apolyto_arseniko
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 2 Μαρ 2008
- Μηνύματα
- 77.469
- Like
- 200
- Πόντοι
- 866
Εχοντας για «κολώνα» τον σπουδαίο Patrick Ewing για χρόνια οι Knicks είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω στον Michael Jordan και τους Bulls.
Μία ομάδα που «χτίστηκε» χάρη σε μία από τις μεγαλύτερες ιστορίες συνωμοσίας στην ιστορία του ντραφτ. Ηταν το 1985, όταν οι Knicks έχοντας τελειώσει την σεζόν 1984-85 με ρεκόρ 24-58 είχαν αρκετές πιθανότητες να επιλέξουν πρώτοι στο ντραφτ. Και σύμφωνα με τους ανθρώπους που τους αρέσουν οι συνωμοσίες το ΝΒΑ φρόντισε να διαλέξουν πρώτοι.
Βλέπετε το 1985 το ποια ομάδα θα διάλεγε πρώτη αποφασιζόταν από… φακέλους! Εμπαιναν όλοι μαζί στην κληρωτίδα και μετά τους έβγαζαν για να δουν τι θα γίνει. Μέχρι και τώρα έχουν ακουστεί πολλά για τον περίφημο φάκελο των Knicks. Από τον τρόπο που τοποθετήθηκε μέσα στην κληρωτίδα μέχρι και για την… θερμοκρασία του. Γιατί όμως τόση πρεμούρα; Μα επειδή όποιος διάλεγε πρώτος ήταν σίγουρο ότι θα επέλεγε έναν σέντερ που ερχόταν με φόρα από το κολεγιακό πρωτάθλημα. Λεγόταν Patrick Ewing και μόλις είχε αποφοιτήσει από το κολλέγιο του Georgetown. Στο ίδιο ντραφτ πάντως στο νούμερο 47 η ομάδα επέλεξαν και τον Gerald Wilkins σε μία αθόρυβη κίνηση που αποδείχτηκε καθοριστική για τη συνέχεια.
Τα πρώτα χρόνια
Με τον ηγέτη της ομάδας, Bernard King, να χάνει όλη την σεζόν λόγω σοβαρού τραυματισμού στο γόνατο, οι Knicks αποφάσισαν να εστιάσουν στην βελτίωση του Τζαμαϊκανού σέντερ. Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα βέβαια. Την ρούκι χρονιά του Ewing η Νέα Υόρκη τελείωσε με ρεκόρ 23-59, τερματίζοντας στην τελευταία θέση σε ολόκληρο το ΝΒΑ! Έναν χρόνο αργότερα τα πράγματα δεν θα άλλαζαν, αφού την σεζόν 1986/87 οι Knicks τελείωσαν με ρεκόρ 24-58.
Τα πράγματα δεν έμοιαζαν καλά για την ομάδα της Νέας Υόρκης, που ωστόσο στάθηκε τυχερή στο ντραφτ επιλέγοντας στο νούμερο 18 τον Mark Jackson, βρίσκοντας έτσι έναν πλέι-μέικερ που ήξερε να δίνει τη μπάλα σωστά στον Ewing. Η απόδειξη για την χρησιμότητά του ήταν ότι αναδείχτηκε ρούκι της χρονιάς έχοντας εξαιρετικούς αριθμούς (13.6 πόντοι, 10.6 ασίστ, 4.8 ριμπάουντ). Σημαντική παράμετρος βέβαια της πορείας της ομάδας ήταν και η πρόσληψη του Rick Pitino στον πάγκο του συλλόγου.
Με Ewing-Jackson οδηγούς και τον Gerald Wilkins να είναι ιδιαίτερα παραγωγικός (17.4 πόντους) οι Knicks τελείωσαν την σεζόν 1987/88 με ρεκόρ 38-44 και μπήκαν σαν όγδοοι στα πλέι-οφ όπου και αποκλείστηκαν από τους πιο έμπειρους Celtics του Larry Bird.
Η πρώτη ανταλλαγή
Το καλοκαίρι του 1988 οι Knicks αποφάσισαν ότι ήθελαν ένα δυνατό πάουερ φόργουορντ να συμπληρώνει τον Ewing. Και εκεί εμφανίστηκαν οι Bulls προσφέροντας τον Charles Oakley παρέα με ένα ντραφτ πικ πρώτου γύρου - που θα εξελισσόταν στον Rod Strickland – για χάρη του σέντερ Bill Cartwright.
Η κίνηση αυτή σε συνδυασμό με την αναβάθμιση του Johnny Newman σε βασικό είχε ως αποτέλεσμα η Νέα Υόρκη να φτάσει το ρεκόρ της στο 52-30 ξεκινώντας από την αφετηρία των πλέι-οφ από την δεύτερη θέση της Ανατολής. Αφού όμως απέκλεισε εύκολα στον πρώτο γύρο με 3-0 τους Sixers, στον δεύτερο γύρο έπεσε πάνω στους Bulls του Jordan, μένοντας εκτός postseason με 4-2. Το χειρότερο όμως για τον Ewing και την παρέα του, αν και δεν το ήξεραν τότε, ήταν ότι ο αποκλεισμός από το Chicago θα γινόταν συνήθεια τα επόμενα χρόνια.
