Obi-Wan
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 3 Απρ 2007
- Μηνύματα
- 9.438
- Κριτικές
- 3
- Like
- 3.400
- Πόντοι
- 786
Ο Νίκος Καζαντζάκης δεν αφορίστηκε ποτέ
- Μέλος που άνοιξε το νήμα px75
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 27
- Εμφανίσεις 4K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 1 άτομα (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
kartakhs
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Δεκ 2008
- Μηνύματα
- 13.044
- Like
- 2
- Πόντοι
- 166
ταδε εφη τιποτας vs ενος κορυφαιου της παγκοσμιας λογοτεχνιας
manasou
Μέλος
- Εγγρ.
- 6 Μαρ 2013
- Μηνύματα
- 783
- Like
- 7
- Πόντοι
- 6
Δεν νομίζω ότι ο Λιαντίνης τον γειώνει τόσο, ώστε να πούμε ότι καταλήγει να μειώνει τον εαυτό του, κάθε άλλο, απλά ασκεί κριτική. Το θέμα του Λιαντίνη με τον Νίκο Κ είναι το εξής: Δεν δημιούργησε κάτι το μοναδικό μόνος του, κατα κάποιο τρόπο αντέγραψε-χρησιμοποίησε πράγματα... Το έργο ζωής του η Οδύσσεια είναι μια μετριότητα (δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς σε αυτό). Τα σπουδαία χαρακτηριστικά του Νίκου Κ κατα την γνώμη μου είναι η γλώσσα του που εμένα σαν Κρητικό μου προσφέρει μια αίγλη μια ζεστασιά κατα κάποιο τρόπο και ο Ζορμπάς που είναι μια φιγούρα ενός ανθρώπου που εκφράζει τον φίλο που θα θέλαμε να είχαμε όλοι.
Γενικά νομίζω ο Λιαντίνης είχε μελετήσει τόσο πολύ στην ζωή του τα έργα του Καβάφη, του Σολωμού, του Νίτσε και αρκετών άλλων ώστε να καταλήγει στο συμπέρασμα ότι καλός ο Καζαντζάκης αλλά όχι σταθμός. Όπως ο Καβάφης ή ο Σολωμός ας πούμε. Άλλωστε όπως λέει, δεν γίνεται να λες ότι διαβάζεις και να μην έχεις διαβάσει τα έργα του Καζαντζάκη. Αυτό νομίζω κάθε άλλο παρά μείωση προς το πρόσωπο και το έργο του Καζαντζάκη είναι!
bull4cuck
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 12 Μαΐ 2012
- Μηνύματα
- 541
- Κριτικές
- 6
- Like
- 596
- Πόντοι
- 306
Ο Αποστολίδης, ως πιο πληθωρική προσωπικότητα, είναι, αντίστοιχα, πιο οξύς στην κριτική του. Η οξύτητα αυτή, νομίζω ότι, οφείλεται στον χαρακτήρα του και πρέπει να φιλτράρεται για να αποκτά αντικειμενικότητα.
Είμαι πολύ επιφυλακτικός απέναντι στους συγγραφείς που είναι και κριτικοί λογοτεχνίας, γιατί το υποκειμενικό στοιχείο είναι πολύ έντονο και θολώνει την καθαρή ματιά.
Εξ άλλου, για φανταστείτε κριτική του Καζαντζάκη για το έργο του Ραφαηλίδη, ο οποίος καταπιάνεται, σχεδόν με μονομανία, με την περίοδο του Β' Π.Π.
Αντίστοιχα, ο Λιαντίνης είναι πιο πράος άνθρωπος. Συγγραφέας κι αυτός, με μικρότερο έργο από τον Αποστολίδη, με πλατύτερα ενδιαφέροντα και πιο εξειδικευμένη θεματολογία.
Γενικά, η κριτική του είναι σαφώς πιο αντικειμενική και λιγότερο επιθετική. Σε αντίθεση με τον Αποστολίδη, είναι περισσότερο κριτικός και λιγότερο συγγραφέας, οπότε δύσκολα του καταλογίζεις ταπεινά ελατήρια.
Ο Αποστολίδης είναι σαν να λέει: "Διαβάστε Ρένο και όχι Καζαντζάκη", την ώρα που Λιαντίνης λέει: "Διαβάστε Σολωμό, διαβάστε Σεφέρη, διαβάστε Καζαντζάκη".
brabus67
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 9 Οκτ 2010
- Μηνύματα
- 33.501
- Like
- 14.196
- Πόντοι
- 2.606
εφημεριδα εστια δημοσιευμα του 1946 ....
