Γιατι, οταν πηγαιναν να υποδεχτουν τους ηθοποιους απο το Τολμη και γοητεια ηταν καλα; Οταν πηγαινουν να υποδεχτουν ποδοσφαιριστες στο αεροδρομιο, ειναι καλα; Εγω στο Δημοτικο ειχα παει με τον αδερφο μου που ειναι Παναθηναικος, να δω απο κοντα τον Χουαν Ραμον Ροτσα το καιρο που ηταν ποδοσφαιριστης και στα καλυτερα του. Θα εβγαζε φωτογραφιες σε εμπορικο κεντρο με φιλαθλους. Θυμαμαι τον κοσμο, τον συνωστισμο, τον πανζουρλισμο, που φευγανε και σπαγανε πραγματα μεσα στο εμπορικο. Οσον αφορα τα τουρκικα σηριαλ. Ειναι ποιοτικα, ψυχαγωγικα, ακριβες παραγωγες. Εχω δει μερικα, οπως το Ασι, Σουλειμαν. Ειναι ωραια. Θυμαμαι το Asi το οποιο διαδραματιζοταν στην Ανατολικη Τουρκια, σε χωριο, εδειχνε τοπια, εξωτερικα γυρισματα. Υπερπαραγωγη. Μολις τελειωσε, τελευταια σκηνη εδειξε ολους τους συντελεστες του σηριαλ. Και δε χωραγαν στην οθονη. Δεκαδες! Οπως και σηριαλ γυρισμενα Κωνσταντινουπολη. Εξωτερικα γυρισματα, τοπια, Βοσπορος, σπιταρωνες βιλες. Αρα ο κοσμος επιβραβευει το ποιοτικο. Οπως επιβραβευει και το ποιοτικο τραγουδι και μουσικη. Γι αυτο Τουρκοι, Βουλγαροι, Αλβανοι, Γιουγκοσλαβοι, Ρουμανοι, Ισραηλινοι, ειναι ξετρελαμενοι με την ελληνικη μουσικη και γνωριζουν απ εξω κι ανακατωτα τους Ελληνες τραγουδιστες. Το ποιοτικο παντα θα επικρατει και θα πουλαει περισσοτερο. Και ειναι και τι του πηγαινει του καθενος. Εχουν δοκιμασει να προβαλλουν ρωσικα σηριαλ, ιταλικα, ισπανικα, μεχρι Μπολυγουντ απο Ινδια. Και πανε απατα.