Την επόμενη σεζόν η Νέα Υόρκη κράτησε τον ίδιο πυρήνα παικτών, αλλά όχι τον ίδιο προπονητή, αφού αντί του Rick Pitino ήρθε ο Stu Jackson. Μοναδική προσθήκη στα μέσα της σεζόν ήταν ο Maurice Cheeks, ο οποίος ήρθε με ανταλλαγή για χάρη του Rod Strickland.
Με τον Ewing να πραγματοποιεί την πιο παραγωγική σεζόν της καριέρας του (28.6 πόντοι) η ομάδα του «Μεγάλου Μήλου» έφτασε με ρεκόρ 45-37 στην πέμπτη θέση της Ανατολής. Ηδη πάντως εμφανίστηκαν οι πρώτες γκρίνιες για τον Ewing και κατά πόσο μπορεί να είναι ο ηγέτης της ομάδας. Ο Τζαμαϊκανός σέντερ όμως θα έδινε σύντομα την απάντησή του.
Παρά το γεγονός ότι είχε μειονέκτημα έδρας στον πρώτο γύρο κόντρα στους Celtics, η Νέα Υόρκη δεν έμοιαζε διατεθειμένη να παραδοθεί. Παρά το γεγονός λοιπόν ότι βρέθηκε πίσω με 2-0 (116-105, 157-128) το μάτι της παρέας του Ewing γυάλιζε. Στον τρίτο αγώνα κέρδισαν δύσκολα με 102-99, με τον Τζαμαϊκανό σέντερ να έχει 33 πόντους και 19 ριμπάουντ. Δύο μέρες αργότερα ο απόφοιτος του Georetown θα ήταν ακόμα καλύτερος και με 44 πόντους, 13 ριμπάουντ, 7 κλεψίματα και 5 ασίστ θα οδηγούσε την ομάδα του στη νίκη με 135-108! Πλέον όλα θα κρίνονταν στον πέμπτο αγώνα στην Βοστώνη.
Οι Robert Parish, Kevin McHale όμως είχαν μεγαλώσει πλέον και δεν μπορούσαν να κρατήσουν τον Ewing, ο οποίος άγγιξε το triple-double στο παιχνίδι (31 πόντοι, 8 ριμπάουντ, 10 ασίστ) οδηγώντας την ομάδα του στη νίκη με 121-108 και μία ιστορική πρόκριση. Έναν γύρο αργότερα πάντως τα χαμόγελα έσβησαν, αφού οι μετέπειτα Πρωταθλητές Pistons τους απέκλεισαν με 4-1.
Bulls, Bulls, Bulls…
Από την επόμενη σεζόν θα ξεκινούσε επίσημα η πελατειακή σχέση των Knicks με τους Bulls, αφού τρεις σερί σεζόν ο Jordan θα διέλυε τους αντιπάλους του στον δρόμο για το πρώτο three-peat των «Ταύρων».
Η αρχή έγινε την σεζόν 1990/91. Οι Νεοϋορκέζοι πραγματοποίησαν άσχημη σεζόν τερματίζοντας στην όγδοη θέση με ρεκόρ 39-43. Και στον πρώτο γύρο βρήκαν μπροστά τους το πεινασμένο Chicago που τους «σκούπισε» με 3-0. Αυτή τη χρονιά πάντως είχαν ένα κέρδος, αφού πριν ξεκινήσει η σεζόν είχαν υπογράψει συμβόλαιο με τον John Starks, που θα εξελισσόταν στον βασικό σούτινγκ γκαρντ της ομάδας τα επόμενα χρόνια.
Την σεζόν 1991/92 οι Knicks θα αποκτούσαν νέα ταυτότητα. Στον πάγκο της ομάδας καθόταν πλέον ο Pat Riley. Και στην ομάδα θα κατέφταναν τα… καλόπαιδα Xavier McDaniel (ανταλλαγή από Sonics) και Anthony Mason (ελεύθερος). Με όλα τα… θηρία μαζεμένα η Νέα Υόρκη είχε την δεύτερη καλύτερη άμυνα σε όλο το ΝΒΑ πίσω μόνο από τους Pistons, τερματίζοντας στην τέταρτη θέση της Ανατολής με ρεκόρ 51-31.
To ξύλο έπεφτε… άφθονο, με τον Ewing να κάνει ότι μπορεί στην επίθεση (24 πόντοι μ.ο) με δεύτερο σκόρερ τον Starks (13.9 πόντοι). Στα πλέι-οφ ωστόσο είχαμε την ίδια ιστορία. Αφού πρώτα η Νέα Υόρκη πέρασε με 3-2 κόντρα στους Pistons στον δεύτερο γύρο βρέθηκαν μπροστά της οι Bulls, οι οποίοι τους απέκλεισαν δύσκολα αυτή τη φορά με 4-3.
