Πόσο «αυθεντική» ήταν η κίνηση της Βανδή;
Τι ακριβώς μας κόφτει η –νεφελώδης ως προς το τι ακριβώς σημαίνει– αυθεντικότητα της πράξης της Δέσποινας Βανδή, αν δε σκοπεύουμε να απονείμουμε κάποιο βραβείο «Αυθεντικού Αντι-χρυσαυγιτισμού», οπότε αγωνιούμε μην πάει σε λάθος χέρια;
Το ερώτημα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (τον κομψό ή τον άκομψο) επανέρχεται σε σχόλια και υφέρπει σε ενημερώσεις στα social media σχετικά με την απόφαση της Δέσποινας Βανδή να διακόψει την επαγγελματική της συνεργασία με τον ξεκάθαρα δηλωμένο οπαδό της Χρυσής Αυγής, Νότη Σφακιανάκη. Μια απόφαση που σύμφωνα με το ποστ της τραγουδίστριας στηρίζεται ακριβώς στο λόγο αυτό, ότι δηλαδή ο Notis δηλώνει Χρυσαυγίτης. Μαζί μ’ αυτό περισσεύουν τα σχόλια για τη (μη) ποιότητα της δουλειάς της.
Αν δεχτούμε ότι τα celebrities (έστω και τα ντόπια) είναι προϊόντα της βιομηχανίας του θεάματος (έστω και της ντόπιας), γενικά ο προβληματισμός περί αυθεντικότητας στις δημόσιες εμφανίσεις τους ή δηλώσεις τους είναι μάλλον χάσιμο χρόνου. Αν δεχτούμε το αντίθετο, ότι το να αναρωτιέσαι «ποιο-celebrity-είναι-ο-εαυτός-του» έχει ένα κάποιο νόημα και ότι celebrity-που-είναι-ο-εαυτός-τους δεν ανήκουν οπωσδήποτε στην κατηγορία «παρωδία celebrity» ή ότι ακόμη και αν ανήκουν, εφόσον είμαστε στην Ελλάδα και όχι στο Χόλιγουντ, έχουμε να κάνουμε συνήθως με «παρωδίες», οπότε το ερώτημα στέκει, θα ήθελα λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου να παρατηρήσω τα εξής:
1. Γιατί κανείς αριστερός, αντιφά, κ.λπ. δεν αναρωτιέται εξίσου «πόσο αυθεντικός είναι ο Νότης» όταν δηλώνει Χρυσαυγίτης;
2. Τι ακριβώς μας κόφτει η –νεφελώδης ως προς το τι ακριβώς σημαίνει– αυθεντικότητα της πράξης της Δέσποινας Βανδή, αν δε σκοπεύουμε να απονείμουμε κάποιο βραβείο «Αυθεντικού Αντι-χρυσαυγιτισμού», οπότε αγωνιούμε μην πάει σε λάθος χέρια;
3. Γιατί δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να πούμε ένα σκέτο «μπράβο» στο πρώτο «Όνομα» που βγαίνει από ένα χώρο, ο οποίος μας έχει φλομώσει στις φιλοχρυσαυγίτικες δηλώσεις, και ανακοινώνει διακοπή επαγγελματικής συνεργασίας για πολιτικούς λόγους; Επίσης, τι ακριβώς μας νοιάζει –στη συγκεκριμένη περίπτωση– αν τα τραγούδια της «δεν ακούγονται» κι αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να υπάρχουν «τραγουδιάρες και τραγουδιάρηδες πίστας» σ’ αυτή την κοινωνία;
Για να ξεκινήσω από το πρώτο, πολύ φοβάμαι ότι η απάντηση είναι απλή: το σχήμα «τραγουδιάρης πίστας = φίλος της Χρυσής Αυγής» φαίνεται ότι το θεωρούμε λογικό και αυτονόητο – άρα αυθεντικό χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή διατηρεί τη γνωστή μας τάξη πραγμάτων, αυτή την αποκρουστική, που υποτίθεται ότι θέλουμε να ανατρέψουμε, αλλά τελικά είναι η μόνη που μάθαμε να αποδεχόμαστε και να καταπίνουμε αμάσητη, καθώς μόνο μέσα σ’ αυτή ξέρουμε να ταχτοποιούμε τους εαυτούς μας σε περίοπτη θέση; Είναι φανερό ότι ένας Νότης φασίστας δε μας ξεβολεύει καθόλου, σε σχέση μια Βανδή αντιφά, για αυτό και δεν αναρωτιόμαστε ούτε αν «είναι αληθινός», ούτε αν το κάνει «για το κοινό και τα λεφτά», ούτε σχολιάζουμε «έλα, μωρέ, τώρα το θυμήθηκε» εννοώντας ότι αν ήταν αληθινός χρυσαυγίτης, θα έπρεπε να το έχει δηλώσει από τότε που φτιάχτηκε η ΧΑ. Ο «τραγουδιάρης πίστας = φίλος της Χρυσής Αυγής», «κράζεται» μόνο «πολιτικά», ως προς τη δήλωση την ίδια, αφού κατά τα άλλα δεν έχει τίποτα μεμπτό, μιας και ο ντε φάκτο αυθεντικός, ο «έλα-μωρέ-τι-άλλο-θα-ήταν;», Νότης δε διασαλεύει αυτό που αντιλαμβανόμαστε σχεδόν ως υπαρξιακό μας δικαίωμα: εμείς οι «πολιτιστικά και πολιτικά ανώτεροι», οι έχοντες τα σωστά ακούσματα και σωστά διαβάσματα και τις σωστές στρατεύσεις, οι μη-Νότηδες αυτής της κοινωνίας, να είμεθα με τη σειρά μας οι ντε φάκτο αυθεντικοί αντιναζήδες. Και για να απαντήσω στο δεύτερο ερώτημα, νομίζω πως ναι, κάποιοι κάνουν σα να συμμετέχουν σε έναν ιδιότυπο αγώνα, αυτόν του πιο γνήσιου αντιναζιστή (ίσως κι όλων των εποχών) και διά της αιφνιδιαστικής αποκάλυψης του ξένου σχήματος «λαϊκοπόπ “θεά”=εχθρός της Χρυσής Αυγής», βλέπουν να χάνουν το βραβείο μέσα απ’ τα χέρια τους. Έστω και για όσο κρατάει ένα ποστ ή ένα twit.
***
Δε μου αρέσει η Βανδή. Ούτε το ποδόσφαιρο μου αρέσει όμως. Παρ’ όλ’ αυτά δε δυσκολεύτηκα ποτέ μου να «βάλω like» σε μια φωτό που φίλαθλοι σήκωναν αντι-ναζί πανό. Και το έκανα με την καρδιά μου, γι’ αυτό που σήμαινε η πράξη, για το μεγάλο ή μικρό αντίκτυπο που μπορούσε να είχε, χωρίς να νιώσω την παραμικρή ανάγκη να σας πω τη γνώμη μου για τη βιομηχανία της μπάλας, το ρόλο του αθλήματος στον καπιταλισμό και τα αρνητικά χαρακτηριστικά του οπαδισμού στη σύγχρονη κοινωνία. Δεν καταλαβαίνω γιατί στη Βανδή θα πρέπει να το κάνω.
- See more at:
