέει τις διαθέσεις ενός ηλικιωμένου ηδονοβλεψία
Σωστός ο Μικελάντζελο, ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει..
