παραθέτω περίληψη της ταινίας, εξάλλου δεν είναι και πυρηνική φυσική να καταλάβει κανείς τη σύνδεση :
Σε ένα σχολείο αρρένων στη Βρετανία, τα πράγματα δεν κυλούν και πολύ αρμονικά για τους μαθητές. Οι καθηγητές είναι βάναυσοι που φτάνουν σε σημείο να χτυπούν τους μαθητές επειδή τους έκαναν μια προκλητική ερώτηση ή τόλμησαν να τους αμφισβητήσουν. Σε ένα τέτοιο κλίμα εκπαίδευσης, ο Νικ και οι φίλοι του αρχίζουν να έχουν επικίνδυνες σκέψεις. Το πιεστικό σχολείο τους έχει κάνει να μισούν τη μάθηση ενώ φασιστικά συναισθήματα γεννιούνται για τους “δικτάτορες” τους. Με το σλόγκαν “εσύ με ποιανού το μέρος είσαι;” να κυριαρχεί σε όλο το σχολείο, μια βίαιη επανάσταση ξεκινά. Θα καταφέρουν όμως να αλλάξουν κάτι;
Μια ταινία του 1968 από τον μεγάλο Βρετανό σκηνοθέτη Lindsay Anderson που θα είναι πάντα επίκαιρη. Μια γενιά σε κρίση και σε αμφισβήτηση των ιδανικών και των ηθών που προσπαθούν τόσο βάναυσα οι “μεγάλοι” να της περάσουν, έρχεται τελικά σε ρήξη με μια ολόκληρη κοινωνία και τον τρόπο σκέψης της. Αν και το σκηνικό διαδραματίζεται κυρίως σε ένα σχολείο, οι συμβολισμοί του σκηνοθέτη σε παραπέμπουν στην καθημερινότητα, όπου δάσκαλοι, καθηγητές, προϊστάμενοι, κυβερνήσεις και οικονομικοί δικτάτορες προσπαθούν καθημερινά να δημαγωγήσουν τον καθένα από εμάς. Με ένα συγκλονιστικό φινάλε, η ταινία μας δείχνει με έναν πολύ αληθινό τρόπο την αγανάκτηση μιας γενιάς που της έχουν κλέψει το μέλλον, προτού αυτό ξεκινήσει. Η βαρβαρότητα και η καταδυνάστευση των καθηγητών προς τους μαθητές γίνεται ένα σύμβολο της καθημερινότητας μας, ειδικά στα χαλεπά χρόνια της οικονομικής κρίσης. Σαράντα τρία χρόνια έχουν περάσει από τότε που προβλήθηκε αυτή η ταινία για πρώτη φορά με πολλές αντιδράσεις αλλά αξίζει σίγουρα να της ξαναθυμηθούμε και να πάρουμε πιο ζεστά το μήνυμά της για αφύπνιση.
Τζούρος Λουκάς