Εδώ δεν μιλάμε για πιστοποίηση διαδικασιών αλλά πολύ απλά για μια καταγραφή εντυπώσεων (καλών και κακών) των πελατών μίας επιχείρησης. Στις πιο πολλές περιπτώσεις οι πελάτες, για μία σειρά από λόγους δεν επιθυμούν να ενημερώνουν τις επιχειρήσεις για τα παράπονα τους προφορικά. Ενώ έτσι το κάθε μαγαζί έχει την δυνατότητα να έχει κάποιες πληροφορίες, τώρα πως θα τις αξιολογήσει, αυτό είναι άλλο θέμα. Αν βέβαια θέλουμε οι επιχειρήσεις του αγοραίου έρωτα να παραμείνουν μπουρδέλα και να μην κάνουν καμία κίνηση να αναβαθμιστούν γιατί απλά είναι μπουρδέλα και έτσι πρέπει να παραμείνουν, πάω πάσο.
Τη θεωρία πίσω από τις αξιολογήσεις την ξέρω.
Έχω "λουστεί" επαγγελματικά όλοκληρη την ιστορία του ISO, και κατάλαβα τη φιλοσοφία του, το σκεπτικό του και τα πιθανά ωφέλη του.
Από κει και πέρα όμως υπάρχουν διαβαθμίσεις.
Όταν κάνεις service σε airbus, προφανώς και θα τηρείς τέτοιες διαδικασίες.
Όταν κατασκευάζεις εσωτερική επένδυση σκυροδέματος σε τούνελ, επίσης.
Όταν φτιάχνεις (βιομηχανικά) φέτα για να την πουλήσεις και θα την φάει κόσμος, επίσης. Το τι ώρα μπήκε και τι ώρα βγήκε απ' το ψυγείο το γάλα παίζει ρόλο.
Αλλά ο τυλιχτής που τυλίγει γύρο σε σουβλάκι με πίτα, δε χρειάζεται να τηρεί αρχείο πόσο κρεμμύδι έβαλε μέσα.
Και το μπουρδέλο (ή στούντιο), έτσι το βλέπω.
Τι θα γράψεις στις παρατηρήσεις, αν η πουτάνα έβαλε πολύ ή λίγο δόντι στην πίπα?
Σιγά μην κάτσουμε και συμπληρώνουμε χαρτιά στο σαλόνι:
"Συγγνώμη, μήπως έχετε ένα στυλό να σας συμπληρώσω το έντυπο?" θα πεις στην τσατσά.
Έλεος.
Μη τα ισοπεδώνουμε όλα (έστω και "προς τα πάνω").