Αυτή η «κριτική» δεν είναι κριτική, είναι, μάλλον, μία απλή ιστορία. Ο τίτλος της ιστορίας είναι, «Κρυφές Ζωές».
Τριγυρνούσα στον Πειραιά κάποιο ζεστό βράδυ του Νοέμβρη. Ένα κορίτσι μυστήριο μου έστελνε μυνήματα.
Η Aria του bou.
Κάθε φορά που κάποιο νέο(;) κορίτσι προσγειώνεται στο σάιτ, πολλά μέλη, μεταξύ αυτών και εγώ, μπαίνουμε στη διαδικασία να τσεκάρουμε τι καπνό φουμάρει το γυναικείο νικ που εμφανίστηκε.
Το ότι δεν είχε τηλέφωνο φόρα παρτίδα, δεν μου έκανε εντύπωση, το κάνουν πολλές, το να μην ορίσει δωράκι, όμως, ήταν κάτι που δεν το βλέπεις πολύ συχνά.
Άφηνε το δωράκι στην κρίση των καλών και γεναιόδωρων αντρών που θα επέλεγε να συναντήσει. Εκεί σκέφτηκα ότι ή έχουμε να κάνουμε με κάποιον που τρολάρει ή με κάποια άβγαλτη. Η Aria ήταν το δεύτερο. Της έγραψα ότι καλό θα ήταν να ορίσει ένα δωράκι η ίδια αλλιώς όλοι θα θελήσουν να τη γαμήσουν τζάμπα.
Ήμουν από τους πρώτους που έστειλα μήνυμα πιστεύω, πήρα την απάντηση νωρίς, στην αρχή ήταν χωρίς αριθμό τηλεφώνου. Η Aria απλά ενημέρωνε ότι ήταν νέα στο χώρο, λίγα πράγματα για τον εαυτό της και δήλωνε ότι ίσως τις επόμενες μέρες θα έχει και νούμερο επικοινωνίας. Είμαι πάντα δύσπιστος σε αυτές τις περιπτώσεις αλλά και περίεργος να δω που θα βγει η καινούργια επαφή. Κάποια στιγμή μου έστειλε τη φωτογραφία της. Δεν εντυπωσιάστηκα, δεν ήταν ιδιαίτερα καθαρή και σίγουρα όχι αντιπροσωπευτική, εκεί σκέφτηκα πως δεν θα επιδιώξω συνάντηση. Αυτό άρχισε να αλλάζει όταν μου έστειλε τον αριθμό της. Αργήσαμε να πιάσουμε λίγο ρυθμό γιατί το βαιμπερ της, δεν έδειχνε πότε ήταν online.
November
Έτσι φτάσαμε στο βράδυ του Νοέμβρη.
Μήνυμα με το μήνυμα, προσπαθούσα να καταλάβω, τι παίζει με αυτό το κορίτσι. Έπιασα τον εαυτό μου να φλερτάρει μαζί της, όπως φλερτάρουμε με κάποια που γνωρίσαμε ή προσπαθούμε να γνωρίσουμε. Η συζήτηση μαζί της, είχε στοιχεία πραγματικού φλερτ, αυτό το «φλερτ» με έκανε να θέλω να συναντήσω την Aria και να δω ποια είναι η μικρή που γράφει και «μιλάει» τόσο ωραία και συνάμα ερωτικά.
Το πείραγμα
Έχω παρκάρει κοντά στο Πασαλιμάνι και αποφασίζω να κατέβω και να περπατήσω λίγο. Αράζω στην πεζούλα και περιμένω ένα φιλαράκι, γύρω μου ζευγάρια και παρέες, αραχτοί, ανέμελοι, ερωτευμένοι, άλλοι μαλώνουν, άλλοι γελάνε. Λίγο παραπέρα κάτι παιδιά «πειράζουν» δυο κοπέλες, τους ζήλεψα, δεν το συναντάς εύκολα πια το «πείραγμα», οι λίγο μεγαλύτεροι καταλαβαίνουν αυτό που γράφω. Τα μηνύματα στο κινητό μου συνέχιζαν να έρχονται, κάποια στιγμή η Aria με ρώτησε, αν μου έχει στείλει μόνο μία φωτογραφία, η απάντηση ήταν «ναι μόνο μία».
Δευτερόλεπτα μετά, μία δεύτερη καλύτερη απεικόνισή της, έφτανε στο τηλέφωνό μου.