Οι δυο ποιηταί του Εάμ –αφού εισέπρατταν επί έτη τα γερμανικά επιδόματα των προδοτικών κυβερνήσεων Τσολάκογλου και Ράλλη– εσκέφθησαν ότι καλόν θα ήτο να εκμεταλλευθούν και την εν τω εξωτερικώ δόξαν της εθνικόφρονος Ελλάδος από τα δύο ιστορικά της «Όχι». Υπέβαλαν, λοιπόν, υποψηφιότητα εις την Στοκχόλμην διά… το βραβείον Νομπέλ!
Και ο μεν κ. Σικελιανός –τον οποίον ο Ελληνικός λαός –εξαιρέσει μικρού κύκλου ιδιωτικών φίλων– αγνοεί ως ποιητήν ή συγγραφέα και γνωρίζει μόνον ως ακατανόητον… μυστηριογράφον, εφρόντισε να περισυλλέξη τας υπογραφάς των Γάλλων λογοτεχνών, τους οποίους είχε φιλοξενήσει, δαπάναις της δόλιας Ελλάδος, όταν παρίστανε τον Απόλλωνα εις τους Δελφούς. Ο δε κ. Νικολάι Καζάν επήρε τας υπογραφάς μερικών εαμικών καθηγητών του Πανεπιστημίου και εξεκίνησε και αυτός διά το βραβείον.
Αλλ’ είναι επιτετραμμένον να αφίνεται ακατατόπιστος η Σουηδική Ακαδημία έναντι τοιαύτης προσπαθείας, η οποία ολίγον διαφέρει της απάτης; Και δεν θα έπρεπεν οι άνθρωποι να ειδοποιηθούν επισήμως ότι και οι δύο αυτοί υποψήφιοι των σφαγέων του Δεκεμβρίου είναι τελείως ξένοι προς την Ελλάδα την οποίαν θα ήθελεν ίσως να τιμήση η Επιτροπή του Νομπέλ;
Οι δυο ποιηταί του Εάμ –αφού εισέπρατταν επί έτη τα γερμανικά επιδόματα των προδοτικών κυβερνήσεων Τσολάκογλου και Ράλλη– εσκέφθησαν ότι καλόν θα ήτο να εκμεταλλευθούν και την εν τω εξωτερικώ δόξαν της εθνικόφρονος Ελλάδος από τα δύο ιστορικά της «Όχι». Υπέβαλαν, λοιπόν, υποψηφιότητα εις την Στοκχόλμην διά… το βραβείον Νομπέλ!
Και ο μεν κ. Σικελιανός –τον οποίον ο Ελληνικός λαός –εξαιρέσει μικρού κύκλου ιδιωτικών φίλων– αγνοεί ως ποιητήν ή συγγραφέα και γνωρίζει μόνον ως ακατανόητον… μυστηριογράφον, εφρόντισε να περισυλλέξη τας υπογραφάς των Γάλλων λογοτεχνών, τους οποίους είχε φιλοξενήσει, δαπάναις της δόλιας Ελλάδος, όταν παρίστανε τον Απόλλωνα εις τους Δελφούς. Ο δε κ. Νικολάι Καζάν επήρε τας υπογραφάς μερικών εαμικών καθηγητών του Πανεπιστημίου και εξεκίνησε και αυτός διά το βραβείον.
Αλλ’ είναι επιτετραμμένον να αφίνεται ακατατόπιστος η Σουηδική Ακαδημία έναντι τοιαύτης προσπαθείας, η οποία ολίγον διαφέρει της απάτης; Και δεν θα έπρεπεν οι άνθρωποι να ειδοποιηθούν επισήμως ότι και οι δύο αυτοί υποψήφιοι των σφαγέων του Δεκεμβρίου είναι τελείως ξένοι προς την Ελλάδα την οποίαν θα ήθελεν ίσως να τιμήση η Επιτροπή του Νομπέλ;
Digweed
Μέγας
- Εγγρ.
- 26 Ιουν 2016
- Μηνύματα
- 6.034
- Κριτικές
- 1
- Like
- 16.294
- Πόντοι
- 3.836
Όταν ο Καζαντζάκης ονειρεύτηκε το Χόλιγουντ
Μέσα δεκαετίας του '50.
