Η πόρνη ως θέμα στην εικαστική τέχνη

[marios51]

δες λιγο το πμ

Ρε μαν εδω βρηκες να κανεις παιχνιδι?

 

[jaygatsby]

Και πάλι εκτός θέματος, επιτρέψτε μου, μνημειώδης ερμηνεία από τον Ντάγκλας

Lust for Life (1956) is a MGM (Metrocolor) biographical film about the life of the Dutch painter Vincent van Gogh, based on the 1934 novel by Irving Stone and adapted by Norman Corwin.

It was directed by Vincente Minnelli and produced by John Houseman. The film stars Kirk Douglas as Van Gogh, James Donald as his brother Theo, Pamela Brown, Everett Sloane, and Anthony Quinn, who won an Oscar for his performance as Van Gogh's fast friend and rival Paul Gauguin.

Vincent van Gogh's obsessive devotion to his art engulfs, consumes, and finally destroys him. He fails at a religious career and then as a social activist in a coal mining town, returns home to his father's house where he is rejected by a woman he obsessively loves, takes up with a prostitute who leaves because he is too poor, and discovers painting, which he pursues while agonizing that his vision exceeds his ability to execute. His brother, Theo van Gogh, provides financial and moral support, while Vincent lives off and on with the critical Paul Gauguin. Vincent begins experiencing hallucinations and seizures and voluntarily commits himself to a mental institution. He signs himself out, and with Theo's help, returns to a rural area to paint, where he ultimately shoots himself in despair of ever being able to put what he sees on canvas.

 

[jaygatsby]

πάντως θα το ξαναπώ, με εξήπληξε και εντυπωσίασε η ανταπόκριση στο thread, τελικά το σάιτ έχει επίπεδο.

ξεπεράσαμε 450 αναγνώσεις.

 

[jaygatsby]

στην μιγάδα του closer πιο πριν μου αρέσει το στήθος: μικρό αλλά ωραία στητή ρώγα.

 

[sotirof]

Εγκαινιάζω ένα νέο θέμα ανάπτυξης των οριζόντων μας με παρουσίαση έργων τέχνης με θέμα την πόρνη και τον αγοραίο έρωτα. Νομίζω θα δημιουργήσει μία νέα οτπική πάνω σε αυτά τα κορίτσια που ενσαρκώνουν με τέτοια αυταπάρνηση τίς φαντασιώσεις και τους πόθους του ανδρικού φύλου.

Madames, je vous remercie.

Τετοια θεματα εχουν ποσταριστη και στο ρομαντισμος και μπουρδελα,και φιλοσοφικες συζητησεις,ριξε και μια ματια εκει!!

 

[The Saint*]

Άς κάνουμε αναφορά και σε κάποιον Έλληνα.

Ν. Γύζης

Η Αράχνη.

 

[The Saint*]

Του ιδίου.

Νύμφη και έρωτας.

 

[marios51]

πάντως θα το ξαναπώ, με εξήπληξε και εντυπωσίασε η ανταπόκριση στο thread, τελικά το σάιτ έχει επίπεδο.

ξεπεράσαμε 450 αναγνώσεις.

Γαμημενα στερεοτυπα.
Επειδη παμε με πουτανες ειμαστε χαζοι, και χωρις πνευματικη καλλιεργεια.

 

[jaygatsby]

"η Αράχνη" γαμάτη αλληγορία ή μου φαίνεται;

 

[CLOSER822]

αλλη μια ελληνικη αναφορα στην 'δικη μας' φρυνη...

 

[The Saint*]

"η Αράχνη" γαμάτη αλληγορία ή μου φαίνεται;

Δεν σας φαίνεται. Είναι.

Συνεχίζω με ημεδαπούς.

Ν. Εγγονόπουλος

http://[URL unfurl="true"]www.engonopoulos.gr/_images/Byz-03-big.jpg[/img[/URL]]

[img]http://[URL unfurl="true"]www.engonopoulos.gr/_images/Byz-04-big.jpg[/img[/URL]]

 

[The Saint*]

Γαμημενα στερεοτυπα.
Επειδη παμε με πουτανες ειμαστε χαζοι, και χωρις πνευματικη καλλιεργεια.

Barbarus hic ego sum, qui non intellegor ulli.

