Θέλω να μιλήσω για ένα αγαπημένο μου θέμα, την τηλεόραση. Ξεκινώ ρωτώντας το πιο απλό: Πόσες ώρες την ημέρα βλέπεις τηλεόραση; Πόσες ώρες την ακούς κάνοντας δουλειές; Οι βλαπτικές συνέπειες της τηλεόρασης είναι λίγο έως πολύ γνωστές σε όλους/ες μας και για αυτόν ακριβώς το λόγο, η τηλεόραση είναι σαν το τσιγάρο: όλοι γνωρίζουμε ότι βλάπτει σοβαρά τον εγκέφαλο, όμως σχεδόν κανείς δεν την κόβει.
Όταν αποφάσισα να μην ξαναδώ τηλεόραση, το έκανα τελείως συνειδητά και μετά από πολλή σκέψη. Η τηλεόραση μου είχε γίνει κυριολεκτικά τρόπος ζωής και πολλές φορές απλά την άφηνα ανοιχτή, μόνο και μόνο για να υπάρχει μια ιδέα κίνησης μέσα στο δωμάτιο. Θέλοντας και μη, άκουγα τις σαχλές διαφημίσεις και αναπόφευκτα, έβλεπα τα σκουπίδια που μου σέρβιραν ως εμπορικά προγράμματα και νόμιζα ότι μορφώνομαι κι από πάνω και – ακόμα χειρότερα - ότι ενημερώνομαι. Η τηλεόραση μου είχε γίνει εθισμός, σε βαθμό που είχα φτάσει να κοιμάμαι χωρίς να την κλείνω. Σε αυτό το σημείο θέλω να πω πως σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ κάτι, απλά επειδή μπορεί να είναι εμπορικό. Πολλές κουλτουριάρικες αντιεμπορικές αηδίες είναι εξ’ ίσου εμετικές, όσο και τα εμπορικά τηλεοπτικά προγράμματα (δεν αναφέρω παραδείγματα, γιατί δεν θέλω να τα διαφημίσω). Η διαφορά του κακώς εννοούμενου κουλτουριάρη και του τηλεορασόπληκτου, βρίσκεται πολλές φορές εντός του ίδιου του υποκειμένου: ο κουλτουριάρης θεωρεί εαυτόν ανώτερο, εφ’ όσον ασχολείται μόνο με την βαρειά καλλιτεχνία (τρομάρα του!), ενώ από την άλλη μεριά ο τηλεορασόπληκτος θεωρεί ότι είναι πιο μάγκας, αφού κάνει κάτι που το κάνει όλος ο κόσμος: απλά, βλέπει τηλεόραση. Είναι εντός κλίματος. Δεν μένει έξω από τα γεγονότα, ούτε στερείται βασικής τηλεοπτικής μόρφωσης (π.χ.Ρούλα και Αλβανός). Είναι "trendy".
Ο τηλεορασόπληκτος είναι είδος αντικοινωνικό και απομονωμένο. Αντί να διαβάσει κάτι, βλέπει τηλεόραση. Αντί να βγει μια βόλτα να συναντήσει φίλους, βλέπει την αγαπημένη του σειρά. Αντί να δεχθεί επισκέψεις με χαρά, τους υποβάλλει στο βασανιστήριο των ειδήσεων των 8, χωρίς μάλιστα να σκεφτεί τι θα πουν οι καλεσμένοι του για αυτή του τη γαϊδουριά. Η μάνα, αντί να μιλήσει με τα παιδιά της, τους λέει να σκάσουν να δει το αγαπημένο της πρόγραμμα και αυτά να πάνε στην άλλη τηλεόραση να δουν κάτι άλλο. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά και όλοι μας τα γνωρίζουμε, γιατί όλοι μας έχουμε περάσει από το στάδιο της τηλε-αρρώστειας. Η κοινωνικότητα και η επαφή με τους ανθρώπους θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα και τρόπος ζωής. Μόλις 20- 25 χρόνια πριν, οι άνθρωποι ακόμα έκαναν βεγγέρες τα καλοκαίρια έξω από τα σπίτια τους λέγοντας αστεία και μαζεύονταν το χειμώνα μέσα στα σπίτια, λέγοντας ιστορίες και ψήνοντας κάστανα ή πίνοντας ζεστά ελληνικά βότανα. Δεν ξέρω σε πόσους μπορεί να είναι οικείες αυτές οι εικόνες, όμως εγώ τις έχω ζήσει, ακόμα και όταν έμενα σε πολυκατοικία, που από τη φύση της θεωρείται απρόσωπη. Δεν είναι τα κτήρια απρόσωπα: είμαστε εμείς οι ίδιοι, που γινόμαστε ολοένα και πιο αντικοινωνικοί. Και ένας από τους βασικούς λόγους της αντικοινωνικότητας είναι η τηλεόραση.