Έναν χρόνο αργότερα στη Νέα Υόρκη θα ζούσαν πάλι το ίδιο έργο. Οι Ewing-Starks να τραβάνε κουπί στην επίθεση, έχοντας για βοήθεια και τον φόργουορντ Charles Smith (12.4 πόντοι), που ήρθε στην ομάδα με ανταλλαγή αντί του Mark Jackson. Ο Starks μάλιστα ήταν τόσο καλός πλέον, που στην ομάδα δεν είχαν πρόβλημα να φύγει ο Gerald Wilkins για να του δώσουν περισσότερο χώρο να αναπτυχθεί. Η Νέα Υόρκη πήγε τρένο στην κανονική περίοδο και με ρεκόρ 60-22 τερμάτισε πρώτη στην Ανατολή. Στα πλέι-οφ απέκλεισε διαδοχικά με 3-1 τους Pacers στον πρώτο γύρο και με 4-1 τους Hornets στον δεύτερο γύρο.
Στους τελικούς της Ανατολής μάλιστα οι Νεοϋορκέζοι φάνηκε να ξορκίζουν την κατάρα, αφού προηγήθηκαν με 2-0 κόντρα στους Bulls. Βιάστηκαν να πανηγυρίσουν όμως. Ο Jordan και η παρέα του πήραν τα τέσσερα επόμενα παιχνίδια και με 4-2 νίκες προκρίθηκαν στους τελικούς όπου κατέκτησαν τον τρίτο σερί τίτλο τους.
Όταν λείπει η γάτα…
Πριν την έναρξη της σεζόν 1993/94 ο Jordan αποφάσισε να κάνει ένα δώρο στις υπόλοιπες ομάδες ανακοινώνοντας την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Πλέον όλοι ήξεραν ότι είχαν μία ευκαιρία για τον τίτλο. Και πρώτοι από όλους οι Knicks, που είχαν νιώσει στο πετσί τους την δύναμη του «Αέρινου». Τέσσερις αποκλεισμοί σε πέντε χρόνια ήταν αυτοί!
Εκείνη η χρονιά θα σήμαινε τα πάντα για τη Νέα Υόρκη, με την ομάδα να έχει ξεκάθαρη αποστολή: Το πρωτάθλημα. Με τον Ewing να συνεχίζει να τραβάει κουπί (24.5 πόντοι, 11.2 ριμπάουντ) οι Νεοϋορκέζοι κατέκτησαν την δεύτερη θέση στην Ανατολή με ρεκόρ 57-25. Στα πλέι-οφ, αφού πρώτα απέκλεισαν με σχετική άνεση τους Nets στον πρώτο γύρο με 3-1, στον δεύτερο γύρο βρήκαν μπροστά τους το Chicago. Αυτή τη φορά Jordan δεν υπήρχε να τους κλείσει τον δρόμο. Υπήρχε όμως Pippen και Kukoc.
Επειτα από μία συγκλονιστική σειρά, με πολύ κοντινά παιχνίδια οι Knicks ξόρκισαν το κακό και με 4-3 νίκες προκρίθηκαν στον επόμενο γύρο. Μορφή της ομάδας ήταν φυσικά ο Ewing με 22.8 πόντους στην σειρά. Στον επόμενο γύρο τους περίμεναν οι Pacers του Reggie Miller. Επειτα από συγκλονιστικά παιχνίδια η Indiana βρέθηκε μπροστά στη σειρά με 3-2 έχοντας το επόμενο παιχνίδι στην έδρα της! Εκεί όμως μίλησε η καρδιά του Starks, ο οποίος τελείωσε τον έκτο αγώνα με 26 πόντους και 5/6 τρίποντα στέλνοντας την σειρά σε έβδομο παιχνίδι στη Νέα Υόρκη. Αυτό το παιχνίδι δεν θα χανόταν με τίποτα. Δεν θα άφηνε ο Ewing, να χαθεί και το έδειξε, τελειώνοντας το παιχνίδι με 24 πόντους, 22 ριμπάουντ και 7 ασίστ, οδηγώντας την ομάδα του στη νίκη με 94-90 και παράλληλα στους τελικούς του ΝΒΑ.
Στους τελικούς του ΝΒΑ αντίπαλος ήταν οι Rockets του Hakeem Olajuwon. Οι Knicks έχασαν το πρώτο παιχνίδι με 85-78, ωστόσο άλωσαν το Houston στον δεύτερο αγώνα με 91-83. Με τρεις νίκες στην έδρα τους θα ήταν πρωταθλητές! Αμ δε… οι Rockets απάντησαν άμεσα αλώνοντας τη Νέα Υόρκη στο τρίτο παιχνίδι με 93-89. Οι Knicks πήραν τα δύο επόμενα παιχνίδια με 91-82 και 91-84. Στον έκτο αγώνα στο Houston άγγιξαν τη νίκη αλλά ηττήθηκαν με 86-84. Και στον τελικό των τελικών προδόθηκαν από την κούραση. Ο Starks τελείωσε το παιχνίδι με 8 πόντους και 2/18 σουτ, εκ των οποίων 0/11 τρίποντα. Ο Ewing έμεινε στους 17 πόντους με 7/17 σουτ. Την ίδια στιγμή ο Olajuwon είχε 25 πόντους με 10/25 σουτ, 10 ριμπάουντ και 7 ασίστ, αλλά κυρίως είχε βοήθεια από τους Vernon Maxwell (21 πόντοι) και Sam Cassell (13 πόντοι). Κάπως έτσι το Houston κέρδισε με 90-84 και κατέκτησε το πρωτάθλημα.
