Νίκος Γκάλης

[jameskap70]

Μεγάλος αθλητής και μεγάλος ακομα γιατι δεν ανακατεύεται με οτιδήποτε αλλο εκτός απο αυτο που κατέχει. Δύσκολο να βρεις "διάσημο" στην Ελλάδα να μην εχει γνώμη για οτι μαλακία του κατέβει.

Σωστά τα λες φίλε.

 

[Digweed]

Όταν μας... συστήθηκε ο μύθος!

Ο Βασίλης Βλαχόπουλος μέσω του Weekend αναρωτιέται αν είναι αναγκαία η προσθήκη της 2/12 στο εθνικό εορτολόγιο από τη στιγμή που φθάσαμε στο σημείο να γιορτάζουμε μέχρι και την… απελευθέρωση της ντομάτας και όχι τα αποκαλυπτήρια του ανθρώπου που (μας) άλλαξε τη ζωή. Του Νίκου Γκάλη.


Η αλήθεια είναι ότι η λάμψη του Νίκου Γκάλη, όταν πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στη Θεσσαλονίκη, κρυβόταν κάτω από μια μαύρη καμπαρντίνα και ήταν ευδιάκριτη μόνο σε όλους όσοι είχαν την ικανότητα να δουν πιο μακριά από τους υπόλοιπους.
Η δε φυσιογνωμία του δεν είχε γεμίσει το μάτι, διότι οι περιγραφές που προηγήθηκαν προέβλεπαν τον ερχομό ενός γίγαντα και όχι ενός ανθρώπου με ύψος (μόλις) 183 εκατοστών με αποτέλεσμα να κυριαρχήσει η γλώσσα της υπερβολής και όχι της λογικής.
Η Θεσσαλονίκη εξάλλου, ως πόλη, είναι των άκρων.

Με το αφάνα μαλλί, την αλυσίδα να ξεχωρίζει μέσα από το δασύτριχο στήθος του κι ένα σπασμένο δόντι που απαιτούσε επειγόντως την παρέμβαση οδοντίατρου, η πρώτη εντύπωση μάλλον δεν ήταν η καλύτερη δυνατή.

Ποιος είπε όμως ότι πάντοτε είναι η αληθινή; Ακόμη και τότε όταν συστήθηκε στο καχύποπτο και δύσπιστο κοινό της Θεσσαλονίκης, μια μέρα σαν σήμερα προ 38 χρόνια, ο Τύπος της εποχής τον πέρασε… γενεές δεκατέσσερις.

Αν κάποια στιγμή ο Νίκος Γκάλης επισκεφθεί τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης το πιθανότερο είναι να γελάει με την ψυχή του μέχρι το υπόλοιπο της ζωής του.
Όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος.

Αυτοί που σίγουρα δεν γέλασαν εκείνη την ημέρα στο θρυλικό Παλέ ήταν ο Ανέστης Πεταλίδης (ο πνευματικός πατέρας του) ο οποίος ανέλαβε τον ρόλο του δικηγόρου του διαβόλου υπερασπιζόμενος τον «Νικ» σε ανθρώπους που μάλλον δεν είχαν καταλάβει ότι είχαν μπροστά τους ένα ακατέργαστο διαμάντι και βιάστηκαν να φωνάξουν… «άνθρακας ο θησαυρός».

Όπως επίσης και ο Σωτήρης Σακελαρίου ο οποίος απέκτησε – σ’ εκείνον τον αγώνα μεταξύ του Άρεως και του Ηρακλέως – τον τίτλο του μοιραίου διότι στην τελευταία του προσπάθεια,είδε τον Γκάλη να χαϊδεύει την μπάλα με τα ακροδάχτυλά του και αλλοιώνοντας το σουτ του ο Άρης εξασφάλισε τη νίκη με 79-78.

