ΠΑΣΟΚΙΣΜΟΣ ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ
Ζώντας σε αυτή την χώρα και όντας πολιτικοποιημένος παρατηρώ μια περίεργη συμπεριφορά των συμπολιτών μου Ελλήνων και θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας.
Πρώτον θα πρέπει να δηλώσω ότι δεν ανήκω πολιτικά σε κάποιο κόμμα ούτε καν σε παράταξη, αν ανήκω κάπου θα έλεγα ότι ανήκω στην περίφημη μεσαία τάξη.
Είναι γεγονός ότι σήμερα βιώνουμε μια τρομαχτική επίθεση στο βιοτικό επίπεδο και στο εισόδημα μας, που οφείλεται κατά τους πολιτικούς που εφαρμόζουν την πολιτική αυτή στην οικονομική κρίση, το κράτος δεν έχει λεφτά, πριν από τις εκλογές είχε, σύμφωνα με τα λεγόμενα του σημερινού πρωθυπουργού της Ελλάδος. Βέβαια για την αγορά πανάκριβων εξοπλισμών όπως πχ τα ελαττωματικά υποβρύχια που γέρνουν από τους Γερμανούς βρέθηκαν λεφτά.
Όλα αυτά είναι γνωστά, αυτό όμως στο οποίο θα αναφερθώ είναι στην ανύπαρκτη αντίδραση των Ελλήνων σε αυτήν την πολιτική συμπεριφορά.
Είναι πολλοί αυτοί που μου λένε ότι αν δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία θα γινόταν επανάσταση, ενώ τώρα δεν μιλάει κανείς. Γιατί άραγε; Που οφείλεται;
Κάθομαι και συλλογίζομαι κάποια πράγματα που συνέβησαν στο παρελθόν. Θα ξεκινήσω με την θητεία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην εξουσία και κάποια μέτρα που δοκίμασε να πάρει, μέτρα οικονομικά και θεσμικά, όπως πχ οι ιδιωτικοποιήσεις και οι μηδενικές αυξήσεις στους μισθούς, η αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος κλπ. Αποτέλεσμα : μια τρομαχτική αντίδραση που δεν επέτρεψε στην Μητσοτάκη την παραμονή στην εξουσία για πολύ. Ακόμα και το όνομα Μητσοτάκης ταυτίστηκε στην καθομιλουμένη με την κακοτυχία. Το αν συμφωνώ η όχι με αυτήν την αντίδραση, θα έλεγα ναι, γιατι όπως είπαμε ανήκω στην μεσαία τάξη η οποία θίγεται άμεσα, αλλά εγώ αλλού θέλω να καταλήξω.
Φεύγει λοιπόν ο Μητσοτάκης από τη εξουσία και επανέρχεται το ΠΑΣΟΚ με αρχηγό τον Κώστα Σιμίτη. Τι γίνεται; Εφαρμόζεται ακριβώς η ίδια πολιτική, ιδιωτικοποιήσεις, ακρίβεια κλπ. με μόνη διαφορά ότι δεν υπάρχει η παραμικρή αντίδραση. Ο Κώστας Σιμίτης κερδίζει την μια εκλογική αναμέτρηση μετά την άλλη και κανένας δεν αντιδρά. Πραγματικά αναρωτιέμαι και ρωτώ συμπολίτες οπαδούς του ΠΑΣΟΚ να μου δώσουν μια εξήγηση σε αυτό, και μου απαντάνε ‘όχι στην Δεξιά’. Προσπαθώ να αναλύσω αυτήν την θέση τους. ‘Δεξιά’ λοιπόν είναι μια κακή πολιτική που έλαβε χώρα την δεκαετία του 50 και για πολλούς τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Θα συμφωνήσω μαζί τους, με βάση το γεγονός ότι ανήκω στην μεσαία τάξη όχι στην άρχουσα. Όμως μετά από την συμφωνία μου αυτή ρωτώ τον συμπολίτη μου οπαδό του ΠΑΣΟΚ : ‘Ωραία αυτά που μου λες περί Δεξιάς, τα σέβομαι, και μάλλον συμφωνώ μαζί σου αλλά ο Σιμίτης τα ίδια δεν κάνει;’ Εκεί είναι που δέχομαι μια περίεργη απάντηση : Δεν έχει σημασία αρκεί η Δεξιά να μην ξαναρθεί. Βεβαία για τον οπαδό Δεξιά είναι η Νέα Δημοκρατία Για μένα πάλι όχι. Δεξιά θα μπορούσα να χαρακτηρίσω μια πολιτική συμπεριφορά την οποία φέρει και το Πασοκ του Σημίτη σε μεγαλύτερο ίσως βαθμό. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Άποψη μου ότι αυτό οφείλεται στον Ανδρέα Παπανδρέου τον οποίο και κακίζω. Πολλοί είναι αυτοί που κατηγόρησαν η κατηγορούν τον Ανδρέα, για κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, για πολιτική με δανεικά κλπ. εγώ λοιπόν αυτά τα παραβλέπω, δεν τα θεωρώ σοβαρά. Εγώ πιστεύω ότι ο Ανδρέας έκανε κάτι πολύ πιο σοβαρό και καταστροφικό από πέντε θαλασσοδάνεια : Την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής, και εξηγώ. Ένας οπαδός μια ποδοσφαιρικής ομάδας της ΑΕΚ πχ. αν η ομάδα του δεν πάει καλά και χάνει συνέχεια, θα στενοχωρηθεί, θα εξοργιστεί, αλλά άλλη ομάδα δεν θα γίνει. Ε λοιπόν το ίδιο συμβαίνει με το ΠΑΣΟΚ. Όταν ανέλαβε ο Ανδρέας Παπανδρέου την εξουσία είχε μπροστά το σύνθημα της αλλαγής, που σήμαινε να απαλλάξει το κράτος από τις στρεβλώσεις που είχε μέχρι τότε. Τι έκανε όμως, αντί να φέρει ένα κράτος δικαίου απλά άλλαξε τα θύματα με τους θύτες. Δημιούργησε ένα κράτος με δικούς του οπαδούς, κυνήγησε ανελέητα τους αντιπάλους του, πήρε την ιστορική του εκδίκηση. Όμως δημιούργησε ένα σύστημα από φανατισμένους οπαδούς, οπαδούς με μοναδική ιδεολογία με μοναδικό πιστεύω, το ΠΑΣΟΚ. Δηλητηρίασε τις ψυχές και το μυαλό χιλιάδων ανθρώπων, νέων ανθρώπων που είναι οι σημερινοί ψηφοφόροι. Οπαδοί που πιστεύουν ότι είναι οι καλύτεροι, ότι ανήκουν στην περίφημη ‘δημοκρατική’ παράταξη, λες και οι άλλοι δεν είναι δημοκράτες. Οπαδοί που πιστεύουν ότι είναι προοδευτικοί λες και οι άλλοι δεν είναι. Το περίφημα ‘Άρειο’ κόμμα. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Τρομάζω με αυτό που μου θυμίζει. Από την άλλη τα μιάσματα,οι κατώτεροι, οι ‘δεξιοί’ που πρέπει να εξαφανιστούν γιατί είναι οι κακοί. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Τρομάζω με αυτό που μου θυμίζει.
Και φτάσαμε στο σήμερα. Θυμάστε τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008; Για πολλούς δικαιολογημένα, για άλλους όχι. Όπως και να έχει μια δεκαπεντάχρονη ψυχούλα έφυγε από την ζωή. Εγώ όμως γνωρίζω μια άλλη επίσης δεκαπεντάχρονη ψυχούλα που έφυγε από την ζωή το 1984. Τι έγινε τότε; Τίποτε σχεδόν και δεν θα ξεχάσω τους ίδιους αυτούς ανθρώπους που επαναστάτησαν το 2008, τι έλεγαν για αυτό το παιδί μονό και μονό επειδή ήταν ο αρχηγός τους στην εξουσία.
Το 2010 τρεις άνθρωποι νεκροί, μάλλον τέσσερις, με το αγέννητο παιδί. Τι έγινε; Τίποτε, απολύτως τίποτε…
Και φτάσαμε στα σημερινά απάνθρωπα μέτρα που βάζουν ταφόπλακα στις ελπίδες μας, και στο μέλλον των παιδιών μας. Αντίδραση καμία. Ούτε καν μια διαμαρτυρία που θα μπορούσε κάλλιστα να εκφραστεί με τις περιφερειακές εκλογές…