Πριν λίγο καιρό βρέθηκα σε μια γιορτή και ευτυχώς, επειδή ο καιρός ήταν ακόμα καλός, καθήσαμε στην βεράντα, όπου δεν είχαμε πρόσβαση στην τηλεόραση, οπότε μπορούσαμε να πούμε δυο κουβέντες. Ναι, μόνο που οι κουβέντες αναλώθηκαν στην τηλεόραση και στα κουτσομπολιά της. Με φρίκη άκουσα μια γνωστή μου, νέα κοπέλλα, υποτίθεται μοντέρνα και υποτίθεται και έξυπνη, να αραδιάζει με υπερηφάνεια τις γνώσεις της σχετικά με τους δεσμούς, το ντύσιμο, τη συμπεριφορά κτλ διαφόρων τραγουδιστών, παρουσιαστών, ηθοποιών και άλλων τηλεκανίβαλλων (κανίβαλλοι, αφού τρώνε μυαλά) και τις υπόλοιπες της συντροφιάς να συμφωνούν ή να διαφωνούν, με τόσο πάθος, λες και μιλούσαν για ζητήματα ζωής ή θανάτου. Εγώ ντράπηκα. Ντράπηκα που τις άκουγα και ακόμα ντράπηκα που βρίσκονται ανάμεσά μας νέες κοπέλλες που δεν έχουν σοβαρότερη δουλειά από το να παρακολουθούν όλες τις κουτσομπολίστικες εκπομπές, ξεκινώντας από τα λεγόμενα «πρωινάδικα» και φτάνοντας αργά στο απόγευμα, με συντροφιά την τηλεόραση. Περισσότερο όμως ντράπηκα για το πάθος που έδειχναν στη συζήτηση και για τον διαγωνισμό γνώσεων επάνω στα γελοία αυτά θέματα.
Δεν νομίζω αυτές οι κοπέλλες (που σημειωτέον ήταν όλες παντρεμένες και όλες άνω των 30 ετών, χωρίς παιδιά, πράγμα απαράδεκτο, που επίσης δείχνει πολλά) να είναι σε θέση να συζητήσουν για κάτι πέρα από τηλεόραση, μόδα και καλλυντικά. Είναι πραγματικά τραγικό. Στην εποχή της εξίσωσης των φύλων, μετά από τις λυσσαλέες προσπάθειες των γυναικών, οι ίδιες οι γυναίκες να αποκλείουν τον εαυτό τους από την μόρφωση, την υγιή κουλτούρα, την κοινωνική καλλιέργεια, την διεύρυνση του πνεύματος και όλα αυτά να γίνονται ηθελημένα και χωρίς καμία απολύτως πίεση. Ναι, χωρίς καμία απολύτως πίεση. Δεν σε πιέζει κανείς, δεσποινίς/κυρία μου, να γίνεις φυτό. Εσύ πιέζεις τον εαυτό σου. ΚΛΕΙΣΕ αυτό που η ίδια ονομάζεις «χαζοκούτι», αλλά το έχεις σε μεγάλη εκτίμηση στην πράξη. Να έχεις συνέπεια λόγου και πράξεων. Σκέψου ποιό είναι το πραγματικό χαζοκούτι. Μήπως ο εγκέφαλός σου, μετά από 5 ώρες τηλεόρασης; Άνοιξε ένα βιβλίο, ας είναι και ρομάντζο της πλάκας, κάνε μια αρχή. Πήγαινε μια βόλτα, δες σινεμά, αφού θέλεις ντε και καλά να βλέπεις κάτι, ή δες μια ταινία στο dvd σου. Μίλα στον άνδρα σου, στα παιδιά σου, νομίζεις ότι μπορούν να σε βλέπουν σε αυτή την κατάσταση; Ή ότι δίνεις το καλό παράδειγμα; Φυτά θα μεγαλώσεις και θα χαλάσεις και τη σχέση σου με τον άνδρα σου, ο οποίος λογικά δεν θα είχε υπ’όψην του κάτι τέτοιο όταν γνωριστήκατε. Δεν καλλιεργείς καλύτερα στην βεράντα αληθινά φυτά, που είναι και ανταποδοτικά;
