Γιώργος Καραμπελιάς

[arcans71]

Ο Γιώργος Καραμπελιάς γεννήθηκε το 1946 στην Κάτω Αχαΐα

Από το 1964, ως φοιτητής της Ιατρικής, συμμετείχε στη Νεολαία Λαμπράκη. Μετά το 1967 σπούδασε Οικονομία στη Γαλλία.

Συμμετείχε στο αντιδικτατορικό κίνημα και στον «Μάη του ’68», σε ελληνικές και γαλλικές οργανώσεις. Στη Γαλλία γράφει τα πρώτα του βιβλία. Μετά τη μεταπολίτευση συνεχίζει αδιάλειπτα την πολιτική και συγγραφική του δραστηριότητα.

Από το 1979 έως το 1993 εξέδιδε το περιοδικό Ρήξη. Το 1980, μαζί με φίλους, δημιούργησε το Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο και τις Εναλλακτικές Εκδόσεις. Από τις εκδόσεις έχουν εκδοθεί ως σήμερα πάνω από 120 τίτλοι από τους τομείς της λογοτεχνίας, του δοκιμίου, της Ιστορίας, των κοινωνικών κινημάτων, της οικολογίας καθώς και το μεγαλύτερο μέρος των έργων του Έλληνα φιλόσοφου Κώστα Παπαϊωάννου. Το 1992 πήρε το μεταπτυχιακό δίπλωμά του από την Οικονομική Σχολή των Παρισίων (Paris VII)

Από το 1993 έως το 1994 διηύθυνε τον Τομέα Πρόληψης, Εκπαίδευσης και Ανάπτυξης του ΚΕΘΕΑ, για την απεξάρτηση από τα ναρκωτικά.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και μέλος της Γραμματείας των Οικολόγων – Εναλλακτικών.

Από το 1995 είναι εκδότης και αρχισυντάκτης του διμηνιαίου περιοδικού Άρδην που συνεχίζει να εκδίδεται.

Παράλληλα αρθρογραφεί σε εφημερίδες στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Έχει γράψει τα ακόλουθα βιβλία:

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->Το Τέλος του παλιού Κόσμου, Εκδόσεις Πολιτιστική Επανάσταση 21975,

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->Οικοδόμοι και οικοδομή στη μεταπολεμική Ελλάδα Εκδοτική Ομάδα εργασίας, 21975)

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->Η τεχνική παιδεία στην Ελλάδα (Εκδοτική ομάδα εργασίας, 21976)

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->Κρίση του κεφαλαίου και αυτονομία (Κομμούνα, 1980)

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->Μικρομεσαία Δημοκρατία (Κομμούνα, 1982)

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->Ούτε Θεός, ούτε Ιστορία (Κομμούνα, 1985)

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->Πέρα από τον σοσιαλισμό. Μια νέα ουτοπία (Κομμούνα,1986)

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->Σύγχρονος Καπιταλισμός και επαναστατικό υποκείμενο (Εναλλ. Εκδόσεις, 1986)

<!--[if !supportLists]-->· Ένοπλη πάλη και εναλλακτικό κίνημα (Εναλλ. Εκδόσεις,1988)<!--[endif]-->

<!--[if !supportLists]-->· Για τον Σαββόπουλο (εκδ. Αιγαίον 21990 )<!--[endif]-->

<!--[if !supportLists]-->· Κράτος και κοινωνία στη μεταπολίτευση (εκδ. Εξάντας, 1991)<!--[endif]-->

<!--[if !supportLists]-->· Ελλάδα μια χώρα των συνόρων<!--[endif]--> (Εναλλ. Εκδόσεις, 1992)

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->Από το μέγιστο στο ελάχιστο (εκδ. Αιγαίον, 1991)

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->Ο προφήτης, το πετρέλαιο και ο κορμοράνος (εκδ. Εξάντας, 1992)

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->Στα Μονοπάτια της ουτοπίας (εκδ. Λιβάνης, 21995)

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->Ισλάμ και Παγκοσμιοποίηση (Εναλλ. Εκδόσεις, 22001)

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->1922, Δοκίμιο για τη νεοελληνική ιδεολογία (Εναλλ. Εκδόσεις, 22002)

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->Η θεμελιώδης Παρέκκλιση (Εναλλακτικές Εκδόσεις 2004)

Το 1204 και η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού




Συλλογικές εργασίες:

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->ΟΠΑ-Ρήξη, Ένοπλη πάλη και τρομοκρατία (Εναλλ. Εκδόσεις, 1985)

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->Ιούλης ’65 (με τον Δημήτρη Λιβιεράτο)

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->Ένα εναλλακτικό, επαναστατικό κίνημα (Εναλλ. Εκδόσεις, με τους Μ. Ράπτη και Ν. Χρυσόγελο)

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->The Movement, Το αμερικάνικο 68 (Εναλλ. Εκδόσεις)

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->Ελλοπία, Η Ελληνική Ουτοπία

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->Αριστερά και ανατολικό ζήτημα (Εναλλ. Εκδόσεις, 1998)

<!--[if !supportLists]-->· Ισλάμ και κρίση του κεμαλισμού (Εναλλ. Εκδόσεις,1999)<!--[endif]-->

<!--[if !supportLists]-->· <!--[endif]-->Εβραίοι εναντίον του σιωνισμού (Εναλλ. Εκδόσεις, 2003)

 

[arcans71]

Πρέπει να «κατασκευαστεί» ένα ιστορικό παρελθόν ανάλογο με το μέλλον που μας ετοιμάζουν. Κάθε αυτοκρατορία επιδιώκει να γράψει την ιστορία όλων των υπόδουλων, να μονοπωλήσει την εικόνα που έχουν για το παρελθόν τους, έτσι ώστε να μπορεί να ελέγχει το ποιοι είναι σήμερα και το πώς θα λειτουργήσουν αύριο.



Παρότι η παγκοσμιοποίηση ευαγγελιζόταν το «Τέλος της Ιστορίας», οι εξελίξεις την διαψεύδουν κατηγορηματικά. Η Ιστορία όχι μόνο συνεχίζεται αλλά «επιστρέφει» πλησίστια: στη Λατινική Αμερική, οι Ινδιάνοι εμπνέονται από τον προκολομβιανό κόσμο, στη Μέση Ανατολή, η εποχή των Σταυροφοριών αναδύεται ακέραιη, ενώ, στη χώρα μας τα βλέμματα είναι στραμμένα στο Βυζάντιο, στην Τουρκοκρατία, στην Επανάσταση, στην Αντίσταση.

Οχι, ούτε το ρολόι του χρόνου ούτε οι λαοί έχουν τρελαθεί. Απλούστατα, επειδή η «Νέα Τάξη» επιζητά την εκ βάθρων μετάλλαξη λαών, εθνών και κοινωνιών, σύμφωνα με τα πρότυπα και τις απαιτήσεις της, οι κυριαρχούμενοι, στον αγώνα τους για αυτοδιάθεση, αναζητούν ερείσματα στη δική τους «Ιστορία».

Τα Βαλκάνια

Υστερα από την κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου, η περιοχή μας γνώρισε τον κατακερματισμό που υποδαύλισαν οι ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας την παραδοσιακή τακτική τού «διαίρει και βασίλευε» με την ενίσχυση των λεγόμενων στρατηγικών μειονοτήτων, για την αποσύνθεση των εθνών-κρατών και τη γενικευμένη αποσταθεροποίηση, ώστε να μην μπορέσουν οι βαλκανικοί λαοί να συγκροτήσουν έναν σχετικά αυτόνομο οικονομικό και πολιτικό πόλο.

Η ολοκλήρωση αυτής της στρατηγικής απαιτεί και έναν «παράγοντα συνοχής», ρόλο τον οποίο έχουν αναθέσει στην Τουρκία, περιφερειακή δύναμη με ισχυρό στρατό, ανερχόμενη οικονομία, αυτοκρατορικό παρελθόν και επεκτατικές τάσεις, ώστε να εδραιωθεί μια νεο-οθωμανική «ειρήνη» στην περιοχή. Γι' αυτό και οι ΗΠΑ σπρώχνουν τους στρατοκράτες της Αγκυρας να στραφούν προς την Ευρώπη και τα Βαλκάνια· εξ ου και το σχέδιο Ανάν ή η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η Ελλάδα


Βιβλίο ιστορίας ΣΤ' Δημοτικού.
Στην Ελλάδα, οι άρχουσες τάξεις έχουν αποδεχθεί πλήρως αυτό το σενάριο. Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, με το πρόσχημα του «κατευνασμού», έχουν αναλάβει την... εκπροσώπηση της γείτονος στην Ευρώπη. Σε οικονομικό επίπεδο, οι μεγαλο-επιχειρηματίες έχουν επιδοθεί σ' ένα ρεσιτάλ συμφωνιών. Ενδεικτικά, εκτός από την Εθνική Τράπεζα που επένδυσε 4 δισ. στην Τουρκία, το 35% του κύκλου εργασιών της Ιντραλότ, του κ. Κόκκαλη, πραγματοποιείται εκεί, ενώ ο κ. Μπόμπολας με τον πρόεδρο του ελληνοτουρκικού επιμελητηρίου, Ρ. Ταρά, κατασκευάζουν μια νέα... πόλη στο Ομάν, κόστους 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Οι Φαναριώτες επιστρέφουν.

Και όμως η Τουρκία δεν παραιτείται από το casus belli, κατέχει τη μισή Κύπρο, εγείρει μειονοτικό ζήτημα στη Θράκη και καταστέλλει αδυσώπητα όλα τα κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά κινήματα στο εσωτερικό της.

Για την εμπέδωση αυτής της στρατηγικής που τείνει να μεταβάλει την Ελλάδα -και την Κύπρο- σε χώρες υποτελείς όχι μόνο στον υπερατλαντικό μονάρχη αλλά και στον τοπικό γκαουλάιτερ, είναι απαραίτητος ο έλεγχος της διανόησης και η αλλοίωση του φρονήματος του λαού.

Γι' αυτό, καθημερινά, αδιάκοπα, υπάλληλοι και παρακοιμώμενοι των ξένων πρεσβειών, ή ποικιλώνυμων «ιδρυμάτων» τύπου Σόρος, βαφτίζουν την αντίθεση στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό «πρωτόγονο αντιαμερικανισμό», την καταδίκη των σιωνιστικών εγκλημάτων «αντισημιτισμό», την καταγγελία της παγκοσμιοποίησης «απομονωτισμό», την υπεράσπιση της πατρίδας «εθνικισμό» και «ρατσισμό». Κάποιοι έφτασαν να χαρακτηρίσουν «νεκρόφιλο» τον Ρίτσο, «φασίστα» τον Εγγονόπουλο, «βυζαντινιστή» τον Θεοδωράκη, «παρακρατικό» τον Παπαρρηγόπουλο, η δε κυρία Αννα Διαμαντοπούλου μας προέτρεψε να υιοθετήσουμε τα αγγλικά ως επίσημη γλώσσα.

Η Ιστορία

Στρατηγικό ρόλο σε αυτό το εγχείρημα καταλαμβάνει το ζήτημα της Ιστορίας, διότι ο εξανδραποδισμός ενός λαού διέρχεται από τη ριζοτόμηση της ιστορίας και της παράδοσής του:

Στα πανεπιστήμια, εδώ και χρόνια, κυκλοφορεί μια πρωτότυπη «ιστορική» αντίληψη που θέλει τους Ελληνες να συγκροτούνται ως έθνος μετά την Επανάσταση του 1821, αποκόβοντάς τους από μια ιστορική παράδοση χιλιετιών: «Είμαστε απλώς νεοέλληνες», πρόσφατης κοπής· επιπλέον, καλά ζούσαμε στην «πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία» που, κατά τον ιστορικό Αντώνη Λιάκο, πρέπει να αντικαταστήσει τον όρο Τουρκοκρατία.

Ετσι και σήμερα πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα «πολυεθνικά μορφώματα», που μας ετοιμάζει η Νέα Τάξη. Αυτή η λογική:

Α Εξωραΐζει ή υποβαθμίζει την οθωμανική κατάκτηση, τη Μικρασιατική Καταστροφή, την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974.

