Γιώργος Καραμπελιάς

[arcans71]

Πρέπει να «κατασκευαστεί» ένα ιστορικό παρελθόν ανάλογο με το μέλλον που μας ετοιμάζουν. Κάθε αυτοκρατορία επιδιώκει να γράψει την ιστορία όλων των υπόδουλων, να μονοπωλήσει την εικόνα που έχουν για το παρελθόν τους, έτσι ώστε να μπορεί να ελέγχει το ποιοι είναι σήμερα και το πώς θα λειτουργήσουν αύριο.

Παρότι η παγκοσμιοποίηση ευαγγελιζόταν το «Τέλος της Ιστορίας», οι εξελίξεις την διαψεύδουν κατηγορηματικά. Η Ιστορία όχι μόνο συνεχίζεται αλλά «επιστρέφει» πλησίστια: στη Λατινική Αμερική, οι Ινδιάνοι εμπνέονται από τον προκολομβιανό κόσμο, στη Μέση Ανατολή, η εποχή των Σταυροφοριών αναδύεται ακέραιη, ενώ, στη χώρα μας τα βλέμματα είναι στραμμένα στο Βυζάντιο, στην Τουρκοκρατία, στην Επανάσταση, στην Αντίσταση.

Οχι, ούτε το ρολόι του χρόνου ούτε οι λαοί έχουν τρελαθεί. Απλούστατα, επειδή η «Νέα Τάξη» επιζητά την εκ βάθρων μετάλλαξη λαών, εθνών και κοινωνιών, σύμφωνα με τα πρότυπα και τις απαιτήσεις της, οι κυριαρχούμενοι, στον αγώνα τους για αυτοδιάθεση, αναζητούν ερείσματα στη δική τους «Ιστορία».


Τα Βαλκάνια

Υστερα από την κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου, η περιοχή μας γνώρισε τον κατακερματισμό που υποδαύλισαν οι ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας την παραδοσιακή τακτική τού «διαίρει και βασίλευε» με την ενίσχυση των λεγόμενων στρατηγικών μειονοτήτων, για την αποσύνθεση των εθνών-κρατών και τη γενικευμένη αποσταθεροποίηση, ώστε να μην μπορέσουν οι βαλκανικοί λαοί να συγκροτήσουν έναν σχετικά αυτόνομο οικονομικό και πολιτικό πόλο.

Η ολοκλήρωση αυτής της στρατηγικής απαιτεί και έναν «παράγοντα συνοχής», ρόλο τον οποίο έχουν αναθέσει στην Τουρκία, περιφερειακή δύναμη με ισχυρό στρατό, ανερχόμενη οικονομία, αυτοκρατορικό παρελθόν και επεκτατικές τάσεις, ώστε να εδραιωθεί μια νεο-οθωμανική «ειρήνη» στην περιοχή. Γι' αυτό και οι ΗΠΑ σπρώχνουν τους στρατοκράτες της Αγκυρας να στραφούν προς την Ευρώπη και τα Βαλκάνια· εξ ου και το σχέδιο Ανάν ή η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.


Η Ελλάδα

Βιβλίο ιστορίας ΣΤ' Δημοτικού.

Στην Ελλάδα, οι άρχουσες τάξεις έχουν αποδεχθεί πλήρως αυτό το σενάριο. Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, με το πρόσχημα του «κατευνασμού», έχουν αναλάβει την... εκπροσώπηση της γείτονος στην Ευρώπη. Σε οικονομικό επίπεδο, οι μεγαλο-επιχειρηματίες έχουν επιδοθεί σ' ένα ρεσιτάλ συμφωνιών. Ενδεικτικά, εκτός από την Εθνική Τράπεζα που επένδυσε 4 δισ. στην Τουρκία, το 35% του κύκλου εργασιών της Ιντραλότ, του κ. Κόκκαλη, πραγματοποιείται εκεί, ενώ ο κ. Μπόμπολας με τον πρόεδρο του ελληνοτουρκικού επιμελητηρίου, Ρ. Ταρά, κατασκευάζουν μια νέα... πόλη στο Ομάν, κόστους 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Οι Φαναριώτες επιστρέφουν.

Και όμως η Τουρκία δεν παραιτείται από το casus belli, κατέχει τη μισή Κύπρο, εγείρει μειονοτικό ζήτημα στη Θράκη και καταστέλλει αδυσώπητα όλα τα κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά κινήματα στο εσωτερικό της.

Για την εμπέδωση αυτής της στρατηγικής που τείνει να μεταβάλει την Ελλάδα -και την Κύπρο- σε χώρες υποτελείς όχι μόνο στον υπερατλαντικό μονάρχη αλλά και στον τοπικό γκαουλάιτερ, είναι απαραίτητος ο έλεγχος της διανόησης και η αλλοίωση του φρονήματος του λαού.

Γι' αυτό, καθημερινά, αδιάκοπα, υπάλληλοι και παρακοιμώμενοι των ξένων πρεσβειών, ή ποικιλώνυμων «ιδρυμάτων» τύπου Σόρος, βαφτίζουν την αντίθεση στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό «πρωτόγονο αντιαμερικανισμό», την καταδίκη των σιωνιστικών εγκλημάτων «αντισημιτισμό», την καταγγελία της παγκοσμιοποίησης «απομονωτισμό», την υπεράσπιση της πατρίδας «εθνικισμό» και «ρατσισμό». Κάποιοι έφτασαν να χαρακτηρίσουν «νεκρόφιλο» τον Ρίτσο, «φασίστα» τον Εγγονόπουλο, «βυζαντινιστή» τον Θεοδωράκη, «παρακρατικό» τον Παπαρρηγόπουλο, η δε κυρία Αννα Διαμαντοπούλου μας προέτρεψε να υιοθετήσουμε τα αγγλικά ως επίσημη γλώσσα.


Η Ιστορία

Στρατηγικό ρόλο σε αυτό το εγχείρημα καταλαμβάνει το ζήτημα της Ιστορίας, διότι ο εξανδραποδισμός ενός λαού διέρχεται από τη ριζοτόμηση της ιστορίας και της παράδοσής του:

Στα πανεπιστήμια, εδώ και χρόνια, κυκλοφορεί μια πρωτότυπη «ιστορική» αντίληψη που θέλει τους Ελληνες να συγκροτούνται ως έθνος μετά την Επανάσταση του 1821, αποκόβοντάς τους από μια ιστορική παράδοση χιλιετιών: «Είμαστε απλώς νεοέλληνες», πρόσφατης κοπής· επιπλέον, καλά ζούσαμε στην «πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία» που, κατά τον ιστορικό Αντώνη Λιάκο, πρέπει να αντικαταστήσει τον όρο Τουρκοκρατία.

Ετσι και σήμερα πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα «πολυεθνικά μορφώματα», που μας ετοιμάζει η Νέα Τάξη. Αυτή η λογική:

Α Εξωραΐζει ή υποβαθμίζει την οθωμανική κατάκτηση, τη Μικρασιατική Καταστροφή, την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974.

Β Αποσκοπεί στην κάμψη αυτού που ο Ν. Σβορώνος αποκάλεσε «αντιστασιακό φρόνημα του ελληνισμού», «απομυθοποιώντας» όλες τις μεγάλες αντιστασιακές στιγμές. Σύμφωνα, λοιπόν, με τις νέες «αφηγήσεις», στο 1821 ή στην Εθνική Αντίσταση η έμφαση πρέπει να δίνεται κυρίως στην εμφύλια διαμάχη.

Γ Σ' ένα ευρύτερο πεδίο, επιδιώκει την αποδυνάμωση του εθνικού αισθήματος, της ιστορικής μνήμης και όλων των πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων των Ελλήνων. Το πατριωτικό αίσθημα κατασυκοφαντείται ως «εθνικιστικό», ενώ επιστρατεύεται η δικτατορία των συνταγματαρχών, ή ο Καρατζαφέρης, ως ιδεολογικό φόβητρο.

*Μιλούν για «αποδραματοποίηση» της Ιστορίας και αποσιωπούν τη γενοκτονία των Ποντίων, την ίδια στιγμή που αρνούνται -και δικαίως- οποιαδήποτε «λήθη» ως προς το Ολοκαύτωμα των Εβραίων. *Μάχονται λυσσαλέα τον «ελληνικό εθνοκεντρισμό», ενώ αποδέχονται την «αφήγηση» των Νεοτούρκων για τον Κεμάλ.