Ασχολήσου λίγο με το τι γίνεται γύρω σου. Νομίζεις ότι, όταν αδιαφορείς για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, αυτά σταματούν να συμβαίνουν; Όχι, απλά, τα αυτιά σου είναι ευαίσθητα και είσαι και γυναίκα, δεν μπορείς να ασχολείσαι με τα εθνικά μας θέματα πχ (εδώ συνήθως πάει περίπατο, όπως γνωρίζουμε, ο φεμινισμός). Όλα σε αφορούν και όλα πρέπει να σε αφορούν, είσαι γυναίκα. Διάβασε, διάβασε, διάβασε, ενημερώσου, κοίτα γύρω σου την διάχυτη δυστυχία που υπάρχει, κλείσε την τηλεόραση και άνοιξε το μυαλό σου. Αυτό, είναι σίγουρο ότι θα σου χρειαστεί. Καθαρό και ανέπαφο από όλη την τηλε-χωματερή που στο αλώνει χωρίς να το καταλαβαίνεις και στο κάνει λίπασμα για το δέντρο της παγκοσμιοποίησης. Ζήσε φυσιολογικά, γίνε κοινωνική, διάβασε πολύ, αγάπησε τη ζωή και απλά πάρ΄το αλλιώς, γιατί αλλιώς... δεν σε παίρνει. Η ζωή είναι πιο μικρή απ΄ ότι φαντάζεσαι και ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα όταν περνάει άχρηστος. Το έχει πει και ο Νίκος Γκάτσος, ο ποιητής, στο τραγουδάκι «Χάρτινο το φεγγαράκι»: "Δίχως τη δική σου αγάπη, γρήγορα περνά ο καιρός". Τι; Δεν το ξέρεις αυτό το τραγούδι; Κρίμα, είναι πολύ ωραίο, νυχτερινό και ήρεμο. Ξέρω. Ακούς μόνο μπουζούκια και νέα σουξέ. Καιρός να ακούσεις και κάτι άλλο, δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι να σε ρωτάνε τί έγινε στην Κύπρο και να μην ξέρεις τίποτε για αυτό το θέμα ή - ακόμα χειρότερα - να απαντάς θρασύτατα "Δεν με ενδιαφέρει, γι' αυτά θα μιλάμε, εγώ έχω πρόβλημα με την κομμώτρια"! Ντροπή είναι να γνωρίζεις με κάθε λεπτομέρεια τί φόρεσε η τάδε στο δείνα πάρτι και ποιοί πανάγνωστοι σαχλοί τσακώθηκαν σήμερα. Και να γνωρίζεις και τις λεπτομέρειες του τσακωμού τους. Και να τις συζητάς.
Θέλω να κλείσω με την ευχάριστη σκέψη ότι, αν είσαι μόνιμη αναγνώστρια αυτής της ιστοσελίδας, είναι σίγουρο ότι όλα αυτά δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητά σου και στην καθημερινότητά σου. Ξέρω ότι εσύ δεν έχεις ανάγκη. Θα δεις τηλεόραση επιλεκτικά και θα παρακολουθήσεις μόνο κάτι πολύ σοβαρό και ποιοτικό (ναι, υπάρχουν και τέτοια προγράμματα, θέλει λίγο ψάξιμο). Ξέροντας αυτό, χαίρομαι και υποψιάζομαι ότι υπάρχουν κι άλλες Ελληνίδες που σκέφτονται έτσι και αυτό είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο. Κλείνω αυτό το κείμενο με λίγους στίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη (δεν γνωρίζω τις πεποιθήσεις του ανθρώπου, όμως οι στίχοι αυτοί είναι επιεικώς ασύλληπτοι και δίνουν το στίγμα της σύγχρονης σκέψης και είναι τόσο μακριά από την τηλε-κατάθλιψη):
Τα χρόνια μου τα μέτρησα να βρω
το πέρασμα της Γης το Ιερό
Η αλήθεια εμπρός μας περνά
κι όποιος την αγγίζει πονά
Πάλι[/URL] τα ίδια μ' εσένα?
[/color[/URL]]