Στην πραγματικότητα, αυτή η αλήθεια – όπως την είπε στο gazzetta.gr ο Σωτήρης Σακελαρίου και θα τη διαβάσετε στη συνέχεια του κειμένου – δεν είχε σημειωθεί από το σύνολο του Τύπου της εποχής ο οποίος αφού «έσουρε τα εξ’ αμάξης στον Γκάλη», σημείωσε ότι στα κρίσιμα λεπτά του αγώνα σημείωσε 2-3 καλάθια.

Όπως πρόσφατα σημείωσε και ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Γκάλης έχει έναν μοναδικό τρόπο διαχείρισης της πίεσης, αλλά εκείνη την ημέρα, στις 2 Δεκεμβρίου 1979 και δίχως το know how που λένε και στο Νιου Τζέρσεϊ, μάλλον κυριεύτηκε από το άγχος, πράγμα εξάλλου που παραδέχθηκε σε μια συνέντευξή του λίγες ημέρες μετά, όταν χρειάστηκε και πάλι να δεσμευτεί ενώπιον του κοινού.

Η αλήθεια είναι επίσης ότι ο ίδιος ο «Νικ» είχε φροντίσει να βάλει τον πήχη πολύ ψηλά, στους 40 πόντους δηλαδή, όσους δεσμεύτηκε να βάζει σε κάθε παιχνίδι, στην πρώτη του επαφή με τους εκπροσώπους του Τύπου.
Στο συγκεκριμένο παιχνίδι έβαλε 10 λιγότερους αλλά «με πολλές προσπάθειες», όπως παραδέχθηκαν και οι πρωταγωνιστές της εποχής.

Είναι γνωστή εξάλλου και η στιχομυθία που είχε με τον Βαγγέλη Αλεξανδρή μετά το παιχνίδι, όταν του απάντησε «πιστεύεις ότι θα τα ξαναχάσω;», στην παρατήρηση που του είχε κάνει ο «μαύρος» (σ. σ. έτσι αποκαλούσε ο θρυλικός Πεταλίδης τον Βαγγέλη Αλεξανδρή) για τις πολλές προσπάθειες που είχε πάρει.
Βέβαια ο Αλεξανδρής είχε πάει «συστημένος» διότι ήταν απαραίτητο να διατηρηθούν οι εσωτερικές ισορροπίες οι οποίες εκείνο το διάστημα ήταν εύθραυστες.

Βέβαια, το άγχος του Γκάλη καλλιεργήθηκε και από τα λόγια που άκουσε πριν από εκείνον τον αγώνα στο θρυλικό Παλέ ο οποίος έμελε να περάσει στο πάνθεον της ιστορίας.
Κανείς από τους παίκτες που πάτησαν εκείνη την ημέρα στο… λαστιχένιο παρκέ του Παλέ, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα γινόταν μάρτυρας μιας στιγμής που έχει προεκτάσεις ομηρικού έπους.

Στα λόγια που άκουσε ο Νίκος Γκάλης ήταν και η «ενημέρωση» ότι (ένας εκ των) σταρ της εποχής, ο Σωτήρης Σακελαρίου, θα τον «έπαιζε» με το ένα χέρι γιατί τον είχε (τον Γκάλη) για πλάκα.
Του λέγανε δηλαδή ότι αυτά έλεγε στις καφετέριες.

Οι γνώστες του χαρακτήρα του Σακελαρίου ήξεραν ότι αυτά δεν ήταν τίποτε περισσότερα από… φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες καθώς πρόκειται για έναν μετρημένο, σοβαρό και πολύ αξιόλογο κύριο ο οποίος στη ζωή του επέλεξε μια σιωπηλή διαδρομή γεμάτη πράξεις.
Απόρροια των όσων είχε ακούσει κι επειδή στο Seton Hall ο Μπιλ Ράφτερι έβαζε τον Γκάλη να μαρκάρει τον καλύτερο παίκτη της αντίπαλης ομάδας, ο «Νικ» ζήτησε να αναλάβει ο ίδιος προσωπικά τον Σακελαρίου.
Σε αντίθεση με πολλούς που γέμισαν ασφυκτικά το Παλέ, ο τελευταίος αντιλήφθηκε κατευθείαν περί τίνος πρόκειται.

