Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες όλο αυτό το σούσουρο που έχει προκληθεί με την δολοφονία του Φλόιντ και διαπιστώνω πώς όλοι ξαφνικά έγιναν αντιρατσιστές. Πόσο υποκρισία πια. Η πραγματικότητα είναι ότι όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν ρατσιστή. Ο ρατσιστής δεν έχει να κάνει μόνο με τις φυλετικές διακρίσεις και το χρώμα του δέρματος. Ρατσισμό συναντάμε στην καθημερινότητά μας, στην εργασία μας και ακόμη και μέσα στο σπίτι μας. Η αντιπάθεια που βγάζουμε σε κάποιον επειδή έχει διαφορετικές σεξουαλικές, θρησκευτικές ή πολιτικές πεποιθήσεις είναι επίσης ρατσισμός. Η αντιπάθεια που βγάζουμε σε κάποιον επειδή ανήκει στα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα ή είναι άστεγος και δεν έχει να φάει. Εκεί δεν βλέπω να δείχνουμε την αλληλεγγύη μας. Εκεί δείχνουμε μάλλον την αδιαφορία μας. Στον αθλητισμό επίσης το μίσος που υπάρχει μεταξύ των οπαδών ομάδων και να κρίνεις κάποιον μόνο και μόνο από την ομάδα που υποστηρίζει είναι ρατσισμός. Τα πολιτικά ταμπελάκια που βάζουμε και ξεχωρίζουμε τους συνανθρώπους μας σε αριστερούς, δεξιούς, ακροαριστερούς, φασίστες, κομμουνιστές, εθνικιστές κλπ είναι ρατσισμός. Στους εργασιακούς χώρους επίσης υπάρχουν διακρίσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών. Κάποιες φορές εις βάρος των ανδρών και κάποιες φορές εις βάρος των γυναικών. Κάποιες γυναίκες που είναι εμφανίσιμες χωρίς κανένα άλλο προσόν έχουν προτεραιότητα και προσλαμβάνονται σε βάρος άλλων γυναικών μη εμφανίσιμων και ανδρών που μπορεί να έχουν όλα τα απαραίτητα προσόντα για κάποια δουλειά. Τον ρατσισμό που συναντάμε στην καθημερινότητά μας δεν βλέπω να το κατακρίνει κανείς.
Μάλλον μπερδεύεις το ρατσισμό με το δικαίωμα επιλογής. Αν δεν το κάνεις εσκεμμένα, να γνωρίζεις ότι αυτή η επιχειρηματολογία χρησιμοποιείται από τους διεθνιστές σε πολλά project όπως λαθρομετανάστευση, lgtbkhjjh, φεμινισμός, φυλετική ισότητα και ότι άλλη μαλακία έχουν σκεφτεί.