Β Αποσκοπεί στην κάμψη αυτού που ο Ν. Σβορώνος αποκάλεσε «αντιστασιακό φρόνημα του ελληνισμού», «απομυθοποιώντας» όλες τις μεγάλες αντιστασιακές στιγμές. Σύμφωνα, λοιπόν, με τις νέες «αφηγήσεις», στο 1821 ή στην Εθνική Αντίσταση η έμφαση πρέπει να δίνεται κυρίως στην εμφύλια διαμάχη.

Γ Σ' ένα ευρύτερο πεδίο, επιδιώκει την αποδυνάμωση του εθνικού αισθήματος, της ιστορικής μνήμης και όλων των πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων των Ελλήνων. Το πατριωτικό αίσθημα κατασυκοφαντείται ως «εθνικιστικό», ενώ επιστρατεύεται η δικτατορία των συνταγματαρχών, ή ο Καρατζαφέρης, ως ιδεολογικό φόβητρο.

*Μιλούν για «αποδραματοποίηση» της Ιστορίας και αποσιωπούν τη γενοκτονία των Ποντίων, την ίδια στιγμή που αρνούνται -και δικαίως- οποιαδήποτε «λήθη» ως προς το Ολοκαύτωμα των Εβραίων. *Μάχονται λυσσαλέα τον «ελληνικό εθνοκεντρισμό», ενώ αποδέχονται την «αφήγηση» των Νεοτούρκων για τον Κεμάλ.

*Χρησιμοποιούν ως επιχείρημα τον «κατευνασμό» μεταξύ Γάλλων και Γερμανών, «ξεχνώντας» πως αυτός στηρίχθηκε στην αναγνώριση των ναζιστικών εγκλημάτων και την εγκατάλειψη του μιλιταρισμού από τη Γερμανία. Οταν όμως οι υπήκοοι αυτού του νέου αναδυόμενου «πολυεθνικού μορφώματος» ανακάλυψαν ότι αυτή η αντίληψη διοχετεύεται ακόμα και στο δημοτικό σχολείο -όπως συμβαίνει με το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ'-, τότε ξέσπασε η «θύελλα».

Οντως το νέο βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού, που εγκρίθηκε επί Σημίτη και κυκλοφόρησε επί Καραμανλή, απηχεί αυτή την αντίληψη· η απόφαση για τη συγγραφή του συνδέεται με συμφωνίες των Τζεμ - Παπανδρέου, το 1999, χωρίς βέβαια τίποτε το ανάλογο να συμβεί από την τουρκική πλευρά.

Στο βιβλίο η ελληνική Επανάσταση περιγράφεται λίγο ώς πολύ με το ύφος των οδηγιών ενός... επιτραπέζιου παιχνιδιού· το παιδομάζωμα παρουσιάζεται ως «στρατολόγηση» των χριστιανικών πληθυσμών· οι Μικρασιάτες «συνωστίζονται» στο λιμάνι της Σμύρνης το 1922· αποσιωπούνται οι γενοκτονίες των Νεοτούρκων· ταυτοχρόνως, τονίζονται υπερβολικά οι πτυχές της συνύπαρξης για να υποβαθμιστεί η υποδούλωση, οι διωγμοί, η καταπίεση, η εκμετάλλευση. Αλλά ακόμα και από τη... Γαλλική Επανάσταση απουσιάζουν ο Ροβεσπιέρος και ο Μαρά.

Οι αντιδράσεις

Οι αντιδράσεις ήταν τόσο έντονες και γενικευμένες, ώστε το ζήτημα αναδείχθηκε σταδιακά σ' ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά ζητήματα της επικαιρότητας. Η συζήτηση άναψε, με άρθρα και τοποθετήσεις που απηχούσαν και τις δύο απόψεις.

Παράλληλα, πάρθηκαν πολλαπλές πρωτοβουλίες για την απόσυρση του βιβλίου, μέσω Διαδικτύου (π.χ. η ιστοσελίδα του «Αντίβαρου»), σε τηλεοπτικές εκπομπές (π.χ. ο 902 TV), με εκδηλώσεις και αναλύσεις (π.χ. το τεύχος 62 του περιοδικού «Αρδην»).

Η αντίδραση των υποστηρικτών της «νέας ιστορίας» υπήρξε αλαζονική και πανικόβλητη. Η κ. Κουλούρη χαρακτήρισε τους αντιδρώντες αλαζονικά «housewives» και «εργάτες από τη Γερμανία». Ο κ. Λιάκος αναφέρθηκε σε... «ψυχωτικούς», επιστρατεύοντας το γνωστό αμάλγαμα ακροδεξιών και αριστερών! Και όμως, κατά του συγκεκριμένου βιβλίου έχουν ταχθεί το ΚΚΕ, όλα (!) τα κόμματα της κυπριακής Βουλής, πολλοί δημοσιογράφοι (μόνο στην «Ελευθεροτυπία», Στάθης, Τριάντης, Στεφανίδης, Μαλιγκούδης κ.ά.). Εκτός δε από τις ενοχλητικές «νοικοκυρές», στις 4.100 υπογραφές των διαμαρτυρομένων στο «Αντίβαρο» περιλαμβάνονται 125 πανεπιστημιακοί, 600 εκπαιδευτικοί και πολλοί άλλοι «αναρμόδιοι», όπως 541 ποντιακά και προσφυγικά σωματεία, η Ενωση Σμυρναίων, ενώσεις Κων/πολιτών.

Τέλος, ο υπουργός Παιδείας της Κύπρου διαμαρτυρήθηκε στην ελληνίδα υπουργό γι' αυτό ακριβώς το θέμα.

Δημιουργήθηκε, δηλαδή, ένα κίνημα που ήδη ξεπερνάει το συγκεκριμένο και αγκαλιάζει την ιστορική μας μνήμη γενικότερα. Και αυτό το κίνημα δεν αντιμετωπίζεται με συκοφαντίες, ούτε με πλαστογραφίες και αμαλγάματα.

Οσο για την Αριστερά, που ορισμένοι επικαλούνται, έγινε μεγάλη λαϊκή δύναμη μόνο όταν τέθηκε επικεφαλής του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα· δεν ακολούθησε τους ελάχιστους που καλούσαν σε «συμφιλίωση» με τους κατακτητές, με το σύνθημα «γερμανοί εργάτες, αδέρφια μας», ούτε αργότερα εκείνους που συκοφαντούσαν τον αγώνα της Κύπρου.

Ο υποφαινόμενος, στα χρόνια του Δημοτικού, συμμετείχε πρώτη φορά σε διαδήλωση για την Κύπρο. Στη συνέχεια, ήρθε πολλές φορές σε σύγκρουση με την εξουσία. Ποτέ όμως δεν ξέχασε το δίδαγμα των παιδικών του χρόνων: Για έναν λαό που, εδώ και οκτώ αιώνες, έχει πρόβλημα ανεξαρτησίας, όσοι, με οποιοδήποτε πρόσχημα, αρνούνται τη σύγκρουση με την πραγματική εξουσία, την ξένη προστασία και τον ιμπεριαλισμό, αργά ή γρήγορα, συντάσσονται μαζί της.

Τα σύμβολα της αντίστασης σε αυτό τον τόπο ευτυχώς ορίζονται ακόμα από ζώντες όπως ο Μανόλης Γλέζος, ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος και τεθνεώτες όπως ο Γρηγόρης Αυξεντίου και ο Σολωμός Σολωμού. Η Ιστορία μας διηγείται πριν απ' όλα την «Αντίσταση στη φοβερή εξουσία», σύμφωνα με τα λόγια του ποιητή, και όχι τα μυθεύματα των οσφυοκαμπτών.

 

[arcans71]

Ο Γ. Καραμπελιάς αποκαλύπτει τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ ως οργάνου της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης
By ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΣ
Ο Γιώργος Καραμπελιάς, εκδότης του περιοδικού «Άρδην», σε μια πολύ εμπεριστατωμένη ανάλυση (αν και διαφωνώ με τις θέσεις της «πατριωτικής Αριστεράς» ως προς τον ΛΑ.Ο.Σ., αυτό όμως είναι άλλο ζήτημα), αποκαλύπτει τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ ως οργάνου της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης. Ακόμη και ως προς το ζήτημα των μεταναστών. Πρέπει να καταλάβουμε, επισημαίνει ο Γ. Καραμπελιάς (και όχι κάποιος «ακροδεξιός») ότι η λαθρομετανάστευση χρησιμοποιείται από το κεφάλαιο και την διεθνή εξουσία προς όφελος τους κεφαλαίου και της διεθνούς εξουσίας, εις βάρος των λαών. Ανάλογη είναι η στάση του Συνασπισμού (στο πλευρό της αμερικανικής νέας τάξης, της διεθνούς εξουσίας, του κεφαλαίου, των ισχυρών), σε όλα τα θεμελιώδη ζητήματα: Αποεθνικοποίηση, αναθεώρηση της Ιστορίας και διαγραφή της ιστορικής μνήμης, υποκριτικός «πολυπολιτισμός» και «αντιρατσισμός», είναι αυτά ακριβώς που προωθεί προς το συμφέρον του το διεθνές κεφάλαιο.

Ο Γιώργος Καραμπελιάς και οι συνεργάτες του, και πολλοί που μοιράζονται τις ίδιες απόψεις από τον χώρο της «πατριωτικής Αριστεράς», δεν πιστεύουν βεβαίως ότι ικανή πολιτική αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση μπορεί να προέλθει από τον ΛΑ.Ο.Σ. (Αλλά εγώ δεν βλέπω άλλον πολιτικό φορέα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση καλύτερο και αποτελεσματικότερο. Αγωνίζομαι με αυτόν που ήδη κατάφερε ό,τι κατάφερε με σκληρούς αγώνες πολλών αγωνιστών. Ο κ. Καραμπελιάς μπορεί αν θέλει να φτιάξει κάτι καλύτερο στο πολιτικό σκηνικό (επί του πνευματικού και ιδεολογικού, ήδη έχει κάνει πολλά με το «’Αρδην» και με τα βιβλία του (όχι ο μόνος βεβαίως)· δεν αντιλέγω σε αυτό, κάθε άλλο). Αλλά μέχρι τότε συζητώ επί υπαρκτών δεδομένων.)

Σημασία, όμως έχει ότι ακόμη και η Αριστερά, ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία, αποδέχεται πλέον και προβληματίζεται σοβαρά επί ζητημάτων που κάποτε μόνον οι Έλληνες εθνικιστές τολμούσαν να θέσουν. Αυτό είναι κάτι μας γεμίζει αισιοδοξία και ακόμη μεγαλύτερη πίστη για τον αγώνα των ιδεών μας και το μέλλον της Πατρίδος μας.

 

[arcans71]

Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την ανάλυση του Γ. Καραμπελιά.


Η ανανέωση της “ανανέωσης”

Γιώργος Καραμπελιάς

[...]

Ένα εγχείρημα συσκότισης στην αριστερά, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, η ηγεσία του Συνασπισμού επιχείρησε –με σχετική επιτυχία– ένα «ζογκλερίστικο» εγχείρημα ιδεολογικής και πολιτικής συσκότισης:

Η υπεράσπιση της παγκοσμιοποίησης και των αποεθνοτικών διαδικασιών, που αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα της ιδεολογίας του, εμφανίζεται ως υπεράσπιση των… θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή των μεταναστών, των νέων, των εργαζόμενων της ελαστικοποιημένης εργασίας.

Το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα κομβικά ζητήματα: Η αποδοχή ενός μοντέλου “ανοικτών συνόρων”, σημαίνει ενίσχυση του εμπορίου, του τουρισμού, του καταναλωτισμού, των μεγάλων μεταφορικών συστημάτων, των αεροδρομίων, δηλαδή της “ανάπτυξης”, την ίδια στιγμή που εμφανίζεται δήθεν ως υπερασπιστής της οικολογίας και των δασών. Στην πραγματικότητα προωθεί απλώς ένα “πρασίνισμα” του συστήματος, με το αζημίωτο για τους επαγγελματίες περιβαλοντολόγους, όπως έκαναν οι Πράσινοι στη Γερμανία.