«Ήταν πραγματικά πολύ γυμνασμένος, αλτικός και θυμάμαι ότι στην επίθεση έκανε την κλασική κίνησή του, την προσποίηση ότι θα πάει αριστερά και πήγαινε δεξιά.
Ήταν φυσιολογικό στο πρώτο του παιχνίδι να μη δείξει όλη του την αξία αλλά είχε εκπληκτική αντίληψη του παιχνιδιού.
Είχε έρθει από μια χώρα που έπαιζε εντελώς διαφορετικά το μπάσκετ, ήταν η πρώτη του εμφάνιση μπροστά σ’ ένα κοινό που είχε έρθει να τον δει, ήταν λογικό να είχε άγχος.

Εκείνη τη μέρα στο Παλέ δεν έπεφτε καρφίτσα. Στην τελευταία επίθεση, πήρα την μπάλα, σούταρα, ο Νίκος αλλοίωσε την πορεία της μπάλας και ο Άρης κέρδισε με έναν πόντο», είπε ο Σωτήρης Σακελαρίου στο gazzetta.gr.

Σήμερα, 38 χρόνια μετά, εκείνη η μέρα μοιάζει με μια μακρινή ανάμνηση, αλλά αυτοί που βρέθηκαν στις κερκίδες του Παλέ έχουν το νόμιμο δικαίωμα να καυχιούνται ότι ήταν εκεί.
Τότε βέβαια δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι από το πουθενά γινόντουσαν μάρτυρες μίας εκ των πιο ιστορικών στιγμών στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.

Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί εξάλλου ότι εκείνος ο… κοντός με το Νο7 στην πλάτη που έκανε αλόγιστη σπατάλη των προσπαθειών, θα ανέτρεπε τις ισορροπίες στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού και θα έφθανε στο σημείο να ενταχθεί στην ελίτ του παγκόσμιου μπάσκετ, στο Naismith Basketball Hall of Fam

http://www.gazzetta.gr/weekend-journal/article/1168453/otan-mas-systithike-o-mythos

 

[jimy.m.]

Απλα

 

[mr.madman]

Όταν μας... συστήθηκε ο μύθος!

Ο Βασίλης Βλαχόπουλος μέσω του Weekend αναρωτιέται αν είναι αναγκαία η προσθήκη της 2/12 στο εθνικό εορτολόγιο από τη στιγμή που φθάσαμε στο σημείο να γιορτάζουμε μέχρι και την… απελευθέρωση της ντομάτας και όχι τα αποκαλυπτήρια του ανθρώπου που (μας) άλλαξε τη ζωή. Του Νίκου Γκάλη.


Η αλήθεια είναι ότι η λάμψη του Νίκου Γκάλη, όταν πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στη Θεσσαλονίκη, κρυβόταν κάτω από μια μαύρη καμπαρντίνα και ήταν ευδιάκριτη μόνο σε όλους όσοι είχαν την ικανότητα να δουν πιο μακριά από τους υπόλοιπους.
Η δε φυσιογνωμία του δεν είχε γεμίσει το μάτι, διότι οι περιγραφές που προηγήθηκαν προέβλεπαν τον ερχομό ενός γίγαντα και όχι ενός ανθρώπου με ύψος (μόλις) 183 εκατοστών με αποτέλεσμα να κυριαρχήσει η γλώσσα της υπερβολής και όχι της λογικής.
Η Θεσσαλονίκη εξάλλου, ως πόλη, είναι των άκρων.

Με το αφάνα μαλλί, την αλυσίδα να ξεχωρίζει μέσα από το δασύτριχο στήθος του κι ένα σπασμένο δόντι που απαιτούσε επειγόντως την παρέμβαση οδοντίατρου, η πρώτη εντύπωση μάλλον δεν ήταν η καλύτερη δυνατή.

Ποιος είπε όμως ότι πάντοτε είναι η αληθινή; Ακόμη και τότε όταν συστήθηκε στο καχύποπτο και δύσπιστο κοινό της Θεσσαλονίκης, μια μέρα σαν σήμερα προ 38 χρόνια, ο Τύπος της εποχής τον πέρασε… γενεές δεκατέσσερις.

