H μητέρα του Θανάση Λαζανά μιλά για τη δολοφονία του γιού της
www.pixhost.org/show/3352/12379798_tromaktiko.jpg]
[/url]
Γιώτα Λαζανά: "Κοιμόμουνα με 2 κουβέρτες και ξυπνούσα με 3. Τέτοιο παιδί ήταν ο Θανάσης"
Όταν τον Δεκέμβριο του 2008 ένα νέο παιδί έπεσε νεκρό από το όπλο ενός ειδικού φρουρού στο κέντρο της Αθήνας...
η σφαίρα βρήκε στην καρδιά ολόκληρη τη χώρα. Άνθρωποι που δεν τον γνώριζαν, άνθρωποι που αγνοούσαν ακόμη και το επώνυμό του ακούγοντας διαρκώς για τον «Αλέξη», έκλαψαν, φώναξαν, τραγούδησαν για τον χαμό του νέου παιδιού και ακόμη χτυπήθηκαν με τις δυνάμεις της αστυνομίας και τραυματίστηκαν προσπαθώντας.
Στην Πάτρα, το «όπλο» ήταν ένα μαχαίρι πλάτους 7 και μήκους 15 πόντων και οι φονιάδες δεν ήθελαν να τραυματίσουν τον 29χρονο Θανάση Λαζανά. Χτύπησαν για να σκοτώσουν. Και χτύπησαν 6 φορές για να σιγουρευτούν.
Ο Θανάσης κατέληξε το Σάββατο 19 Μαΐου στις 12 το μεσημέρι. Οι πληγές του ήταν σοβαρές. Το συκώτι του και οι πνεύμονες είχαν τρυπήσει από το αμβλύ αυτοσχέδιο μαχαίρι του αλλοδαπού.
Η ώρα ήταν γύρω στις 02.00 ξημερώματα Σαββάτου όταν η βόλτα που είχε βγάλει τον σκύλο του ο Θανάσης, μόλις 20 μέτρα από το σπίτι του συνέπεσε με το πέρασμα από το σημείο 3 αλλοδαπών. Εξάλλου δεν ήταν η πρώτη φορά που οι αλλοδαποί κινούνταν κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών στην περιοχή. Ο σκύλος βλέποντάς τους γαύγισε. Εκείνοι αντέδρασαν. Ένας αλλοδαπός κλώτσησε τον σκύλο. Ο Θανάσης θόλωσε. Με γρήγορες κινήσεις κατέβηκε από το μπαλκόνι του σπιτιού του όπου έπινε έναν καφέ και κοιτούσε το μικρόσωμο σκυλάκι να παίζει και κινήθηκε προς το μέρος των αλλοδαπών που έδειχναν μεθυσμένοι και τον προκαλούσαν με σπαστά Ελληνικά.
Η μητέρα του Θανάση θέλει να δώσουν τον μικρόσωμο σκύλο σε κάποιον συγγενή. Δεν μπορεί να τον έχει πλέον στο σπίτι. Της θυμίζει πως ξεκίνησαν όλα
Ο Θανάσης ήταν 1.93. Σωματώδης. Αισθάνθηκε πως δεν είχε τίποτα να φοβηθεί. Οι αλλοδαποί βλέποντάς τον να πλησιάζει κινήθηκαν λίγα μέτρα πίσω και σε σημείο με λιγότερο φωτισμό και φυσική κάλυψη. Εκεί όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ο 29χρονος αντιστάθηκε και απέκρουσε ακόμη και με τα χέρια του πολλαπλές μαχαιριές - κάτι που αποδεικνύεται και από τα τραύματα. Ένας από τους τρείς αλλοδαπούς τον χτύπησε από το πλάι και κάρφωσε το μαχαίρι στα πλευρά του με φορά προς τα πάνω.
Ο ιατροδικαστής εξηγώντας το χτύπημα είπε χαρακτηριστικά. «Είχαν μετατοπιστεί τα εσωτερικά του όργανα. Το μαχαίρι έκοψε στα δύο το συκώτι του».