*Χρησιμοποιούν ως επιχείρημα τον «κατευνασμό» μεταξύ Γάλλων και Γερμανών, «ξεχνώντας» πως αυτός στηρίχθηκε στην αναγνώριση των ναζιστικών εγκλημάτων και την εγκατάλειψη του μιλιταρισμού από τη Γερμανία. Οταν όμως οι υπήκοοι αυτού του νέου αναδυόμενου «πολυεθνικού μορφώματος» ανακάλυψαν ότι αυτή η αντίληψη διοχετεύεται ακόμα και στο δημοτικό σχολείο -όπως συμβαίνει με το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ'-, τότε ξέσπασε η «θύελλα».

Οντως το νέο βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού, που εγκρίθηκε επί Σημίτη και κυκλοφόρησε επί Καραμανλή, απηχεί αυτή την αντίληψη· η απόφαση για τη συγγραφή του συνδέεται με συμφωνίες των Τζεμ - Παπανδρέου, το 1999, χωρίς βέβαια τίποτε το ανάλογο να συμβεί από την τουρκική πλευρά.

Στο βιβλίο η ελληνική Επανάσταση περιγράφεται λίγο ώς πολύ με το ύφος των οδηγιών ενός... επιτραπέζιου παιχνιδιού· το παιδομάζωμα παρουσιάζεται ως «στρατολόγηση» των χριστιανικών πληθυσμών· οι Μικρασιάτες «συνωστίζονται» στο λιμάνι της Σμύρνης το 1922· αποσιωπούνται οι γενοκτονίες των Νεοτούρκων· ταυτοχρόνως, τονίζονται υπερβολικά οι πτυχές της συνύπαρξης για να υποβαθμιστεί η υποδούλωση, οι διωγμοί, η καταπίεση, η εκμετάλλευση. Αλλά ακόμα και από τη... Γαλλική Επανάσταση απουσιάζουν ο Ροβεσπιέρος και ο Μαρά.

 

[arcans71]

Οι αντιδράσεις

Οι αντιδράσεις ήταν τόσο έντονες και γενικευμένες, ώστε το ζήτημα αναδείχθηκε σταδιακά σ' ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά ζητήματα της επικαιρότητας. Η συζήτηση άναψε, με άρθρα και τοποθετήσεις που απηχούσαν και τις δύο απόψεις.

Παράλληλα, πάρθηκαν πολλαπλές πρωτοβουλίες για την απόσυρση του βιβλίου, μέσω Διαδικτύου (π.χ. η ιστοσελίδα του «Αντίβαρου»), σε τηλεοπτικές εκπομπές (π.χ. ο 902 TV), με εκδηλώσεις και αναλύσεις (π.χ. το τεύχος 62 του περιοδικού «Αρδην»).

Η αντίδραση των υποστηρικτών της «νέας ιστορίας» υπήρξε αλαζονική και πανικόβλητη. Η κ. Κουλούρη χαρακτήρισε τους αντιδρώντες αλαζονικά «housewives» και «εργάτες από τη Γερμανία». Ο κ. Λιάκος αναφέρθηκε σε... «ψυχωτικούς», επιστρατεύοντας το γνωστό αμάλγαμα ακροδεξιών και αριστερών! Και όμως, κατά του συγκεκριμένου βιβλίου έχουν ταχθεί το ΚΚΕ, όλα (!) τα κόμματα της κυπριακής Βουλής, πολλοί δημοσιογράφοι (μόνο στην «Ελευθεροτυπία», Στάθης, Τριάντης, Στεφανίδης, Μαλιγκούδης κ.ά.). Εκτός δε από τις ενοχλητικές «νοικοκυρές», στις 4.100 υπογραφές των διαμαρτυρομένων στο «Αντίβαρο» περιλαμβάνονται 125 πανεπιστημιακοί, 600 εκπαιδευτικοί και πολλοί άλλοι «αναρμόδιοι», όπως 541 ποντιακά και προσφυγικά σωματεία, η Ενωση Σμυρναίων, ενώσεις Κων/πολιτών.

Τέλος, ο υπουργός Παιδείας της Κύπρου διαμαρτυρήθηκε στην ελληνίδα υπουργό γι' αυτό ακριβώς το θέμα.

Δημιουργήθηκε, δηλαδή, ένα κίνημα που ήδη ξεπερνάει το συγκεκριμένο και αγκαλιάζει την ιστορική μας μνήμη γενικότερα. Και αυτό το κίνημα δεν αντιμετωπίζεται με συκοφαντίες, ούτε με πλαστογραφίες και αμαλγάματα.

Οσο για την Αριστερά, που ορισμένοι επικαλούνται, έγινε μεγάλη λαϊκή δύναμη μόνο όταν τέθηκε επικεφαλής του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα· δεν ακολούθησε τους ελάχιστους που καλούσαν σε «συμφιλίωση» με τους κατακτητές, με το σύνθημα «γερμανοί εργάτες, αδέρφια μας», ούτε αργότερα εκείνους που συκοφαντούσαν τον αγώνα της Κύπρου.

Ο υποφαινόμενος, στα χρόνια του Δημοτικού, συμμετείχε πρώτη φορά σε διαδήλωση για την Κύπρο. Στη συνέχεια, ήρθε πολλές φορές σε σύγκρουση με την εξουσία. Ποτέ όμως δεν ξέχασε το δίδαγμα των παιδικών του χρόνων: Για έναν λαό που, εδώ και οκτώ αιώνες, έχει πρόβλημα ανεξαρτησίας, όσοι, με οποιοδήποτε πρόσχημα, αρνούνται τη σύγκρουση με την πραγματική εξουσία, την ξένη προστασία και τον ιμπεριαλισμό, αργά ή γρήγορα, συντάσσονται μαζί της.

Τα σύμβολα της αντίστασης σε αυτό τον τόπο ευτυχώς ορίζονται ακόμα από ζώντες όπως ο Μανόλης Γλέζος, ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος και τεθνεώτες όπως ο Γρηγόρης Αυξεντίου και ο Σολωμός Σολωμού. Η Ιστορία μας διηγείται πριν απ' όλα την «Αντίσταση στη φοβερή εξουσία», σύμφωνα με τα λόγια του ποιητή, και όχι τα μυθεύματα των οσφυοκαμπτών.

 

[arcans71]

