[size=10pt]
Χειρδαριες νεοφεμινιστικες σοφιστειες με αφορμη το βιβλιο ομογαλακτης ελλεινιδας δημοσιογραφου φιλη της....[/size]
“Οι άντρες είναι σαν τα παπούτσια…
Γι’ αυτά που είναι άνετα και μας βολεύουνε ξοδεύουμε τα λιγότερα χρήματα και τον λιγότερο δυνατό χρόνο προκειμένου να τα αποκτήσουμε, παρόλο που τελικά περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μας φορώντας αυτά ακριβώς. Όταν όμως έρχεται η ώρα να διαλέξουμε παπούτσια για μια σημαντική έξοδο, επιλέγουμε εκείνο το ζευγάρι που έχουμε χρυσοπληρώσει, ωστόσο θα μας κάνει να υποφέρουμε όλο το βράδυ.
Το ζευγάρι που θα πετάξουμε πρώτο είναι το πολυφορεμένο μοκασίνι. Το ζευγάρι που θα δείξουμε με περισσή χαρά στις φίλες μας είναι εκείνο που θα μας ματώσει τη φτάρνα μετά από λίγη ώρα περπάτημα.
Γιατί οι γυναίκες επιλέγουν τους άντρες που τις πονάνε; Και γιατί οι άντρες επιλέγουν μόνο παπούτσια που τους βολεύουν;
Είχα ακούσει κάπου ότι η προσπάθεια που καταβάλει μια γυναίκα προκειμένου να λειτουργήσει μια σχέση ισούται με Χ που τείνει στο άπειρο.
Αντίθετα, η προσπάθεια που καταβάλει ένας άντρας για να λειτουργήσει η σχέση ισούται με το άνοιγμα μιας μπύρας.
Αφού εμείς είμαστε περισσότερες από αυτούς γιατί βρίσκουμε έναν και προσπαθούμε με περισσό ζήλο να τον κρατήσουμε λες και είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών; Πώς είναι δυνατόν ένας παντρεμένος πενηντάρης να έχει γυναίκα και ερωμένη, ενώ μια ελεύθερη τριανταπεντάρα αδυνατεί να βρει άντρα; Κι ενώ αυτός είναι μάγκας, αυτή καταλήγει λίγα χρόνια αργότερα να θεωρείται γεροντοκόρη. Μήπως η Ελλάδα είναι τελικά ένα μεγάλο Κολωκοτρονίτσι; Άραγε η παγκοσμιοποίηση έφτασε εδώ ή έμεινε στη Νέα Υόρκη παρέα με την Κάρι και τη Σαμάνθα; Εγώ τί πρέπει να κάνω για να βρω ένα Mister Big ανάμεσα στα τόσα εκατομμύρια βατράχια; Άλλη δουλειά εκτός από το να φιλιέμαι δεν θα κάνω σε αυτή την ζωή;
Το πρόβλημα ξεκινάει από την εφηβεία. Αυτός βλέπει ποδόσφαιρο, παίζει psp και βρίζει τη μάνα του που άργησε να του ζεστάνει το φαϊ -κατά πάσα πιθανότητα επειδή του έπλενε τα σώβρακα. Αυτή ξεκοκαλίζει περιοδικά με συμβουλές για το πώς να βρει τον τέλειο άντρα, το τέλειο παπούτσι και τον τέλειο κομμωτή. Λίγα χρόνια αργότερα, στα σαράντα τους, συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια ακριβώς. Αυτός βλέπει ποδόσφαιρο, παίζει psp και βρίζει τη γυναίκα του που άργησε να του ζεστάνει το φαϊ. Αυτή ξεκοκαλίζει περιοδικά με συμβουλές για το πώς να βρει τον τέλειο άντρα, το τέλειο παπούτσι και τον τέλειο κομμωτή. Το πρόβλημα είναι ότι της μένει όλο και λιγότερος χρόνος γιατί, κατά πάσα πιθανότητα, έχει φορτωθεί τον τέλειο μαλάκα στο σπίτι της. Μήπως, αν σταματούσα να ψάχνω τον τέλειο άντρα, κατάφερνα τουλάχιστον να βρω τον τέλειο κομμωτή; Για να μπορώ μετά να κάθομαι στο λάπτοπ μου με την τέλεια μπούκλα ως άλλη Κάρι Μπράτσω και να αναρωτιέμαι γιατί αργεί τόσο πολύ ο τέλειος άντρας; Αφού, άλλωστε, είναι τέλειος θα έρθει αυτός να με βρει. Αρκετά χιλιόμετρα διανύω στο διάδρομο του γυμναστηρίου καθημερινά, δε μπορώ να τρέχω για να βρω και την αληθινή αγάπη. Με το ζόρι προλαβαίνω να πιω ένα ποτό με τις κολλητές μου…”
Απόσπασμα από το βιβλίο της Στέλλας Καραμπακάκη “Οι άντρες είναι σαν τα παπούτσια”. (Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Πολύτροπον”). Ήταν που ήταν δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, ήρθε και η Καραμπακάκη να αποτελειώσει τον πιο όμορφο κοριτσίστικο μύθο με επιδέξιες μαχαιριές. Θέτει πολύ εύστοχα για τη νεαρή ηλικία της ερωτήματα για την ανεύρεση του σωστού συντρόφου και επαναφέρει μέσα από κωμικές σκηνές, απολαυστικά, με φρεσκάδα κι ειρωνική διάθεση το πρόβλημα των ρόλων των φύλων στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Γιατί μπορεί πριν μερικές δεκαετίες οι άντρες να άλλαζαν τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα, σήμερα, όμως, όλοι το βλέπουμε, οι γυναίκες αλλάζουν τους άντρες σαν τα παπούτσια. Η όμορφη νεαρή συγγραφέας και δημοσιογράφος εξηγεί με ειλικρίνια και καυστική κοριτσίστικη πέννα γιατί ακριβώς…
Καλοτάξιδο Στέλλα