Ο Θανάσης περπάτησε λίγα μέτρα κρατώντας με τα χέρια την πληγή και λίγο πριν το σπίτι του λύγισε. Ο ξάδελφος του ήταν ο πρώτος άνθρωπος που τον βρήκε αμέσως μετά την επίθεση. Με όση δύναμη του είχε απομείνει ψέλλισε. «Με χτύπησαν Αφγανοί». Η φωνή του έβγαινε με δυσκολία και η πρώτη εκτίμηση ήταν πως είπε «Αλβανοί»
Για την αστυνομία ήταν μεγάλο στοίχημα η σύλληψη των δραστών. Σε λίγες ώρες είχαν καταλήξει σε έναν από τους τρεις Αφγανούς ο οποίος μετά από ανάκριση φέρεται να ομολόγησε την πράξη του. Εξάλλου αίμα που βρέθηκε πάνω του ταυτοποιήθηκε πως ανήκε στον 29χρονο. Στη συνέχεια δήλωσε αθώος!
Από την στιγμή εκείνη -οπότε και ξεκαθαρίστηκε η εθνικότητα των δολοφόνων- ξεκίνησε μια αλυσιδωτή αντίδραση. Κάτοικοι κάθε ηλικίας από την περιοχή των Ιτεών έκαναν την αρχή. Σε λίγο ολόκληρη η Πάτρα ζητούσε δικαίωση. Όχι να σκοτώσουν, ίσως κάποιοι να τραυματίσουν, αλλά όλοι σίγουρα να διώξουν τους λαθρομετανάστες από την περιοχή τους. Οι εικόνες των σφοδρών συγκρούσεων με την αστυνομία έχουν κάνει τον γύρο της χώρας και όχι μόνο.
Οι ακραίες ωστόσο εκδηλώσεις οργής δεν ήταν αυτό που ζητούσαν οι κάτοικοι. Μέσα στην λύπη και την οργή τους έχουν την ψυχραιμία να διαδηλώνουν ειρηνικά. Διαχωρίζοντας τη γραμμή τους από εκείνη ακροδεξιών στοιχείων που εμφανίστηκαν στην περιοχή με σκοπό να «καθαρίσουν».
Οι φίλοι του Θανάση όταν μιλούν για εκείνον βουρκώνουν. «Ήταν ένας ήρεμος γίγαντας» μας λέει ο Γιάννης. Μεγαλύτερος από τον 29χρονο ωστόσο κάθε μέρα τον πρώτο καφέ τον έπιναν απαραιτήτως μαζί. «Ήταν ένα παιδί που σε σκλάβωνε», μας λέει. «Η προθυμία του, το χαμόγελό του, η παρέα του.. Χαιρόσουν να περνάς χρόνο μαζί του», μας λέει ο Γιάννης και συμπληρώνει. «Σκεφθείτε ένα παιδί 29 χρονών, στο άνθος της ηλικίας του κι αντί μέσα στην ημέρα να πηγαίνει μια βόλτα με κάποια κοπέλα προτιμούσε να μένει σπίτι για να θυμίσει στον πατέρα του να πάρει το απαραίτητο χάπι για την υγεία του. Κάνει αιμοκάθαρση και πρέπει να προσέχει κι ο Θανάσης, τόσο πρόσεχε τον πατέρα του».
Ο Θανάσης με τον πατέρα και την μητέρα του. Μια φωτογραφία που δεσπόζει στο σαλόνι του σπιτιού
Η μητέρα του Θανάση όπως και ο πατέρας του σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Τόσο άσχημη που μας κάνει να νοιώθουμε ευγνώμονες και μόνο που μεταφέρουμε τις λιγοστές λέξεις που μπορούν να μας πουν. «Πήγε το σκυλάκι βόλτα και μου σκοτώσανε το μοναχοπαίδι μου» ψέλλισε η κ.α. Γιώτα μην μπορώντας να χωνέψει πως κάτι τόσο συνηθισμένο, τόσο απλό, οδήγησε.. εκεί που οδήγησε. «Με ρωτούσε μικρός, μαμά γιατί έχω γίνει τόσο ψηλός; Του απαντούσα γιατί σου δίνω να τρως μέλι κάθε μέρα. Κάθε μέρα τάιζα μέλι το παιδί μου», μας λέει και βουρκώνει. Το ηρεμιστικό χάπι που έχει πιεί της επιτρέπει να μιλά ψύχραιμα. Μπήκαμε στο σπίτι. Μας αγκάλιασε. Προθυμοποιήθηκε ακόμη και να μας φτιάξει καφέ. Ντράπηκα! «Κυρία Γιώτα..» της είπα, «σας παρακαλώ. Είναι τιμή μας και μόνο που μας δέχεστε στο σπίτι σας». Μας είπε πολλά η χαροκαμένη μάνα για το παιδί της. «Κοιμόμουνα με δύο κουβέρτες το βράδυ και ξυπνούσα με τρεις», μας είπε για τον Θανάση. «Μας έβαζε κάθε βράδυ για ύπνο και μετά έβγαινε με τους φίλους του».
