Από όπου και να το πιάσεις αυτό το θέμα, σε κάνει να βλέπεις μια κοινωνία και χώρα που έχει ήδη πιάσει ηθικά πάτο βαρελιού, τον έχει τρυπήσει και τώρα έχει φτάσει κάπου μισή απόσταση πριν το κέντρο της Γης.
Από την κυρία κληρονόμο που δεν είχε προνοητικότητα να διαφυλάξει πλούτο δεκαετιών και σύνεση ότι 22 γατιά και 35 σκύλοι είναι πέραν του φυσιολογικού της συντροφικότητας ενός κατοικίδιου, μέχρι τις κακιασμένες αντιδράσεις από τέρμα άκρα αριστερά (των συντρόφων της στο ΚΚΕ) μέχρι τέρμα άκρα δεξιά (των ναζιστών μαζί με τους οποίους έβαλε τον πατέρα της με φανερώς πια γεροντική άνοια να λέει μαλακίες όπως «αδέρφια μου φασίστες»), όσων θέλουν να την τιμωρήσουν είτε για αυτό (λες και ο σπαταλιμένος πλούτος θα επανέρθει από την τιμωρία ή αυτή θα σταματήσει να είναι φτωχή) είτε για τις εκλογικές τις προτιμήσεις που αποκάλυψε είτε για τις βλακείες του πατέρα της, μέχρι το κράτος που είναι τελείως στα @@ του όχι μόνο για αυτή, όχι μόνο για τους περισσότερους καλλιτέχνες που επίσης δεν έχουν να φάνε αφού έχουν κοπεί τα πάντα με τον ιό, αλλά όλους που έχουν πηδηχτεί πατόκορφα λόγω ιού.
Τελικά ίσως αξίζει οι Τούρκοι να μας πηδήξουν εμάς πατόκορφα και να μας καταργήσουν ως χώρα, ενώ όσοι ελάχιστοι, καλοί και άξιοι άνθρωποι έχουν απομείνει, να βρουν καταφύγιο στο εξωτερικό. Ίσως είναι καλύτερα να γίνουμε έθνος χωρίς κράτος, να είμαστε υπάλληλοι πιο σώφρων Γερμανών, Άγγλων ή Αμερικανών, γιατί μόνοι μας από ότι φαίνεται είναι αδύνατον να στήσουμε μια καθώς πρέπει κοινωνία.
