Αν και ταινία του 1961 θεωρώ την ταινία "Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ" πρωτοποριακό θρίλερ. Αν καποιος ξέρει που μπορούμε να το δούμε ας το αναφέρει εδώ.
Είναι, ίσως, η πρώτη ταινία που καθαρά αντικατοπτρίζει την επίδραση της επιστήμης της Ψυχολογίας (π.χ. η αποτυχημένη επίλυση του συμπλέγματος της Ηλέκτρας - προβληματική σχέση πατέρα-κόρης). Το κόκκινο γαρύφαλλο συμβολίζει την ανάγκη της Άννας να αγαπηθεί βαθιά και να δεχθεί στοργή.
Στο ρόλο της υπηρέτριας στο πατρικό σπίτι της Άννας η Κατερίνα Γώγου.
Στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1961 η ταινία πήρε το βραβείο δεύτερου γυναικείου ρόλου (Αθηνά Μιχαηλίδου).
Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Νέο Δελχί την ίδια χρονιά, στην ταινία απονεμήθηκε τιμητική διάκριση.
Είναι η πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε ο Ερρίκος Ανδρέου και η μοναδική αξιόλογη ελληνική ταινία τρόμου.
Η Βούλα Χαριλάου θεωρήθηκε 'αποκάλυψη' από το τύπο της εποχής λόγω της πειστικής ερμηνείας της ως Άννας Μαργκό.
Η ατμόσφαιρα της ταινίας που δημιουργείται με τη χρήση της σκάλας στην αρχοντική βίλα, τις γωνίες λήψης, τις εναλλαγές φωτισμών, τις σκιάσεις και τα έντονα καιρικά φαινόμενα (π.χ.τους κεραυνούς) παραπέμπουν σε ταινίες του Άλφρεντ Χίτσκοκ όπως το 'Ρεβέκα' (1940), τον 'Δεσμώτη του Ιλίγγου' (1958) και το 'Ψυχώ' (1960).
Αξίζει να σημειωθεί η επιλογή της εντυπωσιακής ξανθιάς Ντέπης Μαρτίνη στο ρόλο της Εύης Λινάρδου (το alter ego της Άννας Μαργκό), η οποία θυμίζει τις μυστηριώδεις ξανθιές πρωταγωνίστριες των ταινιών του Χίτσκοκ (Lana Turner, Grace Kelly κτλ.). Η Ντέπυ Μαρτίνη είχε κερδίσει το 1955 το τίτλο της Β' Σταρ Ελλάς, ενώ, την ίδια χρονιά, κατάφερε να λάβει καί την 3η θέση στο Διαγωνισμό 'Μις Ευρώπη'.
Η ταινία θεωρείται πρωτοποριακή για την εποχή της λόγω του θέματός της (σε κάποια σκηνή, υπονοούνται ακόμα και ομαδικές σεξουαλικές δραστηριότητες), της πρωτότυπης σκηνοθεσίας, της ασπρόμαυρης φωτογραφίας (Αριστείδης Καρύδης-Φούκς), των εναρκτήριων τίτλων και της ψυχοσύνθεσης των ηρώων.
Σε ρόλους-έκπληξη ο Σταύρος Ξενίδης ως ζωγράφος γυμνών μοντέλων, και ο Δημήτρης Νικολαϊδης ως θείος της Εύης Λινάρδου και ιδιοκτήτης του καμπαρέ 'Αράχνη'.
Η υποβλητική μουσική του Μίμη Πλέσσα δημιουργεί ένα στοιχειωτικό κλίμα στη ταινία εντείνοντας τον ανθρώπινο φόβο και την επικινδυνότητα των γεγονότων.