Τι μπορεί να πει ένας γονιός που χάνει το μονάκριβο παιδί του; Ισως και τίποτα. Εξάλλου τα μάτια τους τα λένε όλα. Τα βλέφαρά τους είναι τόσο βαριά. Τα δάκρυα δεν έχουν στεγνώσει ακόμη. Το βράδυ εύχονται να κοιμηθούν και το πρωί όταν ξυπνήσουν ο Θανάσης να είναι στο σπίτι. Θέλουν να ξυπνήσουν και να διηγηθούν στους γείτονες και τους συγγενείς το κακό όνειρο που είδαν. Έναν πολύ κακό εφιάλτη.
Μιλήσαμε με δύο εξαδέλφια του. Την Ελίνα και τον Ευθύμιο. Απίστευτοι άνθρωποι. Μένουν κοντά στο σπίτι της οικογένειας και τον Θανάση τον έβλεπαν σχεδόν κάθε μέρα. Μάλιστα ο Ευθύμιος βρήκε πρώτος τον αιμόφυρτο ξάδελφο του. Το επίπεδο αυτών των ανθρώπων, το κάτι άλλο. Η ψύχραιμη φωνή και ο δομημένος λόγος τους, δεν επιτρέπει στον συνομιλητή τους να εκτιμήσει τα λόγια τους ως αποτέλεσμα «βρασμού» και αγανάκτησης.
Απεναντίας, ζητούν το αυτονόητο. Θα περίμενε κανείς αντιδράσεις αντεκδίκησης και μίσους προς κάθε αλλοδαπό που ζει και κινείται στην περιοχή τους. Κι όμως δεν αφήνουν τη θλίψη να μεταμορφωθεί σε μίσος και να βγάλει βία. Θέλουν απλά να απομακρυνθούν οι αλλοδαποί από την περιοχή τους.
Τον θάνατο του Θανάση κάποιοι τον έκαναν σημαία. Κάποιοι για το γενικότερο συμφέρον και κάποιοι άλλοι για προσωπικό. Από τα μέλη της Χρυσής Αυγής που με το γνωστό σύνθημα παρήλασαν μέχρι το σημείο όπου σημειώθηκαν τα επεισόδια, μέχρι την καντίνα που εγκαταστάθηκε για να εκμεταλλευτεί την πολυκοσμία και τον καντινιέρη που έβγαλε μεροκάματο.
Τα δακρυγόνα που έπεσαν ήταν πολλά. Τα δάκρυα που έχυσαν από τα χημικά όσοι συμμετείχαν στους συμβολικούς αποκλεισμούς ακόμη περισσότερα. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούν να συγκριθούν με τα δάκρυα που έτρεξαν και συνεχίζουν να τρέχουν από τα μάτια εκείνης της χαροκαμένης μάνας, του πατέρα, των συγγενών αλλά και εκείνων των φίλων που θα λένε για καιρό ιστορίες για τον ήρεμο γίγαντα του 1.93 που έπεσε τόσο άδικα.