Η αντίστροφη μέτρηση για το ραντεβού μας είχε ξεκινήσει, τις επόμενες μέρες θα κανονίζαμε απλά το ποτέ.
Το ραντεβού άργησε μια μέρα.
Έχοντας ακυρώσει λόγω οικογενειακών θεμάτων το ραντεβού της προηγούμενης ημέρας, ψάχναμε πιθανή ημερομηνία, τελικά βρεθήκαμε 24 ώρες μετά, από την αρχικώς ορισθείσα ώρα. Με την γνωστή της ευγένεια με ενημέρωνε ότι θα καθυστερούσε δεκαπέντε λεπτά. Έφτασα νωρίς σχετικά και την περίμενα κάτω. Όταν με ενημέρωσε ότι έφτασε, της είπα ότι θα την περιμένω στο λόμπι. Μερικές στιγμές μετά, η Aria του bou, θα έμπαινε στην καλωδιωμένη ζωή μου, ηλεκτρίζοντάς την ακόμα περισσότερο.
Το λόμπι
Ένα καστανόξανθο κορίτσι με πλησίασε διστακτικά, αμήχανες συστάσεις και είσοδος στο ασανσέρ για ένα δίωρο ταξίδι ηδονής, πάθους, αλλά και γέλιου. Για όσο μείναμε μαζί, ένιωσα ότι ήμουν με μία κοπέλα, που θα μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα μαζί της, εκτός από το να γεμίζω σεξουαλικά το χρόνο μου. Είναι όμορφη χωρίς να είναι η κλασική μουνάρα, σίγουρα δεν έχει σώμα μοντελέ, όμως, το πρόσωπό της είναι όμορφο, γλυκό, πονηρό και όταν σε κοιτάει, κοιτάει εσένα, το βλέμμα της είναι αληθινό. Το δυνατό σημείο του κορμιού της, είναι ο κώλος της, ένας κωλος στρογγυλός και σφιχτός. Φτιαγμένος να αντέχει.
Η αύρα
Ήρθε ντυμένη όμορφα και σικάτα, φορούσε μίνι φούστα, γόβες, μια όμορφη μπλούζα και σακάκι, ταιριαστό στο ντύσιμο που θα μπορούσε να την «πάει» σε μία εταιρεία αλλά και σε after work ποτάκια στο κέντρο της Αθήνας. Τα μαλλιά της ήταν χυτά στους ώμους της και ωραία χτενισμένα, το βάψιμο ελαφρύ και η αύρα της καυλωτική.
«Όπως έχεις καταλάβει δεν είμαι επαγγελματίας».
«Κάτι πήρε το αυτί μου».
Της έδωσα κάτι να τη γκυκάνω και τη ρώτησα τι θα πιουμε.
«Δεν πίνω δεν καπνίζω, ξενέρωτη εντελώς».
«Τίποτα, καθόλου;»
«Ναι τίποτα. Αν θέλεις να με μεθήσεις, μπορώ να κάνω τη μεθυσμένη».
«Προτιμώ τη φυσική ερμηνεία του ανθρώπου».
«Θα πιω λίγο κρασί».
«Λευκό;»
«Ναι».
Έδωσα την παραγγελία και έκλεισα το τηλέφωνο.
Χωρίς να έχω καταλάβει το πως, βρισκόμαστε όρθιοι και οι γλώσσες μας εξερευνούν η μία την άλλη.
«Φοράω πολλά ρούχα».
«Δεν πειράζει, θα τα βγάλουμε όλα».
«Μου αρέσει να περιποιούμαι και να υπηρετώ, άσε με να σε γδύσω».
Ξεφορτωθήκαμε κάποια απαραίτητα δικά μου και δικά της, έπιανε τον πούτσο πάνω από το παντελόνι και τον δάγκωνε, είδε ότι φορούσα ζώνη.
«Μμμμ ζώνη, μου αρέσουν οι ζώνες, μου αρέσουν αυτά που μπορείς να κάνεις με τις ζώνες»,
«Τι σου αρέσει δηλαδή να κάνεις με τις ζώνες;»
«Πολλά πράγματα, να τις νιώθω πάνω μου, να με δένουν, γουστάρω χειροπέδες και μαστίγια, την άλλη φορά θα φέρω».
Το παντελόνι μου είχε εξαφανιστεί και το στόμα της εξερευνούσε τη στύση μου πάνω από το εσώρουχό μου, τον έβγαλε έξω και τον πήρε στο στόμα για λίγο. Αναγκάστηκα να την κόψω και να πάω για ντους, καθώς ήμουν κατευθείαν μετά το γραφείο. Ξενέρωτο, το ξέρω, αναγκαίο για μένα όμως.