Κάηκε η Πάρνηθα και το Πήλιο. Και το πιο εμετικό είναι ο κλαυθμός εκείνων που τα έκαψαν. Εκείνων που έχουν μεταβάλει σε πρότυπο του Νεοέλληνα τα δύο εξοχικά, τα τρία αυτοκίνητα και την απαραίτητη –πλέον– πισίνα. Που, αφού πρώτα κατέστρεψαν την Αθήνα και την έκαναν αβίωτη, μετέβαλαν σε «ανάγκη» τα εξοχικά που πρέπει να καταφάνε το δάσος, να ανοίξουν νέους δρόμους για τα 4Χ4, να επεκτείνουν στο διηνεκές τα δίκτυα ηλεκτροδότησης, υδροδότησης, τηλεφωνίας και αποχέτευσης.
Έτσι, έχουν πολλαπλασιαστεί απεριόριστα οι εστίες κινδύνου και οι κατοικήσιμες περιοχές που θα πρέπει να προφυλαχθούν από τις πιθανές φωτιές. Παράλληλα, ο κάτοχος του εξοχικού είναι ένας αδιάφορος κάτοικος που αγνοεί την περιοχή στην οποία μένει, τη χλωρίδα και την πανίδα της. Εξ άλλου, καταφθάνει συνήθως τα Σαββατοκύριακα και δεν μπορεί ή δεν θέλει να πάρει μέτρα προστασίας. Δεν είναι ο παλιός αγρότης που ήξερε να προστατεύει το δάσος, γιατί ήταν ζωτικός του χώρος. Τα περιμένει όλα από το «κράτος». Και μόνο όταν απειλείται το «σπίτι» του, εκστρατεύει με μάνικες για να γλιτώσει την «περιουσία» του.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο καταπατητής, ο εμπρηστής γιδοβοσκός, ή ο ξένος πράκτορας –γιατί κάποιες φορές οι φωτιές μοιάζουν με οργανωμένες πολεμικές επιχειρήσεις, ενώ οι «Γκρίζοι Λύκοι», πρόσφατα, καυχήθηκαν ότι στο παρελθόν είχαν βάλει τις φωτιές στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου – έχουν εύκολο έργο. Εξ άλλου συνεπικουρούνται από τα όλο και πιο εκτεταμένα δίκτυα της ΔΕΗ. Είναι τόσο πολλές οι περιοχές και οι οικιστικές μονάδες που χρήζουν προστασίας ώστε η εκδήλωση και η επέκταση των πυρκαϊών είναι αναπόφευκτη. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του αρχηγού της πυροσβεστικής Κόη: «Επειδή η φωτιά πλησίαζε στις κατοικημένες περιοχές στην Αυλίδα, απόσυρα 3 αεροπλάνα από την Πάρνηθα για να σώσω τα σπίτια»! Το ίδιο και η δήλωση του Πολύδωρα: «Την πατήσαμε γιατί φοβηθήκαμε να ρίξουμε νερό στους πυλώνες της ΔΕΗ με τέτοια θερμοκρασία». Γιατί, βέβαια, οι πυλώνες υψηλής τάσης περνάνε μέσα από το δάσος. Και πράγματι, θα άντεχαν οι «Αθηναίοι» κάποια πιθανά εκτεταμένα μπλακ-άουτ;
Και όμως, οι τηλεοπτικοί και κομματικοί καραγκιόζηδες παρελαύνουν από τις τηλεοράσεις και τα ΜΜΕ, προσπαθώντας να μας πείσουν είτε για το ότι τίποτε δεν συνέβη εν τέλει –οι κυβερνητικοί– ή ότι όλα οφείλονται στην αβελτηρία των κυβερνώντων –οι αντιπολιτευόμενοι– και ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα για την «Πάρνηθα». Ωστόσο, καμία σοβαρή συζήτηση δεν διεξάγεται σε ολόκληρη τη χώρα για τις βαθύτερες αιτίες ενός φαινομένου χωρίς τέλος. Διότι, αύριο, το ίδιο σενάριο θα επαναληφθεί.
Κάποιος «οικονομέτρης» αποτίμησε το τελικό κόστος της καταστροφής της Πάρνηθας σε 36 δις ευρώ, αν μπορεί να υπάρξει τέτοια μέτρηση! Επειδή όμως οι καπιταλιστές όλα τα μετρούν σε χρήμα, ακόμα και έτσι αν το μετρήσουμε, βλέπουμε πως πλέον αυτό το σύστημα είναι αδύνατον να διαχειριστεί τον εαυτό του. Οι δαπάνες απορρύπανσης αυξάνονται γεωμετρικά, το φαινόμενο του θερμοκηπίου επελαύνει (φέτος είχαμε τον χειρότερο καύσωνα στην ιστορία της Αθήνας από το 1897 που έχουν αρχίσει να καταγράφονται οι θερμοκρασίες.). Ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του εθνικού εισοδήματος κατευθύνεται –κατασπαταλιέται– στη διαχείριση των οικολογικών συνεπειών της «ανάπτυξης». Τα κόκκινα ελάφια της Πάρνηθας πεθαίνουν εξ αιτίας της. Όσο για τους «οικολόγους» στην υπηρεσία της Νέας Τάξης, βγάζουν το ψωμί τους με τη διαχείριση της απορρύπανσης, με ποικίλα προγράμματα, χωρίς πλέον να αμφισβητούν το ίδιο το μοντέλο της ψευδοανάπτυξης.
Και το χειρότερο είναι πως αυτά τα ζητήματα θεωρούνται τόσο απόμακρα από όλους μας, ώστε και στο ίδιο το Άρδην ένα αφιέρωμα για τις συνέπειες της ανάπτυξης και για την ανάγκη κάποιου νέου μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και διαχείρισης των πόρων, ενός μοντέλου αποανάπτυξης, συναντάει συνήθως την αδιαφορία μεγάλου μέρους των ίδιων των αναγνωστών! Φαίνεται πως για να ξυπνήσουμε χρειάζονται πολλά σοκ ακόμα.
Γι’ αυτό λοιπόν είμαστε άξιοι της τύχης μας. Εν τέλει, εμείς οι ίδιοι τη βάλαμε τη φωτιά, εμείς οι ίδιοι προωθήσαμε αυτό το δασοφάγο οικιστικό σύστημα και στο τέλος θα πνιγούμε από τις συνέπειες αυτής της «ανάπτυξης»: από τα εκατομμύρια τις εξατμίσεις, από τα εκατομμύρια εξοχικά, από τις δεκάδες χιλιάδες δρόμους που, καθημερινά, επεκτείνονται, ξαναφτιάχνονται, επιδιορθώνονται, για να φέρουν τ’ αυτοκίνητα όλο και πιο μακριά μέσα σε δάση, παραλίες, βουνά και λαγκάδια. Και, όπως μας πληροφορούν οι σωμόν σελίδες των εφημερίδων, το real estate βρίσκεται σε άνθηση. Αγαπητέ αναγνώστη, mon hypocrite lecteur, τα λοιπά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Βυθισμένος στην «ευρωστία της σαρκός», είσαι –είμαστε– καταδικασμένος να μετράς μιαν ακόμα καταστροφή, ανήμπορος να αντιδράσεις μέχρις ότου η ίδια η αδάμαστη φύση –η φύση του Χέλντερλιν και των Ναϊάδων– σαν ένα ακέριο ζώο οδηγηθεί σε τόσο ακραίες και βίαιες αντιδράσεις ώστε δεν θα έχεις άλλη διέξοδο από την ανατροπή αυτού του μοντέλου. Τότε όμως ίσως θα είναι πλέον αργά.

 

[stamatis57]

Μια χαρά τα λέει ο Καραμπελιάς. Τώρα βέβαια, γιατί το '80 έλεγε άλλα. Από τη στιγμή που ξέκοψε με την Αριστερά και ο ίδιος δήλωσε πως δεν υπήρξε ΠΟΤΕ αναρχικός, ο λόγος και οι αναλύσεις του ανέβηκαν επίπεδο. Μόνο σύγκρινε τη Ρίξη του ΄80 με τη Ρίξη τη σημερινή και φυσικά το Άρδην που αποτελεί το καλύτερο ελληνικό πολιτικό περιοδικό. Το μεγάλο πρόβλημα του Καραμπελιά είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί, ενώ θέλει, να μετουσιώσει τα λόγια σε πράξεις. Έχει και ένα σύνδρομο του ηγεμόνα και θέλει να ηγείται αυτός παντού. Πρέπει να ξεκόψει από τους ξωφλημένους φίλους του (Χαραλαμπίδης, Παπαθεμελής) να διώξει από κοντά του τυχοδιώκτες όπως τον Καραϊσκο του Αντιφωνητή και να προχωρήσει σε έργα.

 

[democrat]

καραμπελιας=τρικυμια στο κρανιο , εντελως γειασου

 

αρκανς βαλε μας & αλλες παπαριες του ρουφιανου να γελασουμε..

 

[voltaire45]

Μια χαρά τα λέει ο Καραμπελιάς. Τώρα βέβαια, γιατί το '80 έλεγε άλλα. Από τη στιγμή που ξέκοψε με την Αριστερά και ο ίδιος δήλωσε πως δεν υπήρξε ΠΟΤΕ αναρχικός, ο λόγος και οι αναλύσεις του ανέβηκαν επίπεδο. Μόνο σύγκρινε τη Ρίξη του ΄80 με τη Ρίξη τη σημερινή και φυσικά το Άρδην που αποτελεί το καλύτερο ελληνικό πολιτικό περιοδικό. Το μεγάλο πρόβλημα του Καραμπελιά είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί, ενώ θέλει, να μετουσιώσει τα λόγια σε πράξεις. Έχει και ένα σύνδρομο του ηγεμόνα και θέλει να ηγείται αυτός παντού. Πρέπει να ξεκόψει από τους ξωφλημένους φίλους του (Χαραλαμπίδης, Παπαθεμελής) να διώξει από κοντά του τυχοδιώκτες όπως τον Καραϊσκο του Αντιφωνητή και να προχωρήσει σε έργα.