Εμείς επιλέξαμε να χύσουμε αρκετό μελάνι για να μην περάσει το πρόβλημα -σήμερα της Πάτρας αύριο κάποιας άλλης πόλης- στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και των ρεπορτάζ που γίνονται για να γεμίσει μια σελίδα ή ένα κεντρικό δελτίο ειδήσεων..
pelop.gr
www.pixhost.org/show/3352/12379798_tromaktiko.jpg]
[/url]Γιώτα Λαζανά: "Κοιμόμουνα με 2 κουβέρτες και ξυπνούσα με 3. Τέτοιο παιδί ήταν ο Θανάσης"
Όταν τον Δεκέμβριο του 2008 ένα νέο παιδί έπεσε νεκρό από το όπλο ενός ειδικού φρουρού στο κέντρο της Αθήνας...
η σφαίρα βρήκε στην καρδιά ολόκληρη τη χώρα. Άνθρωποι που δεν τον γνώριζαν, άνθρωποι που αγνοούσαν ακόμη και το επώνυμό του ακούγοντας διαρκώς για τον «Αλέξη», έκλαψαν, φώναξαν, τραγούδησαν για τον χαμό του νέου παιδιού και ακόμη χτυπήθηκαν με τις δυνάμεις της αστυνομίας και τραυματίστηκαν προσπαθώντας.
Στην Πάτρα, το «όπλο» ήταν ένα μαχαίρι πλάτους 7 και μήκους 15 πόντων και οι φονιάδες δεν ήθελαν να τραυματίσουν τον 29χρονο Θανάση Λαζανά. Χτύπησαν για να σκοτώσουν. Και χτύπησαν 6 φορές για να σιγουρευτούν.
Ο Θανάσης κατέληξε το Σάββατο 19 Μαΐου στις 12 το μεσημέρι. Οι πληγές του ήταν σοβαρές. Το συκώτι του και οι πνεύμονες είχαν τρυπήσει από το αμβλύ αυτοσχέδιο μαχαίρι του αλλοδαπού.
Η ώρα ήταν γύρω στις 02.00 ξημερώματα Σαββάτου όταν η βόλτα που είχε βγάλει τον σκύλο του ο Θανάσης, μόλις 20 μέτρα από το σπίτι του συνέπεσε με το πέρασμα από το σημείο 3 αλλοδαπών. Εξάλλου δεν ήταν η πρώτη φορά που οι αλλοδαποί κινούνταν κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών στην περιοχή. Ο σκύλος βλέποντάς τους γαύγισε. Εκείνοι αντέδρασαν. Ένας αλλοδαπός κλώτσησε τον σκύλο. Ο Θανάσης θόλωσε. Με γρήγορες κινήσεις κατέβηκε από το μπαλκόνι του σπιτιού του όπου έπινε έναν καφέ και κοιτούσε το μικρόσωμο σκυλάκι να παίζει και κινήθηκε προς το μέρος των αλλοδαπών που έδειχναν μεθυσμένοι και τον προκαλούσαν με σπαστά Ελληνικά.
Η μητέρα του Θανάση θέλει να δώσουν τον μικρόσωμο σκύλο σε κάποιον συγγενή. Δεν μπορεί να τον έχει πλέον στο σπίτι. Της θυμίζει πως ξεκίνησαν όλα
Ο Θανάσης ήταν 1.93. Σωματώδης. Αισθάνθηκε πως δεν είχε τίποτα να φοβηθεί. Οι αλλοδαποί βλέποντάς τον να πλησιάζει κινήθηκαν λίγα μέτρα πίσω και σε σημείο με λιγότερο φωτισμό και φυσική κάλυψη. Εκεί όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ο 29χρονος αντιστάθηκε και απέκρουσε ακόμη και με τα χέρια του πολλαπλές μαχαιριές - κάτι που αποδεικνύεται και από τα τραύματα. Ένας από τους τρείς αλλοδαπούς τον χτύπησε από το πλάι και κάρφωσε το μαχαίρι στα πλευρά του με φορά προς τα πάνω.
Ο ιατροδικαστής εξηγώντας το χτύπημα είπε χαρακτηριστικά. «Είχαν μετατοπιστεί τα εσωτερικά του όργανα. Το μαχαίρι έκοψε στα δύο το συκώτι του».
