Η Ελένη Πέτα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσε τις σπουδές της στο βιολοντσέλο, στο Κρατικό Ωδείο της Θεσσαλονίκης. Τότε κάνει τα πρώτα της βήματα ως μουσικός και συνεργάζεται με τον Νίκο Παπάζογλου στη καλοκαιρινή του περιοδεία. Παράλληλα ξεκινάει επαγγελματικά το τραγούδι κάνοντας συγχρόνως μαθήματα φωνητικής στο Ωδείο Αττικής. Ανά τα χρόνια έχει συνεργαστεί με πολλούς και σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες, συνθέτες, στιχουργούς καθώς επίσης και με την Καμεράτα Φίλων της Μουσικής, την Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, την Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων Δήμου Πατρέων και τα Μουσικά Σύνολα του Δήμου Αθηναίων.
Οι σημαντικότερες στιγμές στην καριέρα της είναι:
Η συμμετοχή της το 2002 στο Soundtrack της νέας ταινίας της Λουκίας Ρικάκη «Λόγια Σιωπής» όπου ερμηνεύει το τραγούδι των τίτλων.
Η συνεργασία τον χειμώνα του 2007-2008 με το quinteto TANGartO όπου με το τραγούδι της διεισδύει στο θεατρικό λόγο των Tangos του Astor Piazzola και των Fados.
Τον Απρίλιο του 2009 ο Youssou N' Dour, κάτοχος Grammy και πρέσβης των Ηνωμένων Εθνών, επιλέγει την Ελένη Πέτα να εμφανιστεί μαζί του επί σκηνής, σε μια μοναδική συναυλία στο Ποδηλατοδρόμιο Ο.Α.Κ.Α. για τους σκοπούς της Action Africa.
Το 2010 αρχίζει η συνεργασία της με τον κιθαρίστα Παναγιώτη Μάργαρη. Ετοιμάζουν τη νέα της δισκογραφική δουλειά με τίτλο "Duende". Στο δίσκο συμμετέχει ένας απ' τους πλέον χαρισματικούς κιθαρίστες και συνθέτες των τελευταίων χρόνων στο χώρο της Jazz, του Flamenco και του Tango, ο Al Di Meola. Με τον Al Di Meola συνεργάζονται επίσης στις εμφανίσεις του στη σκηνή του Gazarte τον Οκτώβριο του 2010.
Τον Φεβρουάριο του 2011 εμφανίζεται στη σκηνή του Θεάτρου Κάππα μαζί με μια σπουδαία προσωπικότητα της Λατινικής Αμερικής και την πιο σημαντική εκπρόσωπο του Nueva Cancion Chilena, την Χιλιανή Isabel Parra.
Talk Talk were an English band formed in 1981, led by Mark Hollis (vocals, guitar, piano), Lee Harris (drums), and Paul Webb (bass). The group achieved early chart success with the synth-pop singles "Talk Talk" (1982), "It's My Life", and "Such a Shame" (both 1984) before moving towards a more experimental approach in the mid-1980s,[5] pioneering what became known as post-rock.[3] Talk Talk achieved widespread critical success in Europe and the UK with the singles "Life's What You Make It" (1985), and "Living in Another World" (1986), and in 1988 they released their fourth album Spirit of Eden, which was critically acclaimed yet commercially less successful.
Friction with the band's label, EMI, resulted in legal action and countersuing. Webb departed, and the band switched to Polydor for their final studio album, 1991's Laughing Stock, but split soon afterwards. Singer Mark Hollis released one solo album in 1998 before retiring from the music industry; he died in 2019. The band's founding bass player and drummer, Paul Webb and Lee Harris, played in several bands together; long-term collaborator Tim Friese-Greene continued in the business as a musician and producer.
Οι Κόρε. Ύδρο. σχηματίστηκαν (ως Κορεσμένοι Υδρογονάνθρακες) στην Κέρκυρα το φθινόπωρο του 1993 από τον Παντελή Δημητριάδη (Π.Ε. Δημητριάδης) και τον Γιώργο Αρβανιτάκη μαζί με δύο σχολικούς τους φίλους, τον Σπύρο Καταγή και τον Τέο Παϊραμίδη, και -ως τριμελές κυρίως σχήμα, μετά την πρόωρη απομάκρυνση του τελευταίου- σύντομα απέκτησαν cult φήμη στους underground μαθητικούς κύκλους του νησιού, στηριζόμενη σε ανεπεξέργαστες σπιτικές ηχογραφήσεις, που κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι σε μερικές δεκάδες αντίτυπα, αλλά και σε μια γενικότερη παρα-καλλιτεχνική δραστηριότητα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα μια σειρά από video clips αμφιλεγόμενης αισθητικής, σε απόλυτη συμφωνία με τις ηχογραφήσεις που συνόδευα
Οι Κόρε. Ύδρο. σχηματίστηκαν (ως Κορεσμένοι Υδρογονάνθρακες) στην Κέρκυρα το φθινόπωρο του 1993 από τον Παντελή Δημητριάδη (Π.Ε. Δημητριάδης) και τον Γιώργο Αρβανιτάκη μαζί με δύο σχολικούς τους φίλους, τον Σπύρο Καταγή και τον Τέο Παϊραμίδη, και -ως τριμελές κυρίως σχήμα, μετά την πρόωρη απομάκρυνση του τελευταίου- σύντομα απέκτησαν cult φήμη στους underground μαθητικούς κύκλους του νησιού, στηριζόμενη σε ανεπεξέργαστες σπιτικές ηχογραφήσεις, που κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι σε μερικές δεκάδες αντίτυπα, αλλά και σε μια γενικότερη παρα-καλλιτεχνική δραστηριότητα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα μια σειρά από video clips αμφιλεγόμενης αισθητικής, σε απόλυτη συμφωνία με τις ηχογραφήσεις που συνόδευα