Τα παρακάτω ποιός τα έχει γράψει;
Ξέρει κανένας, χωρίς να καταφύγει στον Γούγλη βέβαια;
Η πολιτική της Δύσης απέναντι στην Τουρκία υπήρξε, από την εποχή του Κεμάλ και από τη στιγμή που αυτός ανέτρεψε τα πρώτα σχέδια της, πραγματικό σκάνδαλο.
Σκάνδαλο που συνίσταται σε συνεχείς παραχωρήσεις λόγω της σημαντικής γεωπολιτικής θέσης της Τουρκίας με σκοπό τον προσεταιρισμό της και τη μετατροπή της σε χωροφύλακα της Δύσης.
Σκάνδαλο που συνίσταται στην έμπρακτη και έμμεση αποδοχή από τη Δύση όλων των εγκλημάτων μιας απ' τις βασικές συνιστώσες του Κεμαλισμού, της φασιστικής πρακτικής και του επεκτατισμού. Έτσι ενώ η συνθήκη των Σεβρών, σε εφαρμογή της αρχής του δικαιώματος των εθνών στην αυτοδιάθεση, προέβλεπε τη δημιουργία Αρμενικού και Κουρδικού κράτους, η Δύση όχι μόνο συμφώνησε με την Κεμαλική Τουρκία, για τη δημιουργία τους μέχρι σήμερα, αλλά επί πλέον έκλεισε τα μάτια μπροστά στη γενοκτονία των Αρμενίων, των Κούρδων, των 350.000 Ποντίων, στις σφαγές των Ελλήνων. Συναίνεσε σιωπηλά στη φασιστικού τύπου επίλυση του ζητήματος των μειονοτήτων από τον Κεμαλι-σμό με τις σφαγές, τους άγριους διωγμούς και τις αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών.
Στη διάρκεια του μεσοπολέμου κι ενώ η Κεμαλική Τουρκία είχε άριστες σχέσεις με τη ναζιστική Γερμανία, στο πρόσωπο της οποίας έβλεπε την πραγματική κοινωνική επανάσταση και την οποία τροφοδοτούσε με πρώτες ύλες για την πολεμική της βιομηχανία ακόμη και στη διάρκεια του πολέμου, παράλληλα υπέγραφε συνθήκες με τους Αγγλογάλλους που συναγωνίζονταν σε παραχωρήσεις για να εξασφαλίσουν την ουδετερότητα της. Έτσι η Τουρκια παίζοντας σε δυο ταμπλό, οντάς απ τη μια στενός σύμμαχος της ναζιστικής Γερμανίας απ' την οποία εξοπλίζονταν, πέτυχε απ' την άλλη, πέρα απ' τα οικονομικά οφέλη, να αναθεωρήσει υπέρ αυτής το καθεστώς των Στενών με τη Συνθήκη του Μοντρέ και να αποσπάσει απ' τους Γάλλους την περιοχή του Χατάι (το σαντζάκι της Αλεξανδρέττας) που ανήκε στη Συρία (υπό Γαλλική εντολή τότε) την οποία κατέχει μέχρι σήμερα.
Όπως είναι φυσικό αυτή η σκανδαλώδης συμπεριφορά της Δύσης προς την Τουρκία είχε τραγικές συνέπειες για τις γειτονικές της χώρες με πρώτη ανάμεσα της την Ελλάδα. Συνέπειά της υπήρξε η δυσμενής επίλυση του αλυτρωτικού ζητήματος και η συνεχής συρρίκνωση του ελληνισμού μέχρι σήμερα.
Πρώτη πράξη αυτής της πορείας υπήρξε η ανακωχή στα Μουδανιά και η Συνθήκη της Λωζάνης που επιβλήθηκαν με εξευτελιστικό τρόπο στην ηττημένη Ελλάδα, από τους Δυτικούς και τους Τούρκους, γονατίζοντας την και βάζοντας της το μαχαίρι στο λαιμό. Μ' αυτές η Ελλάδα υποχρεώθηκε να πληρώσει πανάκριβα την Τουρκία για την αρπαγή απ' τους Άγγλους των πετρελαίων της Μοσούλης.
Η περιοχή της Μοσούλης, που διεκδικούσε η Κεμαλική Τουρκία — ενώ βέβαια ανήκε στο υπό ίδρυση Κουρδικό κράτος του οποίου οι δραματικές περιπέτειες συνεχίζονται μέχρι σήμερα — εντάχθηκε στο Ιράκ που βρίσκονταν τότε σε καθεστώς αγγλικού προτεκτοράτου, και η Τουρκία ανταμείφθηκε με την παραχώρηση απ' την Ελλάδα της Ανατολικής Θράκης, της Ίμβρου και της Τενέδου, και με την αναγκαστική μετακίνηση ολόκληρου του ελληνικού πληθυσμού.