Βγαίνοντας με περίμενε στα 4 με τις μακριές της κάλτσες και τα μαύρα της εσώρουχα με το ιδιαίτερα ωραίο βρακάκι της. Το νερό κυλούσε ακόμα πάνω μου όπως η καύλα κυλούσε στις φλέβες της Aria. Έπιασε αυτό που είχε αφήσει στη μέση και ρούφηξε κάθε κομμάτι του ανδρισμού μου, απολάμβανα να τη βλέπω να με κοιτάει, να βλέπω τη γλώσσα της να κάνει διαδρομές πάνω μου και να μου μιλάει πρόστυχα. Φυσικά δεν ήθελα πολύ για να αρχίσω τα πουτανιάρικα λόγια, οι σφυγμοί ανέβηκαν, τα χαστούκια και τα μπατσάκια έστησαν χορό.
Το στοματικό της, αρκετά καλό, είχε προσπάθειες για dt αρκετές, είχε πνιξίματα, περιποίηση στα μπαλάκια, φτυσίματα(μετά από προτροπή μου) και φυσικά λόγια και ματιές που με ανέβασαν.
Την έγλυψα και έπαιξα μαζί της, το μουνάκι της ωραίο, το κωλαράκι της πολύ καθαρό, σε δάχτυλα δεν είπε όχι και έδειξε να περνάει καλά. Επιτακτικά μου είπε, «θέλω να με σκίσεις», δεν χαλάω συχνά χατίρια και δεν θα ξεκινούσα τώρα. Το σεξ μαζί της ήταν δυνατό, παθιασμένο, ήθελε να με ικανοποιήσει αλλά ήθελε να περάσει και η ίδια -όσο αυτό είναι δυνατό- καλά. Ταιριάξαμε στα γούστα, βγήκαν αγριάδες και από τους δύο και η ένταση χτύπησε κόκκινο. Πηγαίνοντας για κορύφωση, σηκώθηκα, έβγαλα το προφυλακτικό και της τον έδωσα στο στόμα, το σπέρμα μου κύλησε και η Aria δεν άφησε τίποτα(;) να πάει χαμένο.
Τσαρλς
Η Aria μπορεί να μην πίνει, εγώ, όμως, είμαι γνωστός αλκοολικός. Εντάξει, δεν είμαι και ο Τσινάσκι, τουλάχιστον όχι ακόμα... Κατέβασα μερικές γουλιές από το Δουβλινέζικο και ένιωσα το γλυκό κάψιμο, η Aria πάσχιζε να πιει λίγο κρασί αλλά το μόνο που κατάφερνε ήταν να βρέχει τη γλώσσα της. Τα είπαμε χαλαρά, ξαπλωμένοι εραστές δίχως παρελθόν και μέλλον, με ένα ιδρωμένο παρόν στο ημίφως, ανάμεσα σε αλκοόλ, καπνό και σπέρμα.
Christmas spirit
Σε αυτό το σημείο άρχισε να χτυπάει το κινητό της, το θύμα της ημέρας, ναι, σωστά μαντέψατε, ο Ρούντολφ, γλυκός μεν κερατάς δε. Η Aria το αγνόησε βρίζοντας αμήχανα. Αποφάσισα να σύρω το κορμί μου στο ντουζ.
«Να έρθω μαζί σου να σε πλύνω;»
«Φυσικά».
Αρχίσαμε να πλατσουρίζουμε και να τρίβουμε τα κορμιά μας, το μικρό ανακαινισμένο μπάνιο, είχε γίνει μια μικρή λίμνη, η έλλειψη καμπίνας βοηθούσε την άνεση κινήσεων και ο πόθος έκανε την εμφάνισή του ξανά. Με την Aria να τον έχει πάρει στο στόμα και το νερό να τρέχει, μούσκεμα όπως ήμασταν, βρεθήκαμε στο κρεββάτι. Η φάση αυτή μου θύμισε στιγμές που είσαι διακοπές με κάποια που γουστάρεις τρελά και μπαίνεις ντουζιέρα σαν ταύρος με τον πόθο να χτυπάει κόκκινα και την υπομονή να είναι άγνωστη λέξη.