Τα βιβλία του διαβάζονται πια σε όλο τον κόσμο και οι κριτικές του έργου του από τις μεγαλύτερες εφημερίδες του εξωτερικού είναι διθυραμβικές.
Το όνομά του βρίσκεται στις λίστες της Σουηδικής Ακαδημίας.
Ο Ζυλ Ντασσέν εξασφαλίζει τα δικαιώματα του «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» και επισκέπτεται μαζί με τη Μερκούρη τον συγγραφέα στο σπίτι του στην Αντίμπ, στη νότια Γαλλία, όπου κουβεντιάζουν μαζί του για τα επικείμενα γυρίσματα.
Την ίδια περίοδο, το Χόλιγουντ του χτυπάει την πόρτα:
ο πρόεδρος της 20th Century Fox, ο ελληνικής καταγωγής Σπύρος Σκούρας, του προτείνει να γράψει ένα σενάριο με ελληνικό περιεχόμενο.
Ο Καζαντζάκης στρώνεται στη δουλειά.
Ένα παλιό του όνειρο έχει μόλις ξυπνήσει.
Η επιθυμία του Καζαντζάκη να γράψει σενάρια για το σινεμά είχε γεννηθεί δυόμισι δεκαετίες νωρίτερα.
Το «μικρόβιο» του το κόλλησε ο Ρουμάνος συγγραφέας Παναΐτ Ιστράτι, όταν στα μέσα της δεκαετίας του 1920 τον έφερε σε επαφή με την πανίσχυρη τότε σοβιετική κινηματογραφική εταιρεία VUFKU, η οποία του παρήγγειλε ένα σενάριο για την Επανάσταση του 1821.
Όσο έγραφε, ο Καζαντζάκης εντυπωσιάστηκε με τις δυνατότητες και τις προκλήσεις της συγγραφής ενός σεναρίου και σε μια επιστολή του στον Παντελή Πρεβελάκη ανέφερε τα εξής:
«Σε κυριεύει μια πικρότατη ηδονή και υπερηφάνεια να δημιουργείς με τις σκιές πάθη, έρωτες, ορμές, να σμίγεις και να χωρίζεις, και να δημιουργείς ανθρώπους και σιωπηλά, σε μια στιγμή, να εξαφανίζουνται.
Καθώς ξέρετε και πρώτος ανακαλύψατε, αυτή η σκληρή ηδονή της τεράστιας ορμής και της απότομης εξαφάνισης χαραχτηρίζει ό,τι ως τώρα έγραψα».
Το σενάριο που παρέδωσε είχε τίτλο «Το κόκκινο μαντίλι», αλλά δεν έγινε ποτέ ταινία. Ούτε κάποιο από τα συνολικά οκτώ σενάρια που έγραψε με μεγάλη ορμή από το 1928 μέχρι το 1932.
Η ιδιότητα του Καζαντζάκη ως σεναριογράφου δεν είναι μυστική ούτε ακριβώς άγνωστη, αλλά ασφαλώς δεν είναι ιδιαίτερα προβεβλημένη.
Γι’ αυτό και είναι τόσο ενδιαφέρουσα η ανάγνωση της εξαιρετικής μελέτης «Ο Νίκος Καζαντζάκης στον κινηματογράφο» (εκδ. Gutenberg) του Θανάση Αγάθου, επίκουρου καθηγητή του τμήματος Φιλολογίας, ο οποίος μελέτησε σφαιρικά τη σχέση του Κρητικού συγγραφέα με το σινεμά, από την προσπάθειά του να γράψει σενάρια μέχρι το πώς τελικά το έργο του μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, από το «Χριστός ξανασταυρώνεται» του Ντασσέν και τον «Ζορμπά» του Κακογιάννη μέχρι τον «Τελευταίο πειρασμό» του Σκορσέζε και την πρόσφατη ταινία του Γιάννη Σμαραγδή, η οποία επί της ουσίας βασίζεται στην «Αναφορά στον Γκρέκο».
Μια ελληνική οικογένεια
«O Καζαντζάκης ήταν ένας άνθρωπος που του άρεσε να πειραματίζεται», λέει στο «Κ» ο κ. Αγάθος.
«Τον ενδιέφερε να δει πώς μπορεί ο λόγος να είναι εικονοποιήσιμος.