Αν κάποια στιγμή ο Νίκος Γκάλης επισκεφθεί τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης το πιθανότερο είναι να γελάει με την ψυχή του μέχρι το υπόλοιπο της ζωής του.
Όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος.

Αυτοί που σίγουρα δεν γέλασαν εκείνη την ημέρα στο θρυλικό Παλέ ήταν ο Ανέστης Πεταλίδης (ο πνευματικός πατέρας του) ο οποίος ανέλαβε τον ρόλο του δικηγόρου του διαβόλου υπερασπιζόμενος τον «Νικ» σε ανθρώπους που μάλλον δεν είχαν καταλάβει ότι είχαν μπροστά τους ένα ακατέργαστο διαμάντι και βιάστηκαν να φωνάξουν… «άνθρακας ο θησαυρός».

Όπως επίσης και ο Σωτήρης Σακελαρίου ο οποίος απέκτησε – σ’ εκείνον τον αγώνα μεταξύ του Άρεως και του Ηρακλέως – τον τίτλο του μοιραίου διότι στην τελευταία του προσπάθεια,είδε τον Γκάλη να χαϊδεύει την μπάλα με τα ακροδάχτυλά του και αλλοιώνοντας το σουτ του ο Άρης εξασφάλισε τη νίκη με 79-78.

Στην πραγματικότητα, αυτή η αλήθεια – όπως την είπε στο gazzetta.gr ο Σωτήρης Σακελαρίου και θα τη διαβάσετε στη συνέχεια του κειμένου – δεν είχε σημειωθεί από το σύνολο του Τύπου της εποχής ο οποίος αφού «έσουρε τα εξ’ αμάξης στον Γκάλη», σημείωσε ότι στα κρίσιμα λεπτά του αγώνα σημείωσε 2-3 καλάθια.

Όπως πρόσφατα σημείωσε και ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Γκάλης έχει έναν μοναδικό τρόπο διαχείρισης της πίεσης, αλλά εκείνη την ημέρα, στις 2 Δεκεμβρίου 1979 και δίχως το know how που λένε και στο Νιου Τζέρσεϊ, μάλλον κυριεύτηκε από το άγχος, πράγμα εξάλλου που παραδέχθηκε σε μια συνέντευξή του λίγες ημέρες μετά, όταν χρειάστηκε και πάλι να δεσμευτεί ενώπιον του κοινού.

Η αλήθεια είναι επίσης ότι ο ίδιος ο «Νικ» είχε φροντίσει να βάλει τον πήχη πολύ ψηλά, στους 40 πόντους δηλαδή, όσους δεσμεύτηκε να βάζει σε κάθε παιχνίδι, στην πρώτη του επαφή με τους εκπροσώπους του Τύπου.
Στο συγκεκριμένο παιχνίδι έβαλε 10 λιγότερους αλλά «με πολλές προσπάθειες», όπως παραδέχθηκαν και οι πρωταγωνιστές της εποχής.

Είναι γνωστή εξάλλου και η στιχομυθία που είχε με τον Βαγγέλη Αλεξανδρή μετά το παιχνίδι, όταν του απάντησε «πιστεύεις ότι θα τα ξαναχάσω;», στην παρατήρηση που του είχε κάνει ο «μαύρος» (σ. σ. έτσι αποκαλούσε ο θρυλικός Πεταλίδης τον Βαγγέλη Αλεξανδρή) για τις πολλές προσπάθειες που είχε πάρει.
Βέβαια ο Αλεξανδρής είχε πάει «συστημένος» διότι ήταν απαραίτητο να διατηρηθούν οι εσωτερικές ισορροπίες οι οποίες εκείνο το διάστημα ήταν εύθραυστες.

