Έτσι από το 1933 μέχρι το 1993 (όταν αποποινικοποιήθηκε από τον Γέλτσιν) η ομοφυλοφιλία παρέμενε ποινικό αδίκημα. Η ετεροφυλοφιλία έγινε υποχρεωτική, όπως υποχρεωτική ήταν προσαρμογή στα στερεότυπα των σεξουαλικών ρόλων, η δημιουργία οικογένειας και η τεκνοποιία, ιδιαίτερα σε μιαν εποχή όπου οι γεννήσεις σημείωναν πτώση και ο πόλεμος (2ος Παγκόσμιος) γίνονταν όλο και πιο ορατός.
Ολόκληρος ο μηχανισμός της μυστικής αστυνομίας μπήκε σε δράση κι άρχισε να παρακολουθεί τους πολίτες για πιθανή αποκλίνουσα συμπεριφορά. Ομοφυλόφιλοι πραγματικοί ή υποτιθέμενοι (βλ. πολιτικοί αντίπαλοι) βρέθηκαν στο στόχαστρο. Φυλακές, ψυχίατροι, κλινικές και άσυλα (βλ. συγκαλυμμένες φυλακές), ψυχοφάρμακα, ορμόνες, ηλεκτροσόκ χρησιμοποιήθηκαν για τη θεραπεία της «νόσου». Για τις σοβαρότερες περιπτώσεις υπήρχε η φρίκη των στρατοπέδων καταναγκαστικών έργων (Gulag, στρατόπεδα θανάτου) στην Σιβηρία. Όλα αυτά στην επαναστατική «Χώρα του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, της Δημοκρατίας και της Προόδου»!