Καλημέρα σε όλους. Ελπίζω αυτό το μουντό
πρωινό Παρασκευής να σας βρίσκει όλους καλά και έτοιμους για μεσημεριανή μπιρίμπα στο γηροκομείο, στο ΚΑΠΗ ή όπου αλλού είστε.
Θα κάνω μια μικρή(όχι πάνω από 8 πόντους) τοποθέτηση.
Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο παρόν νήμα, ένιωσα να κουμπώνω όπως το bitters στο old fashioned. Μπορώ να πω ότι ακόμα και όταν καταλάβαινα το απόλυτο τίποτα, δεν ένιωσα ποτέ ξένο σώμα και μέρα με τη μέρα άρχισα να πιάνω τον ρυθμό, τις συνήθειες, τα αστεία και όλα όσα κάνουν ξεχωριστό αυτό το νήμα για μας. Δυστυχώς διάφορα θέματα προσωπικά, με κρατάνε εκτός του μπου για καιρό κάνοντας δύσκολο κάποιες φορές όταν επιστρέφω να δω τα επεισόδια που έχασα.
Έχω την τύχη να γνωρίζω προσωπικά κάποια μέλη, μερικά από αυτά δυστυχώς δεν γράφουν πλέον. Σίγουρα σε ένα φόρουμ ανεξαρτήτως ενδιαφέροντος είναι πιο εύκολο να υπάρχουν διαφωνίες παρά συγκλίσεις. Το θέμα είναι να μπορείς όταν αντιλαμβάνεσαι το λάθος σου, την μαλακία που μπορεί να έχεις κάνει, να έχεις το θάρρος να το παραδέχεσαι και να πηγαίνεις παρακάτω. Δεν ξέρω αν ο κόσμος είναι ένα υπέροχο μέρος, όπως λέει ο Hemingway, είναι πάντως ένα σκληρό μέρος. Το σίγουρο για μένα, είναι ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει μια σταθερή πυξίδα στις σχέσεις του και τα πιστεύω του και να μην καταφεύγει σε ευκολίες αλά καρτ.
Στην τέχνη πατάω σε δύο βάρκες, η μία είναι του κλασικού, του ρομαντισμού, της αναγέννησης, και η άλλη είναι το μοντέρνο, το σύγχρονο, το νέο, το επαναστατικό. Στην καθημερινότητα, όμως, θέλω να προχωράω μόνο μπροστά με αυτούς που επιλέγω και με επιλέγουν και τους υπόλοιπους να τους γράφω στα αρχίδια μου. Αυτό είναι ένα κοινό της πραγματικής μου προσωπικότητας με την περσόνα του wired στο μπου.
Καταλαβαίνω ότι κάποια από τα παραπάνω μπορεί να μοιάζουν Κινέζικα σε κάποιους, αλλά ποιο θα ήταν το νόημα αν συνέβαινε κάτι διαφορετικό.