Από εκείνους τους τελικούς και μετά οι Knicks δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια ομάδα. Την σεζόν 1994/95 η ομάδα τερμάτισε με ρεκόρ 55-27 στην τρίτη θέση της Ανατολής, περνώντας εύκολα στον πρώτο γύρο το εμπόδιο των Cavaliers με 3-1. Στον δεύτερο γύρο όμως οι διψασμένοι για εκδίκηση Pacers τους περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες. Επειτα από μία ακόμα σκληρή σειρά οι Knicks αποκλείστηκαν με 4-3, με τον Ewing να αστοχεί σε λέι-απ με την λήξη του έβδομου αγώνα που θα έστελνε το παιχνίδι στην παράταση (ήττα με 97-95).
Ξύλο και των γονέων…
Από την επόμενη σεζόν και μετά οι Knicks έχουν να θυμούνται κυρίως το (πολύ) ξύλο που έπεφτε στην σειρά με τους Miami Heat του πρώην προπονητή τους Pat Riley. Πρώτα βέβαια, την σεζόν 1995/96 πρόλαβαν να αποκλειστούν στον δεύτερο γύρο των πλέι-οφ από τους Bulls του Jordan.
Έναν χρόνο αργότερα θα ξεκινούσαν τα… όργανα. Την σεζόν 1996/97 οι Knicks με ρεκόρ 57-25 τερμάτισαν στην τρίτη θέση της Ανατολής. Στον πρώτο γύρο έκαναν περίπατο κόντρα στους Hornets (3-0), ωστόσο στον δεύτερο γύρο θα έμπλεκαν τα πράγματα. Κόντρα στους Heat του Riley οι Νεοϋορκέζοι προηγήθηκαν με 3-1 δείχνοντας να καθαρίζουν την σειρά. Σε μία ανύποπτη φάση όμως του πέμπτου αγώνα ξεκίνησε ένας επικός καυγάς ανάμεσα στους παίκτες των δύο ομάδων, με αποτέλεσμα οι Knicks να εμφανιστούν με μισή ομάδα στον έκτο αγώνα στη Νέα Υόρκη και να ηττηθούν με 95-90, χάνοντας τελικά και τον έβδομο αγώνα 101-90 μένοντας εκτός πλέι-οφ. Έναν χρόνο αργότερα οι Knicks θα έπαιρναν την εκδίκησή τους και στο… ξύλο και στο γήπεδο, αποκλείοντας στον πρώτο γύρο με 3-2 τους Heat, αν και είχαν μειονέκτημα έδρας, έχοντας τερματίσει έβδομοι στην κανονική περίοδο. Έναν γύρο αργότερα βέβαια οι άλλοι αιώνιοι αντίπαλοί τους, Indiana Pacers, θα τους απέκλειαν με 4-1 νίκες.
The End of an Era
Η σεζόν 1998/99, η σεζόν του lockout, θεωρείται ακόμα και τώρα μία χρονιά-σύμβολο για τη Νέα Υόρκη. Αν και οι Knicks ήταν κακοί έως μέτριοι στην κανονική περίοδο τερματίζοντας στην όγδοη θέση της Ανατολής. Στα πλέι-οφ ωστόσο έγραψαν ιστορία, αφού έγιναν το πρώτο νούμερο 8 που έφτασε μέχρι τους τελικούς του ΝΒΑ!
Πλέον τα ηνία της ομάδας είχαν οι Αllan Houston και Latrell Sprewell. Ο πρώτος μάλιστα με σουτ ακριβώς με την λήξη του πέμπτου αγώνα έδωσε την πρόκριση στους Knicks κόντρα στους μισητούς Heat στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ. Στον δεύτερο γύρο η Νέα Υόρκη σκούπισε εύκολα με 4-0 τους Hawks, ενώ στους τελικούς της Ανατολής βρήκε πάλι τους Pacers. Αν και κατά την διάρκεια της σειράς οι Knicks έχασαν τον Ewing με τραυματισμό, εντούτοις, κατάφεραν τελικά να προκριθούν με 4-2 νίκες στους τελικούς του ΝΒΑ!
Εκεί όμως το παραμύθι τελείωσε γρήγορα. Χωρίς τον Τζαμαϊκανό σέντερ κάτω από τα καλάθια οι David Robinson και Tim Duncan έκαναν πάρτι οδηγώντας το San Antonio στο 4-1 και στο πρωτάθλημα.
Έναν χρόνο αργότερα οι Knicks θα έφταναν με την ίδια ομάδα μέχρι τους τελικούς της Ανατολής όπου και θα αποκλείονταν από τους Pacers με 4-2. Εκτοτε ξεκίνησε η σταδιακή πτώση της ομάδας, που το καλοκαίρι του 2000 πήρε τη μεγάλη απόφαση να παραχωρήσει τον μεγάλο Ewing. Τα επόμενα 11 χρόνια η ομάδα μπήκε στα πλέι-οφ μόλις τρεις φορές, αλλά αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο. Τελευταία φορά που τα κατάφερε ήταν φέτος, μένοντας εκτός με “sweep” από τους Celtics.