 

[marios51]

Η θλίψη θα διαρκέσει για πάντα. Vincent Van Gogh

 

[The Saint*]

Ιακωβίδης

http://[URL unfurl="true"]www.peri-grafis.com/patroklos/spaw/images/iakobidis%20anoiksi.jpg[/img[/URL]]

Άνοιξη.

 

[jaygatsby]

Ρε εσείς είσθε αστέρια ρε!

Είναι από τις λίγες φορές που κάποιος αρχίζει ένα thread και το συνεχίζουν άξιοι εργάτες.

Mπορώ να αποσυρθώ.

Η θλίψη του Bαν Γκογκ να είναι άραγε ο κρυφός βουβός εσωτερικός πόνος της πόρνης; Που κρύβεται πίσω από το μακιγιάζ, τα "σκίσε με" και τα βογγητά;

Η μαλακίες λέω;  Δες τον πίνακα και το κορίτσι, δεν βγάζει ανείπωτη δυστυχία; δες και την ζωή του,

ή χρησιμοποιεί την γυναίκα (πόρνη η μή αδιάφορο) για να κάνει μία δήλωση για τον ευατό του; ΄

Ή όλα αυτά μαζί;

 

[Sonia26]

Και εμένα όποτε με ρωτάνε τι δουλειά κάνω οι γκόμενες τις λέω εικαστικός και αριστερός.
Και μετά μαθαίνουν ότι δουλεύω σε ΔΕΚΟ και με ξαναρωτάνε τι εικαστικός εσύ δουλεύεις στο δημόσιο και ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ?
Και τότε τις απαντώ ότι το δημόσιο και ο σοσιαλισμός είναι το χόμπι μου , εικαστικός και αριστερός είναι η δουλειά μου.
Χαίρομαι που το φορουμ αγαπάει την τέχνη.

 

[rigormortis]

Και εμένα όποτε με ρωτάνε τι δουλειά κάνω οι γκόμενες τις λέω εικαστικός και αριστερός.
Και μετά μαθαίνουν ότι δουλεύω σε ΔΕΚΟ και με ξαναρωτάνε τι εικαστικός εσύ δουλεύεις στο δημόσιο και ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ?
Και τότε τις απαντώ ότι το δημόσιο και ο σοσιαλισμός είναι το χόμπι μου , εικαστικός και αριστερός είναι η δουλειά μου.
Χαίρομαι που το φορουμ αγαπάει την τέχνη.

Έλα ρε πασοκάρα ομαδάρα !

 

[marios51]

Ρε εσείς είσθε αστέρια ρε!

Είναι από τις λίγες φορές που κάποιος αρχίζει ένα thread και το συνεχίζουν άξιοι εργάτες.

Mπορώ να αποσυρθώ.

Η θλίψη του Bαν Γκογκ να είναι άραγε ο κρυφός βουβός εσωτερικός πόνος της πόρνης; Που κρύβεται πίσω από το μακιγιάζ, τα "σκίσε με" και τα βογγητά;

Η μαλακίες λέω;  Δες τον πίνακα και το κορίτσι, δεν βγάζει ανείπωτη δυστυχία; δες και την ζωή του,

ή χρησιμοποιεί την γυναίκα (πόρνη η μή αδιάφορο) για να κάνει μία δήλωση για τον ευατό του; ΄

Ή όλα αυτά μαζί;

Το εκπληκτικο σε αυτον τον πινακα ειναι οτι δειχνει την θλιψη της Σιεν, χωρις να δειχνει το προσωπο της (που με αυτο κυριως εκφραζουμε την θλιψη) αλλα με το γυμνο της σωμα!
Ειναι ζωγραφισμενο χωρις την παραμικρη προσπαθεια εξωραισμου.
Μαλλον μιλαει για την θλιψη της ιεροδουλης, μια που οταν την συνταντησε ηταν πορνη, εγκυος, και με ενα ακομα παιδι.
Ο Vincent van Gogh ηταν γνωστο οτι συμπονουσε και αγαπαγε τους ταπεινους και τους αποκληρους αυτης της ζωης.
Ειχε προσπαθησει να την σωσει απο την μιζερια της  αλλα δεν τον αφησε να το πραξει, και τον εγκατελειψε.
Μπορει να αλλαξει την φυση της η πουτανα?
Δεν το εχω ψαξει. Ειναι προσωπικη αποψη.

Έλα ρε πασοκάρα ομαδάρα !

Τρολλαρει.