Ναι, καλά. Το έχω ξαναγράψει.
Τον θυμάμαι σε κάτι συμπλοκές με τα ΜΑΤ να είναι ανεβασμένος σε κάτι σκουπιδοντενεκέδες και να διευθύνει τα στρατά.
Και άμα δυσκόλευαν τα πράγματα έμπαινε και μέσα.

Όλη την ώρα ήταν στα Προπύλαια και τον  σε πηγαδάκια.
Τώρα έγινε και σοβαρός αναλυτής.

Τελείως καραγκιόζης.

 

[arcans71]

Κατ’ αρχάς ο κ. Καραμπελιάς ξεκινά το άρθρο του με μία «αστοχία». Υπογραμμίζει ότι, μέχρι την δική του παρέμβαση, όσοι είχαν ασχοληθεί με το θέμα ήταν ή θιασώτες της πολιτικής των «ανοικτών συνόρων» ή άνθρωποι που «προσπαθούσαν να μεταφράσουν αυτόν τον δικαιολογημένο φόβο σε ρατσιστική αντίληψη» (sic). Και τίθεται το ερώτημα: μέχρι την παρέμβαση του κ. Καραμπελιά δεν υπήρξε πουθενά κάποια νηφάλια αρθρογραφία; Σε ποιά από τις δύο κατηγορίες εντάσσει ο κ. Καραμπελιάς την αρθρογραφία του Περικλή Νεάρχου ή του καθηγητή Κωνσταντίνου Ρωμανού στο «Παρόν»; Την αρθρογραφία του καθηγητή Θεόδωρου Λιανού στο «Βήμα»; Την αρθρογραφία του Χρύσανθου Λαζαρίδη στον «Ελεύθερο Τύπο» και του Γιώργου Χαρβαλιά στον «Ελεύθερο Τύπο» και στο «Έθνος»; Που εντάσσει την επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται στις σελίδες του περιοδικού «Ρεσάλτο» από το πρώτο κιόλας τεύχος του; Γνωρίζει ο κ. Καραμπελιάς ότι το περιοδικό «Ρεσάλτο» έχει ήδη κάνει τεύχος-αφιέρωμα στο μεταναστευτικό (τ. 18 - Ιούνιος 2007) και την περασμένη Δευτέρα (29/10) διοργάνωσε και σχετική ανοικτή συζήτηση; Που κατατάσσει άραγε όλους αυτούς ο κ. Καραμπελιάς; Στους υπέρμαχους των ανοικτών συνόρων ή στους ... «ρατσιστές»;

Αναφορικά με την ουσία του άρθρου, ο κ. Καραμπελιάς:

1) παραθέτει ανακριβή στοιχεία. Αναφέρει ότι ο πληθωρισμός μειώθηκε λόγω των μεταναστών κατά 16% (!!), ενώ μελέτη της Τράπεζας της Ελλάδος υπολόγιζε την συνεισφορά των μεταναστών στην μείωση του πληθωρισμού στο 1% και σύμφωνα με το βασικό σενάριο της έρευνας των Σαρρή και Ζωγραφάκη, οι μετανάστες «έριξαν» τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή κατά 2%. Επιπλέον, ο κ. Καραμπελιάς τονίζει ότι η εργασία των μεταναστών «κατέστησε βιώσιμη την αγροτική οικονομία». Η άποψη αυτή αγνοεί τόσο τις επιπτώσεις στις αμοιβές των αγροτικών εργατών (οι οποίες κατά την μελέτη των Σαρρή και Ζωγραφάκη υπέστησαν μείωση κατά 36,5%), όσο και τις μεσομακροπρόθεσμες επιπτώσεις στον συγκεκριμένο κλάδο λόγω της επανάπαυσής του στην ανταγωνιστικότητα μέσω της μείωσης του εργατικού κόστους και όχι μέσω του εκσυγχρονισμού της παραγωγής.

2) υποστηρίζει ότι «η Ελλάδα βρίσκεται σε σημείο κορεσμού». Με ποιό κριτήριο; Με βάση την οικονομία γενικά; Με βάση την αγορά εργασίας; Με βάση την κοινωνική συνοχή; Πώς είναι σίγουρος ότι το σημείο κορεσμού δεν έχει ξεπερασθεί; Και αν έχει ξεπερασθεί, τι προτείνει για την αντιμετώπιση του προβλήματος;

3) ουσιαστικά τάσσεται υπέρ της αποδοχής της υφιστάμενης κατάστασης καθώς, ενώ μιλά περί «κορεσμού» και περί «συγκρότησης στρατηγικών μειονοτήτων στη χώρα μας», αναφωνεί ένα μοιρολατρικό «ωστόσο ο γέγονε, γέγονε». Αποδέχεται δηλαδή την εγκατάσταση στην χώρα μίας συμπαγούς μάζας Αλβανών οι οποίοι αποτελούν 6 στους 10 μετανάστες και την εγκατάσταση στην χώρα μας αυξανόμενων μουσουλμανικών πληθυσμών.

4) είναι «πεπεισμένος» (sic) «πως ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών, ιδιαίτερα αλβανικής, ρουμανικής, ουκρανικής κ.λπ. καταγωγής, που είναι ορθόδοξης κουλτούρας, είναι δυνατό, σχετικά σύντομα να ενταχθούν στον ελληνικό πολιτισμό». Αυτό είναι αναντίρρητο για τους ελληνικής καταγωγής Βορειοηπειρώτες. Επιπλέον, οι Ρουμάνοι και οι Ουκρανοί δεν είναι αποτελούν πρόβλημα καθώς ο πληθυσμός τους είναι μικρός. Για τους Ορθόδοξους Αλβανούς, λόγω του ότι προέρχονται από όμορη χώρα η οποία έχει διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδας, αυτό είναι ζητούμενο. Δεν μας λέει επίσης ο κ. Καραμπελιάς τι «προβλέπει» για την πλειονότητα των Αλβανών οι οποίοι είναι μουσουλμάνοι ή άθεοι. Έχει την ίδια άποψη και γι’ αυτούς;

5) υποστηρίζει ότι «όποιοι δεν επιθυμούν την ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία, αργά ή γρήγορα, θα επιστρέψουν στις πατρίδες τους». Η άποψη αυτή αφήνει πολλά ερωτήματα αναπάντητα. Τι εννοεί ο κ. Καραμπελιάς ως «ένταξη»; Πώς θα διαπιστωθεί η «ένταξη» κάποιου μετανάστη στην κοινωνία; Πόσο χρονικό περιθώριο θα του δοθεί για να ενταχθεί; 5, 10 ή 20 χρόνια; Και μετά από παραμονή χρόνων στην χώρα μας θα επαναπατρισθεί ξαφνικά; Πώς θα γίνει αυτό; Θα το αποφασίσει μόνος του ο μετανάστης; Ή το κράτος, που θα τον έχει αφήσει να εγκατασταθεί για χρόνια (περιμένοντας κατά Καραμπελιά την ένταξή του) ξαφνικά θα τον επαναπατρίσει;

6) μιλά για «φραγμό» στην παράνομη μετανάστευση, αλλά δεν διευκρινίζει: είναι υπέρ ή κατά του επαναπατρισμού των παρανόμως εισερχομένων και διαμενόντων μεταναστών στην χώρα μας; Στο προηγούμενο άρθρο του ο κ. Καραμπελιάς έκανε λόγο για «ισότιμη ένταξη στην αγορά εργασίας όσων θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα» αφήνοντας στην διακριτική ευχέρεια των παρανόμων μεταναστών το αν θα μείνουν στην Ελλάδα ή όχι.