Ήθελα να πάρω το κωλαράκι της, ήμουν καυλωμένος και αποφασισμένος. Την έπαιρνα στα τέσσερα, έτριβα την κλειτορίδα της, δαχτυλοσκοπούσα την πίσω τρυπούλα της και κάθε τόσο χτύπαγα τα κωλομάγουλά της, πότε με σφαλιάρες και ποτέ με τη ζώνη που τόσο λατρεύει. Στην αρχή της άρεσε, μετά μάλλον άρχισε να το ξανασκέφτεται.
«Φτάνει, θα μου αφήσεις σημάδια».
«Νόμιζα αγαπάς τα σημάδια σου».
«Ναι αλλά φοβάμαι μην τα δει ο φίλος μου».
«Γιατί θα σε δει γυμνή, θα γαμηθείς μαζί του;»
«Όχι αλλά...»
«Δεν υπάρχει αλλά, χαμπάρι δεν θα πάρει, θέλω το κωλαράκι σου».
«Όχι μωρό μου, δεν γίνεται, έχω να το κάνω καιρό από πίσω».
Την έφερα στην άκρη και προσπάθησα να μπω, ήταν τρομερά στενή, με πολύ σάλιο πίστευα ότι θα τα καταφέρω. Πονούσε αρκετά και ίσα που είχα μπει μέσα.
«Σταμάτα, πήδα το μουνάκι μου, άστο κωλαράκι μου, δεν είχαμε τέτοια συμφωνία».
«Δεν θυμάμαι να κάναμε κάποια συμφωνία».
«Έκανα μαζί σου CIM».
«Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνουμε κάτι άλλο, καλά με τον γκόμενό σου δεν πηδιόσαστε;»
«Ένα χρόνο έχει να με πάρει από πίσω».
Τραβήχτηκε, με νάζι προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη. Για άλλες δύο φορές, προσπάθησα να εισχωρήσω. Την τελευταία φορά, μπήκα αρκετά, σχεδόν ο μίσος, φώναζε αρκετά, έβλεπα ότι γούσταρε αλλά και πονούσε φυσικά.
«Χαλάρωσε και πάρε ανάσα, φώναξε αν θες, δεν έχω πρόβλημα».
«Μου αρέσει, αλλά πονάω».
Βγήκα έχοντας κωλό-παραιτηθεί και μπήκα στο μουνάκι της. Όσο και αν ήθελα να πάρω κώλο, δεν ήμουν διατεθειμένος να την πονέσω και να την πιέσω πάνω από τα όρια. Σε αυτόν το γύρο, μπορώ να πω ότι καύλωσε περισσότερο και η Aria, ας πούμε απλά ότι μούσκεψε λίγο. Τελείωσα μέσα της μην αντέχοντας άλλο και αναζήτησα το ποτό μου για τόνωση.
Οι αναπάντητες στα κινητά της είχαν πολλαπλασιαστεί. Ο γκόμενος της, έπαιρνε και ξανάπαιρνε, ψάχνοντάς την. Στην άλλη συσκευή έπαιρνε ο φίλος-οδηγός-εραστης-ό,τι άλλο θέλετε, τον οποίο έπαιρνε ο «τυχερός» γκόμενος για να δει που είναι το μωρό του...
«Σήκωσέ το δεν έχω πρόβλημα».
«Και τι να του πω;»
«Πες του, τώρα γαμιέμαι, πάρε με σε λίγο».
«Έλα ρε συ, τα έχω κάνει σκατά, δεν είναι αστείο».
«Καλά, γιατί δεν χωρίζεις;»
«Θέλω και θα το κάνω, δεν θα αργήσω πολύ».
«Πες του, προσπαθώ να καλύψω κάποια κενά μου, είμαι εδώ με τον wired και θέλει να μου σκίσει το κωλαράκι».
Το κανονικό της τηλέφωνο, άρχισε να χτυπά από συγγενικό της πρόσωπο, ο ανήσυχος «ερωτευμένος» γκόμενος, την αναζήτησε και εκεί...
«Δεν με νοιάζει τι θα του πεις, πες ό,τι γουστάρεις, έτσι κι αλλιώς θα τον χωρίσω. Στην τελική, μην σηκώσεις το τηλέφωνο»
Αυτά είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.
Εγώ αραχτός απολάμβανα γελώντας, όλα αυτά τα τραγελαφικά που συνέβαιναν βάζοντας τις δικές μου πινελιές και δίνοντας τις πολύτιμες, αλάνθαστες συμβουλές μου...