Μία ομάδα που «χτίστηκε» χάρη σε μία από τις μεγαλύτερες ιστορίες συνωμοσίας στην ιστορία του ντραφτ. Ηταν το 1985, όταν οι Knicks έχοντας τελειώσει την σεζόν 1984-85 με ρεκόρ 24-58 είχαν αρκετές πιθανότητες να επιλέξουν πρώτοι στο ντραφτ. Και σύμφωνα με τους ανθρώπους που τους αρέσουν οι συνωμοσίες το ΝΒΑ φρόντισε να διαλέξουν πρώτοι.
Βλέπετε το 1985 το ποια ομάδα θα διάλεγε πρώτη αποφασιζόταν από… φακέλους! Εμπαιναν όλοι μαζί στην κληρωτίδα και μετά τους έβγαζαν για να δουν τι θα γίνει. Μέχρι και τώρα έχουν ακουστεί πολλά για τον περίφημο φάκελο των Knicks. Από τον τρόπο που τοποθετήθηκε μέσα στην κληρωτίδα μέχρι και για την… θερμοκρασία του. Γιατί όμως τόση πρεμούρα; Μα επειδή όποιος διάλεγε πρώτος ήταν σίγουρο ότι θα επέλεγε έναν σέντερ που ερχόταν με φόρα από το κολεγιακό πρωτάθλημα. Λεγόταν Patrick Ewing και μόλις είχε αποφοιτήσει από το κολλέγιο του Georgetown. Στο ίδιο ντραφτ πάντως στο νούμερο 47 η ομάδα επέλεξαν και τον Gerald Wilkins σε μία αθόρυβη κίνηση που αποδείχτηκε καθοριστική για τη συνέχεια.
Τα πρώτα χρόνια
Με τον ηγέτη της ομάδας, Bernard King, να χάνει όλη την σεζόν λόγω σοβαρού τραυματισμού στο γόνατο, οι Knicks αποφάσισαν να εστιάσουν στην βελτίωση του Τζαμαϊκανού σέντερ. Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα βέβαια. Την ρούκι χρονιά του Ewing η Νέα Υόρκη τελείωσε με ρεκόρ 23-59, τερματίζοντας στην τελευταία θέση σε ολόκληρο το ΝΒΑ! Έναν χρόνο αργότερα τα πράγματα δεν θα άλλαζαν, αφού την σεζόν 1986/87 οι Knicks τελείωσαν με ρεκόρ 24-58.
Τα πράγματα δεν έμοιαζαν καλά για την ομάδα της Νέας Υόρκης, που ωστόσο στάθηκε τυχερή στο ντραφτ επιλέγοντας στο νούμερο 18 τον Mark Jackson, βρίσκοντας έτσι έναν πλέι-μέικερ που ήξερε να δίνει τη μπάλα σωστά στον Ewing. Η απόδειξη για την χρησιμότητά του ήταν ότι αναδείχτηκε ρούκι της χρονιάς έχοντας εξαιρετικούς αριθμούς (13.6 πόντοι, 10.6 ασίστ, 4.8 ριμπάουντ). Σημαντική παράμετρος βέβαια της πορείας της ομάδας ήταν και η πρόσληψη του Rick Pitino στον πάγκο του συλλόγου.
Με Ewing-Jackson οδηγούς και τον Gerald Wilkins να είναι ιδιαίτερα παραγωγικός (17.4 πόντους) οι Knicks τελείωσαν την σεζόν 1987/88 με ρεκόρ 38-44 και μπήκαν σαν όγδοοι στα πλέι-οφ όπου και αποκλείστηκαν από τους πιο έμπειρους Celtics του Larry Bird.
Η πρώτη ανταλλαγή
Το καλοκαίρι του 1988 οι Knicks αποφάσισαν ότι ήθελαν ένα δυνατό πάουερ φόργουορντ να συμπληρώνει τον Ewing. Και εκεί εμφανίστηκαν οι Bulls προσφέροντας τον Charles Oakley παρέα με ένα ντραφτ πικ πρώτου γύρου - που θα εξελισσόταν στον Rod Strickland – για χάρη του σέντερ Bill Cartwright.
Η κίνηση αυτή σε συνδυασμό με την αναβάθμιση του Johnny Newman σε βασικό είχε ως αποτέλεσμα η Νέα Υόρκη να φτάσει το ρεκόρ της στο 52-30 ξεκινώντας από την αφετηρία των πλέι-οφ από την δεύτερη θέση της Ανατολής. Αφού όμως απέκλεισε εύκολα στον πρώτο γύρο με 3-0 τους Sixers, στον δεύτερο γύρο έπεσε πάνω στους Bulls του Jordan, μένοντας εκτός postseason με 4-2. Το χειρότερο όμως για τον Ewing και την παρέα του, αν και δεν το ήξεραν τότε, ήταν ότι ο αποκλεισμός από το Chicago θα γινόταν συνήθεια τα επόμενα χρόνια.