7) κάνει λόγο για διασπορά των μεταναστών στο σύνολο της χώρας προκειμένου να αποφευχθεί η γκετοποίησή τους, για αναλογική συμμετοχή τους στα σχολεία και για άρση των διακρίσεων σε βάρος τους. Αναφορικά με την διασπορά μεταναστών, θα πρέπει να γνωρίζει ο κ. Καραμπελιάς ότι αντίστοιχο σύστημα που εφαρμόσθηκε στην Βρετανία απέτυχε λόγω του μεγάλου του κόστους και λόγω του ότι οι μετανάστες μετά από λίγο καιρό επανεισέρρεαν στα αστικά κέντρα από όπου είχαν διασπαρεί καθώς εκεί υπήρχαν τα άτυπα δίκτυα στήριξης από τους ομοεθνείς και ομοθρήσκους τους, αλλά και γιατί εκεί είχαν απασχόληση είτε παρασιτική, είτε στο παραεμπόριο, είτε στην παραοικονομία. Αναφορικά με την αναλογική συμμετοχή στα σχολεία, πώς σκέπτεται να την πετύχει ο κ. Καραμπελιάς; Εξαναγκάζοντας τόσο τα παιδιά μεταναστών, όσο και τα ελληνόπουλα, να πηγαίνουν σε σχολεία άλλων συνοικιών ώστε να επιτευχθούν οι «αναλογίες»; Προτείνει το ίδιο και για τα ιδιωτικά σχολεία; Επιπλέον, τι εννοεί ως «άρση των διακρίσεων» σε βάρος των μεταναστών; Μήπως «θετικές διακρίσεις» υπέρ τους (και σε βάρος των Ελλήνων);

8) Τέλος, ο κ. Καραμπελιάς δεν κάνει καμμία αναφορά στο θέμα της οικογενειακής επανένωσης το οποίο αναμένεται να αυξήσει σημαντικά τον αριθμό των νομίμως διαμενόντων μεταναστών στην χώρα μας. Ποιες είναι οι σκέψεις του επ’ αυτού;

Είναι εμφανές ότι το μεταναστευτικό πρόβλημα της χώρας δεν μπορεί να λυθεί ούτε με ημίμετρα, ούτε με προτάσεις που γίνονται εκ του προχείρου. Απαιτεί σοβαρότητα, υπευθυνότητα και βούληση για την επίλυσή του. Στο ίδιο φύλλο όπου δημοσιεύθηκε το άρθρο του κ. Στυλιανού, δημοσιεύθηκε και άρθρο-παρέμβαση του γράφοντος (έστω και κατά δύο παραγράφους κουτσουρεμένο). Φαίνεται ότι το άρθρο μου διέλαθε της προσοχής του κ. Καραμπελιά (ήταν στην σελίδα 32). Σε αυτό διατυπώνονταν 6 ερωτήματα στα οποία θα πρέπει, κατά την άποψή μου, να απαντά η μεταναστευτική πολιτική της χώρας μας για να είναι ολοκληρωμένη. Ας ανατρέξει σε αυτό ο κ. Καραμπελιάς. Τα ερωτήματα εκείνα, καθώς και αυτά του σημερινού μου άρθρου, ενδεχομένως να του φανούν ενδιαφέροντα...

 

[arcans71]

>> Οι πρώτες μας διαδηλώσεις ήταν τη δεκαετία του 1950. Είμασταν μαθητές στο δημοτικό και διαδηλώναμε για την Κύπρο. Ήταν το πρώτο μας κυνήγι από την αστυνομία, και μάλιστα σε χωριό. Καταλαβαίνεις τι σήμαινε τότε το Κυπριακό. Ακολούθησε το 1-1-4 όταν είμασταν μαθητές στο γυμνάσιο, οι αγώνες για το 15% για την παιδεία και, βέβαια, το Κυπριακό. Για το 15%, να δοθεί το 15% του προϋπολογισμού για την εκπαίδευση είχαμε μαζέψει ένα εκατομμύριο υπογραφές -και όμως παραμένει εσαεί ζητούμενο.

>>Η μαζικότητα εκείνης της εποχής δεν συγκρίνεται με τα σημερινά. Μιλάμε για εκδηλώσεις των εκατό χιλιάδων ανθρώπων. Και οι συγκρούσεις είχαν άλλο χαρακτήρα. Ήταν κυρίως επιθέσεις αστυνομικών και άμυνας του πλήθους απέναντι στην αστυνομία. Δεν υπήρχαν ζημιές περιουσίας. Αυτές είναι φαινόμενο της μεταπολίτευσης. Το πολύ πολύ να κατέβαιναν με τα καδρόνια οι οικοδόμοι και να συγκρούονταν: η Ελλάδα του 64 και ΄65 ηταν παγκοσμίως πρώτη σε ημέρες απεργίας, δηλαδή υπήρχε ένα κίνημα με καθαρούς και συγκεκριμένους πολιτικούς και οικονομικούς στόχους. Η σύγκρουση ήταν με εργάτες και οικοδόμους, οι φοιτητές ακολουθούσαν.

>> Το 64 έφαγα ξύλο στη διαδήλωση της ΕΦΕΕ για το Βιετνάμ, που την τραγούδησε και ο Σαββόπουλος. Ήταν επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου, και αποτέλεσε την πρώτη σύγκρουση με την υποτίθεται δημοκρατική κυβέρνηση. Μόνο αίτημα ήταν να μας αφήσουμε να διαδηλώσουμε προς την αμερικανική πρεσβεία.

>>Τα κινήματα τότε είχαν και αιτήματα αλλαγής των ανθρωπίνων σχέσεων, της κοινωνίας, αιτήματα εθνικοαπελευθερωτικά, οικολογικά ...; Ήταν καθολικά κινήματα με καθολικά αιτήματα.

>> Το 68, στο Παρίσι, στο Μάη, εμείς διαδηλώναμε και για τη χούντα. Υπήρχαν συγκρούσεις, αλλά δεν είχαν πάρει ποτέ το χαρακτήρα καταστροφής μαγαζιών. Οι επιθέσεις ήταν κατά συμβόλων της εξουσίας, τα οδοφράγματα στήνονταν για τη σύγκρουση με την αστυνομία. Τώρα βλέπεις ότι ο κύριος στόχος ειναι τα καταστήματα.

>>Στην μεταπολίτευση, ένα ανάλογο αποτέλεσε η δολοφονία του Καλτεζά. Έχουμε την εν ψυχρώ εκτέλεση ενός δεκαπεντάχρονου, αν και δεν έχει ίδια τα λοιπά χαρακτηριστικά. Ηταν επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, δεν υπήρχε συναίνεση από κανένα κόμμα. Παρ όλα αυτά οι εκδηλώσεις είναι πιο μαζικές τις πρώτες μέρες, ώσπου εμφανίζεται - για πρώτη φορά- το γενικευμένο σπάσιμο, συγκεκριμένα στις οδούς Πατησίων και Στουρνάρα, στο Πολυτεχνείο. Και ενώ αρχικά υπήρξε μια μορφή ενός νέου τύπου κινήματος ή υποτιθέμενου κινήματος, καθώς είχαν δηλώσει παραίτηση οι υπουργοί Κουτσόγιωργας και Σκουλαρίκης και είχε υπάρξει προσέγγιση με τα εργατικά συνδικάτα που πλήττονταν από την πολιτική λιτότητας του Σημίτη στην Οικονομία, οι καταστροφές και η επίθεση από τα μέσα και τις εφημερίδες, που ήταν ασυλληπτη, οδηγησε την αγανάκτηση να στραφεί εναντίον μας, και κοντέψαμε να λυντσαριστούμε από τον κόσμο και τις ομάδες περιφρούρησης του ΚΚΕ όσοι ήμασταν στο Πολυτεχνείο.

>>Από τότε προσπαθήσαμε να ερμηνεύσουμε την εμφάνιση αυτού του φαινομένου που κορυφώνεται τώρα. Η αντίδραση στην υπαρκτή κρατική καταστολή παίρνει χαρακτήρα αδιέξοδης βίας που όλο και συνδέεται με τη λεηλασία. Ερμηνεύοντας λέω ότι πρόκειται για την κρίση μιας παρασιτικής κοινωνίας, που ως τέτοια παράγει και παρασιτικού τύπου κινήματα. Όλα έχουν καταπέσει, θεσμοί, αξίες, και η εκκλησία τώρα ακολουθεί τον ίδιο δρόμο, δεν υπάρχει νεολαιίστικο αίτημα για αλλαγη της κοινωνίας, και η εξέγερση που ακολουθεί έχει τυφλά χαρακτηριστικά, δεν προτείνει κανένα όραμα κοινωνίας.