Βέβαια, το άγχος του Γκάλη καλλιεργήθηκε και από τα λόγια που άκουσε πριν από εκείνον τον αγώνα στο θρυλικό Παλέ ο οποίος έμελε να περάσει στο πάνθεον της ιστορίας.
Κανείς από τους παίκτες που πάτησαν εκείνη την ημέρα στο… λαστιχένιο παρκέ του Παλέ, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα γινόταν μάρτυρας μιας στιγμής που έχει προεκτάσεις ομηρικού έπους.

Στα λόγια που άκουσε ο Νίκος Γκάλης ήταν και η «ενημέρωση» ότι (ένας εκ των) σταρ της εποχής, ο Σωτήρης Σακελαρίου, θα τον «έπαιζε» με το ένα χέρι γιατί τον είχε (τον Γκάλη) για πλάκα.
Του λέγανε δηλαδή ότι αυτά έλεγε στις καφετέριες.

Οι γνώστες του χαρακτήρα του Σακελαρίου ήξεραν ότι αυτά δεν ήταν τίποτε περισσότερα από… φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες καθώς πρόκειται για έναν μετρημένο, σοβαρό και πολύ αξιόλογο κύριο ο οποίος στη ζωή του επέλεξε μια σιωπηλή διαδρομή γεμάτη πράξεις.
Απόρροια των όσων είχε ακούσει κι επειδή στο Seton Hall ο Μπιλ Ράφτερι έβαζε τον Γκάλη να μαρκάρει τον καλύτερο παίκτη της αντίπαλης ομάδας, ο «Νικ» ζήτησε να αναλάβει ο ίδιος προσωπικά τον Σακελαρίου.
Σε αντίθεση με πολλούς που γέμισαν ασφυκτικά το Παλέ, ο τελευταίος αντιλήφθηκε κατευθείαν περί τίνος πρόκειται.

«Ήταν πραγματικά πολύ γυμνασμένος, αλτικός και θυμάμαι ότι στην επίθεση έκανε την κλασική κίνησή του, την προσποίηση ότι θα πάει αριστερά και πήγαινε δεξιά.
Ήταν φυσιολογικό στο πρώτο του παιχνίδι να μη δείξει όλη του την αξία αλλά είχε εκπληκτική αντίληψη του παιχνιδιού.
Είχε έρθει από μια χώρα που έπαιζε εντελώς διαφορετικά το μπάσκετ, ήταν η πρώτη του εμφάνιση μπροστά σ’ ένα κοινό που είχε έρθει να τον δει, ήταν λογικό να είχε άγχος.

Εκείνη τη μέρα στο Παλέ δεν έπεφτε καρφίτσα. Στην τελευταία επίθεση, πήρα την μπάλα, σούταρα, ο Νίκος αλλοίωσε την πορεία της μπάλας και ο Άρης κέρδισε με έναν πόντο», είπε ο Σωτήρης Σακελαρίου στο gazzetta.gr.

Σήμερα, 38 χρόνια μετά, εκείνη η μέρα μοιάζει με μια μακρινή ανάμνηση, αλλά αυτοί που βρέθηκαν στις κερκίδες του Παλέ έχουν το νόμιμο δικαίωμα να καυχιούνται ότι ήταν εκεί.
Τότε βέβαια δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι από το πουθενά γινόντουσαν μάρτυρες μίας εκ των πιο ιστορικών στιγμών στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.

Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί εξάλλου ότι εκείνος ο… κοντός με το Νο7 στην πλάτη που έκανε αλόγιστη σπατάλη των προσπαθειών, θα ανέτρεπε τις ισορροπίες στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού και θα έφθανε στο σημείο να ενταχθεί στην ελίτ του παγκόσμιου μπάσκετ, στο Naismith Basketball Hall of Fam

http://www.gazzetta.gr/weekend-journal/article/1168453/otan-mas-systithike-o-mythos

 

[assmaster13]

Οτι και να πουμε για τη διαδρομή του γιγαντα Νίκου Γκάλη,είναι μηδαμινό μπροστά σ αυτά που προσέφερε στη χώρα μας σε πολλά επίπεδα αυτός ο χαρισματικός αθλητής.
Ολοι εμείς πρέπει να τον τιμούμε όπως του αξίζει απλά....
Όσο γιά τους μαλάκες κυριολεκτικά Πολίτη και Βασιλακόπουλο να ξέρουν πως αυτούς κανείς δεν θα τους θυμάται.......

