Ενώ στο καταπληκτικό Iconic Stadium του Λουσαίλ ο τελικός είχε ολοκληρωθεί και οι Αργεντινοί και οι Γάλλοι στις εξέδρες αντάλλασσαν χειραψίες...
www.karpetshow.gr
Ενώ στο καταπληκτικό Iconic Stadium του Λουσαίλ ο τελικός είχε ολοκληρωθεί και οι Αργεντινοί και οι Γάλλοι στις εξέδρες αντάλλασσαν χειραψίες έχοντας την βεβαιότητα πως οι ομάδες τους πρόσφεραν στην ποδοσφαιρική οικουμένη ένα υπερθέαμα, σκεφτόμουν ότι τελικά σε αυτό το ματς και σε αυτό του τουρνουά όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν. Η ολοκλήρωση του συγκλονιστικού παραμυθιού του Λίο Μέσι, παγκόσμιου πρωταθλητή και μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών με τη βούλα των τίτλων του πλέον, δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ κάτι λιγότερο μεγαλειώδες. Το φινάλε θα έπρεπε να είναι η κορύφωση της ιστορίας κι όχι μια απλή διαδικασία. O σεναριογράφος της μοίρας του Λίο είχε τελικά έμπνευση.
Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Ας πούμε πως η Αργεντινή κέρδιζε το τρόπαιο στο Μαρακανά του Ρίο το όχι και τόσο μακρινό 2014. Θα μας είχε μείνει από εκείνο του τουρνουά η ανάμνηση των κατορθωμάτων του Μέσι; Δεν το πιστεύω. Θα λέγαμε ότι οι Γερμανοί «άδειασαν» μετά την τρομερή νίκη με την Βραζιλία. Θα αντιμετωπίζαμε το αποτέλεσμα – τα πανηγύρια δηλαδή των Αργεντίνων στο Ρίο – ως ένα σκέρτσο που θα χε κάνει στους Βραζιλιάνους ο διάβολος του ποδοσφαίρου – αφού ο Θεός καλοκαιριάτικα πάει διακοπές. Ο Μέσι θα ήταν ένας ακόμα λατινοαμερικάνος που θα χε κερδίσει το τρόπαιο στη Λατινική Αμερική – εκεί «που οι Ευρωπαίοι δεν κερδίζουν ποτέ». Θα έκανε και δηλώσεις ο Μαραντόνα για να τραβήξει την προσοχή πάνω του και μετά θα συζητούσαμε για το πόσο γεμάτη ομάδα ήταν εκείνη η Αργεντινή – για το αν κάποιος έχει αντίρρηση για αυτό ας σκεφτεί ότι χθες έκανε τη διαφορά στο πρώτο ημίχρονο ο Ντι Μαρία, που στο Ρίο ήταν οκτώ χρόνια νεότερος. Στο τέλος η Αργεντινή θα ήταν απλά μια ακόμα δίκαιη νικήτρια και δεν θα υπήρχε κανένα έπος. Ο τότε καλύτερος ποδοσφαιριστής του καιρού μας θα είχε πάρει ένα τρόπαιο με την κεκτημένη του ταχύτητα, χωρίς γκολ στα νοκ άουτ ματς.
Το καταπληκτικό της ιστορίας είναι ότι τώρα υπήρχε ένα σενάριο γεμάτο από μεγάλα πρέπει. Η Αργεντινή ξεκίνησε το μουντιάλ με μια ήττα που υποχρέωσε τον Σκαλόνι να αλλάξει τη μισή ομάδα και να την φέρει στα μέτρα του Μέσι: η εξάρτηση της Αργεντινής από τον αρχηγό της φάνηκε ήδη από το ματς με το Μεξικό και το μεγάλο ερώτημα ήταν πόσο αυτός θα αντέξει. Όχι μόνο άντεξε αλλά έσπασε και μια σειρά από κατάρες δείχνοντας πρώτα από όλα προσωπικότητα – αυτό δηλαδή που σύμφωνα με τους επικριτές του ήταν το πρόβλημα του.