>> Το φαινόμενο αυτό δεν είναι ελληνικό. Κατά τη γνώμη μου η Δύση έχει εξαντλήσει τις δυνατότητες να παράγει επαναστατικά κινήματα. Αυτά βρίσκονται εκτός Δύσεως, στη Λατινική Αμερική, την Παλαιστίνη ...;Και στην Ελλάδα που είναι παράσιτο της Δύσης εμφανίζονται στον κύβο τα φαινόμενα. Όποιος δεν παράγει αξίες δεν έχει και κινήματα που παράγουν αξίες.

>>Σίγουρα θα τα ξαναζήσουμε αυτά. Υπάρχει γενικευμένη κρίση, οικονομική, κοινωνική, η οποία θα οδηγήσει σε επανάληψη, μέχρι να γίνει ένας ολόκληρος κύκλος και να γίνει κατανοητό το αδιέξοδο μιας εξεγερσιακής λογικής χωρίς στόχους. Επίσης, θα οδηγήσει σε ακραία συντηρητικοποίηση της δεξιάς - τα γεγονότα σην Πάτρα είναι χαρακτηριστικά- και η βίαιη αντίδραση της κοινωνίας προς τα δεξιά δεν προμηνύει τίποτε καλό.

>>Δεν πέφτω στη λογική της συνωμοσίας, ότι όλα αυτά έγιναν επειδή δεν είναι πειθήνιος ο Καραμανλής. Αυτός που σκότωσε τον Αλέξη είχε λογική Ράμπο και πολύ σωστά ξεσήκωσε την αγανάκτηση όλων των Ελλήνων. Από την άλλη, κανάλια και εφημερίδες προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν, υποδαυλίσουν και κατευθύνουν αυτή την αγανάκτηση. Κανάλια που μέχρι πρόσφατα έλεγαν τους αναρχικούς τρομοκράτες μιλούν τώρα για «δίκαιη οργή». Το νεκρό παιδί σκυλεύτηκε για τα συμφέροντα των νταβατζήδων, που το χρησιμοποίησαν στον πόλεμο μεταξύ ομοίως αχρήστων και ανικάνων πολιτικών κομμάτων.

 

[arcans71]

Νεοταξική τρομοκρατία και πολυπολιτισμός
Του ΚΩΝ/ΝΟΥ Π. ΡΩΜΑΝΟΥ Πανεπιστήμιο Αιγαίου


Εάν το άρθρο μου "Ελληνικό έθνος ή πολυπολιτισμός;" ("Το Παρόν" 1/6/08) δημιούργησε στον Γιώργο Καραμπελιά τυχόν εντύπωση ότι δεν εκτιμώ τους αγώνες και τη μεγάλη συμβολή του στον σύγχρονο ελληνικό διαφωτισμό, λυπούμαι ιδιαίτερα. 

Γι' αυτό, τιμώντας τον εκλιπόντα πατέρα μου, ο οποίος πίστευε ότι το χειρότερο είδος ανθρώπου ήταν ο "αγνώμων", σπεύδω να δηλώσω με κάθε ειλικρίνεια ότι έχω πολλά διδαχθεί από τον Γιώργο Καραμπελιά.

Όμως το στοίχημα είναι να αποδείξουμε ότι στην Ελλάδα μπορούμε να κάνουμε διάλογο ακόμα και ιδίως όταν διαφωνούμε, διάλογο καλής πίστης, όπως είπε και ο Γιώργος Καραμπελιάς. Να μη χάνουμε τον στόχο δηλαδή, τώρα μάλιστα που ο εχθρός δεν είναι μόνο προ των πυλών, αλλά και μέσα στα τείχη. Να χαίρουμε όταν επιτυγχάνουμε συμφωνία με τους συναγωνιστές μας και να λυπούμεθα όταν δεν γίνεται δυνατόν να γεφυρωθούν οι απόψεις.

Με την έγνοια αυτή να επανέλθω στα ζητήματα της λαθρομετανάστευσης-πολυπολιτισμού, με κίνδυνο να ενισχύσω στον Γιώργο Καραμπελιά την εντύπωση ότι κυριαρχούμαι από "έμμονη ιδέα" και "τυφλή ξενοφοβία". Η αλήθεια είναι ότι κυριαρχούμαι από μια έμμονη οργή όχι εναντίον των λαθρομεταναστών, αλλά των (Ελλαδιτών) πραξικοπηματιών, οι οποίοι χωρίς ίχνος πρόβλεψης για μια εθνική μεταναστευτική πολιτική, χωρίς ίχνος δημοκρατικής ευαισθησίας (εφόσον απαγορεύουν κάθε δημόσιο διάλογο για τα θέματα αυτά και ασκούν τρομοκρατία ιδεολογική, η οποία σταδιακά μετεξελίσσεται σε ωμή βία - και δεν υπερβάλλω καθόλου) επέβαλαν με δόλο στον ελληνικό λαό τον μεγαλύτερο εποικισμό αλλοεθνών των νεώτερων χρόνων. Και μάλιστα με τη δεδηλωμένη πρόθεση να μεταλλάξουν το ελληνικό έθνος σε πολυεθνικό κρατικό μόρφωμα, εκμηδενίζοντας έτσι την εθνική κυριαρχία του ελληνικού γένους επί του ελλαδικού χώρου. Γι' αυτό και ο υπουργός Δικαιοσύνη είπε προσφάτως μέσα στη Βουλή ότι δεν πρέπει να υπερασπιζόμεθα την έννοια της εθνικής κυριαρχίας, διότι αντίκειται στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην έννοια του δικαιώματος καθ' εαυτού! (Παγκόσμια πρωτοτυπία αυτή να αμφισβητεί εν ενεργεία υπουργός μιας κυβερνήσεως την ίδια τη θεμελιακή προϋπόθεση υπάρξεως κάθε κυβερνήσεως - χωρίς να παραιτείται!)

Το ότι οι κυβερνώντας γνωρίζουν άριστα τις συνέπειες της λαθρομετανάστευσης σε συνδυασμό με την ακραία ελληνική υπογεννητικότητα φαίνεται καθαρά από τα καταπελτικά πορίσματα και προτάσεις της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής της Βουλής των Ελλήνων, τα οποία ήδη τον Φεβρουάριο του 1993 είδαν το φως της δημοσιότητας. Εδώ τονίζεται ότι μόνο οι ομογενείς πρόσφυγες αφομοιώνονται με ευεργετικό αποτέλεσμα στην ελληνική κοινωνία, ενώ οι λαθρομετανάστες δημιουργούν "σοβαρά κοινωνικοοικονομικά προβλήματα". Εν όψει της ελληνικής υπογεννητικότητας υπάρχει κίνδυνος να καλύψουν τα πληθυσμιακά κενά, εκτός των άλλων στα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου, με εξαιρετικά δυσμενή απώτερα επακόλουθα. Η δε μείωση των γεννήσεων "απειλεί πλέον σοβαρά", κατά τη διακομματική επιτροπή, "την ανανέωση και διαιώνιση της ελληνικής μας φυλής". Η επιτροπή καταλήγει ότι "πρέπει να γίνεται αυστηρός έλεγχος για τη νομιμότητα της εισόδου στη χώρα μας και για τη νόμιμη παραμονή και απασχόληση. Βεβαίως δεν ήταν ούτε κατά διάνοια στο πνεύμα της εισήγησης της εν λόγω επιτροπής αυτό που εν πλήρη γνώσει των συνεπειών γίνεται σήμερα, δηλαδή η εκ των υστέρων επιβράβευση των παρανόμων μέσω νομιμοποιήσεως… Ούτε βέβαια μπορούσε το 1993 να προβλέψει η επιτροπή, η οποία γνώμονα είχε τη διαιώνιση του γένους των Ελλήνων ότι λίγα χρόνια αργότερα οι κυβερνώντες θα εστρέφονται κατά του έθνους που εντέλλονται να υπερασπίσουν, παραδίδοντάς το συνειδητά στην εξαφάνιση διά της υπογεννητικότητας (ο δείκτης είναι 0,9) και του μαφιόζικου πολυπολιτισμού.