Ή πώς είναι δυνατόν να προστατευθεί ότι έχει απομείνει από το κράτος πρόνοιας και τις εργασιακές κατακτήσεις σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, όταν σε όλη τη Δύση προωθούνται οι στρατηγικές της απορύθμισης;

Πώς μπορεί να οικοδομηθεί ένα δημόσιο και δωρεάν σύστημα εκπαίδευσης σε μια νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση, που αποδομεί το σύστημα εκπαίδευσης; Και όμως ο Συνασπισμός υποστηρίζει μια Ευρωπαϊκή Ένωση με ομοσπονδιακά χαρακτηριστικά, που ρυθμίζει όλες τις βασικές οικονομικές και κοινωνικές κατευθύνσεις, δηλαδή καταδικάζει τη χώρα μας να μη μπορεί να διατηρήσει ένα αυτόνομο σύστημα εκπαίδευσης.

[...]

Η χρησιμοποίηση των μεταναστών

Δεν μπορείς, για παράδειγμα, να καταγγέλλεις την παγκοσμιοποίηση και την «ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων», αλλά να τάσσεσαι δημαγωγικά υπέρ των «ανοικτών συνόρων» και της ελεύθερης διακίνησης εργατικού δυναμικού, που αποτελεί τον βασικό μοχλό για τη διεθνοποίηση του εφεδρικού στρατού εργασίας, για τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και την πτώση των μισθών. Δεν μπορείς να αποκρύπτεις πως η πτώση του πληθωρισμού επί Σημίτη, και η παράλληλη μείωση του πραγματικού εισοδήματος των χαμηλόμισθων εργαζόμενων, ήταν συνέπεια της πολιτικής των «ανοικτών συνόρων» του κεφαλαίου, και να επικεντρώνεσαι μόνο στα φαινόμενα ξενοφοβίας ή και ρατσισμού, ιδιαίτερα των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων που πλήττονται από την ανεξέλεγκτη μετανάστευση.

Δεν μπορείς, ακόμα, να αποκρύπτεις πως η πολιτική των «ανοικτών συνόρων» είναι πολιτική του μεγάλου κεφαλαίου, ούτε πως η αθρόα είσοδος μεταναστών από γειτονικές χώρες με αλυτρωτικές διεκδικήσεις εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για τη δημιουργία στρατηγικών μειονοτήτων. Δεν μπορείς, εν τέλει, να σπρώχνεις λαϊκά στρώματα στο ΛΑΟΣ και να ενισχύεις ένα υπόγειο ρεύμα ξενοφοβίας που, αργά ή γρήγορα, θα ξεσπάσει, αντί να προωθείς μία ρύθμιση του μεταναστευτικού ζητήματος, με χτύπημα της λαθρομετανάστευσης που διευρύνει διαρκώς τη μαύρη εργασία, και με την ισότιμη ένταξη των υπαρχόντων μεταναστών στην ελληνική κοινωνία και τον ελληνικό πολιτισμό. Οι… μετανάστες και τα δικαιώματά τους χρησιμοποιούνται, στην πράξη, ως ο κύριος ιδεολογικός πολιορκητικός κριός του εθνομηδενισμού, και κινδυνεύουν να πληρώσουν αυτοί για την πολιτική και τα συμφέροντα των αφεντικών τους! Έχουν μεταβληθεί στο κύριο πρόσχημα ώστε ο Συνασπισμός –μαζί με το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ το οποίο εξάλλου αντλεί αδιάκοπα και μέλη και ιδεολογία– να υπερασπίζονται την Τουρκία, το Σχέδιο Ανάν, την παράδοση στην παγκοσμιοποιητική συμμορία των Βρυξελλών, την κατάργηση της ελληνικής εθνικής ταυτότητας! Διότι είναι, τάχα, υπέρ της κατάργησης των… συνόρων προς όφελος των μεταναστών! Κατ’ αυτόν τον τρόπο η Φιλοθέη, η Βούλα, η Μύκονος, θα διαθέτουν άφθονα και φθηνά εργατικά χέρια για οικοδόμους, κηπουρούς και καθαρίστριες, και οι εκατομμυριούχοι των προγραμμάτων και των μετοχών σε εταιρείες και τράπεζες, θα έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους ότι είναι υπέρ της «εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης». Γι’ αυτό και η εκσυγχρονιστική πτέρυγα του Συνασπισμού «τα βρήκε» τόσο εύκολα με μια δήθεν «επαναστατική» πτέρυγα, διότι της προσφέρει το άλλοθι και τις ψήφους που της χρειάζονται.

 

[arcans71]

Γιώργος Καραμπελιάς, 1204- η Συνέντευξη Β'

Οι δύο επόμενες ερωτήσεις δεν είχαν σχέση με το βιβλίο. Είχαν περισσότερο να κάνουν με την ανάγκη να απαντηθούν όσα λέγονται κατά του Γιώργου Καραμπελιά, όσα ξερνούσαν οι γνωστοί μικροαστοί ιδεολόγοι καρέκλας, γνωρίζοντας ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των καλοπροαίρετων ακροατών τους δεν είχε διαβάσει ή παρακολουθήσει στενά την πορεία του πολιτικού όντος που ήταν και είναι ο Γιώργος.

Απαντήθηκαν κι οι ερωτήσεις αυτές, κι απέκτησαν κι υστερόγραφο για χάρη μου - η λεβεντιά, όπως και να το κάνεις δεν κρύβεται. Προσωπικά έχω γραμμένο στα παλαιότατα των κάμπερ μου το ζηλόφθονο κι εμμονικό υποκείμενο που τελευταίως ασχολείται με τη δουλειά μου όσο κανείς. Αρκεί που γράφει σωστά το όνομά μου. Αν δημοσιεύω το υστερόγραφο Καραμπελιά, είναι μόνο γιατί αποτελεί απάντηση ενός άνδρα με τιμή κι άρα είναι θέσει αντίλογος, ότι κι αν λέει.


Το δεύτερο μέρος της συνέντευξης, λοιπόν . Τα μπολντ δικά μου. Ιδού:









Πρόσφατα στα ιστολόγια υπήρξαν εκτενείς αναφορές στο "νεο-ορθόδοξο" χαρακτήρα του Άρδην και της Ρήξης. Υφίσταται τέτοιος χαρακτήρας;


Το γεγονός ότι θεωρώ την νεο-ορθοδοξία ένα σημαντικό ιδεολογικό ρεύμα που από την δεκαετία του 1960 έφερε και πάλι στην επιφάνεια την ιδιαιτερότητα της ορθόδοξης παράδοσης ως παράδοσης μη-εργαλειακής και μη-χρησιμοθηρικής, και μας επέτρεψε να ανασυνδεθούμε με μια ιστορία τουλάχιστο 17 αιώνων δεν σημαίνει ότι εγώ προσωπικά ή ότι η Ρήξη και το Άρδην εμπνέονται από την νέο-ορθοδοξία.

Αντίθετα, πιστεύω ότι το νεορθόδοξο ρεύμα δεν κατόρθωσε να απαντήσει ολοκληρωμένα στα σύγχρονα ζητήματα μιας πρότασης που να συνδέει την νεωτερικότητα και την παράδοση γι’ αυτό είναι καιρός σήμερα να πάμε ένα βήμα παραπέρα, τόσο από την μαρξιστική παράδοση όσο και από την νεο-ορθοδοξία. Πρέπει, δηλαδή, στο ψεύτικο και αδιέξοδο δίλημμα «ξενόφερτος εκσυγχρονισμός ή επιστροφή στην παράδοση» να απαντήσουμε με τη μόνη αυθεντική απάντηση, τον «εκσυγχρονισμό της παράδοσής μας».

Το γεγονός ότι διάφοροι κεκράχτες του εκσυγχρονισμού, κομπλεξικοί και συκοφάντες επιμένουν να ταυτίζουν την εκτίμησή μου για ένα σημαντικό ιδεολογικό ρεύμα με την προσχώρησή μου σε αυτό, παρόλες τις δεκάδες των βιβλίων και τις εκατοντάδες των άρθρων μου που καταδεικνύουν την ιδιαίτερη άποψή μου, δεν είναι τυχαίο.

Αυτοί οι άνθρωποι χρησιμοποιώντας μια αρνητική εικόνα της ιεραρχίας της εκκλησίας ή συχνά την προσκόλλησή της στο παρελθόν συκοφαντούν την παράδοση ενός λαού που αφορά όλους μας, θρησκευόμενους και μη. Γι’ αυτό, όταν επιτίθενται στην πίστη του 95% ή του 98% των Ελλήνων, που αποτελεί ένα από τα τελευταία αναχώματά τους στην παγκοσμιοποίηση, θεωρώ αυτήν τους την εμμονή ως συνταύτισή τους με την Νέα Τάξη και τις επιδιώξεις της. Είναι είτε αφελείς, στην καλύτερη περίπτωση, είτε αγράμματοι, είτε εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Και ως γνωστόν το διαδίκτυο θάλλουν όλων των ειδών τα φρούτα, χωρίς μάλιστα να αναλαμβάνουν την ευθύνη των λόγων τους.


Ορισμένοι σας κατηγορούν για "εθνικισμό". Επιθυμείτε να απαντήσετε;



Μια τέτοια κατηγορία, τη στιγμή που η στοιχειώδης ανθρώπινη -και όχι μόνο εθνική- αξιοπρέπεια αποτελεί είδος εν ανεπαρκεία για την πιο ξεφτιλισμένη ελίτ του κόσμου και την αθλιέστερη διανόησή της, αποτελεί στην πραγματικότητα τίτλο τιμής για εμένα.

Πόσο μάλλον που όλοι οι κεκράχτες και οι λακέδες της εξουσίας, μου επιτίθενται με μεγαλύτερη ένταση από την στιγμή που μετά το 1990 εξαιτίας της διάλυσης των Βαλκανίων, τα εθνικά ζητήματα αναδείχθηκαν στο προσκήνιο των προβλημάτων της χώρας μας.

Όσο με χαρακτήριζαν ως «τρομοκράτη» ή «αναρχικό» και με φυλάκιζαν, αντιμετώπιζα λιγότερο μίσος απ’ ό,τι όταν άρχισαν να με χαρακτηρίζουν «εθνικιστή». Διότι σήμερα στον κόσμο η κύρια αντίθεση είναι ανάμεσα στην νέα τάξη και την αυτοκρατορία απ’ την μια και τις εθνικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές ταυτότητες από την άλλη. Και βεβαίως τους Αμερικανούς και τους εγχώριους λακέδες τους, ελάχιστο τους απασχολούν τα ξεσπάσματα των «παιδιών» που καίνε 5 αυτοκίνητα ανά βράδυ και παριστάνουν τα κοινωνικά κινήματα μέσα στα μπαρ και τα καφενεία, ενώ αντίθετα, ενδιαφέρονται πάρα πολύ για την αντίθεση του ελληνικού λαού στα σχέδια της νέας τάξης, την επιβολή του νέο-οθωμανισμού και την πολιτιστική απονεύρωση ενός λαού. Σήμερα, επαναστάτης είναι μόνο όποιος αντιστέκεται στην Νέα Τάξη μαζί με τον λαό του προσπαθώντας να μεταβάλει την παράδοσή του σε όπλο, ενώ οι υπόλοιποι αποτελούν σκυλάκια του καναπέ της εξουσίας που βγάζουν και ‘κανα γάβγισμα.

Υ.Γ. Όσο για διάφορους οι οποίοι βρίσκουν ως επιχείρημα το ότι στις δύο πρώτες ερωτήσεις απάντησα με κείμενά μου από το βιβλίο, χωρίς να τολμήσουν να απαντήσουν επί της ουσίας, τι πιο φυσικό στην συνέντευξή μου να χρησιμοποιώ το υλικό ενός βιβλίου 550 σελίδων. Και προφανώς, δεν επρόκειτο να ασχοληθώ με τέτοιου είδους υποκείμενα, το κάνω μόνο και μόνο για να υπερασπιστώ την τιμή αυτής που μου πήρε την συνέντευξη.

 

[arcans71]

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Παρακαλώ ο κ. Καραμπελιάς. Έχετε καταθέσει και στο πρωτόδικο Δικαστήριο, είναι γνωστά τα στοιχεία της ταυτότητάς σας. Έχετε αλλάξει κατοικία;

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Όχι.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ορκίζεστε να πείτε την αλήθεια.