Συζητήσαμε πολύ και για πολλά θέματα, η ταύτιση σε ενδιαφέροντα, επικίνδυνη, τύποι σαν εμένα δεν θέλουν πολύ για να κολλήσουν με κορίτσια σαν την Aria, όχι ότι υπάρχουν πολλά τέτοια εκεί έξω.
Η νύχτα
Με την ίδια αγχωμένη, ξεκινήσαμε να ετοιμαζόμαστε για αποχώρηση, είχε ήδη φορέσει την μπλούζα της, όταν πλησίασα και τη φίλησα. Πηδηχτήκαμε ξανά, ένα τελευταίο για τον δρόμο που λένε. Τελείωσα στο στόμα και το πρόσωπό της, κάποια σκάγια έπεσαν στην μπλούζα της. Σαν άλλη Μόνικα Λεβίνσκι, προσπάθησε να το καθαρίσει στο μπάνιο, αλλά μάταια. Το σακάκι κάλυψε τα απομεινάρια του σπέρματος εύκολα, η νύχτα έπιασε δουλειά για να καλύψει τις περισσότερες από δύο ώρες που περάσαμε μαζί, παράνομοι εραστές του Νοέμβρη μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου. Η νύχτα δεν νοιάζεται, είναι πάντα φιλόξενη στους διαφορετικούς, συνένοχη στους περίεργους επιβάτες ενός ταξιδιού χωρίς προορισμό. Το εισιτήριο ακριβό και σπάνιο, πολλές φορές, το να πληρώσεις, δεν ισοδυναμεί με το δικαίωμα στο να ζήσεις.
Το νήμα
Αυτή η κριτική ανήκει στο νήμα της Aria, έπρεπε να μπει εκεί και να χαθεί στη λήθη ενός θρεντ που «κλείδωσε», ένα θρεντ ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα, αυτό το σεντόνι σκέψεων, θα μείνει στο δικό μας νήμα για να θυμίζει κάτι, αλλά τι ακριβώς, δεν ξέρω για να γράψω. Λίγες μέρες μετά ή λίγες ώρες, αυτό θα είναι απλά ένα ποστ ανάμεσα σε τόσα άλλα και τίποτα δεν θα υπάρχει για να θυμίζει τις στιγμές αυτές.
Αυτή η κριτική είναι αφιερωμένη στην Aria και σε όλα τα παππούδια που μοιραζόμαστε την ίδια στέγη, επίσης και στους λίγους επισκέπτες που θα μπουν «τυχαία» και θα πέσουν πάνω στις «γυμνές» αυτές λέξεις. Δεν είναι μία κριτική για likes και για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω τι σκατά είναι.
Aria
Η Aria, είναι η ερωμένη που θα ήθελα να έχω, η γυναίκα που της αρέσει να ικανοποιεί αλλά δεν αρκείται σ’ αυτό. Μία κοπέλα με μυαλό, που δείχνει να έχει αποφασίσει να ζήσει τη ζωή της, ακροβατώντας στους κανόνες της κοινωνίας και στους πειρασμούς της «αμαρτίας».
Κρυφές ζωές
Όλοι εμείς που ζούμε κρυφές ζωές, έχουμε αποφασίσει να κάνουμε μια ζωή «έξω από το κούτί», παίρνουμε ρίσκα, πολλές φορές χαζά, και βαδίζουμε σε μονοπάτια δύσβατα αλλά γοητευτικά. Οι δρόμοι αυτοί, αδιέξοδοι πολλές φορές και χωρίς προοπτική, μας κλείνουν πονηρά το μάτι και μας ζητούν να τους ακολουθήσουμε. Κοιτάζω τη φωτιά στο τζάκι και νιώθω τη γλυκιά θερμότητα, όσο πλησιάζω τόσο κινδυνεύω να καώ, η γοητεία της με καλεί να την αγγίξω κι επιλογή δεν μου αφήνει.
The End
Έχω γράψει ήδη πολλά και δεν ξέρω το γιατί, ίσως θα μπορούσα να τα πω πιο απλά, ίσως οι λέξεις με πάνε μόνες τους, εκεί που θέλουν.
Το να ζεις, είναι σιγουρα καλύτερο από το να γράφεις, απλά, κάποιες φορές, το να διαβάζεις ή να γράφεις, είναι το μοναδικό που μπορείς να κάνεις για να ταξιδέψεις.
στους κκ spisis και wired
κιόλας
Αφιερωμένο στο νήμα! 