 

[mr.madman]

Οτι και να πουμε για τη διαδρομή του γιγαντα Νίκου Γκάλη,είναι μηδαμινό μπροστά σ αυτά που προσέφερε στη χώρα μας σε πολλά επίπεδα αυτός ο χαρισματικός αθλητής.
Ολοι εμείς πρέπει να τον τιμούμε όπως του αξίζει απλά....
Όσο γιά τους μαλάκες κυριολεκτικά Πολίτη και Βασιλακόπουλο να ξέρουν πως αυτούς κανείς δεν θα τους θυμάται.......

Μην το λες τύπε, όλοι τους θυμόμαστε για τις μαλακίες που έχουν κάνει  :S :S :S

 

[diomides]

Μία σπάνια φωτογραφία  από την Τρίτη 6 Μαΐου 1980, δηλαδή την ημερομηνία που ο Νίκος Γκάλης πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την Εθνική ομάδα.

Περίπου 7 μήνες μετά την άφιξή του στην Ελλάδα για λογαριασμό του Άρη, ο «γκάγκστερ» φόρεσε για πρώτη φορά τη γαλανόλευκη φανέλα (με το Νο10), σε αναμέτρηση κόντρα στη Σουηδία στο πλαίσιο της 1ης αγωνιστικής του προολυμπιακού τουρνουά του Βεβέ της Ελβετίας.

Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς πως από τη στιγμή που χρειάζονταν 2 χρόνια για να εκδοθεί ελληνικό διαβατήριο ο Γκάλης κατάφερε να ντυθεί στα γαλανόλευκα.

Ιδού πώς έγινε: Ο Άγης Κυνηγόπουλος, τότε αντιπρόεδρος της ΕΟΚ, απευθύνθηκε στον κοινοτάρχη Τριλόφου Θεσσαλονίκης και εξασφάλισε ένα πιστοποιητικό που ανέφερε ότι ο παίκτης είχε γεννηθεί στη συγκεκριμένη κοινότητα.

Εν συνεχεία μετέβη στο αστυνομικό τμήμα προκειμένου να εξασφαλίσει μια βεβαίωση που θα λειτουργούσε ως ταυτότητα και ακολούθως στον τότε ΓΓΑ Κώστα Παπαναστασίου για… διαβατήριο μιας χρήσης!

Ειρήσθω εν παρόδω, ανάλογο περιστατικό είχε καταγραφεί το 1988, όταν ο Παναθηναϊκός είχε προσπαθήσει να αποδείξει ότι ο κορυφαίος Ρουμάνος ποδοσφαιριστής Γκέοργκε Χάτζι κατάγεται από τη Μεσολακκιά Αμφίπολης του νομού Σερρών.

Η συγκεκριμένη φωτογραφία δημοσιεύθηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Μπάλλα» (σ.σ. ένα διάστημα ανήκε στην «Αθλητική Ηχώ») στο φύλλο της 20ής Μαΐου 1980 και τον δείχνει να επιχειρεί σουτ μπροστά στα απλωμένα χέρια του Πέτερ Άντερσον.

Κάτω από τη ρακέτα καραδοκούν οι Ρόλαντ Ραμ (12) και Στεν Φέλντριχ (13), βασικά στελέχη της εθνικής Σουηδίας που κατέλαβε τη 10η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας.

Ο Γεωργαλής, όπως αναγραφόταν σε εκείνο το τουρνουά, σημείωσε 25 πόντους στο ντεμπούτο του, όμως το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα ηττήθηκε 79-71 και έχασε πολύτιμο έδαφος για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Οι πόντοι του αγώνα:

ΣΟΥΗΔΙΑ (Μάικ Πέρι): Άντερσον 4, Νόρντγκρεν 2, Τέρινς 3, Τάξεν 11, Κάρλσον 20, Ραμ 14, Φέλντριχ 19, Σκίτεβαλ 4, Γκούντερμπεργκ 2.