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Ορκίζομαι.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σας ακούω.

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Νομίζω ότι βρισκόμαστε σε μια δύσκολη θέση να κάνουμε μια συζήτηση γύρω από ένα ζήτημα το οποίο απασχόλησε στο παρελθόν την ελληνική κοινωνία και ανήκει πια στην ιστορία, τη στιγμή που αναπτύσσεται, υπάρχει δηλαδή μια πραγματικότητα καινούρια.

                        Ζούμε δηλαδή σε συνθήκες που το ζήτημα αυτό το οποίο είχε τεθεί της τρομοκρατίας όπως λέγεται, έχει μεταβληθεί στο κεντρικό πλανητικό ζήτημα που απασχολεί τον κόσμο μας σήμερα και που βλέπετε με βάση αυτό το ζήτημα, να γίνονται πόλεμοι μεγάλης κλίμακας. Να έχουμε επιθέσεις όπως την πρόσφατη στο Λίβανο με χιλιάδες θύματα, έχουμε αυτό που συνέβη στο Ιράκ, έχουμε αυτό που πιθανότατα ετοιμάζεται να συμβεί στο Ιράν και δεν ξέρω αν θα φτάσουμε ακόμη και σε συνθήκες παγκόσμιας ανάφλεξης, με βάση αυτό το ζήτημα και αυτό το επιχείρημα.

                        Επομένως νομίζω ότι καλείστε εδώ να αποφασίσετε και να συζητήσετε πάνω σε ένα θέμα το οποίο αφορά την παγκόσμια κυριολεκτικά πραγματικότητα. Και γι' αυτό νομίζω ότι είναι και τόσο συγκεντρωμένα τα μάτια του κόσμου και αν υπήρχαν αυτά που θα έπρεπε να υπάρχουν, δηλαδή η δυνατότητα να παρακολουθεί ο ελληνικός λαός αυτή τη Δίκη –όπως θα έπρεπε να υπάρχει- το ενδιαφέρον παρ' όλα όσα έχουν συμβεί, παρ' όλο που έχει περάσει πολύς καιρός, είναι η δεύτερη δίκη, είναι πράγματι πολύ σημαντικό γύρω από τα ζητήματα τα οποία τίθενται και από αυτά που συζητούνται σε αυτή τη δίκη.

                        Εγώ με αυτό το σκεπτικό είχα μιλήσει και την πρώτη δίκη, δεν θα πω τα ίδια πράγματα, νομίζω μπορούν να αναγνωστούν, δεν θέλω να πω ακριβώς τα ίδια πράγματα. Είχα προσπαθήσει εκεί αρχικώς -θα επιμείνω περισσότερο σε αυτά που σας είπα τώρα- να δείξω πως και γιατί οι συνθήκες (φαντάζομαι θα το έχετε ακούσει και από άλλους μάρτυρες) που πέρασε η Ελλάδα δίνουν και την ιδιαιτερότητα του φαινομένου της ένοπλης πάλης στην Ελλάδα, που είναι διαφορετικό από το τι συνέβη σε άλλες χώρες είτε στη Λατινική Αμερική, είτε στην Ευρώπη.

                        Εδώ θα έλεγα ότι είναι η κατάληξη μιας ιστορίας η οποία αρχίζει από την Κατοχή και τον Εμφύλιο που ακολούθησε, η οποία κορυφώθηκε από τη μια πλευρά με τη Δικτατορία, που απάντησή της σε ένα βαθμό -από εκεί ξεκίνησαν οι διαδικασίες- υπήρξε και η 17Ν. Δηλαδή είχαμε στην Ελλάδα και γι' αυτό μια κοινωνική και πολιτική αντιπαράθεση μεγάλης κλίμακας, η οποία διήρκεσε πάρα πολλά χρόνια, είχε χωριστεί ο ελληνικός λαός σε μεγάλα στρατόπεδα και σε μεγάλα ιδεολογικά χαρακώματα τα οποία είχαν σφραγίσει την ελληνική κοινωνία.

                        Μέσα σε αυτό το πλαίσιο –και νομίζω ότι είναι προφανές και φαντάζομαι ότι κι εσείς παρ' όλο που είστε υποχρεωμένοι να δικάζετε ως εάν να μην είναι πολιτική δίκη- και εμείς όλοι ξέρουμε στην Ελλάδα -γι' αυτό εξάλλου γίνεται και η φασαρία αλλιώς δεν θα γινόταν- ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ζήτημα πολιτικό και πιστεύω ότι έτσι θα έπρεπε να είχε κριθεί. Και αυτό είναι κι ένα πρόβλημα στο οποίο θα πείτε «εμείς δικάζουμε εδώ με βάση κάποιους νόμους και κάποιες διατάξεις». Ναι. Το ζήτημα είναι όμως ότι παραμένει αυτή η πραγματικότητα, η οποία βρίσκεται πίσω διαρκώς και η πραγματικότητα δεν μπορεί να κρύβεται. Διότι είναι πολύ λογικό και εγώ να σας μιλήσω για αυτά τα ζητήματα, αλλά και άλλοι μάρτυρες και οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι διότι πιστεύω η πολιτική είναι το κυρίαρχο στοιχείο που καθορίζει αυτή τη δίκη.

                        Νομίζω ότι μέσα σε αυτά τα πλαίσια αυτής της σύγκρουσης, που εγώ πιστεύω ότι θα έπρεπε οι Έλληνες –και υποτίθεται ότι έπρεπε να έχουμε ξεπεράσει και θα έπρεπε να έχουμε ξεπεράσει- ένας από τους λόγους που από την αρχή εγώ συμμετείχα στο δημόσιο διάλογο και ήμουν μάρτυρας στη δίκη και είμαι και τώρα, ήταν γιατί πίστευα ότι αυτή η διαδικασία της αντιπαράθεσης, θα πρέπει να λήξει με ένα τρόπο ο οποίος θα είναι όσο το δυνατό βεβαίως σύννομος από τη μια πλευρά και από την άλλη χωρίς να δημιουργούμε νέες βάσεις για νέες συγκρούσεις.

                        Όταν για παράδειγμα έχουμε τις συνθήκες με τις οποίες και πολλά πράγματα στη δίκη έγιναν… Τι να πω; Ας πούμε τι συνέβη με τον κ. Σάββα Ξηρό όταν πιάστηκε; Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά, μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση αυτό που είχε πει τότε ο κ. Διώτης -το είχε γράψει στο «ΒΗΜΑgazino»- εκείνη την περίοδο ότι «Τι θέλετε να κάνουμε; Μπορούσε να μην τα πει αφού ήταν σε τέτοια κατάσταση;» Δηλαδή αναγνώριζε ο ίδιος ότι οι καταθέσεις και η αρχή αυτής της διαδικασίας ξεκίνησε με εντελώς παράνομο τρόπο και το αναγνώριζε ο ίδιος ο Δικαστής.

                        Θέλω να πω δηλαδή ότι εγώ δεν μπαίνω στη συζήτηση εάν ο μεν ή ο δε συμμετείχε ή όχι στην Οργάνωση. Μένω στο ότι η πολιτεία και μια δημοκρατική πολιτεία είναι υποχρεωμένη να αποδεικνύει κάποια πράγματα, να τα κάνει με σύννομο τρόπο και βεβαίως θα έπρεπε να έχει υπάρξει –είχαν γίνει και καταγγελίες στον Ιατρικό Σύλλογο τότε- κυριολεκτικά δίωξη για αντιδεοντολογική συμπεριφορά στους ιατρούς που επέτρεψαν αυτό το πράγμα. Αυτό ειρήσθω εν παρόδω σε σχέση με τον τρόπο με τον οποίο ξεκίνησε αυτή η ιστορία.

                        Αν έχουμε συνθήκες που η πολιτεία δείχνει να εκδικείται και έχω την αίσθηση ότι γίνεται με την έκδοση ειδικών νόμων -γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εδώ δικάζονται με ένα νόμο που έγινε σχεδόν γι’ αυτούς, έγινε λίγο πριν τη σύλληψη και την παραπομπή της Οργάνωσης στο Δικαστήριο- εάν όλα αυτά γίνονται μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, το αποτέλεσμα είναι ότι η Δημοκρατία την οποία την έχουμε ολίγον κουτσή –και λέω «ολίγον κουτσή» γιατί ξέρετε ότι η αρχή της Δημοκρατίας μας είναι: ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα και η ελευθερία είναι σχετική, η ισότητα μπορούμε να μιλάμε γι' αυτή με το επίπεδο των ανισοτήτων που έχει φτάσει στο υψηλότερο σημείο το οποίο υπήρχε ποτέ στην Ελλάδα και αυτά συμβαίνουν επί Δημοκρατίας (!), και για την αδελφότητα δεν θέλω να μιλήσω- αν αυτές είναι οι βάσεις της Δημοκρατίας της οποίας πήραμε από τη γαλλική επανάσταση και εδώ αναιρούμε τα βασικά της στοιχεία και αναιρούμε και την αντίληψη ότι δεν είναι δυνατό κάποιοι κατηγορούμενοι να δικάζονται και να καταδικάζονται με ένα εκδικητικό τρόπο.

                        Και δεν μένω στο απλό ζήτημα ότι είναι άδικο, μπαίνω στην πολιτική διάσταση αυτού του ζητήματος, ότι δηλαδή ανοίγουμε και συνεχίζουμε μια αντιπαράθεση η οποία θα έπρεπε να είχε κλείσει για την Ελλάδα, σε στιγμές οι οποίες στην περιοχή μας δεν είναι καθόλου καλές, που πιθανό να έχουμε τα επόμενα χρόνια συγκρούσεις μεγάλης κλίμακας και που επομένως θα τροφοδοτήσουν και θα πυροδοτήσουν πάλι την αναγέννηση με νέους όρους φαινομένων και τρομοκρατίας και ένοπλων κινητοποιήσεων κ.ο.κ.

                        Δηλαδή πιστεύω ότι είναι λάθος, δεν είναι απλώς μόνο μια λογική -θα θυμάστε την υστερία η οποία είχε υπάρξει όταν γίνει οι συλλήψεις και η πρώτη δίκη- αντεκδίκησης -την οποία μπορώ να την καταλάβω- αλλά είναι λάθος, διότι δεν κατανοεί αυτή η λογική ότι μόνο μια λογική σύννομη, μια λογική επιείκειας και κλεισίματος μιας ιστορίας η οποία διαρκεί στην ουσία από το 1942 από τότε που αρχίζουν να μοιράζονται οι Έλληνες σε στρατόπεδα και η οποία στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια, φαινόταν ότι συνεχίζεται. Θα θυμάστε όλοι τι είχε συμβεί εκείνη την περίοδο, δηλαδή ότι τα κυβερνητικά Κόμματα σήμερα κρύβονταν, ο κ. Καραμανλής ή ο κ. Παπανδρέου άλλαζαν σπίτι, υπήρχε ένα κλίμα θυμάστε τις περιβόητες συζητήσεις, ή το Πραξικόπημα της Πιτζάμας, δηλαδή ένα ολόκληρο κλίμα το οποίο ζήσαμε όσοι είμαστε εκείνη την περίοδο, το οποίο διήρκεσε αρκετά χρόνια.

                        Εξάλλου ήταν ριζωμένο στην ελληνική παράδοση, μπορεί να ήταν και υπερβολικό αλλά ήταν πραγματικό το ότι δεν μπορούσαν να πιστέψουν οι Έλληνες ότι είχε λήξει η περίοδος της βίαιης και μονομερούς      -διότι είχε κερδίσει μια παράταξη από το ’45 και μετά- επιβολής και μεθόδων οι οποίες χρησιμοποιούνταν. Τι να θυμηθούμε; Τους φακέλους; Όλο αυτό το σύστημα το οποίο υπήρχε.

                        Επομένως βγαίνοντας από τη Δικτατορία ήταν κοινή πεποίθηση σε όλους μας –και θυμάστε ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει τότε ότι «είναι η αλλαγή φρουράς του καθεστώτος», γι' αυτό έκανε κι ένα μήνα να έρθει στην Ελλάδα τότε- και ένα σύνολο από άλλα πράγματα.

