ενα πολύ καλό κείμενο του Ηλία Φραγκούλη,πριν τα όσκαρ
Λίγες ώρες απομένουν μέχρι το μεγαλύτερο και πιο αγαπημένο κινηματογραφικό ξενύχτι της χρονιάς. Τα λατρεύουμε, τα μισούμε, τα φθονούμε, τα κανιβαλίζουμε, τα περιμένουμε σα να’ ναι γιορτή, κάθε χρόνο. Το 2013 είχε καλές ταινίες, αλλά όχι ΤΗΝ ταινιάρα. Γι’ αυτό κι απόψε θα ζήσουμε ένα μεγάλο θρίλερ. Επιτέλους!
Όπως συνηθίζω να λέω επί σειρά δεκαετιών, το να κάνεις προβλέψεις για τα Όσκαρ είναι βαθύτατα… εγωκεντρικό και υποκειμενικό! Είναι μια εσωτερική πάλη του δικού σου γούστου και της δικής σου προσμονής, να κερδίσουν αυτά που προτιμάς, απέναντι στην υποχρέωση του να ακούσεις τις «εντολές» του ξένου Τύπου, των ανθρώπων που βιώνουν σχεδόν εκ των έσω τη βιομηχανία του Χόλιγουντ, αλλά και ν’ ακολουθήσεις τα άπειρα βραβεία που έχουν προηγηθεί και «φανερώνουν» (υποτίθεται) ρεύματα ή τάσεις που αφορούν στον τρόπο σκέψης των χιλιάδων ψηφοφόρων της Ακαδημίας.
Το 2013 μας έδωσε πολλές καλές ταινίες, με μια ενδιαφέρουσα ποικιλία σε είδη και θεματικές, όμως, στο φινάλε, κάτι αισθανόσουν να είναι… απών. Αυτό που λέμε «η μεγάλη ταινία». Αν το πάρουμε με τη λογική των αστεριών της βαθμολόγησης που όλοι γνωρίζετε, μιλάμε για μια χρονιά με πολλά τριάρια, αλλά ελάχιστα που φιλμ που αξίωναν τη θέση του μέγιστου.
Παρατηρώντας τις εννέα ταινίες που διεκδικούν το μεγάλο Όσκαρ, με μια πρώτη ματιά, ξεχωρίζει αμέσως το «Gravity» του Αλφόνσο Κουαρόν. Αυτή ήταν Η ταινία του 2013. Βγήκε στις αμερικανικές αίθουσες στις αρχές του Οκτώβρη, έκανε τεράστιες εισπράξεις παγκοσμίως (λες και ήταν καλοκαιρινό blockbuster!), πήγε το σινεμά ένα βήμα μπρος (σε επίπεδο παραγωγής και τεχνολογίας) και μετέφερε το θεατή σε ένα μέρος… έξω από τον κόσμο μας, πειστικότατα και διασκεδαστικά. Από την αρχή, δεν φαινόταν πως το φιλμ του Κουαρόν μπορεί να έχει σοβαρή τύχη στα Όσκαρ. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως η Ακαδημία δεν μπορεί να καταλάβει ή να αναγνωρίσει ως είδος οτιδήποτε βγαίνει… εκτός πλανήτη Γη! Ενίοτε, το σινεμά του φανταστικού αγγίζει τις υποψηφιότητες, αλλά στο τέλος της βραδιάς μετράει μονάχα μερικά τεχνικά βραβεία (για να μην πάμε δεκαετίες πίσω, σε ταινίες του Στίβεν Σπίλμπεργκ που άλλαξαν το ίδιο το Χόλιγουντ και τη βιομηχανία του, ας θυμηθούμε την πιο πρόσφατη περίπτωση του «Avatar» του Τζέιμς Κάμερον, το οποίο κέρδισε… 3 Όσκαρ για φωτογραφία, σκηνογραφία και οπτικά εφέ). Μια Ακαδημία που δεν αναγνωρίζει το σινεμά των ειδών, για μένα, είναι μια προβληματική Ακαδημία. Κι αν το ξανακάνει με το «Gravity», προτιμώντας το… κλαψιάρικο «μήνυμα», θα είναι ακόμη μια χρονιά που θα λυπηθώ για το αποτέλεσμα
Η κλάψα είναι, προφανώς, το «12 Χρόνια Σκλάβος» του Στιβ ΜακΚουίν. Έχει το αβανταδόρικο θέμα (ο τίτλος τα λέει όλα), σε μια πατρίδα που έχει εκλέξει ως Πρόεδρό της έναν Αφροαμερικανό (sic) σου κλείνει το ματάκι με μια σιγουριά, όμως, το παρελθόν μας έχει διδάξει ότι το… χρώμα δεν είναι πάντοτε το σίγουρο χαρτί («The Color Purple»). Το μέγα ερωτηματικό γύρω από έναν οσκαρικό «θρίαμβο» της ταινίας του ΜακΚουίν είναι… τα υπόλοιπα βραβεία του! Αυτή τη στιγμή δείχνει να είναι το φαβορί στο διασκευασμένο σενάριο και παίζει 50/50 για το δεύτερο γυναικείο ρόλο. Αυτά. Η ταινία της χρονιάς; Ποιος ήρθε;
Ο «Σκλάβος» διεκδικεί 9 Όσκαρ, το «Gravity» πάει για 10. Το πρώτο φαίνεται να κερδίζει σε 2 – 3 κατηγορίες, το δεύτερο θα κινηθεί μεταξύ 6 – 7. Καταλάβαμε, εντάξει; Βέβαια, πέρσι, το «Επιχείρηση: Argo» του Μπεν Άφλεκ έφυγε με… 3 (μόλις) Όσκαρ (καλύτερης ταινίας, διασκευασμένου σεναρίου και μοντάζ) ως ο «μέγας» νικητής. Ακούω γέλια στο βάθος;
Ας δούμε, λοιπόν, που καταλήγει το όλο οσκαρικό παιχνίδι για φέτος. Με κάποια τόλμη σε μερικές από τις προβλέψεις. Και αύριο μέρα είναι, εδώ θα μετράμε… θύματα και πληγές, καλό πράγμα είναι και η αυτοκριτική. Βασικό χαρακτηριστικό της λίστας που ακολουθεί: ένας είναι ο νικητής, όχι το τάδε μπορεί να το πάρει, αλλά είναι από δίπλα και το άλλο και άμα προκύψει το παράλλο μπορεί και να τα πάρει το τέταρτο και σας τα έλεγα, εγώ τα είχα «προβλέψει»…