Την επόμενη σεζόν η Νέα Υόρκη κράτησε τον ίδιο πυρήνα παικτών, αλλά όχι τον ίδιο προπονητή, αφού αντί του Rick Pitino ήρθε ο Stu Jackson. Μοναδική προσθήκη στα μέσα της σεζόν ήταν ο Maurice Cheeks, ο οποίος ήρθε με ανταλλαγή για χάρη του Rod Strickland.
Με τον Ewing να πραγματοποιεί την πιο παραγωγική σεζόν της καριέρας του (28.6 πόντοι) η ομάδα του «Μεγάλου Μήλου» έφτασε με ρεκόρ 45-37 στην πέμπτη θέση της Ανατολής. Ηδη πάντως εμφανίστηκαν οι πρώτες γκρίνιες για τον Ewing και κατά πόσο μπορεί να είναι ο ηγέτης της ομάδας. Ο Τζαμαϊκανός σέντερ όμως θα έδινε σύντομα την απάντησή του.
Παρά το γεγονός ότι είχε μειονέκτημα έδρας στον πρώτο γύρο κόντρα στους Celtics, η Νέα Υόρκη δεν έμοιαζε διατεθειμένη να παραδοθεί. Παρά το γεγονός λοιπόν ότι βρέθηκε πίσω με 2-0 (116-105, 157-128) το μάτι της παρέας του Ewing γυάλιζε. Στον τρίτο αγώνα κέρδισαν δύσκολα με 102-99, με τον Τζαμαϊκανό σέντερ να έχει 33 πόντους και 19 ριμπάουντ. Δύο μέρες αργότερα ο απόφοιτος του Georetown θα ήταν ακόμα καλύτερος και με 44 πόντους, 13 ριμπάουντ, 7 κλεψίματα και 5 ασίστ θα οδηγούσε την ομάδα του στη νίκη με 135-108! Πλέον όλα θα κρίνονταν στον πέμπτο αγώνα στην Βοστώνη.
Οι Robert Parish, Kevin McHale όμως είχαν μεγαλώσει πλέον και δεν μπορούσαν να κρατήσουν τον Ewing, ο οποίος άγγιξε το triple-double στο παιχνίδι (31 πόντοι, 8 ριμπάουντ, 10 ασίστ) οδηγώντας την ομάδα του στη νίκη με 121-108 και μία ιστορική πρόκριση. Έναν γύρο αργότερα πάντως τα χαμόγελα έσβησαν, αφού οι μετέπειτα Πρωταθλητές Pistons τους απέκλεισαν με 4-1.
Bulls, Bulls, Bulls…
Από την επόμενη σεζόν θα ξεκινούσε επίσημα η πελατειακή σχέση των Knicks με τους Bulls, αφού τρεις σερί σεζόν ο Jordan θα διέλυε τους αντιπάλους του στον δρόμο για το πρώτο three-peat των «Ταύρων».
Η αρχή έγινε την σεζόν 1990/91. Οι Νεοϋορκέζοι πραγματοποίησαν άσχημη σεζόν τερματίζοντας στην όγδοη θέση με ρεκόρ 39-43. Και στον πρώτο γύρο βρήκαν μπροστά τους το πεινασμένο Chicago που τους «σκούπισε» με 3-0. Αυτή τη χρονιά πάντως είχαν ένα κέρδος, αφού πριν ξεκινήσει η σεζόν είχαν υπογράψει συμβόλαιο με τον John Starks, που θα εξελισσόταν στον βασικό σούτινγκ γκαρντ της ομάδας τα επόμενα χρόνια.
Την σεζόν 1991/92 οι Knicks θα αποκτούσαν νέα ταυτότητα. Στον πάγκο της ομάδας καθόταν πλέον ο Pat Riley. Και στην ομάδα θα κατέφταναν τα… καλόπαιδα Xavier McDaniel (ανταλλαγή από Sonics) και Anthony Mason (ελεύθερος). Με όλα τα… θηρία μαζεμένα η Νέα Υόρκη είχε την δεύτερη καλύτερη άμυνα σε όλο το ΝΒΑ πίσω μόνο από τους Pistons, τερματίζοντας στην τέταρτη θέση της Ανατολής με ρεκόρ 51-31.
To ξύλο έπεφτε… άφθονο, με τον Ewing να κάνει ότι μπορεί στην επίθεση (24 πόντοι μ.ο) με δεύτερο σκόρερ τον Starks (13.9 πόντοι). Στα πλέι-οφ ωστόσο είχαμε την ίδια ιστορία. Αφού πρώτα η Νέα Υόρκη πέρασε με 3-2 κόντρα στους Pistons στον δεύτερο γύρο βρέθηκαν μπροστά της οι Bulls, οι οποίοι τους απέκλεισαν δύσκολα αυτή τη φορά με 4-3.
Έναν χρόνο αργότερα στη Νέα Υόρκη θα ζούσαν πάλι το ίδιο έργο. Οι Ewing-Starks να τραβάνε κουπί στην επίθεση, έχοντας για βοήθεια και τον φόργουορντ Charles Smith (12.4 πόντοι), που ήρθε στην ομάδα με ανταλλαγή αντί του Mark Jackson. Ο Starks μάλιστα ήταν τόσο καλός πλέον, που στην ομάδα δεν είχαν πρόβλημα να φύγει ο Gerald Wilkins για να του δώσουν περισσότερο χώρο να αναπτυχθεί. Η Νέα Υόρκη πήγε τρένο στην κανονική περίοδο και με ρεκόρ 60-22 τερμάτισε πρώτη στην Ανατολή. Στα πλέι-οφ απέκλεισε διαδοχικά με 3-1 τους Pacers στον πρώτο γύρο και με 4-1 τους Hornets στον δεύτερο γύρο.
