Ξαναλεω, αυτα τα υποστηριζουμε σημερα, με καθαρο μυαλο και με αποσταση ενος αιωνα.
Το θεμα ειναι οτι τοτε το ζητουμενο ηταν η καταληψη της Αγκυρας προκειμενου να παυσει οριστικα η τουρκικη απειλη και να ξεδοντιαστουν για παντα. Υπηρχε η πεποιθηση οτι ακομη κι αν παρουμε την Ανατολικη Θρακη (με ή χωρις την Πολη) και την περιοχη Σμυρνης , δυσκολα θα μπορεσουμε να τα κρατησουμε στο μελλον με τους Τουρκους ισχυρους απο διπλα.
Μπα, ούτε καν τους βλέπαμε. Υπήρχε η πεποίθηση μιας καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που έχανε συνεχώς εδάφη, δεχόταν συνεχή κτυπήματα και είχε φτάσει το τέλος της με τη γνωστή συμφωνία Σάικς-Πικό.
Οι Νεότουρκοι δεν είχαν εδραιωθεί ακόμα. Η τουρκική συνείδηση ούτε καν.
Η Άγκυρα ήταν έπαρση του Κωνσταντίνου που είχε βυζαντινούς μεγαλοϊδεατισμούς. Την ίδια ανοησία πήγε και έκανε στους Βαλκανικούς και αντί της Θεσσαλονίκης επέλεξε τη Νις, διότι εκεί γεννηθηκε ο συνονόματος Μεγάλος Αυτοκράτορας. Τότε υπήρχε ο Γεώργιος στον οποίο στραφηκε ο Βενιζέλος και η Μακεδονία δεν έγινε βουλγαρική, αφού υποχρέωσε το γιό του να στρίψει δεξιά.
Δυστυχώς στη Μικρασία ήταν ο ίδιος Βασιλιάς.
Μπορεί τώρα να αποτιμούμε νηφάλια τα γεγονότα και να έχουμε όλα τα στοιχεία στη διάθεσή μας αλλά και τότε ήταν πολλοί που έβλεπαν το λάθος. Αλλά ποιός επιτελικός να βάλει φρένο στον Άνακτα; Δύσκολα αυτά για την εποχή. Ακόμα και ο Γεώργιος ο Β όταν τον επανέφεραν οι Αγγλοι, πέταξε το στεφάνι αντί να υποκλιθεί στους νεκρούς που έδωσαν τη ζωή τους για την Πατρίδα και για να 'ναι αυτός Βασιλιάς.
Για να μην μακρηγορούμε τα είπε όλα ο Τσώρτσιλ στα απομνημονεύματά του για την Περίοδο Α' ΠΠ και μεσοπολέμου.
«Δεν αποτελεί υπερβολήν να επισημάνει κανείς πως το δάγκωμα ενός πιθήκου επέφερε τον θάνατο 250.000 ανθρώπων». Και αυτός υπέρ του Αλεξάνδρου. Δυστυχώς μας κάθησε ο Κωνσταντίνος.