                        Μέσα σε αυτό το κλίμα δημιουργήθηκε –αν δεν είχε ήδη δημιουργεί στη διάρκεια της Δικτατορίας από Οργανώσεις οι οποίες είχαν γίνει στη διάρκεια της Δικτατορίας- υπήρξε αυτό το κλίμα που εξέθρεψε για χιλιάδες ανθρώπους -και πρέπει να έχετε αυτή την αίσθηση, όχι ότι χιλιάδες συμμετείχαν σε Οργανώσεις, αλλά υπήρχε ένα κλίμα χιλιάδων ανθρώπων- ότι εδώ θα πρέπει να παραμείνουμε και με μορφές παράνομες και αυτό ίσχυε για όλα τα κοινοβουλευτικά Κόμματα τότε και θα πρέπει να επαγρυπνούμε για να αντιμετωπιστούν πιθανές νέες μορφές βίας οι οποίες μπορούν να εξασκηθούν από ένα κομμάτι του στρατού τότε, ή ένα κομμάτι της πρώην παράταξης των δικτατόρων κλπ.

                        Αυτές οι συνθήκες εξηγούν και ερμηνεύουν, όπως μπορεί κανείς να καταλάβει το πώς και γιατί υπήρξαν Οργανώσεις ένοπλες, όπως η Οργάνωση της 17Ν, οι οποίες μάλιστα πως ξεκίνησαν; Νομίζω ότι είναι πολύ χαρακτηριστικό: με στόχους είτε το σταθμάρχη της CIA στην Ελλάδα που ήταν τότε πανθομολογούμενο ότι ευθυνόταν σε μεγάλο  βαθμό για τη Δικτατορία, είτε έναν βασανιστή υπεύθυνο για θανάτους ανθρώπων, τον οποίον είχε αφήσει ελεύθερο να κυκλοφορεί η Πολιτεία μας. Σε αυτές τις συνθήκες είναι απόλυτα κατανοητό και όλοι Έλληνες ξέρουνε γιατί συνέβησαν, αυτά που συνέβησαν.

                        Νομίζω ότι αυτό το ζήτημα που έχουμε όλοι και προσωπικές εμπειρίες κι εγώ έχω πάρα πολλές διότι για πολλά χρόνια με θεωρούσαν ότι ανήκα σε αυτή την οργάνωση και ούτω καθεξής, διότι έπρεπε να υπάρχουν και κάποιοι. Και μάλιστα ξέρετε γιατί ο κυριότερος λόγος; Είναι γιατί όταν είχε τότε μετά το θάνατο του Μπάμπαλη νομίζω ή του Μάλλη δε θυμάμαι ποιος ήταν, είχαμε βγάλει μία προκήρυξη η οργάνωση στην οποία ήμουνα που λέγαμε ότι ο ελληνικός λαός συμφωνεί με αυτή την ενέργεια. Και μια και βγάλαμε τέτοια προκήρυξη καταλαβαίνετε

 

[arcans71]

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Όχι του Μπάμπαλη, του Μάλλιου, διότι αυτή ήταν ενέργεια την οποία ανέλαβε η 17Ν..

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Του Μάλλιου ναι. Μεγαλώνουμε όπως καταλαβαίνετε κυρία Συνήγορε. Ναι, του Μάλλιου.

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Για να μην καταδικαστεί ο πελάτης μου και γι αυτό.

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Ναι, λοιπόν για του Μάλλιου, επειδή γράψαμε ότι "ο ελληνικός λαός συμφωνεί στη συντριπτική του πλειοψηφία με αυτή την ενέργεια" εθεωρήθη ότι δεν είναι δυνατόν, πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από τη 17Ν και για μια δεκαετία μέχρι το 1985 όπου κάπως χαλάρωσαν τα πράγματα είχαμε καθημερινές σχεδόν επισκέψεις συναδέλφων σας, Αστυνομικών, συλλήψεις και ούτω καθεξής, με κάθε ενέργεια. Οπότε όσες ενέργειες έκανε τότε η 17Ν τις υφίσταντο και πάρα πολλοί άλλοι.

                        Αλλά πρέπει να δούμε σήμερα που νομίζω ότι πιο ψύχραιμα μπορείτε να κρίνετε και να αποφασίσετε, δεδομένου ότι έχει περάσει αυτό το κλίμα της αναταραχής που υπήρχε με την πρώτη δίκη και το οποίο εν μέρει το κατανοώ, εν μέρει δεν το κατανοώ διότι πιστεύω ότι όπως σας είπα ήταν κατευθυνόμενο και ενταγμένο στη λογική στην οποία τόνισα στην αρχή. Δηλαδή ότι σήμερα που η παλαιά αντιπαράθεση εθνικόφρονες και κομμουνιστές Βούλγαροι ξέρω΄ γω όπως ήταν παλιά όπως λεγότανε για να πάω με ποδοσφαιρικούς όρους, έχει εξαντληθεί και την αντικαθιστούμε με μία νέα αντιπαράθεση με την τρομοκρατία ή την υποτιθέμενη τρομοκρατία.

                        Αυτό είναι σε πλανητικό πεδίο, έχει αλλάξει τη ζωή όλων μας. Σκεφθείτε πως ταξιδεύαμε πριν μερικά χρόνια και πως ταξιδεύουμε τώρα. Δέστε πρόσφατα τι έγινε στην Αγγλία. Δε λέω ότι δεν είναι πραγματικά τα προβλήματα, τα προβλήματα είναι πραγματικά, μόνο που όταν κανείς πηγαίνει στο σύμπτωμα και το σύμπτωμα είναι ακριβώς για παράδειγμα η αντίδραση του ισλαμισμού και αυτά που γίνονται ας πούμε σε όλο τον κόσμο.

                        Και δεν πηγαίνει στο τι έχει επιβληθεί σε ένα μεγάλο κομμάτι του πλανήτη μας και πως αυτό αναπόφευκτα θα γεννάει τέτοιου τύπου ενέργειες, οι οποίες θα διογκώνονται. Βέβαια πάνω σε τέτοιες ενέργειες άνθρωποι όπως ο κύριος Μπους ο κύριος Μπλερ και κάποιοι ίσως και στην Ελλάδα οικοδομούν το πολιτικό τους μέλλον, διότι τους ενδιαφέρει και αρέσκονται να υπάρχει μια τέτοια πόλωση, όμως για τις κοινωνίες είναι καταστροφική και είναι καταστροφική επιπλέον και για τον τρόπο ζωής μας.

                        Σας λέω λοιπόν ότι θυμάμαι μια εποχή που μπορούσαμε να μπαίνουμε στα αεροπλάνα χωρίς αυτές τις συνθήκες, που μπορούσαμε να ταξιδεύουμε με άλλο τρόπο, που δεν είχαμε κάμερες να μας παρακολουθούν από παντού, που δεν είχαμε ένοπλους Αστυνομικούς, στην Ελλάδα οι ένοπλοι Αστυνομικοί μπήκαν από τη δικτατορία και μετά κι αυτό δεν το γνωρίζουν ίσως οι Αστυνομικοί. Αλλά πριν, παρόλο που είχαμε εμφυλιακό καθεστώς δεν είχανε όπλα οι Αστυνομικοί.

                        Όλη αυτή η πραγματικότητα, η οποία οδηγεί σε έναν νοργουελιανό κόσμο και νομίζω ότι όλοι έχουμε αίσθηση γι αυτό ότι πηγαίνουμε για έναν κόσμο του απόλυτου ελέγχου. Να, τώρα στα διαβατήρια θα υπάρχει τσιπάκι με τα πάντα, σε λίγο θα έχουμε εμφυτευμένο τσιπάκι όπου ήδη σε κρατουμένους συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δηλαδή πηγαίνουμε σε έναν κόσμο εφιαλτικό, αυτόν τον οποίον έχουνε περιγράψει όλα τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας και ο οποίος έρχεται να γίνει πραγματικότητα μέσα από την καμπάνια την υποτιθέμενη κατά της τρομοκρατίας.

                        Δεν λέω ότι το πρόβλημα δεν υπάρχει, λέω όμως ότι η απάντηση του προβλήματος δεν βρίσκεται στο σύμπτωμα, αλλά βρίσκεται στην θεραπεία των αιτιών. Και οι αιτίες είναι οι τεράστιες ανισότητες και η καταπίεση που υπάρχει στον κόσμο και που όσο δεν αίρονται, όσο δηλαδή το αίτημα που σας ανέφερα πριν και για το οποίο έχουν περάσει πια τα διακόσια χρόνια έθεσε η Γαλλική Επανάσταση δεν ικανοποιείται, δεν πρόκειται ο πλανήτης μας να βγει από αυτή την πραγματικότητα. Αν δηλαδή δεν επικρατήσουν άλλου τύπου αρχές και κατευθύνσεις στον κόσμο μας.

                        Σε αυτές τις συνθήκες πιστεύω ότι η λογική που θα έπρεπε να πρυτανεύει θα ήταν μια λογική η οποία απαντάει στα αίτια, που είναι η διαρκής μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, που είναι η εφαρμογή του δικαίου. Θα πείτε δεν εφαρμόζεται το δίκαιο; Δεν εφαρμόζεται το δίκαιο. Εδώ ξέρετε πολύ καλά ότι στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή εξασκούνται διώξεις σε Αστυνομικούς, σε Δικαστικούς, σε πόσες περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να εξασκούν το δίκαιο.

                        Σήμερα άκουγα στο ραδιόφωνο ότι συνελήφθη ο κύριος Διευθυντής της Επιτροπής Ανταγωνισμού. Δηλαδή η λογική ότι η καλή η κατεστημένη κοινωνία, το κατεστημένο κράτος είναι όλα εντάξει και από την άλλη πλευρά έχουμε τους παρανομούντες τους παραβατικούς και τα λοιπά, είναι λάθος. Εξάλλου η γνωστή παροιμία του λαού ότι "το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι" νομίζω ότι έχει απόλυτη εφαρμογή.

                        Και εάν δεν γίνει μία αλλαγή σε αυτή τη λογική η οποία λέει ότι είναι δυνατόν κάποιοι άνθρωποι να συγκεντρώνουν χωρίς να πάθουν τίποτα τα δισεκατομμύρια τα οποία συγκέντρωσαν ας πούμε με το χρηματιστήριο, λέω για τη μεγαλύτερη κλοπή που έγινε ποτέ στην ελληνική ιστορία, που θυμίζει το 1870-1880 με την περίπτωση Συγγρού και τα λοιπά μια ανάλογη τότε ιστορία χρηματιστηρίου η πρώτη που είχαμε στην Ελλάδα που πάλι ο πρώτος πυρετός χρηματιστηρίου κατέληξε με τον ίδιο τρόπο. Βέβαια τα μεγέθη ήταν διαφορετικά, τότε έπαιζαν πολύ λίγες χιλιάδες στο χρηματιστήριο, τώρα παίζανε εκατομμύρια, άρα και μεγαλύτερο το ποσό που συγκεντρώθηκε.

                        Λοιπόν το ότι αυτή η μεγαλύτερη κλοπή της ελληνικής ιστορίας περνάει με αστείες περιπτώσεις διώξεων έτσι και από την άλλη πλευρά βγάζουμε τα ρούχα μας για οτιδήποτε άλλο υπάρχει για έναν μικρό ο οποίος παραδείγματος χάρη θα κλέψει ή μια συμμορία ή μια ομάδα -πηγαίνω στο επίπεδο της κλοπής- ή στο πολιτικό πεδίο το ότι μπορούν να διαπράττονται μεγάλου τύπου αν θέλετε πολύ σημαντικές παραλείψεις παραβάσεις.

                        Και να σας πω ένα παράδειγμα το οποίο το θεωρώ απίστευτο κι όμως έχει συμβεί, το έχουμε παρακολουθήσει κι όλοι μείναμε χωρίς να πούμε τίποτα γι αυτό. Πριν δύο χρόνια με την ευκαιρία του Ευρωσυντάγματος, άλλαξε η συνταγματική πραγματικότητα της χώρας. Η Ελλάδα έπαψε να είναι αυτόνομο ανεξάρτητο κράτος και προσεχώρησε -ευτυχώς βρέθηκαν οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί που ψήφισαν και δεν πραγματοποιήθηκε- προσεχώρησε σε μια νέα κρατική οντότητα, μια Ομοσπονδία σύμφωνα με το Ευρωσύνταγμα.