Εκτός απ’ αυτό, όμως, η αρχική του ενασχόληση με το σινεμά οφείλεται και στην προσπάθειά του να λύσει το βιοποριστικό του πρόβλημα, αλλά και να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία του να γίνει το όνομά του γνωστό διεθνώς».
Μέχρι το 1932, λοιπόν, γράφει πυρετωδώς, υπάρχουν σενάρια που ολοκληρώνονται σε 20 μέρες.
Όμως τεχνικά δεν είναι άρτια, πρόκειται περισσότερο για εκτενείς συνόψεις και ο ίδιος αναγνωρίζει ότι θα χρειαζόταν καθοδήγηση.
«Το ενδιαφέρον γι’ αυτά τα κείμενα σήμερα δεν είναι αποκλειστικά ακαδημαϊκό», λέει ο κ. Αγάθος, «και θα μπορούσαν να διαβαστούν από οποιονδήποτε, καθώς δεν παύουν να φέρουν τη σφραγίδα του».
Ο συγγραφέας απογοητεύεται που τα σενάριά του πάνε χαμένα, αλλά προχωράει («είχε το πλεονέκτημα να τον ενδιαφέρουν πολλά διαφορετικά πράγματα», σχολιάζει ο κ. Αγάθος) και αποφασίζει να ολοκληρώσει το magnum opus του, την «Οδύσεια».
Έπειτα αφιερώνεται στη συγγραφή των μεγάλων του μυθιστορημάτων, με πρώτο το «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» το 1946.
Το ενδιαφέρον του για τον κινηματογράφο, τουλάχιστον ως θεατή, δεν φαίνεται πάντως να ατονεί.
Σύμφωνα με τον Κακογιάννη, ο συγγραφέας τον συνόδευε κάποιες χρονιές στο Φεστιβάλ των Καννών.
Και όταν ήρθε η πρόταση της 20th Century Fox, ο Καζαντζάκης την αντιμετώπισε θετικά. Αρχικά, βέβαια, πρότεινε στον Σκούρα να διασκευάσει τον «Καπετάν Μιχάλη», και μάλιστα υπέδειξε τον Ελία Καζάν ως τον ιδανικό σκηνοθέτη.
Αυτό το σχέδιο δεν προχώρησε και ο Καζαντζάκης ξεκίνησε να γράφει ένα πρωτότυπο σενάριο με προσωρινό τίτλο «Μια ελληνική οικογένεια»:
πρόκειται για την ιστορία μιας οικογένειας στην Ιθάκη, με σαφείς παραπομπές στην Οδύσσεια και στοιχεία από την ελληνική πραγματικότητα των δεκαετιών του ’40 και του ’50.
«Η Fox ήθελε να εκμεταλλευτεί την παγκόσμια φήμη του Καζαντζάκη, καθώς τα βιβλία του είχαν ήδη γίνει μπεστ σέλερ», σχολιάζει ο κ. Αγάθος.
Ο συγγραφέας αλληλογραφεί με τον Σκούρα για μήνες.
Δέχεται τις υποδείξεις του και προσπαθεί να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του χολιγουντιανού στούντιο.
Το σενάριο που τελικά παραδίδει (στα αγγλικά) είναι «επαγγελματικό» και δεν έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες απόπειρές του.
Δεν είναι σαφές γιατί τελικά η Fox το απορρίπτει.
«Το πακέτο “Καζαντζάκης – Οδύσσεια – Ελληνικό νησί” ήταν πολύ ελκυστικό», παρατηρεί ο κ. Αγάθος προσθέτοντας ότι η Fox ήθελε πράγματι κάτι «ελληνικό» εκείνη την περίοδο, εξ ου και επένδυσε στην ταινία «Το παιδί και το δελφίνι».
Λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του (Οκτώβριος 1957), ο Καζαντζάκης θα προλάβει να δει το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» στις Κάννες (ο κ. Αγάθος παραθέτει δημοσίευμα της «Καθημερινής» που περιγράφει τον συγγραφέα να κλαίει συγκινημένος έξω από την αίθουσα), αλλά όχι και την τεράστια επιτυχία που είχαν οι επόμενες ταινίες που βασίστηκαν στα μυθιστορήματά του, οι οποίες έφτασαν μέχρι τα Όσκαρ και προσέθεσαν στη δημιουργία του παγκόσμιου μύθου του.