Ο Μέσι σκόραρε σε όλα τα νοκ άουτ ματς ενώ στα τέσσερα προηγούμενα μουντιάλ που είχε πάρει μέρος δεν το είχε κάνει ποτέ. Δεν φοβήθηκε να πάει στη βούλα του πέναλτι για να εκτελέσει ακόμα κι όταν έχασε ένα: ούτε του πέρασε από το μυαλό. Είχε τρομακτική απόδοση στις δυο παρατάσεις που έπαιξε η Αργεντινή στο τουρνουά απέναντι σε ομάδες πολύ αθλητικές όπως η Ολλανδία και η Γαλλία: σε αυτά τα ματς, ενώ άλλοι πρόβλεπαν και άλλοι φοβόντουσαν την κατάρρευσή του, ο Μέσι πήρε την Αργεντινή από το χέρι για να την πάει μπροστά με ενέργειες προσωπικές – στον τελικό σκόραρε κιόλας, κι ενώ προηγουμένως ο Λιορίς του ‘χει αρνηθεί το γκολ δυο φορές μετά το 90΄.
Ο Μέσι μας πρόσφερε σε όλο το τουρνουά μια περίληψη προηγουμένων όλης της καριέρας του. Σκόραρε με τρόπους που τον έχουμε συνηθίσει, έδωσε ασίστ, μοίρασε ντρίπλες – δεν κρύφτηκε ποτέ του. Έπεσε, αλλά ξανασηκώθηκε. Τσακώθηκε, εκνευρίστηκε, αλλά ποτέ δεν ξέφυγε. Και στο τέλος έκανε κυρίως αυτούς τους 60 χιλιάδες που τον ακολούθησαν στην Ντόχα ερχόμενοι από την άλλη άκρη της γης να νιώθουν υπερήφανοι για την πίστη τους: το κύπελλο το σήκωσαν μαζί του.
Υπό αυτό το πρίσμα εκτός από ένα μεγαλειώδες θέαμα ο τελικός έπρεπε να έχει ακριβώς αυτή την εξέλιξη για να ολοκληρωθεί σωστά η διαδικασία αποθέωσης του μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Αν η Αργεντινή κέρδιζε άνετα με 2-0, όπως φαινόταν μέχρι το 75΄, θα είχαμε του κόσμου τις θεωρίες συνωμοσίας. Κάποιοι θα θυμόντουσαν ότι σε τελική ανάλυση ο ΕμΜπαμπέ κι ο Μέσι έχουν τον ίδιο εργοδότη κι αυτός ήθελε στο δικό του Κατάρ να υπάρξει μια ιστορία με καλό τέλος – και το καλό τέλος ήταν αυτό με το Μέσι τροπαιούχο. Κάποιοι άλλοι θα συζητούσαν για το πέναλτι που κέρδισε ο Ντι Μαρία και για τον διαιτητή, μπερδεύοντας τις κυριακάτικες κουβέντες που αφορούν πρωταθλήματα με τη μεγαλοσύνη του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και κάποιοι θα ανέσυραν θεωρίες περί έλλειψης αντιπάλων κτλ, απλά για να δικαιολογήσουν την Μαραντονολαγνεία των παιδικών τους χρόνων και να νοσταλγήσουν τη νιότη τους αρνούμενοι να παραδεχτούν ότι μεγάλωσαν και ότι πρέπει επιτέλους να ωριμάσουν. Το υπερθέαμα του τελικού τα έσβησε όλα αυτά: μόνο άρρωστοι μπορεί να τα επικαλούνται έχοντας δει αυτόν που πιθανότατα είναι ο μεγαλύτερος τελικός όλων των εποχών.
Σε αυτό το φινάλε ο Μέσι βρήκε δυο άξιους συμπαραστάτες στους οποίους χρωστά ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί μετέτρεψαν το θρίαμβό του σε στιγμή ποδοσφαιρικής αθανασίας: αναφέρομαι στον Ντιντιέ Ντεσάμπ, ως σύμβολο μιας αδάμαστης Γαλλίας, και τον Κίλιαν ΕμΜπαμπέ, ως πρωταγωνιστή υπέροχο από αυτούς που αν χρειαστεί μπορεί να τα βάλουν με όλο τον κόσμο.