                        Αυτό πέρασε στην Ελλάδα σε δύο μέρες συζήτησης στη Βουλή, όπου δεν ήταν καν οι Βουλευτές κοιμόταν, και αυτό είναι απίστευτη παραβίαση της συνταγματικής τάξης. Διότι άλλαξε το καθεστώς της χώρας, άλλαζε το καθεστώς της χώρας κι εδώ δεν έγινε συζήτηση γι αυτό. Έχουμε έναν Τύπο ΜΜΕ Πολιτικούς που πλέον ούτε τις ειδήσεις δεν μπορεί πια κανείς να βλέπει, εκεί είναι το επίπεδο της κατάπτωσης της δημοκρατίας μας. Και λέμε ότι ποιος μας φταίει; Μας φταίνε άνθρωποι οι οποίοι βρίσκονται στο περιθώριο εκ των πραγμάτων αυτής της πολιτικής πραγματικότητας και έξω απ΄ αυτή την πολιτική πραγματικότητα.

                        Θέλω να πω δηλαδή ότι οι λόγοι για να εξεγείρεται κανείς είναι πάρα πολλοί και θα είναι μεγάλο δυστύχημα εάν τουλάχιστον η δικαιοσύνη, η οποία πρέπει να είναι ανεξάρτητη από την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία, δεν βάλει κάποιους όρους που επιτέλους να αρχίσουν να θυμίζουν ότι και Σύνταγμα υπάρχει, ότι δεν μπορούμε να αφήσουμε αυτούς που εξουσιάζουν και είναι τα ΜΜΕ, οι επιχειρηματίες, αυτοί οι μαύροι επιχειρηματίες τους οποίους διαθέτει η Ελλάδα και το λέω "μαύροι" διότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία δέστε που γίνονται τα χρήματα: Στο ΠΡΟΠΟ, αλλά δε θέλω να συνεχίσω για να μην πω και για την προϊστορία όλων αυτών. Και άνθρωποι οι οποίοι συχνά δεν έχουνε τελειώσει το γυμνάσιο και οι οποίοι κυριαρχούν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

                        Αν αυτή είναι η πραγματικότητα της χώρας και δεν υπάρχει καμία δύναμη να την αντιστρατευθεί, η οποία να προέρχεται από τους θεσμικούς παράγοντες αυτής της χώρας, να είστε βέβαιοι ότι τα επόμενα χρόνια θα συμβούν πολύ περισσότερα, ότι θα έχουμε πάλι ανθρώπους και μάλιστα σε νέα βάση. Διότι τώρα δεν έχουμε να κάνουμε με αντιμετώπιση συνεπειών δικτατορίας, συνεπειών εμφυλίου, αλλά έχει και θα έχει νέα χαρακτηριστικά, θα δούμε νέο κύμα οργανώσεων ενεργειών και τα λοιπά, που θα μας περιπλέξουν σε έναν κύκλο χωρίς τέλος.

                        Με αυτή την έννοια λοιπόν πίστευα και αυτό υποστήριζα εκείνη την περίοδο ειδικά που εμφανίστηκε το ζήτημα της οργάνωσης και το υποστήριξα όσο μπορούσα παντού, ότι θα έπρεπε με τις αποφάσεις σας με την προσπάθεια παρά το ότι όπως είπα είστε μέσα σε πλαίσια καθορισμένα από έναν άδικο νόμο, δηλαδή να δικάζονται οι άνθρωποι σα να μην έχουνε σχέση με πολιτική ενώ όλοι ξέρουμε ότι γι αυτό δικάζονται, ότι τα κίνητρά τους ήταν αυτά, ότι οι ενέργειές τους ξεκινούσαν από εκεί.

                        Νομίζω ότι με την απόφασή σας να πάρετε υπόψη σας αυτές τις πραγματικότητες θα φέρνατε κάτι ουσιώδες στην ελληνική πολιτική

 

[arcans71]

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Άλλη ερώτηση από την έδρα παρακαλώ;

Γ. ΒΛΑΣΣΗΣ: Σχετικά με το τελευταίο που είπατε δε θα σας πω ότι μετά τη μεταπολίτευση εάν οι ενέργειες αυτές εδραίωναν τη δημοκρατία ή τη δυναμίτιζαν τη δημοκρατία, είπατε ότι "υπήρχε μια πολιτική αντιπαλότητα, μια κοινωνική αντιπαλότητα, η οποία ξεκίνησε από το ΄40 έπρεπε να σταματήσει κάποτε κι ένα μέρος αυτής εκφράστηκε από την οργάνωση". Δε θα πρέπει να σας διαφεύγει ότι η εξάρθρωση συνετελέσθη από ένα τυχαίο γεγονός αν δεν κάνω λάθος.

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Ναι, ναι.

Γ. ΒΛΑΣΣΗΣ: Θέλω να σας ρωτήσω λοιπόν γι αυτό που είπατε τώρα ότι πρέπει και η απόφαση να εναρμονιστεί κατά την άποψή σας και να κλείσει κατά κάποιο τρόπο αυτό με έναν σύννομο τρόπο και για μεν και για τους δε, εάν δε συνέβαινε αυτό το τυχαίο γεγονός και το ξέρετε πολύ καλά ότι αυτή η οργάνωση δράσης ήτανε μέχρι το 2002, εικοσιεπτά χρόνια, διερωτώμαι και είχα διερωτηθεί από την πρώτη στιγμή που έγινε αυτή η εξάρθρωση κι όταν έγινε και η πρώτη δίκη και διερωτόμουν και με βασάνιζε αυτό το γεγονός και δεν έχω πάρει απάντηση ακόμα και θέλω από σας επειδή είστε θεωρητικός σε αυτά τα θέματα, που θα κατέληγε αυτό το πράγμα δηλαδή;

                        Γιατί να δεχθώ ότι μετά τη μεταπολίτευση υπήρχε ακόμα έστω μία υποψία αντιπαλότητας, αλλά φτάναμε στο 2002 και αν δεν συνέβαινε αυτό θα εξακολουθούσε να υπάρχει αυτό το πράγμα, δηλαδή πιστεύετε ότι πράγματι υπήρχε αυτή η κοινωνική και η πολιτική αντιπαλότητα; Σε αυτό θέλω να μου δώσετε μία ικανοποιητική απάντηση, δηλαδή που θα έφτανε αυτό το πράγμα.

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Μα προσπάθησα να συνδέσω δύο φαινόμενα. Κατ΄ αρχήν εγώ πιστεύω ότι το φαινόμενο αυτό το οποίο είχε ξεκινήσει από τη δικτατορία των οργανώσεων οπωσδήποτε βρισκόταν σε πτωτική πορεία. Βλέπετε άλλες οργανώσεις όπως ο ΕΛΑ ήδη από το ΄95 είχαν δηλώσει ότι "σταματούν", οι ενέργειες νομίζω και της 17Ν είχαν μειωθεί και η απήχησή τους είχε μειωθεί. Παρόλα ταύτα..

Γ. ΒΛΑΣΣΗΣ: Είχε γίνει όμως η τελευταία ενέργεια το 2002.

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Ναι, θέλω να μιλήσω γι αυτή. Παρόλα ταύτα όπως σας είπα είχε υπάρξει μία σύνδεση, υπήρξε μία νέα πραγματικότητα η οποία αναπτυσσόταν πολιτικά και κοινωνικά. Δηλαδή είχαμε ήδη την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, όπου ο κύριος Saunders είχε γίνει μία τεράστια συζήτηση ότι είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει συμμετάσχει στους αποικιακούς πολέμους από την Κένυα μέχρι την Κύπρο και τη Γιουγκοσλαβία, σε νέες συνθήκες δηλαδή που άνοιγαν την λεγόμενη λογική των παρεμβάσεων.

                        Δηλαδή είχαμε μπει σε μία νέα περίοδο κι έτσι μπορεί κανείς να καταλάβει το γιατί έγιναν αυτού του τύπου οι ενέργειες. Δηλαδή αιτίες για σύγκρουση δεν έχουν λείψει δυστυχώς. Είναι άλλο ζήτημα αν εγώ θεωρώ ότι η απάντηση έπρεπε να είναι αυτή, αυτό είναι άλλο θέμα, αλλά οι αιτίες οι οποίες στη νέα περίοδο την οποία έχουμε μπει πυροδοτούν ή θα πυροδοτήσουν νέου τύπου αντιδράσεις και συγκρούσεις υπάρχουν και δυστυχώς πιστεύω ότι διογκώνονται.

                        Δηλαδή ενώ περάσαμε μία περίοδο που έκλεινε αν θέλετε, ακόμη και στην Ελλάδα περάσαμε μία περίοδο που έτειναν οι κοινωνικές αντιθέσεις να μειωθούν, περάσαμε μία περίοδο που είχαν κατακτηθεί κάποιες ελευθερίες, από ένα σημείο και μετά έχουμε πάλι διόγκωση των αντιθέσεων κι έχουμε και παγκοσμίως ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που λέμε περίοδο της "παγκοσμιοποίησης" όταν δηλαδή ένας πόλος θεωρεί ότι είναι μόνος του και μπορεί να κάνει ότι θέλει, έχουμε διαλύσεις στρατών, δηλαδή η Γιουγκοσλαβία ήτανε μία χώρα και μας ενδιέφερε και πάρα πολύ και είναι πέντε σήμερα κι αυτό έγινε με πολέμους και επεμβάσεις. Απέναντι σε αυτό πιστεύετε ότι δεν θα υπάρχουν αντιδράσεις όλων των ειδών;

                        Μέσα σε αυτή τη λογική βλέπω ότι ενώ από τη μία πλευρά η δυναμική των ένοπλων οργανώσεων στην Ελλάδα που βγαίνανε από τη δικτατορία μειώνεται και είναι αυτό με όλα τα στοιχεία τα οποία έχουμε, από την άλλη πλευρά είναι πιθανό σας λέω να υπάρξει πάλι τέτοιο κύμα διότι οι αιτίες νέου τύπου επανεμφανίζονται. Με αυτή την έννοια λέω κι εγώ έχω αυτό που λέτε το ερώτημα και πιθανώς θα έλεγα ότι θα έπρεπε να έχει κλείσει μία περίοδος και ούτω καθεξής, αλλά όμως το ζήτημα είναι ότι εξακολουθούν να υπάρχουν οι αιτίες.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Παρακαλώ ήθελα να σας ρωτήσω, είπα τώρα ότι "θα υπάρχουν αντιδράσεις από το λαό σε διάφορες επεμβάσεις που γίνονται είτε στη γειτονιά μας είτε στην ευρύτερη περιοχή". Αυτές οι αντιδράσεις που μπορεί να είναι μέσα στα πλαίσια του πως αντιλαμβάνεται ο λαός αυτές τις επεμβάσεις και αν τις εγκρίνει ή δεν τις εγκρίνει, αλλά από κει και πέρα μπορεί ο λαός να υποκαταστήσει την Κυβέρνηση η οποία έχει υπόψη της ορισμένα στοιχεία και ενεργεί βάσει αυτών των δεδομένων των πληροφοριών που έχει χωρίς να αντιδρά και η αντιπολίτευση και είτε να παίρνει ερεθίσματα κάποια οργάνωση από τη φόρτιση του λαού και να παρεμβαίνει και να ασκεί η ίδια πολιτική;

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Να σας πω, κατ΄ αρχήν όπως ξέρετε ποτέ δυστυχώς ή σχεδόν ποτέ, ελάχιστες στιγμές στην ιστορία οι βουλήσεις του λαού και των Κυβερνήσεων δεν ταυτίζονται. Αποδέχεται ο λαός, δηλαδή πάμε στο δικό μας σύστημα σήμερα, δέστε τις δημοσκοπήσεις. Η πλειοψηφία του λαού αποδέχεται ότι θα ψηφίσουμε κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα και κυρίως τα δύο μεγαλύτερα.