Μέσα δεκαετίας του '50.
Τα βιβλία του διαβάζονται πια σε όλο τον κόσμο και οι κριτικές του έργου του από τις μεγαλύτερες εφημερίδες του εξωτερικού είναι διθυραμβικές.
Το όνομά του βρίσκεται στις λίστες της Σουηδικής Ακαδημίας.
Ο Ζυλ Ντασσέν εξασφαλίζει τα δικαιώματα του «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» και επισκέπτεται μαζί με τη Μερκούρη τον συγγραφέα στο σπίτι του στην Αντίμπ, στη νότια Γαλλία, όπου κουβεντιάζουν μαζί του για τα επικείμενα γυρίσματα.
Την ίδια περίοδο, το Χόλιγουντ του χτυπάει την πόρτα:
ο πρόεδρος της 20th Century Fox, ο ελληνικής καταγωγής Σπύρος Σκούρας, του προτείνει να γράψει ένα σενάριο με ελληνικό περιεχόμενο.
Ο Καζαντζάκης στρώνεται στη δουλειά.
Ένα παλιό του όνειρο έχει μόλις ξυπνήσει.
Η επιθυμία του Καζαντζάκη να γράψει σενάρια για το σινεμά είχε γεννηθεί δυόμισι δεκαετίες νωρίτερα.
Το «μικρόβιο» του το κόλλησε ο Ρουμάνος συγγραφέας Παναΐτ Ιστράτι, όταν στα μέσα της δεκαετίας του 1920 τον έφερε σε επαφή με την πανίσχυρη τότε σοβιετική κινηματογραφική εταιρεία VUFKU, η οποία του παρήγγειλε ένα σενάριο για την Επανάσταση του 1821.
Όσο έγραφε, ο Καζαντζάκης εντυπωσιάστηκε με τις δυνατότητες και τις προκλήσεις της συγγραφής ενός σεναρίου και σε μια επιστολή του στον Παντελή Πρεβελάκη ανέφερε τα εξής:
«Σε κυριεύει μια πικρότατη ηδονή και υπερηφάνεια να δημιουργείς με τις σκιές πάθη, έρωτες, ορμές, να σμίγεις και να χωρίζεις, και να δημιουργείς ανθρώπους και σιωπηλά, σε μια στιγμή, να εξαφανίζουνται.
Καθώς ξέρετε και πρώτος ανακαλύψατε, αυτή η σκληρή ηδονή της τεράστιας ορμής και της απότομης εξαφάνισης χαραχτηρίζει ό,τι ως τώρα έγραψα».
Το σενάριο που παρέδωσε είχε τίτλο «Το κόκκινο μαντίλι», αλλά δεν έγινε ποτέ ταινία. Ούτε κάποιο από τα συνολικά οκτώ σενάρια που έγραψε με μεγάλη ορμή από το 1928 μέχρι το 1932.
Η ιδιότητα του Καζαντζάκη ως σεναριογράφου δεν είναι μυστική ούτε ακριβώς άγνωστη, αλλά ασφαλώς δεν είναι ιδιαίτερα προβεβλημένη.
Γι’ αυτό και είναι τόσο ενδιαφέρουσα η ανάγνωση της εξαιρετικής μελέτης «Ο Νίκος Καζαντζάκης στον κινηματογράφο» (εκδ. Gutenberg) του Θανάση Αγάθου, επίκουρου καθηγητή του τμήματος Φιλολογίας, ο οποίος μελέτησε σφαιρικά τη σχέση του Κρητικού συγγραφέα με το σινεμά, από την προσπάθειά του να γράψει σενάρια μέχρι το πώς τελικά το έργο του μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, από το «Χριστός ξανασταυρώνεται» του Ντασσέν και τον «Ζορμπά» του Κακογιάννη μέχρι τον «Τελευταίο πειρασμό» του Σκορσέζε και την πρόσφατη ταινία του Γιάννη Σμαραγδή, η οποία επί της ουσίας βασίζεται στην «Αναφορά στον Γκρέκο».
Μια ελληνική οικογένεια
«O Καζαντζάκης ήταν ένας άνθρωπος που του άρεσε να πειραματίζεται», λέει στο «Κ» ο κ. Αγάθος.
«Τον ενδιέφερε να δει πώς μπορεί ο λόγος να είναι εικονοποιήσιμος.