Οι δηλώσεις σημαντικών πολιτικών προσώπων εντός και εκτός Βουλής κατά του έθνους και υπέρ ενός πολυπολιτισμικού κράτους είναι πολλές και συγκλίνουσες με τις πολιτικές πρακτικές που ακολουθούνται. Η αθόρυβη μετάλλαξη της εκπαίδευσης από εθνική σε πολυπολιτισμική είναι σημαντικός πυλώνας ενός πολυεπίπεδου σχεδίου. Στόχος είναι, όπως μας λέει ο θεωρητικός της εκπαίδευσης καθηγητής Γεώργιος Λεοντσίνης (συνεργάτης της καθηγήτριας Ρεπούση), η "πολιτική αναγνώριση του πολιτικού πολυπολιτισμικού κράτους" (Λεοντσίνη "Πολυπολιτισμικότητα και Σχολική Ιστορία", Εκδόσεις Ατραπός, Αθήνα 2007, σελ. 75.) Η κριτική του εθνομηδενισμού στα σχολικά βιβλία, με επίκεντρο το βιβλίο Ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού, που έγινε το 2006-'07, απέφυγε επιμελώς να αναδείξει το πρόβλημα του πολυπολιτισμού, που είναι το δεύτερο σκέλος της στοχοθεσίας των συγγραφέων και υποστηρικτών αυτών των βιβλίων. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ο πατριωτικός χώρος δεν ανέλυσε και κατέδειξε τους τρόπους με τους οποίους η νεοταξική στρατηγική καταλύει το έθνος (και στην παιδεία την εθνική συνείδηση) για να εγκαθιδρύσει στο κενό που δημιουργείται νέο καθεστώς πολιτικού πολυπολιτισμού. Είναι σαν να διαμαρτύρεσαι εναντίον αυτών που επιδιώκουν την κατεδάφιση ενός ωραίου παραδοσιακού κτιρίου, αποφεύγοντας όμως να αναφέρεις ότι στη θέση του θέλουν να ανεγείρουν μοντέρνο πολυώροφο υπερκατάστημα.

Δυστυχώς, ακόμα και πολιτικοί διανοητές του μεγέθους Γιώργου Καραμπελιά ως τώρα αρνήθηκαν (ευελπιστούμε ότι αυτό θα αλλάξει) να συνδέσουν εθνομηδενισμό - λαθρομετανάστευση - πολυπολιτισμό. Ο λόγος πρέπει κατά πάσα πιθανότητα να αναζητηθεί στη σχεδόν απόλυτη κυριαρχία της ιδεολογικής τρομοκρατίας του καθεστωτικού "αντιρατσισμού".

Ακόμα και το πολιτικό κόμμα του ΛΑΟΣ υπέκυψε σ' αυτήν, θεωρώντας ότι πρέπει να δώσει διαπιστευτήρια, καλώντας τους βουλευτές του να υπογράψουν δήλωση κατά του "ρατσισμού" και ιδρύοντας αντιρατσιστική επιτροπή! Ακόμα και το μικρό νεοϊδρυθέν κόμμα ΕΑΡ των "αρχαιολατρών" θεώρησε αναγκαίο να συμπράξει σε "αντιρατσιστικό" φεστιβάλ του ΣΥΡΙΖΑ! Ειδικά αυτοί που κηρύσσουν την απόλυτη ανωτερότητα του ελληνικού ανθρωπιστικού ιδεώδους να προωθούν εμπράκτως την ξετσίπωτη ύβρη του "ρατσισμού" κατά του ελληνικού λαού!

 

[arcans71]

Ο ελληνικός λαός έχει ανεχθεί τη μεγαλύτερη λαθρομετανάστευση της Ευρώπης. Αν μπορεί κανείς να του προσάψει κατηγορία, αυτή δεν είναι ο "ρατσισμός", αλλά η φαινομενική έλλειψη ευθύνης ως πολίτη και εθνικού υποκειμένου. Αυτό μας φέρνει και στο ζήτημα της "τυφλής ξενοφοβίας", που αβασάνιστα μου προσάπτει ο Γιώργος Καραμπελιάς ("Το Παρόν" 8/6/08). Σχολιάζοντας την κατηγορία αυτή να επισημάνω ότι αυτό που ο νεοταξικός σχεδιασμός επιδιώκει με την ανενδοίαστη χρήση του όρου "ξενοφοβία" είναι η εγκαθίδρυση στις συνειδήσεις μιας πολύ χρήσιμης οικειοφοβίας, ήτοι ενός "αντίστροφου ρατσισμού", μιας απέχθειας προς τους ομογενείς και ομοεθνείς μας, η οποία σκοπό έχει να παραλύσει τα ανακλαστικά αυτοσυντήρησης της ελληνικής συλλογικότητας. Αυτό είναι προϋπόθεση για την αυτοκατάργηση της συλλογικότητας και την αντικατάστασή της από τον λαθρομεταναστευτικό πολυεθνοτισμό.

Από τους διανοητές μας θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη διείσδυση στην πολιτική λειτουργία των εννοιών και όχι την αβασάνιστη χρήση τους ως εργαλείων καταστολής.

Λίγα τώρα περί αριθμών. Είναι κατ' αρχάς κέρδος ότι ο Γιώργος Καραμπελιάς έθεσε μετά τις προτροπές μας το ζήτημα της ποσότητας αυτών που μας προτρέπει να εντάξουμε στην εθνική μας κοινότητα. Αυτό είναι ένα βήμα προς την κατεύθυνση συγκρότησης μιας θεωρίας εθνικής μεταναστευτικής πολιτικής (immigration policy) όπως αυτή υπάρχει σε όλα τα πολιτισμένα έθνη εκτός της Ελλάδας. Μας λέει λοιπόν σχετικά ο Γιώργος Καραμπελιάς ότι οι μετανάστες στην Ελλάδα, ακόμα και με τις πιο ανησυχητικές μετρήσεις, δεν ξεπερνούν το ενάμισι εκατομμύριο… Όμως η "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" (29/10/07) δημοσίευσε εκτίμηση της ΕΥΠ (η οποία απ' όσο γνωρίζω δεν διεψεύσθη) ότι οι μετανάστες είναι 2,5 εκατομμύρια! Περαιτέρω αφήνει η αριθμητική του Γιώργου Καραμπελιά να εννοηθεί ότι εξ αυτών οι παλιννοστούντες ομογενείς είναι 500.000. Όμως, σύμφωνα με την έκθεση του ΙΜΕΠΟ, που συμπίπτει με αυτήν του ΕΛΙΑΜΕΠ, ο πραγματικός αριθμός των παλιννοστούντων ομογενών είναι 200.000 από την Αλβανία και 150.000 από τη Σοβιετική Ένωση. Πηγές εδώ είναι το υπουργείο Εσωτερικών και η Γενική Γραμματεία Επαναπατριζόμενων Ομογενών ("Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" 13/4/08).

Περαιτέρω μου προσάπτει ο Γιώργος Καραμπελιάς ότι εγώ βεβαίωσα ότι ο πραγματικός αριθμός των μεταναστών είναι 4 εκατομμύρια, πράγμα το οποίον μόνο η "Χρυσή Αυγή" θα μπορούσε να ισχυρίζεται! Η αλήθεια εν τούτοις είναι ότι εγώ στην ερώτηση "πόσοι είναι αυτοί;" απάντησα με το υποθετικά τιθέμενο παράδειγμα. "Προφανώς άλλο είναι να απορροφήσεις μισό εκατομμύριο και άλλο να απορροφήσεις τέσσερα εκατομμύρια", δηλαδή απέφυγα -με σεβασμό προς την επιστημονική δεοντολογία- να θέσω ως βέβαιο έναν οποιοδήποτε αριθμό εν όψει των αντιφατικών εκτιμήσεων, ηθελημένων αποκρύψεων και της γενικότερης σύγχυσης που επικρατεί στο εν λόγω θέμα. Αυτό εν τούτοις που μπορώ να πω είναι ότι ενώ δεν γνωρίζω τις σχετικές εκτιμήσεις της "Χρυσής Αυγής" (να μου τις γνωστοποιήσει παρακαλώ ο Γιώργος Καραμπελιάς, αν τις γνωρίζει αυτός), όμως έχω λάβει υπ' όψιν μου μια κατά τη γνώμη μου πολύ σοβαρή μελέτη με τον τίτλο "Λαθρομετανάστευση και λαθρομετανάστες", έκδοση της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού (ΕΑΑΣ), Αθήνα 2002. Στο κεφάλαιο 10 σελ. 30 εκτιμάται για το έτος 2002 ο αριθμός των μεταναστών στα τρία εκατομμύρια. Περαιτέρω υποθέσεις που αφορούν στο έτος 2008 μπορεί να κάνει ο καθένας, όπως και να τοποθετηθεί απέναντι στα πολύ κριτικά ζητήματα που αναλύονται στην εν λόγω μελέτη (αφού τη διαβάσει φυσικά).