                        Ταυτοχρόνως κι αυτό είναι το φοβερό και σας παίρνω τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, η εμπιστοσύνη του λαού στα ίδια τα κόμματα που ψηφίζουν είναι ασήμαντη, πάρα πολύ μικρή. Δηλαδή υπάρχει ένα πρόβλημα βαθύτατο της σημερινής δημοκρατίας ότι έχει αποδυναμωθεί από τα ουσιαστικά της χαρακτηριστικά. Δηλαδή η δημοκρατία μας γίνεται όλο και περισσότερο τυπική.

                        Υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο ενός διανοητή που πέθανε του Κονδύλη, ο οποίος γράφει για την «Μαζική δημοκρατία στην οποία ζούμε», όπου παίζουν μεγαλύτερο ρόλο οι τέσσερις ώρες μέσο όρο την οποία έχουν οι Έλληνες τηλεθέασης, από την συμμετοχή του λαού στα δρώμενα. Δεν υπάρχει, έχει αποδυναμωθεί με όλες τις μορφές. Η έννοια της συμμετοχής και της δημοκρατίας, δε θα μιλήσω για την άμεση δημοκρατία που είχαν οι αρχαίοι Έλληνες, δε θα μιλήσω γι αυτό που έπρεπε να είναι ο στόχος μας, δηλαδή να μπορούν οι πολίτες να αποφασίζουν.

                        Μην ξεχνάτε ότι η Ελλάδα ίσως είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που δεν έχουν το δικαίωμα οι πολίτες να αποφασίζουν με δημοψήφισμα, δηλαδή η πραγματική δημοκρατία την οποία έχουμε είναι πάρα πολύ αδύναμη. Σε αυτές τις συνθήκες και όσο πιο αδύναμη είναι και όσο πιο πολύ η αυθαιρεσία των ισχυρών, να σας φέρω ένα παράδειγμα που το ζήσαμε όλοι το καλοκαίρι, πηγαίνετε να κάνετε ένα μπάνιο στη θάλασσα εδώ στην Αττική ας πούμε. Θα βρείτε ελάχιστα σημεία για να μπορείτε να έχετε πέρασμα στη θάλασσα, είναι κατειλημμένο από τους κατέχοντες.

                        Αυτή η πραγματικότητα, δηλαδή για να πάω σε πράγματα της καθημερινότητάς μας, της παραβίασης της ωμής και δεν υπάρχει, ποιος είναι αυτός ο οποίος θα πάει και θα τα γκρεμίσει και θα πει εδώ αυτά πρέπει να απελευθερωθούν; Δεν το κάνει κανείς. Δηλαδή η Πολιτεία δεν λειτουργεί. Δεν λειτουργεί σε πολύ ουσιαστικά της στοιχεία, ακόμα κι εκείνα που έχει θεσπίσει η ίδια ότι πρέπει να τηρούνται.

                        Σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν είναι βέβαιο ότι ευτυχώς που υπάρχει η λαϊκή αντίδραση και δεν ακούει τις Κυβερνήσεις, διότι αν δεν υπήρχε η λαϊκή αντίδραση η οποία να πιέζει τις Κυβερνήσεις, να πιέζει την εξουσία να αλλάζει κατεύθυνση, στην Ελλάδα για να μην πω στον κόσμο θα είχαμε μείνει στην εποχή μάλλον τη λίθινη. Ίσως να ήτανε καλύτερα από κάποιες πλευρές, αλλά πάντως εκεί θα είχαμε μείνει εάν δεν υπήρχαν πάντα άνθρωποι οι οποίοι ανατρέπουν τα παραδεδομένα και ζητούν να αλλάξει η υπάρχουσα κατάσταση. Διότι αν δεν υπήρχε το κίνητρο της αλλαγής, η κοινωνία μας δε θα έκανε βήμα.

                        Είναι επομένως λογικό ότι οι κατέχοντες την εξουσία παρόλο που τον τελευταίο καιρό ακούω να έχει αντικατασταθεί ο όρος "εκσυγχρονισμός" από τη "μεταρρύθμιση", που είναι η νέα έκφραση διότι πάλιωσε ο εκσυγχρονισμός και είμαστε στη μεταρρύθμιση, μόνο που είναι ακριβώς το ίδιο το περιεχόμενο. Αν δεν υπήρχε ο λαός να απαιτεί πραγματικές μεταρρυθμίσεις δεν θα είχαμε κάνει βήμα.

                        Με αυτή την έννοια λοιπόν όταν για παράδειγμα με τις γνωστές εξαρτήσεις και προβλήματα τα οποία έχει η ελληνική εξουσία στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας επιτρέπανε η Κυβέρνησή μας ακόμα και την δίοδο στρατευμάτων προς τη Γιουγκοσλαβία, δεν ήταν απολύτως λογικό και πάρα πολύ σωστό το ότι επειδή το 95% του ελληνικού λαού ήταν ενάντιο σε αυτή την πολιτική, το ότι κινητοποιήθηκαν οι Θεσσαλονικείς, εμπόδιζαν ακόμα και σιδηροδρομικούς συρμούς να προχωρήσουν, ότι έκαναν κι άλλα έξυπνα τα οποία ήταν πολύ ενδιαφέροντα, δηλαδή άλλαξαν τις ταμπέλες κατεύθυνσης προς τη Γιουγκοσλαβία και τους στέλνανε προς το νότο και τα λοιπά. Όλα αυτά ήταν πάρα πολύ δίκαια και σωστά.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μήπως όμως οι κυβερνώντες πολλές φορές χρησιμοποιούν το λαϊκό αίσθημα για να δώσουν στους τρίτους εκείνους οι οποίοι μπορούν να αντιπαραβάλουν ορισμένα πράγματα για να διεκδικήσουν ότι περισσότερο μπορεί μία χώρα, η οποία είναι μικρή και δεν έχει αυτές τις δυνάμεις από μόνη της να επιβάλλει ορισμένες καταστάσεις;

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Τόσο το καλύτερο αν οι κυβερνώντες ήταν έξυπνοι ώστε να λένε ότι ο λαός μας άλλα θέλει κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τον ακολουθήσουμε. Μακάρι να το κάνανε. Αλλά δε βλέπω να το χρησιμοποιούν πολύ οι δικές μας Κυβερνήσεις, μάλλον έχω την εντύπωση ότι έχουμε συνηθίσει να είμαστε αρκετά πειθήνιοι στην ιστορική μας διαδρομή.

                        Και ξέρετε αυτό είναι μία μεγάλη αντίφαση την οποία έχουμε στην ιστορία μας, σας καλώ να τη σκεφθείτε λίγο. Μια μεγάλη αντίφαση που έχουμε στην Ελλάδα είναι η αντίφαση ανάμεσα στις ηγετικές ομάδες, αυτό που θα λέγαμε "ελίτ" μιας χώρας και τα λαϊκά στρώματα.

                        Δηλαδή δέστε την ελληνική επανάσταση. Στην ελληνική επανάσταση έχουμε το μοναδικό παράδειγμα, καμία άλλη επανάσταση δεν αντιμετώπισε αυτό το ζήτημα, όπου ήταν άλλοι άνθρωποι οι οποίοι έκαναν την επανάσταση, οι αγωνιστές του ΄21 και τα λοιπά, και άλλοι εκείνοι που όχι μόνο επωφελήθηκαν, έπαιζαν την Πολιτική Ηγεσία. Από τη μία είναι ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης και από την άλλη είναι ο Μαυροκορδάτος. Αυτή η διαίρεση, η οποία είναι πολύ βαθιά στην ελληνική ιστορία, πάει μέχρι το 1200 αν θέλετε αν κάνουμε αναδρομή από πότε χωρίζει το λαϊκό στρώμα από τις ελίτ και τη διανόησή του.

                        Το ίδιο θα συμβεί και θα το δείτε στην αντίσταση στην κατοχή, ακόμα και στο ίδιο το κομμουνιστικό κόμμα. Το κομμουνιστικό κόμμα το οποίο έκανε το ΕΑΜ είχε από τη μία πλευρά την επίσημη καθοδήγησή του και από την άλλη ο λαϊκός ηγέτης αυτής της αντίστασης ήταν ο Βελουχιώτης ο οποίος δεν είχε κανένα πόστο στο κόμμα ή πολύ χαμηλό. Αυτή την αντίφαση, η οποία είναι πραγματική στην ελληνική ιστορία, δε θα τη βρείτε για παράδειγμα στη Λατινική Αμερική. Ο Μπολιβάρ είναι ηγέτης της επανάστασης, είναι Πρόεδρος της νέας κυβέρνησης.

                        Άλλο παράδειγμα δίπλα μας στη Γιουγκοσλαβία η Σερβία κάνει επανάσταση βασιλιάδες ποιους; Παίρνει δύο χοιροβοσκούς, ο ένας ήταν ο Καραγιώργης και ο άλλος ο Μπρένοβιτς και διαδοχικώς έγιναν οι βασιλικές οικογένειες της Σερβίας. Εμείς κάναμε εισαγωγή.

                        Αυτή η πραγματικότητα της διαίρεσης ανάμεσα στο λαϊκό σώμα και της ελίτ είναι τόσο φοβερή στην Ελλάδα, το βλέπετε πολύ καθαρά σε όλα τα ζητήματα. Ας πούμε όλες οι ελίτ της χώρας είναι υπέρ της ελληνοτουρκικής φιλίας και της υποταγής στην Τουρκία, για να πάω σε ένα ζήτημα. Δέστε τις δημοσκοπήσεις τι λένε, ποια είναι η θέση του κόσμου; Η ακριβώς αντίθετη.

                        Ας πάμε σε όλα τα βασικά ζητήματα, αυτή η αντίθεση ανάμεσα στις ελίτ και στο λαϊκό σώμα, η οποία εκδηλώνεται, η οποία αυτή αν θέλετε ήτανε και η βάση στην οποία στηριζόταν η 17Ν διότι εκείνη την περίοδο και το ξέρετε και το ξέρουμε όλοι όταν πήγαινε κανένας σε ένα Υπουργείο και δεν του βγάζανε ένα χαρτί έλεγε "θα φωνάξω τη 17Ν" και τώρα λέει "θα φωνάξω το Μάκη".

                        Αλλά τότε ήταν αυτή η αναφορά, δηλαδή η αίσθηση μιας δύναμης η οποία απειλούσε έστω και αν ο ίδιος δε συμμετείχε επειδή δε συμφωνούσε, δεν έχει σημασία αυτό, η οποία απειλούσε αυτή την κατάσταση, ήταν πραγματική. Αυτή η αντίθεση λοιπόν όσο δεν αίρεται, όσο δηλαδή θα επιζητούμε και με ένα σχήμα το έχω εκφράσει αυτό ότι από τη μία πλευρά υπάρχει η παράδοση στην οποία είμαστε ριζωμένοι και από την άλλη υπάρχει ο εκσυγχρονισμός, αυτά τα δύο στην Ελλάδα τα οποία φέρνει η ελίτ.

                        Ο μεν εκσυγχρονισμός εμφανίζεται εισαγόμενος, η δε παράδοση καμιά φορά κοιτάει και προς τα πίσω. Το αίτημα είναι να εκσυγχρονίσουμε την παράδοσή μας, δηλαδή να πατήσουμε στη δική μας παράδοση και να προχωρήσουμε. Αυτό το αίτημα όσο δε λύνεται σε αυτή τη χώρα θα έχουμε αυτή τη μεγάλη διχοτόμηση, θα έχουμε συγκρούσεις με τα ιδιαίτερα ελληνικά χαρακτηριστικά. Δε λέω ότι αλλού δεν έχουν, αλλά στην Ελλάδα παίρνει αυτό το χαρακτήρα, δηλαδή της αντίθεσης των λαϊκών στρωμάτων με τις ελίτ.

 

[arcans71]

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ποιος θα ασκήσει την πολιτική αυτή κύριε μάρτυς; Βλέπετε δύο κόμματα τα οποία συμφωνούν σε αυτά.

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Τι να κάνουμε; Διότι σας είπα ποιο πρόβλημα υπάρχει στις ελίτ της χώρας μας.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Το ζήτημα είναι υπάρχει δυνατότης σε αυτό το κράτος να κάνει μία πολιτική όπως θα την ήθελε; Και μέχρι που μπορεί να φτάσει;

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Να σας πω, εγώ δε λέω ότι όπως θα την ήθελε, αλλά υπάρχουν πάρα πολλές δυνατότητες να κάνει μια άλλη πολιτική.