Ο Ντεσάμπ κατόρθωσε το ακατόρθωτο: να ξυπνήσει μια ομάδα που μέχρι το 75΄πελαγοδρομούσε ποντάροντας, όχι στους έμπειρους δέκα που ήταν παρόντες και πρωταθλητές κόσμου στη Ρωσία, αλλά στους διαδόχους τους που στο τουρνουά έπαιξαν λίγο. Ο ΕμΜπαμπέ, από τη μεριά του, στέλνοντας τρεις φορές τη μπάλα στα δίχτυα, δεν παράτεινε απλά την αγωνία, αλλά καθόρισε το σενάριο κυρίως γιατί αποδείχτηκε αντάξιος των προσδοκιών και αυτό όταν μιλάμε για τέτοιους τελικούς μόνο απλό δεν είναι. Ο Μέσι για να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής βάζοντας στη συλλογή του το μόνο τρόπαιο που του έλειπε έπρεπε να μεγαλουργήσει, να πεθάνει και αναστηθεί, να κερδίσει, να λυγίσει και να θριαμβεύσει. Να βγει νικητής από μια διαδικασία που πιο σκληρή δεν έχω δει σε τελικό. Ένα ματς που πήγε στα πέναλτι γιατί ο Εμιλιάνο Μαρτίνες έκανε την απόκρουση του μουντιάλ στο 123΄όταν ο Μουανί βρέθηκε μόνος απέναντί του έτοιμος για το 4-3 που θα γκρέμιζε το γήπεδο.
Έτσι ακόμα και τα πέναλτι ήταν ένα είδος ιδανικού φινάλε. Φτάνοντας σε αυτά ο Μέσι χτύπησε το πρώτο και μετά κοίταξε τους συμπαίκτες τους σαν να τους έλεγε «κάντε κάτι για να ανεβούμε στο βάθρο μαζί – αυτό που σας ζητάω είναι πλέον το λιγότερο». Κι αυτοί τον άκουσαν έστω την ύστατη ώρα: δεν κατάφεραν να κρατήσουν το 2-0, δεν κατάφεραν να υπερασπιστούν για επτά μόλις λεπτά το 3-2. Αν έχαναν στα πέναλτι θα ήταν ένοχοι για την πιο μεγάλη προδοσία που θα χε δει η ανθρωπότητα σε απευθείας μετάδοση. Δεν ήταν δυνατόν να συμβεί.
Θέλω να καταλάβετε κάτι για τους συμπαίκτες του Μέσι. Οι πιο πολλοί από αυτούς όταν αυτός έπαιξε το πρώτο μουντιάλ του πήγαιναν στο σχολείο – εννοώ στο δημοτικό. Οι μισοί, όταν αυτός έχασε τον τελικό στο Ρίο, δεν είχαν αρχίσει την επαγγελματική καριέρα τους. Ήταν όλοι σχεδόν παιδιά του – παιδιά που σε αυτό το τουρνουά γίνανε άντρες. Αυτό ούτε ο Μαράντονα δεν το έκανε κι ας υπήρξε ιδανικός συμπαίκτης σχεδόν όλων.
Το ποδόσφαιρο έχει πιο μεγάλη ανάγκη από ωραίες ιστορίες: πρωταθλητές θα έχει πάντα. Ο Μέσι θα μπορούσε να είναι παγκόσμιος πρωταθλητής το 2014, αλλά το πεπρωμένο του ήθελε να είναι πρωταγωνιστής της πιο ωραίας ιστορίας το 2022. Σήκωσε το κύπελλο μια αραβική μαγική νύχτα. Η Αργεντινή έγινε παγκόσμια πρωταθλήτρια όχι μετά από «χίλιες και μια νύχτες», αλλά μετά από 13.320 μέρες. Και μια αξέχαστη βραδιά. Τη βραδιά του γλυκού πεπρωμένου του Λίο Μέσι.