Ο Θανάσης περπάτησε λίγα μέτρα κρατώντας με τα χέρια την πληγή και λίγο πριν το σπίτι του λύγισε. Ο ξάδελφος του ήταν ο πρώτος άνθρωπος που τον βρήκε αμέσως μετά την επίθεση. Με όση δύναμη του είχε απομείνει ψέλλισε. «Με χτύπησαν Αφγανοί». Η φωνή του έβγαινε με δυσκολία και η πρώτη εκτίμηση ήταν πως είπε «Αλβανοί»
Για την αστυνομία ήταν μεγάλο στοίχημα η σύλληψη των δραστών. Σε λίγες ώρες είχαν καταλήξει σε έναν από τους τρεις Αφγανούς ο οποίος μετά από ανάκριση φέρεται να ομολόγησε την πράξη του. Εξάλλου αίμα που βρέθηκε πάνω του ταυτοποιήθηκε πως ανήκε στον 29χρονο. Στη συνέχεια δήλωσε αθώος!
Από την στιγμή εκείνη -οπότε και ξεκαθαρίστηκε η εθνικότητα των δολοφόνων- ξεκίνησε μια αλυσιδωτή αντίδραση. Κάτοικοι κάθε ηλικίας από την περιοχή των Ιτεών έκαναν την αρχή. Σε λίγο ολόκληρη η Πάτρα ζητούσε δικαίωση. Όχι να σκοτώσουν, ίσως κάποιοι να τραυματίσουν, αλλά όλοι σίγουρα να διώξουν τους λαθρομετανάστες από την περιοχή τους. Οι εικόνες των σφοδρών συγκρούσεων με την αστυνομία έχουν κάνει τον γύρο της χώρας και όχι μόνο.
Οι ακραίες ωστόσο εκδηλώσεις οργής δεν ήταν αυτό που ζητούσαν οι κάτοικοι. Μέσα στην λύπη και την οργή τους έχουν την ψυχραιμία να διαδηλώνουν ειρηνικά. Διαχωρίζοντας τη γραμμή τους από εκείνη ακροδεξιών στοιχείων που εμφανίστηκαν στην περιοχή με σκοπό να «καθαρίσουν».
Οι φίλοι του Θανάση όταν μιλούν για εκείνον βουρκώνουν. «Ήταν ένας ήρεμος γίγαντας» μας λέει ο Γιάννης. Μεγαλύτερος από τον 29χρονο ωστόσο κάθε μέρα τον πρώτο καφέ τον έπιναν απαραιτήτως μαζί. «Ήταν ένα παιδί που σε σκλάβωνε», μας λέει. «Η προθυμία του, το χαμόγελό του, η παρέα του.. Χαιρόσουν να περνάς χρόνο μαζί του», μας λέει ο Γιάννης και συμπληρώνει. «Σκεφθείτε ένα παιδί 29 χρονών, στο άνθος της ηλικίας του κι αντί μέσα στην ημέρα να πηγαίνει μια βόλτα με κάποια κοπέλα προτιμούσε να μένει σπίτι για να θυμίσει στον πατέρα του να πάρει το απαραίτητο χάπι για την υγεία του. Κάνει αιμοκάθαρση και πρέπει να προσέχει κι ο Θανάσης, τόσο πρόσεχε τον πατέρα του».
Ο Θανάσης με τον πατέρα και την μητέρα του. Μια φωτογραφία που δεσπόζει στο σαλόνι του σπιτιού
Η μητέρα του Θανάση όπως και ο πατέρας του σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Τόσο άσχημη που μας κάνει να νοιώθουμε ευγνώμονες και μόνο που μεταφέρουμε τις λιγοστές λέξεις που μπορούν να μας πουν. «Πήγε το σκυλάκι βόλτα και μου σκοτώσανε το μοναχοπαίδι μου» ψέλλισε η κ.α. Γιώτα μην μπορώντας να χωνέψει πως κάτι τόσο συνηθισμένο, τόσο απλό, οδήγησε.. εκεί που οδήγησε. «Με ρωτούσε μικρός, μαμά γιατί έχω γίνει τόσο ψηλός; Του απαντούσα γιατί σου δίνω να τρως μέλι κάθε μέρα. Κάθε μέρα τάιζα μέλι το παιδί μου», μας λέει και βουρκώνει. Το ηρεμιστικό χάπι που έχει πιεί της επιτρέπει να μιλά ψύχραιμα. Μπήκαμε στο σπίτι. Μας αγκάλιασε. Προθυμοποιήθηκε ακόμη και να μας φτιάξει καφέ. Ντράπηκα! «Κυρία Γιώτα..» της είπα, «σας παρακαλώ. Είναι τιμή μας και μόνο που μας δέχεστε στο σπίτι σας». Μας είπε πολλά η χαροκαμένη μάνα για το παιδί της. «Κοιμόμουνα με δύο κουβέρτες το βράδυ και ξυπνούσα με τρεις», μας είπε για τον Θανάση. «Μας έβαζε κάθε βράδυ για ύπνο και μετά έβγαινε με τους φίλους του».