 

[jaygatsby]

Διαβασμένος, ξέρεις λεπτομέρειες, εγώ δεν ήξερα καν οτι είναι η Σιεν.

Νομίζω τον άφησε γιατί δεν είχε λεφτά.

Αυτό όμως δεν λέει τίποτα, δεν νομίζω οτι υπάρχει συγκεκριμένη "φύση" πουτάνας. Υπάρχουν πολλά είδη αλλά θα τοποθετηθώ άλλη φορά, βαριέμαι τώρα, ας μείνουμε στην τέχνη, πάντως η θλίψη μου άρεσε.

 

[Sibelius]

Εδώ να υποθέσω οτι την πόρνη χαρακτηρίζει το έντονο κόκκινο φόρεμα που κυριαρχεί στο μέσο του πίνακα;

In autumn 1911, Kirchner, like the rest of the members of Die Brücke , moved from Dresden to Berlin in pursuit of new stimuli. Since 1908 what was then the capital of the empire had been home to Otto Müller, a member of the group from 1910, and Max Pechstein , who had settled there after returning from Italy in 1908.

The world of the seething metropolis fascinated Kirchner and his painting underwent a transformation in both subject matter and style. During the months leading up to the Great War, following the breakup of the Die Brücke group in 1913 — “one of the most solitary periods of my life”, as he himself described it — Kirchner painted numerous Strassenszenen , street scenes which earned him deserved recognition as an Expressionist painter of the city. It was around that time that the writings of the sociologist George Simmel on the dehumanisation of city life, which were echoed in artists like Kirchner and writers such as his friend Alfred Döblin, the author of Berlin Alexanderplatz , were beginning to be disseminated. The artist wandered around the capital making quick sketches of the hasty passers-by and the many social outcasts who lived in old Berlin. He was particularly fascinated by circus artistes, cabaret dancers and prostitutes, whose existence on the fringes of society belonged, in Nietzschian terms, to the same world as the visual arts.

According to the inscription on the reverse, [glow=red,2,300]Strasse mit roter Kokotte[/glow] was painted in Berlin in 1914. The central part of the composition is dominated by the figure of the whore dressed strikingly in red, turned into a symbol that is both bourgeois and anti-bourgeois. [glow=red,2,300]Standing at a street corner, she attracts the attention of several male passers-by depicted in the same scene.[/glow] A postcard Kirchner sent Heckel on 4 April 1910 displays a very similar composition: a woman strolling by dressed in red, with a prominent diagonal that marks the passage of several male passers-by and an outlined figure in the foreground. This shows that while in Berlin Kirchner developed a number of artistic ideas that he had already touched on in his previous period.

The composition displays a geometric arrangement that structures the entire picture surface in an ordered manner and is painted in the angular, deformed style characteristic of the artist’s Berlin period, with an unstable space constructed by prominent diagonals that recall Munch and the formal schematisation of Cubism. The isolation of the figures, which, as Dube points out, is due to the fact that the artist wishes to convey “the hectic and unnatural condition of the modern metropolis”, is combined with an Expressionist spontaneity taken to an unprecedented intensity.

Years later, on 30 September 1925, the artist wrote in his diary at Davos that he had covered over the fast, nervous brushstrokes characteristic of the Berlin period of 1913 and 1914 with new, broad and flat layers more in accordance with his final style. There is a pastel painting very similar to the present work in Stuttgart — although much more explicitly erotic — which was described by Ketterer as “clearly the greatest of all [Kirchner’s] street scenes of prostitutes”. The nervous brushstrokes of the Stuttgart pastel give an idea of what the present painting must have looked like before it was later retouched by the artist.

According to Donald Gordon, the work passed directly from the artist’s Estate to the collection of Dr Ferdinand Ziersch and his family and to the Thyssen-Bornemisza collection. However, as Peter Vergo pointed out, in the correspondence between Kirchner and the dealer Ferdinand Möller of February and March 1929, his friend asked him for two paintings from before the war: Street with Red Streetwalker and Russian Dancer. Kirchner enclosed in his reply to Möller photos of the aforementioned works for him “to show to those interested”. On 30 March 1929 Möller wrote to Kirchner enquiring about the possibility of sending him the paintings so that they could be viewed by the collector Hermann Lange of Krefeld, who had shown an interest in purchasing them. However, it has not been possible to ascertain whether the painting was eventually sold or returned to the artist.

Paloma Alarcó