ΕΛΛΑΔΑ (Ρίτσαρντ Ντουκσάιρ): Γιαννάκης 6, Πετρόπουλος 12, Γκάλης 25, Καρατζουλίδης 2, Κοκολάκης 10, Βίδας 6, Κατσούλης 8, Σακελλαρίου 2, Παπαγεωργίου.

Έπειτα η Εθνική νίκησε Ελβετία και Λουξεμβούργο, αλλά στο ενδιάμεσο έχασε από την Τσεχοσλοβακία, με συνέπεια να καταλάβει την 3η θέση του ομίλου και, μοιραία, να αποκλειστεί.

Να σημειωθεί ότι η Σουηδία προκρίθηκε παρά τη 2η θέση, διότι μετά το μποϊκοτάζ των Αμερικανών στη διοργάνωση του 1980, αρκετές χώρες αποφάσισαν να μην ταξιδέψουν στη Σοβιετική Ένωση και, κατ’ επέκταση, αυτό σήμαινε ότι κάποιες άλλες θα έπρεπε να τις αντικαταστήσουν.

Μάλιστα, ο Μάικ Πέρι, ήτοι ο Αμερικανός προπονητής της σκανδιναβικής ομάδας, άφησε πίσω τις όποιες επιφυλάξεις του και μετέβη στη Μόσχα, ασχέτως αν αυτό δεν άρεσε στα στελέχη του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ.

 

[Celebc]

 

[Ράγκναρ Λόθμπροκ]

Ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών.
Και μια ερώτηση:Πολίτης who?

 

[Celebc]

Ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών.
Και μια ερώτηση:Πολίτης who?

ενας που εκανε τον προπονητη στον βαζελο οταν επαιζε ο γκαλης,ενα βραδυ που βρεχε τον εγραψε ο νικ,αφου δεν τον εβαζε, και σηκωθηκε κι εφυγε

 

[Han Psolo]

Συνέντευξη του ΘΕΟΥ σε Α Κύπρου

Ο Γκάλης μεταξύ 1986-1994 ήταν μπασκετικό φαινόμενο της Φύσης, απλά ασταμάτητος είχε εκατομμύρια τρόπους να σε σκοτώσει ήταν ένα αμάλγαμα της αμερικανικής ανυπέρβλητης σχολής-κουλτούρας και νοοτροπίας αλλα και της προαιώνιας Ελληνικής ψυχής και DNA,που παρά το μικρό του σωματικό μέγεθος τα έβαζε με τα μεγαθήρια και συχνά έβγαινε νικητής. Όντως ως pop φαινόμενο-λαικό είδωλο και hype συγκρίνεται μόνο με Μαραντόνα(RIP) καθώς κι οι δύο κουβάλησαν τις προσδοκίες και τα νάματα του Έθνους τους και μεγάλωσαν όλη την Generation X, για όλους του 40+ ο Γκάλης είναι σχεδόν όλα τα παιδικά-εφηβικά μας χρόνια είτε ως παίκτης της ομάδας μας είτε στην Εθνική αλλά ακόμα κι ως αντίπαλος, δεν υπάρχει κάποιος που να απολαμβάνει τέτοια πάνδημη αποδοχή στην γεμάτη διχόνοιες και ζηλοφθονία Ελλάδα.Οι χαρακτηρισμοί ΘΡΥΛΟΣ-ΙΝΔΑΛΜΑ-ΘΕΟΣ είναι μικροί για να εκφράσουν όσα ζήσαμε με το φαινόμενο Νίκος Γκάλης.To '87 με απόλυτο καταλύτη τον Γκάλη ήταν αθλητικό κοινωνικό και πολιτισμικό σημείο καμπής για όλους τους Έλληνες. Ο Γκάλης για εμένα συνοψίζει κι εκφραζει τον Αιώνιο γνήσιο Έλληνα .Μαζί με Βαγγέλη Παπαθανασίου οι μεγαλύτεροι εν ζωή Έλληνες.Αν οι Εξωγήινοι μας ζητούσαν να τους δείξουμε 5 χαρακτηριστικούς Έλληνες θα τους έδειχνα ΓΚΑΛΗ-VANGELIS-ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ-ΝΤΕΜΗ ΡΟΥΣΣΟ-ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ (και απο γυναίκες ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ-ΒΕΜΠΟ-ΠΑΞΙΝΟΥ-ΜΕΛΙΝΑ-ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ)