Εκτός απ’ αυτό, όμως, η αρχική του ενασχόληση με το σινεμά οφείλεται και στην προσπάθειά του να λύσει το βιοποριστικό του πρόβλημα, αλλά και να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία του να γίνει το όνομά του γνωστό διεθνώς».
Μέχρι το 1932, λοιπόν, γράφει πυρετωδώς, υπάρχουν σενάρια που ολοκληρώνονται σε 20 μέρες.
Όμως τεχνικά δεν είναι άρτια, πρόκειται περισσότερο για εκτενείς συνόψεις και ο ίδιος αναγνωρίζει ότι θα χρειαζόταν καθοδήγηση.
«Το ενδιαφέρον γι’ αυτά τα κείμενα σήμερα δεν είναι αποκλειστικά ακαδημαϊκό», λέει ο κ. Αγάθος, «και θα μπορούσαν να διαβαστούν από οποιονδήποτε, καθώς δεν παύουν να φέρουν τη σφραγίδα του».
Ο συγγραφέας απογοητεύεται που τα σενάριά του πάνε χαμένα, αλλά προχωράει («είχε το πλεονέκτημα να τον ενδιαφέρουν πολλά διαφορετικά πράγματα», σχολιάζει ο κ. Αγάθος) και αποφασίζει να ολοκληρώσει το magnum opus του, την «Οδύσεια».
Έπειτα αφιερώνεται στη συγγραφή των μεγάλων του μυθιστορημάτων, με πρώτο το «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» το 1946.
Το ενδιαφέρον του για τον κινηματογράφο, τουλάχιστον ως θεατή, δεν φαίνεται πάντως να ατονεί.
Σύμφωνα με τον Κακογιάννη, ο συγγραφέας τον συνόδευε κάποιες χρονιές στο Φεστιβάλ των Καννών.
Και όταν ήρθε η πρόταση της 20th Century Fox, ο Καζαντζάκης την αντιμετώπισε θετικά. Αρχικά, βέβαια, πρότεινε στον Σκούρα να διασκευάσει τον «Καπετάν Μιχάλη», και μάλιστα υπέδειξε τον Ελία Καζάν ως τον ιδανικό σκηνοθέτη.
Αυτό το σχέδιο δεν προχώρησε και ο Καζαντζάκης ξεκίνησε να γράφει ένα πρωτότυπο σενάριο με προσωρινό τίτλο «Μια ελληνική οικογένεια»:
πρόκειται για την ιστορία μιας οικογένειας στην Ιθάκη, με σαφείς παραπομπές στην Οδύσσεια και στοιχεία από την ελληνική πραγματικότητα των δεκαετιών του ’40 και του ’50.
«Η Fox ήθελε να εκμεταλλευτεί την παγκόσμια φήμη του Καζαντζάκη, καθώς τα βιβλία του είχαν ήδη γίνει μπεστ σέλερ», σχολιάζει ο κ. Αγάθος.
Ο συγγραφέας αλληλογραφεί με τον Σκούρα για μήνες.
Δέχεται τις υποδείξεις του και προσπαθεί να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του χολιγουντιανού στούντιο.
Το σενάριο που τελικά παραδίδει (στα αγγλικά) είναι «επαγγελματικό» και δεν έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες απόπειρές του.
Δεν είναι σαφές γιατί τελικά η Fox το απορρίπτει.
«Το πακέτο “Καζαντζάκης – Οδύσσεια – Ελληνικό νησί” ήταν πολύ ελκυστικό», παρατηρεί ο κ. Αγάθος προσθέτοντας ότι η Fox ήθελε πράγματι κάτι «ελληνικό» εκείνη την περίοδο, εξ ου και επένδυσε στην ταινία «Το παιδί και το δελφίνι».
Λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του (Οκτώβριος 1957), ο Καζαντζάκης θα προλάβει να δει το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» στις Κάννες (ο κ. Αγάθος παραθέτει δημοσίευμα της «Καθημερινής» που περιγράφει τον συγγραφέα να κλαίει συγκινημένος έξω από την αίθουσα), αλλά όχι και την τεράστια επιτυχία που είχαν οι επόμενες ταινίες που βασίστηκαν στα μυθιστορήματά του, οι οποίες έφτασαν μέχρι τα Όσκαρ και προσέθεσαν στη δημιουργία του παγκόσμιου μύθου του.
Συνημμένα
Παρόμοια θέματα