Όπως συμβαίνει πάντα με τους ηττημένους, η Ελλάδα υποχρεώθηκε στη Λωζάνη να υπογράψει μια συνθήκη που περιείχε εξευτελιστικούς και τελείως άδικους γι' αυτήν όρους. Σε πλήρη αντίθεση όμως με τα διδάγματα της Ιστορίας, που λένε, ότι αυτοί οι ηττημένοι, σχεδόν πάντα, αμφισβητούν και στη συνέχεια αγωνίζονται κι ανατρέπουν στο μέλλον τις άδικες συνθήκες που τους επιβλήθηκαν, όπως τόκαναν η Γερμανία με τη συνθήκη των Βερσαλλιών και η Κεμαλική Τουρκία με την ανακωχή του Μούδρου και τη Συνθήκη των Σεβρών, οι ελληνικές κυβερνήσεις, ξεπερνώντας κάθε όριο δουλικότητας, υποταγής στη Δύση και εθνικής μειοδοσίας, ποτέ δεν αμφισβήτησαν τους εξευτελιστικούς και άδικους όρους της συνθήκης της Λωζάνης, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να τους επικαλούνται.
Αντί λοιπόν η Ελλάδα νάθετε χτες ζήτημα Ανατολικής Θράκης (όχι Κωνσταντινούπολης) που κατοικούνταν από ελληνικούς πληθυσμούς και της αποσπάστηκε, άδικα, λόγω της αγγλικής αποικιοκρατίας, θέτει σήμερα η Τουρκία θέμα Δυτικής Θράκης.
Αντί να κατάγγελνε την φασιστικού τύπου επίλυση του ζητήματος των μειονοτήτων, με τις αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών και το ξερίζωμα του ελληνισμού, που όμοια της δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά στον κόσμο, η Τουρκία, μετά το 50, προχώρησε σε νέους διωγμούς και, μετά την δεκαετία του 60, την επανέλαβε στην Κύπρο.
Αντί νάθετε χτες η Ελλάδα ζήτημα Ίμβρου και Τενέδου, που είχαν ελληνικούς πληθυσμούς, θέτει σήμερα η Τουρκία ζήτημα βραχονησίδων, υφαλοκρηπίδας, εναέριου χώρου, ακόμη και Δωδεκανήσου.
Αντί να αμφισβητούσαν την αποδοχή, κάτω από εξαναγκασμό στη Λωζάνη, της αγγλικής κατοχής και κυριαρχίας της Κύπρου, ιδίως μετά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 50, οι ελληνικές κυβερνήσεις προχώρησαν σε νέες προδοτικές συμφωνίες στη Ζυρίχη και το Λονδίνο, αναγνωρίζοντας δικαιώματα τόσο στην Τουρκία όσο και στην Αγγλία, που οδήγησαν στην εισβολή του 74 και στη σημερινή ουσιαστική διχοτόμηση της Κύπρου.
Με τα παραπάνω δεν προσπαθούμε να υποστηρίξουμε καμιά νέα «Μεγάλη Ιδέα» ή μια στρατιωτική εισβολή στην Ανατολική Θράκη, ...................................................................., αλλά ν' αποδείξουμε, πώς η χώρα έφτασε στο σημερινό τραγικό αποτέλεσμα. Η απουσία μιας πολιτικής δίκαιης αμφισβήτησης των άδικων και ταπεινωτικών συμφωνιών, που συνόδευαν τη συνθήκη της Λωζάνης, οδήγησε την Τουρκία στην εδραίωση των νέων κατακτήσεων της, από τις οποίες προωθεί νέες όλο και πιο προωθημένες διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας.
Οι σημαντικές εδαφικές κατακτήσεις του τούρκικου επεκτατισμού, μέσω μιας φασιστικής πρακτικής, από τις οποίες η πιο πρόσφατη είναι η κατοχή και η διχοτόμηση της Κύπρου, την έχουν μετατρέψει σε πάγια πολιτική πρακτική του τούρκικου πολιτικοστρατιωτικό συμπλέγματος, ανεξάρτητα από το είδος της κυβέρνησης στην Άγκυρα. Απέναντι σε μια τέτοια μόνιμη επιθετικότητα, η στρατηγική των ελληνικών κυβερνήσεων, τις τελευταίες δεκαετίες, είτε της παλιάς δεξιάς της ΕΡΕ είτε της χούντας είτε του ΠΑΣΟΚ είτε της ΝΔ, συνιστά ένα διαρκές Μόναχο.
Οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, όχι μόνο σε νέες παραχωρήσεις και σε νέα συρρίκνωση, αλλά και σε ένοπλη σύγκρουση (όχι σε μακροχρόνιο πόλεμο αλλά σε σύγκρουση περιορισμένης χρονικά και τοπικά μορφής), στην οποία θα συρθεί η Ελλάδα από τα πράγματα, με όρους και πάλι δυσμενείς, αφού δεν θάχει επιλέξει ούτε τη χρονική στιγμή ούτε το χώρο.
Για να δούμε.........