 

[uncle_3]

 

[Han Psolo]

Νέα συνέντευξη με Σκουντή

 

[Sub-Zero]

Νέα συνέντευξη με Σκουντή

Τί πήγε κι έγινε σαν γλόμπος ρε πούστη;

 

[Han Psolo]

Τί πήγε κι έγινε σαν γλόμπος ρε πούστη;

Κατι ασχημο θα έπαθε και δεν λένε και μάλλον γλύτωσε...έτρεχε Βραζιλία για θεραπεία πριν 4 χρόνια μάλλον κάτι είχε πάρει το μάτι μου Youtube

Εξού κι ότι εμφανίζεται πιο συχνά σε κανάλια/συνεντεύξεις/βραβεύσεις.Παίζει ομως απλά να καράφλιασε και τα πήρε όλα γουλί.

 

[Han Psolo]

Πέθανε ο πιο κυνικός παράγοντας που πέρασε απο το Μπάσκετ...ο τύπος που είχε το θράσος το εγωισμό αλλα και κοχόνες να διώξει τον Γκάλη απο Άρη προβλέποντας την αθλητική του Δύση που βέβαια δεν ήρθε ποτέ(1ος σκόρερ Ευρωλίγκας '94) οπως είπε κι ο 'Ξανθός' αν γυρνούσε αποκλειστικά PG θα μπορούσε να παίζει μέχρι τα 45 και αντί για 30π θα είχε 20π 10 ασσίστ...
Ψυχρά επιχειρηματικά έπραξε σωστά κι ο Γκάλης βγήκε κερδισμένος στα 35 έκανε 1 δις δραχμές συμβόλαιο με ΠΑΟ σε σωστό timing που οι Γιαννακόπουλοι έχτιζαν Αυτοκρατορία ,στα 38-39-40 δεν ξέρω τι συμβόλαιο θα έκανε αν έφευγε το '97 αντί του '92 ή αν τον πλήρωναν στον Άρη τα επόμενα χρόνια.
Σαν παιδί η φυγή Γκάλη απο Αρη μου φάνηκε μεγάλη τραγωδία,κυρίως για τον ίδιο τον Γκάλη και χωρίς να είμαι Αρειανός αλλά "Γκαλικός" ήταν αδιανόητο να πάει άλλη ομάδα δεν μπορώ να φανταστώ πως ένιωσαν σκληροπυρηνικοί Αρειανοί...Λογικό το hate που έφαγε ο Μητρούδης που μετριάστηκε απο έλευση Tarpley και κατάκτηση Κυπ.Κυπελλούχων
Βέβαια μετά τα σκάτωσε με στενοκεφαλιά αμετροέπεια εγωισμό τσιγγουνιά αφραγκιά κακοδιαχείριση και τον έδιωξαν ...Αυτά που λέει για Tarpley είναι πίπες όλοι οι παροικούντες στην μπασκετική Ιερουσαλήμ ξέρουν ότι ο Κόκκαλης έφερε τον ιδιότροπο Tarpley στον Αρη δοκιμαστικά και μετά τον πήρε στον Ολυμπιακό εξού κι η αποχή Tarpley στο τέλος της χρονιάς που ευνόησε Γάβρους στο Πρωτάθλημα.

 

[Han Psolo]

Το EURO 2004(ΝΤΕΜΑΡΟΣ) συναντά το ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ '87(ΘΕΟΣ ΓΚΑΛΗΣ)

 

[Han Psolo]

 

[argyrotoxos]

Τί πήγε κι έγινε σαν γλόμπος ρε πούστη;

Τρόμαξα....να τον γνωρίσω!

 

[Han Psolo]