Λυπούμαι που ο Γιώργος Καραμπελιάς αισθάνθηκε ότι διαστρέφω τις θέσεις του λέγοντας ότι προτείνει να εντάξουμε όλους όσοι είναι ήδη εδώ, ενώ αυτός είχε προτείνει να εντάξουμε μόνο… "όσους το επιθυμούν". Ομολογώ ότι δεν αντιλαμβάνομαι τη διαφορά. Θα πει ο λαθρομετανάστης που έχει περάσει τα σαράντα κύματα για να μπει στην Ελλάδα και που ενδεχομένως χρωστάει στη μαφία που τον έφερε, ότι "δεν επιθυμεί" να ενταχθεί και προτιμάει την απέλαση; Αλλά το πιο βαρύ πρόβλημα σ' αυτήν τη γραμμή σκέψης είναι η παράκαμψη της αρχής της εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης: εννοώ μ' αυτό ότι το ερώτημα που πρωτεύει είναι αν το έθνος υποδοχής, με βάση το εθνικό συμφέρον, έχει δικό του λόγο ή όχι να δεχθεί τους μετανάστες που το επιθυμούν. Αλλά φαίνεται ότι μάλλον λησμόνησα εδώ ότι σιωπηλή προϋπόθεση της συζήτησης για το εθνικό αυτό ζήτημα (όπως και για τα λοιπά εθνικά ζητήματα) οφείλει να είναι η αποδοχή μιας μειωμένης εθνικής κυριαρχίας για την Ελλάδα.

Τέλος, να πω ότι όπως το έτος 2006-'07 αυθόρμητα υπερασπίστηκα, το ίδιο ο Γιώργος Καραμπελιάς και τόσοι άλλοι στο μέτρο των δυνάμεών του ο καθείς, την ελληνική ιστορική μνήμη ενάντια στην παραποίησή της από τους εθνομηδενιστές (και για όσο αφορά εμένα, τους θιασώτες του "πολυπολιτισμού"), έτσι και τώρα ελεύθερα υπερασπίζομαι το ελληνικό έθνος και γένος από την πολυεθνοτική υποδούλωσή του που απεργάζεται το κράτος. Γνώμονάς μου τώρα, όπως και τότε, είναι η αλήθεια, η επιστημονική δεοντολογία και η αγάπη προς την πατρίδα. Στο πλαίσιο αυτό και μόνον αυτό εντάσσεται και η συγγραφή εκ μέρους μου προλόγου για το βιβλίο του Γιάννη Κολοβού "Το τέλος μιας ουτοπίας - η κατάρρευση των πολυπολιτισμικών κοινωνιών στη Δυτική Ευρώπη", Εκδόσεις Πελασγός, Αθήνα 2008. Το έργο αυτό είναι η πρώτη κριτική θεώρηση του αντικειμένου αυτού από έλληνα ερευνητή και εμπεριέχει μια μεγάλη, επιμελημένη συλλογή εμπειρικών στοιχείων, αλλά και κοινωνιολογικών θεωρήσεων που στοιχειοθετούν τον σχετικό ευρωπαϊκό διάλογο. Ούτε είναι αναγκαίο, για εμένα, ως συγγραφέα του προλόγου, να συμφωνώ με όλες τις απόψεις του συγγραφέα του βιβλίου. Αν ο Γιώργος Καραμπελιάς βρίσκει το εν λόγω πόνημα κακό, επειδή τάχα "εκφράζει την ιδεολογική θέση του ΛΑΟΣ", να του θυμίσω ότι πλείστα όσα αυτονόητα στην Ευρώπη αποδίδονται στη συριζοκρατούμενη, απομονωμένη Ελλάδα, στον μπαμπούλα του ΛΑΟΣ. Επίσης να του θυμίσω ότι και πέρυσι προσπάθησαν τα ΜΜΕ να αποδώσουν -ψευδώς- τη σύνολη αντίδραση στο βιβλίο Ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού στον ΛΑΟΣ. Η κριτική όμως του "πολυπολιτισμού" είναι καθήκον του πατριωτικού χώρου και της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας και η ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΛΑΟΣ δεν αποτελεί δικαιολογία για την αθέτηση αυτού του καθήκοντος.

Με όλον τον σεβασμό ζητώ από τον Γιώργο Καραμπελιά να παύσει να απονέμει εύσημα δημοκρατικότητας. Ας εμπιστευτεί περισσότερο το κριτήριο του κόσμου να αντιλαμβάνεται ποιος είναι δημοκράτης, πατριώτης και ποιος δεν είναι.

Και να μην ξεχνάμε ότι υπάρχει πραγματικός νεοταξίτικος φασισμός αυτήν την περίοδο στην Ελλάδα: στις 5 Ιουνίου 2008 θρασύδειλοι κουκουλοφόροι έκαψαν ολοσχερώς τις Εκδόσεις Πελασγός (δεν αναφέρθηκε στα κυρίαρχα ΜΜΕ), φειδόμενοι ευτυχώς της ζωής του εκδότη κ. Γιαννάκενα, ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με αναπνευστικά (λόγω του καπνού) προβλήματα.

 

[aggel2004]

Mετα την μεταπολιτευση ο Καραμπελιας παντα ειχε πολλες και ωραιες γυναικες γυρω του
Ειχε γινει και σλογκαν ως εξης
"Ο καραμπελιας και οι γυναικες του"
Ποτε δεν συμφωνησα μαζι του
Αλλα τον σιχαθηκα πραγματικα αυτον και αλλους αριστερους
που οταν ειδαν την καταρευση των ονειρων τους
βρηκαν νεα θρησκεια
Πατριδα, Ελλαδα μην πω και Εθνικισμο!
Παρεα μ'ολα τα κατακαθια της Ελλαδας

 

[vlachodeutsch]

βαρη πραγμα ο βιοπορισμος

 

[arkas]

ναι...οντως βαρυ το βαρη...τοσο νοιωθετε τοσο μολογατε...κι αλλο τοσο καταλαβαινετε τον καραμπελια..

βαρη πραγμα ο βιοπορισμος

 

[vlachodeutsch]

ναι...οντως βαρυ το βαρη...τοσο νοιωθετε τοσο μολογατε...κι αλλο τοσο καταλαβαινετε τον καραμπελια..

ειπαμε ειμαι βλαχος δεν κατεχω

 

[Enforcer]

τοσο νοιωθετε τοσο μολογατε...κι αλλο τοσο καταλαβαινετε τον καραμπελια..

σώπαινε ρε. για λεγε

τίνος κλώνος είσαι?

 

[stamatis57]

Χείμαρος ο κορυφαίος αναρχικός των Εξαρχείων Γιώργος Καραμπελιάς, αναλύει καταπληκτικά την παρούσα κατάσταση και χαρακτηρίζει αγράμματο τον Τσίπρα! Λέει φοβερά πράγματα!

 

[stamatis57]

 

[pornliberal]

Τι ? Πέθανε ?

 

[captain 69]

Χείμαρος ο κορυφαίος αναρχικός των Εξαρχείων Γιώργος Καραμπελιάς, αναλύει καταπληκτικά την παρούσα κατάσταση και χαρακτηρίζει αγράμματο τον Τσίπρα! Λέει φοβερά πράγματα!

Καμμία σχέση με τον αναρχισμό. Κομμουνιστικό γκρουπούσκουλο στη Ρήξη ήταν, για να καταλήξει από διεθνιστής, σοσιαλοσυντηρητικός εθνικιστής στα γεράματα έχοντας εδώ και χρόνια χορηγό τον Εμφιετζόγλου. Γελοίος κωλοτούμπας όσο δεν παίρνει.