Στους τελικούς της Ανατολής μάλιστα οι Νεοϋορκέζοι φάνηκε να ξορκίζουν την κατάρα, αφού προηγήθηκαν με 2-0 κόντρα στους Bulls. Βιάστηκαν να πανηγυρίσουν όμως. Ο Jordan και η παρέα του πήραν τα τέσσερα επόμενα παιχνίδια και με 4-2 νίκες προκρίθηκαν στους τελικούς όπου κατέκτησαν τον τρίτο σερί τίτλο τους.
Όταν λείπει η γάτα…
Πριν την έναρξη της σεζόν 1993/94 ο Jordan αποφάσισε να κάνει ένα δώρο στις υπόλοιπες ομάδες ανακοινώνοντας την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Πλέον όλοι ήξεραν ότι είχαν μία ευκαιρία για τον τίτλο. Και πρώτοι από όλους οι Knicks, που είχαν νιώσει στο πετσί τους την δύναμη του «Αέρινου». Τέσσερις αποκλεισμοί σε πέντε χρόνια ήταν αυτοί!
Εκείνη η χρονιά θα σήμαινε τα πάντα για τη Νέα Υόρκη, με την ομάδα να έχει ξεκάθαρη αποστολή: Το πρωτάθλημα. Με τον Ewing να συνεχίζει να τραβάει κουπί (24.5 πόντοι, 11.2 ριμπάουντ) οι Νεοϋορκέζοι κατέκτησαν την δεύτερη θέση στην Ανατολή με ρεκόρ 57-25. Στα πλέι-οφ, αφού πρώτα απέκλεισαν με σχετική άνεση τους Nets στον πρώτο γύρο με 3-1, στον δεύτερο γύρο βρήκαν μπροστά τους το Chicago. Αυτή τη φορά Jordan δεν υπήρχε να τους κλείσει τον δρόμο. Υπήρχε όμως Pippen και Kukoc.
Επειτα από μία συγκλονιστική σειρά, με πολύ κοντινά παιχνίδια οι Knicks ξόρκισαν το κακό και με 4-3 νίκες προκρίθηκαν στον επόμενο γύρο. Μορφή της ομάδας ήταν φυσικά ο Ewing με 22.8 πόντους στην σειρά. Στον επόμενο γύρο τους περίμεναν οι Pacers του Reggie Miller. Επειτα από συγκλονιστικά παιχνίδια η Indiana βρέθηκε μπροστά στη σειρά με 3-2 έχοντας το επόμενο παιχνίδι στην έδρα της! Εκεί όμως μίλησε η καρδιά του Starks, ο οποίος τελείωσε τον έκτο αγώνα με 26 πόντους και 5/6 τρίποντα στέλνοντας την σειρά σε έβδομο παιχνίδι στη Νέα Υόρκη. Αυτό το παιχνίδι δεν θα χανόταν με τίποτα. Δεν θα άφηνε ο Ewing, να χαθεί και το έδειξε, τελειώνοντας το παιχνίδι με 24 πόντους, 22 ριμπάουντ και 7 ασίστ, οδηγώντας την ομάδα του στη νίκη με 94-90 και παράλληλα στους τελικούς του ΝΒΑ.
Στους τελικούς του ΝΒΑ αντίπαλος ήταν οι Rockets του Hakeem Olajuwon. Οι Knicks έχασαν το πρώτο παιχνίδι με 85-78, ωστόσο άλωσαν το Houston στον δεύτερο αγώνα με 91-83. Με τρεις νίκες στην έδρα τους θα ήταν πρωταθλητές! Αμ δε… οι Rockets απάντησαν άμεσα αλώνοντας τη Νέα Υόρκη στο τρίτο παιχνίδι με 93-89. Οι Knicks πήραν τα δύο επόμενα παιχνίδια με 91-82 και 91-84. Στον έκτο αγώνα στο Houston άγγιξαν τη νίκη αλλά ηττήθηκαν με 86-84. Και στον τελικό των τελικών προδόθηκαν από την κούραση. Ο Starks τελείωσε το παιχνίδι με 8 πόντους και 2/18 σουτ, εκ των οποίων 0/11 τρίποντα. Ο Ewing έμεινε στους 17 πόντους με 7/17 σουτ. Την ίδια στιγμή ο Olajuwon είχε 25 πόντους με 10/25 σουτ, 10 ριμπάουντ και 7 ασίστ, αλλά κυρίως είχε βοήθεια από τους Vernon Maxwell (21 πόντοι) και Sam Cassell (13 πόντοι). Κάπως έτσι το Houston κέρδισε με 90-84 και κατέκτησε το πρωτάθλημα.
