αμα σου λεει κάποιος άμα βγεις θα σε πυροβολήσω εσύ θα βγεις;
είναι δικαιολογία αυτή τώρα;
αυτό συνέβαινε επί χούντας.
ε και πουστε ακροδεξιοπουστράκια που γαμάτε αβέρτα κουβέρτα στη Φυλής.
πουτανάδικα με χούντα Τ Ε Λ Ο Σ
Δημοκρατικοποίηση της Χούντας
Ο γύψος
Στις 24 Ιούλη ο επίσημος πολιτικός κόσμος της χώρας γιορτάζει την "επιστροφή της δημοκρατίας" στο προεδρικό μέγαρο. Όλος ο συρφετός των αστών πολιτικών διανοουμένων και επιχειρηματιών μαζεύονται στο κάλεσμα του Προέδρου της Δημοκρατίας και βγάζουνε λόγους πίστης στο δημοκρατικό πολίτευμα πίνοντας και μια γουλιά από το δροσερό λόνγκ ντρίνκ τους με τις κυρίες τους στο πλάι να καμαρώνουν την καινούρια τουαλέτα-φόρεμα.
Όλα αυτά τα χρόνια καλλιεργείται ο μύθος πως η δικτατορία ήταν μια θλιβερή παρένθεση στην πολιτική ζωή του τόπου που διέκοψε μια παράδοση δημοκρατικής διακυβέρνησης. Πως η χούντα ήταν έργο μιας μικρής ομάδας επίορκων αξιωματικών και πως βρήκαν αντίθετο μπροστά τους σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Είναι ο μύθος που πάνω του στηρίζεται η κοινωνική συναίνεση των χρόνων της μεταπολίτευσης. Για να καταρριφθεί αρκεί και μόνο να δούμε τα πραγματικά γεγονότα της Χούντας και συγκεκριμένα της μετάβασης στην "δημοκρατία".
Η πρώτη απόπειρα μετάβασης σε ένα καθεστώς αστικής δημοκρατίας επιχειρείται από την ίδια τη χούντα, το 1973. Η αστική τάξη με την επιβολή της χούντας είχε καταφέρει να κλείσει τον κοινωνικό αναβρασμό του 1965 (ένα πράγμα που δεν μπόρεσαν να πετύχουν οι αστοί πολιτικοί) και να επιβάλλει για 6 χρόνια στη χώρα τη σιωπή του νεκροταφείου. Αυτό σημαίνει πρωτίστως τη σιωπή στους εργασιακούς χώρους, όπου με το ξεζούμισμα της εργατικής τάξης πέτυχε να σταθεροποιήσει τη θέση της στο εσωτερικό και να αναβαθμίσει τη θέση του ελληνικού καπιταλισμού στο εξωτερικό. Με εξαίρεση τη μοναρχία, η χούντα δεν είχε κανένα λόγο να σεβασθεί τους υπόλοιπους θεσμούς της ελληνικής κοινωνίας. Πλην της ΓΣΕΕ που έφτασε ως και να στείλει συγχαρητήριο τηλεγράφημα στη χούντα, τα εργατικά συνδικάτα διαλύθηκαν και η περιουσία τους κατασχέθηκε.
Η νεολαία υποχρεώθηκε να ντύνεται ευπρεπώς κατά το μοντέλο ευπρεπείας των συνταγματαρχών (κοντά μαλλιά για τους άνδρες και όχι μίνι φούστες για τις νέες), να πηγαίνει στην εκκλησία και ν' αποφεύγει συναθροίσεις πέραν των πέντε ατόμων. Ο περιορισμός ίσχυε και για κοινωνικές συναντήσεις ακόμα και σε σπίτια. Η μουσική του Μ. Θεοδωράκη όπως και το ρωσικό χαβιάρι απαγορεύτηκαν! Η λογοκρισία οργίαζε. Εκδίδοντας με εντατικό ρυθμό τη μια απαγόρευση μετά την άλλη έφτασε να σταματήσει την κυκλοφορία 760 βιβλίων, μεταξύ των οποίων και Ελλήνων συγγραφέων όπως ο Σοφοκλής και ο Αριστοφάνης και ξένων όπως ο Σαίξπηρ!
Εννοείται ότι η λογοκρισία στον Τύπο ήταν καθολική. Οποιοδήποτε κείμενο πριν εκδοθεί έπρεπε να υποβληθεί στις αρχές για έλεγχο. Έτσι οι λογοκριτές εάν δεν ήθελαν να δημοσιευθεί ένα άρθρο, το πετύχαιναν απλώς κωλυσιεργώντας. Αντιθέτως, όλες όσες εφημερίδες παρέμειναν σε λειτουργία αφότου έξι εξ αυτών έκλεισαν ήσαν υποχρεωμένες να εκδίδουν άρθρα και ειδήσεις που το Υπουργείο Τύπου επέβαλλε σε καθημερινή βάση.
Περιέργως, το μέτρο δεν ίσχυε για τους ξένους ανταποκριτές που ήταν ελεύθεροι να δημοσιεύουν κριτική κατά του καθεστώτος και ότι άλλο ήθελαν στις εφημερίδες τους που, δεύτερο παράδοξο, κυκλοφορούσαν ελεύθερα στη χώρα. Βεβαίως, πάντοτε υπήρχε γι' αυτούς ο κίνδυνος της απέλασης ή της κατάσχεσης της εφημερίδας τους αν αυτοί το παρατραβούσαν.
κ μην σκιάζεσαιαιαιαι!!!