Τι μπορεί να πει ένας γονιός που χάνει το μονάκριβο παιδί του; Ισως και τίποτα. Εξάλλου τα μάτια τους τα λένε όλα. Τα βλέφαρά τους είναι τόσο βαριά. Τα δάκρυα δεν έχουν στεγνώσει ακόμη. Το βράδυ εύχονται να κοιμηθούν και το πρωί όταν ξυπνήσουν ο Θανάσης να είναι στο σπίτι. Θέλουν να ξυπνήσουν και να διηγηθούν στους γείτονες και τους συγγενείς το κακό όνειρο που είδαν. Έναν πολύ κακό εφιάλτη.
Μιλήσαμε με δύο εξαδέλφια του. Την Ελίνα και τον Ευθύμιο. Απίστευτοι άνθρωποι. Μένουν κοντά στο σπίτι της οικογένειας και τον Θανάση τον έβλεπαν σχεδόν κάθε μέρα. Μάλιστα ο Ευθύμιος βρήκε πρώτος τον αιμόφυρτο ξάδελφο του. Το επίπεδο αυτών των ανθρώπων, το κάτι άλλο. Η ψύχραιμη φωνή και ο δομημένος λόγος τους, δεν επιτρέπει στον συνομιλητή τους να εκτιμήσει τα λόγια τους ως αποτέλεσμα «βρασμού» και αγανάκτησης.
Απεναντίας, ζητούν το αυτονόητο. Θα περίμενε κανείς αντιδράσεις αντεκδίκησης και μίσους προς κάθε αλλοδαπό που ζει και κινείται στην περιοχή τους. Κι όμως δεν αφήνουν τη θλίψη να μεταμορφωθεί σε μίσος και να βγάλει βία. Θέλουν απλά να απομακρυνθούν οι αλλοδαποί από την περιοχή τους.
Τον θάνατο του Θανάση κάποιοι τον έκαναν σημαία. Κάποιοι για το γενικότερο συμφέρον και κάποιοι άλλοι για προσωπικό. Από τα μέλη της Χρυσής Αυγής που με το γνωστό σύνθημα παρήλασαν μέχρι το σημείο όπου σημειώθηκαν τα επεισόδια, μέχρι την καντίνα που εγκαταστάθηκε για να εκμεταλλευτεί την πολυκοσμία και τον καντινιέρη που έβγαλε μεροκάματο.
Τα δακρυγόνα που έπεσαν ήταν πολλά. Τα δάκρυα που έχυσαν από τα χημικά όσοι συμμετείχαν στους συμβολικούς αποκλεισμούς ακόμη περισσότερα. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούν να συγκριθούν με τα δάκρυα που έτρεξαν και συνεχίζουν να τρέχουν από τα μάτια εκείνης της χαροκαμένης μάνας, του πατέρα, των συγγενών αλλά και εκείνων των φίλων που θα λένε για καιρό ιστορίες για τον ήρεμο γίγαντα του 1.93 που έπεσε τόσο άδικα.
Εμείς επιλέξαμε να χύσουμε αρκετό μελάνι για να μην περάσει το πρόβλημα -σήμερα της Πάτρας αύριο κάποιας άλλης πόλης- στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και των ρεπορτάζ που γίνονται για να γεμίσει μια σελίδα ή ένα κεντρικό δελτίο ειδήσεων..
pelop.gr
[/url