Από εκείνους τους τελικούς και μετά οι Knicks δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια ομάδα. Την σεζόν 1994/95 η ομάδα τερμάτισε με ρεκόρ 55-27 στην τρίτη θέση της Ανατολής, περνώντας εύκολα στον πρώτο γύρο το εμπόδιο των Cavaliers με 3-1. Στον δεύτερο γύρο όμως οι διψασμένοι για εκδίκηση Pacers τους περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες. Επειτα από μία ακόμα σκληρή σειρά οι Knicks αποκλείστηκαν με 4-3, με τον Ewing να αστοχεί σε λέι-απ με την λήξη του έβδομου αγώνα που θα έστελνε το παιχνίδι στην παράταση (ήττα με 97-95).
Ξύλο και των γονέων…
Από την επόμενη σεζόν και μετά οι Knicks έχουν να θυμούνται κυρίως το (πολύ) ξύλο που έπεφτε στην σειρά με τους Miami Heat του πρώην προπονητή τους Pat Riley. Πρώτα βέβαια, την σεζόν 1995/96 πρόλαβαν να αποκλειστούν στον δεύτερο γύρο των πλέι-οφ από τους Bulls του Jordan.
Έναν χρόνο αργότερα θα ξεκινούσαν τα… όργανα. Την σεζόν 1996/97 οι Knicks με ρεκόρ 57-25 τερμάτισαν στην τρίτη θέση της Ανατολής. Στον πρώτο γύρο έκαναν περίπατο κόντρα στους Hornets (3-0), ωστόσο στον δεύτερο γύρο θα έμπλεκαν τα πράγματα. Κόντρα στους Heat του Riley οι Νεοϋορκέζοι προηγήθηκαν με 3-1 δείχνοντας να καθαρίζουν την σειρά. Σε μία ανύποπτη φάση όμως του πέμπτου αγώνα ξεκίνησε ένας επικός καυγάς ανάμεσα στους παίκτες των δύο ομάδων, με αποτέλεσμα οι Knicks να εμφανιστούν με μισή ομάδα στον έκτο αγώνα στη Νέα Υόρκη και να ηττηθούν με 95-90, χάνοντας τελικά και τον έβδομο αγώνα 101-90 μένοντας εκτός πλέι-οφ. Έναν χρόνο αργότερα οι Knicks θα έπαιρναν την εκδίκησή τους και στο… ξύλο και στο γήπεδο, αποκλείοντας στον πρώτο γύρο με 3-2 τους Heat, αν και είχαν μειονέκτημα έδρας, έχοντας τερματίσει έβδομοι στην κανονική περίοδο. Έναν γύρο αργότερα βέβαια οι άλλοι αιώνιοι αντίπαλοί τους, Indiana Pacers, θα τους απέκλειαν με 4-1 νίκες.
The End of an Era
Η σεζόν 1998/99, η σεζόν του lockout, θεωρείται ακόμα και τώρα μία χρονιά-σύμβολο για τη Νέα Υόρκη. Αν και οι Knicks ήταν κακοί έως μέτριοι στην κανονική περίοδο τερματίζοντας στην όγδοη θέση της Ανατολής. Στα πλέι-οφ ωστόσο έγραψαν ιστορία, αφού έγιναν το πρώτο νούμερο 8 που έφτασε μέχρι τους τελικούς του ΝΒΑ!
Πλέον τα ηνία της ομάδας είχαν οι Αllan Houston και Latrell Sprewell. Ο πρώτος μάλιστα με σουτ ακριβώς με την λήξη του πέμπτου αγώνα έδωσε την πρόκριση στους Knicks κόντρα στους μισητούς Heat στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ. Στον δεύτερο γύρο η Νέα Υόρκη σκούπισε εύκολα με 4-0 τους Hawks, ενώ στους τελικούς της Ανατολής βρήκε πάλι τους Pacers. Αν και κατά την διάρκεια της σειράς οι Knicks έχασαν τον Ewing με τραυματισμό, εντούτοις, κατάφεραν τελικά να προκριθούν με 4-2 νίκες στους τελικούς του ΝΒΑ!
Εκεί όμως το παραμύθι τελείωσε γρήγορα. Χωρίς τον Τζαμαϊκανό σέντερ κάτω από τα καλάθια οι David Robinson και Tim Duncan έκαναν πάρτι οδηγώντας το San Antonio στο 4-1 και στο πρωτάθλημα.
Έναν χρόνο αργότερα οι Knicks θα έφταναν με την ίδια ομάδα μέχρι τους τελικούς της Ανατολής όπου και θα αποκλείονταν από τους Pacers με 4-2. Εκτοτε ξεκίνησε η σταδιακή πτώση της ομάδας, που το καλοκαίρι του 2000 πήρε τη μεγάλη απόφαση να παραχωρήσει τον μεγάλο Ewing. Τα επόμενα 11 χρόνια η ομάδα μπήκε στα πλέι-οφ μόλις τρεις φορές, αλλά αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο. Τελευταία φορά που τα κατάφερε ήταν φέτος, μένοντας εκτός με “sweep” από τους Celtics.
![URL]]](http://[URL unfurl="true"]www.rotoinfo.com/blog/wp-content/uploads/2011/02/KNICKS_BREAK_THROUGH_L.jpg[/img[/URL]])