                        Κατ΄ αρχήν να σας πω ένα παράδειγμα άλλο για άλλη χώρα, εμείς είχαμε φιλικές σχέσεις και είναι πολύ σημαντικό γιατί είναι μουσουλμανικές χώρες, με τις αραβικές χώρες. Έχουμε μια παράδοση καλών σχέσεων με τις αραβικές χώρες, την οποία τα τελευταία χρόνια δεν ξέρω για ποιο περίεργο λόγο σταδιακώς οι Κυβερνήσεις μας την αναιρούν φτιάχνοντας όλο και περισσότερο σχέσεις με το Ισραήλ, προχωρώντας σε μία λογική η οποία θα μας οδηγήσει πιθανότατα να γίνουμε ακόμα και στόχος τρομοκρατικών ενεργειών ισλαμικού χαρακτήρα.

                        Αυτό διότι εγκαταλείπουμε σταδιακά αυτή την πολιτική την οποία είχαμε της φιλίας με τον αραβικό κόσμο, μέσα σε μια λογική που την ακούω πολύ συχνά από διαφόρους και στην Κυβέρνηση και στα ΜΜΕ, ότι το Ισραήλ είναι το ισχυρό, εμείς θα πάμε με το Ισραήλ, έχουμε σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχει ένα τρίπολο Ηνωμένες Πολιτείες Ισραήλ Τουρκία να μπει και η Ελλάδα σε αυτό το παιχνίδι.

                        Ξέρετε δεν είναι απλώς το ζήτημα της Τουρκίας, είναι μια ολόκληρη λογική η οποία τείνει να αλλοιώσει αυτό το αίσθημα του ελληνικού λαού.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είναι και απόψεις αυτές.

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Δεν είναι απλά απόψεις, είναι αίσθημα από τη μια του ελληνικού λαού πραγματικό κι από την άλλη πολιτική πραγματικότητα.

Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Η πολιτική της υποτέλειας κύριε Καραμπελιά.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτές είναι εκτιμήσεις που μπορεί ο καθένας να τις κάνει και διαφορετικά να εκτιμά ορισμένες κινήσεις.

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Να σας πω κάτι; Όταν γινόταν η Ελληνική Επανάσταση υπήρχε ένα κομμάτι από αυτούς που λέμε Φαναριώτες οι οποίοι λέγανε "εδώ θα γίνει ζημιά". Το δυστύχημα είναι ότι σήμερα αυτά διδάσκονται πάλι στο πανεπιστήμιο, που λένε ότι η Ελληνική Επανάσταση ήτανε λάθος διότι οδήγησε και θα το έχετε ακούσει φαντάζομαι διότι έχει επεκταθεί αυτή η συζήτηση, λάθος ήταν η Ελληνική Επανάσταση διότι με τους Τούρκους καλά περνάγαμε.

                        Διότι βεβαίως αυτή ήτανε η λογική ενός κυρίαρχου κομματιού των ελίτ των Φαναριωτών και οι οποίοι βεβαίως περνούσαν καλά. Εντάξει, τους κρέμαγαν καμιά φορά κάθε τόσο, διότι οι δούλοι πρέπει να ξέρουν ότι είναι δούλοι, αλλά παρόλα αυτά περνάγανε καλά. Αυτή λοιπόν η λογική, η οποία λέει ότι "σφάξε με πασά μου να αγιάσω" κι ότι ρεαλισμός διότι τον τελευταίο καιρό στην ελληνική πολιτική ακούμε συνέχεια για ρεαλισμό, από την απέναντι πλευρά θα προκαλέσει την πιο ριζική άρνηση αυτού του ρεαλισμού να είστε βέβαιος.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ελάτε κυρία Συνήγορε παρακαλώ.

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Κύριε μάρτυς θα γυρίσω σε ένα προηγούμενο θέμα που θίξατε, είπατε ότι "κατά τη γνώμη σας κι όχι μόνο βέβαια για να υπάρξει ένα κίνημα ένοπλης βίας θα πρέπει να υπάρχουν οι κατάλληλες αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες".

                        Αντικειμενικές που είναι οι όροι αδιεξόδου που ορίζουν την πολιτική νομιμοποίηση της καταφυγής στη βία και υποκειμενικά η αποδοχή από την κοινωνία αν κατάλαβα καλά, κάπως έτσι, ότι η συνείδηση στην κοινωνία ότι αυτό είναι αναγκαίο και ότι αυτές οι ενέργειες είναι νόμιμες.

                        Οι ενέργειες κατά Wells και κατά Μάλλιου, αναφέρομαι στις δύο που αναφέρατε και γι αυτό αναφέρομαι σε αυτές τις δύο μόνο, με τον τρόπο που τοποθετηθήκατε ήτανε νομιμοποιημένες στη συνείδηση του κόσμου.

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Βεβαίως.

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Οι συνθήκες επίσης εκείνης της περιόδου με τα στοιχεία που παράσχατε και που παρασχέθηκαν και από τους προηγούμενους μάρτυρες για την βιωσιμότητα και την αξιοπιστία του κοινοβουλευτικού καθεστώτος που είχε εγκαθιδρυθεί μετά την πτώση της δικτατορίας, οι συνθήκες ήταν τέτοιες που επίσης νομιμοποιούσαν σκέψεις για καταφυγή στην ένοπλη βία. Είναι έτσι;

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Ναι βεβαίως είναι έτσι.

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Είναι έτσι!

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Οι σκέψεις αυτές έχουνε περάσει κι από μένα, έχουνε περάσει κι από πάρα πολλούς. Δηλαδή στη διάρκεια της πρώτης περιόδου μετά τη δικτατορία είναι κοινό μυστικό ότι οι σκέψεις αυτές περί διατήρησης παράνομων οργανώσεων, περί καταφυγής σε ένοπλες ενέργειες και τα λοιπά, για να μπορέσει να προχωρήσει αυτή η πραγματικότητα, διότι πιστεύαμε ότι ήταν κουτσή όπως είχε πέσει η δικτατορία, υπήρχαν σας λέω και σε μένα και σε πάρα πολλούς άλλους.

                        Ιδιαίτερα δε σας λέω ότι πάρα πολλές σκέψεις είχαν γίνει και σε σχέση με την Κύπρο, λόγω της κατοχής της Κύπρου πολλοί είχαμε σκεφθεί κι εγώ ότι θα έπρεπε πιθανώς να υπάρξουν άλλοι τρόποι αντιμετώπισης της κατοχής στην Κύπρο. Ο λόγος που κάποιοι προχώρησαν κι άλλοι δεν προχώρησαν ή όπως είπα πριν κρίνεται εκ των υστέρων. Δυστυχώς εκείνη τη στιγμή ήταν νομιμοποιημένες αυτές οι συζητήσεις.

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Επομένως νομιμοποιείτο η σκέψη κάποιων ανθρώπων να ακολουθήσουν τέτοιο δρόμο;

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Μα σας είπα απολύτως ότι αυτό το πράγμα συζητιόταν ευρέως εκείνη την εποχή.

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Βρισκόταν σε αντιστοίχηση και με κοινωνικά, με λαϊκά αιτήματα ας πούμε;

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Βεβαίως, βρισκότανε σε αντιστοίχηση, συζητιόταν και συζητιόταν στα κόμματα του Κοινοβουλίου και σε ένα κόμμα μάλιστα το οποίο επί είκοσι χρόνια κυβέρνησε. Μην ξεχνάτε, εξάλλου είναι ο λόγος για τον οποίον συνδέανε συνέχεια το ΠΑΣΟΚ με τη 17Ν, που εντάξει γινόταν για πολιτικούς λόγους από την άλλη πλευρά, αλλά ένας από τους λόγους ήταν η μεταφορά όπλων και στην οποία είχαν βρεθεί Υπουργοί του μετέπειτα ΠΑΣΟΚ που είχαν πιαστεί στη Ρόδο και τα λοιπά. Δηλαδή είχαμε πράγματα, ενέργειες, όχι απλώς σκέψεις, οι οποίες γίνονταν από στελέχη Υπουργούς μετά της Κυβέρνησης, ο κύριος Βαληράκης και τα λοιπά. Δηλαδή ξέρουμε την ιστορία στην Ελλάδα.

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Κάνοντας μία παρένθεση εδώ να σας ρωτήσω ο Μάλλιος για τον οποίον εσείς είπατε ότι "η πλειοψηφία της κοινωνίας ενέκρινε επικρότησε την εναντίον του ενέργεια", έτσι δεν είναι, αυτό είπατε εδώ;

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Μάλιστα.

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Κι αυτό διατυπώσατε και τότε, με συνέπειες μάλιστα.

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Μάλιστα.

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Ξέρετε πως χαρακτηρίστηκε το 2002, θυμάστε αν εξακολούθησε να είναι ο βασανιστής Μάλλιος;

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Όχι, νομίζω ήτανε το στέλεχος.

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Ο απότακτος αξιωματικός Μάλλιος.

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Ναι ο απότακτος αξιωματικός.

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Έχετε υπόψη σας...

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Έχω προσωπική εμπειρία από τον κύριο Μάλλιο πριν από τη δικτατορία. Με έχει ανακρίνει μάλιστα πριν από τη δικτατορία, επειδή υπάρχει μία συνέχεια του κράτους, ήτανε από τότε ενεργός και στην πρώτη μου σύλληψη βρέθηκα απέναντι στον κύριο Καραπαναγιώτη και τον κύριο Μάλλιο το 1964. Άρα έχω μία παλιά εμπειρία από τον κύριο Μάλλιο και βεβαίως δε στενοχωρήθηκα καθόλου.

 

[arcans71]

. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Θέλω να σας ρωτήσω κάτι, ξέρετε ότι σε έναν πρόσφατο νόμο, έναν νόμο μάλιστα που αφορά τους νέους, τα οργανωμένα Συμβούλια Νέων, έχει περάσει μία διάταξη η οποία προβλέπει την οργάνωση εκδηλώσεων στα σχολεία για τα θύματα της τρομοκρατίας. Την έχετε υπόψη σας;

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Όχι δεν την έχω.

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Είναι αυτό που χαρακτηρίστηκε σαν "γιορτές μίσους" από τον Τύπο. Και θέλω να σας ρωτήσω πως σας φαίνεται ότι ένας άνθρωπος σαν τον Μάλλιο θα τιμάται και αν θεωρείτε ότι είναι θετικό για την παιδεία μας ότι θα τιμούνται άνθρωποι σαν τον Μάλλιο στα σχολεία μας.

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Όχι, πιστεύω ότι γενικότερα ακόμα και για ανθρώπους που μπορεί κανένας να έχει αντίρρηση και έχει αντίρρηση δε νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα έπρεπε να γίνει.

                        Αυτό πυροδοτεί και τροφοδοτεί αυτού του τύπου την αντιπαράθεση, κάποιοι πάνω σε αυτό έχτισαν την πολιτική τους σταδιοδρομία, ξέρω κάποιες περιπτώσεις υψηλά ιστάμενων στελεχών για να μην πω Υπουργών οι οποίοι έχτισαν την πολιτική τους σταδιοδρομία πάνω στην εκμετάλλευση του γεγονότος των θανάτων από την τρομοκρατία και πιστεύω ότι αυτού του τύπου η τυμβωρυχία θα πρέπει να σταματήσει και η χρησιμοποίηση αυτής. Δηλαδή μου θυμίζουν τα παλιά που είχαμε στο μετεμφυλιακό που κάποιοι είχανε χτίσει πάλι τη σταδιοδρομία τους στην εκμετάλλευση...

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Και κορυφαία στελέχη της σύγχρονης πολιτικής ζωής κύριε μάρτυς. Να κλείσω εδώ αυτή την παρένθεση και να επανέλθω στο θέμα αυτό της κοινωνικής νομιμοποίησης ή της θέσπισης περί κοινωνικής νομιμοποίησης.

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Όχι και κάτι ακόμα ήθελα να πω σε αυτό. Αυτή η εκμετάλλευση έφτασε να διαστρέφει και πραγματικότητες.

                        Να σας πω ένα παράδειγμα, αναφέρομαι στην περίπτωση του κυρίου Μπακογιάννη. Ο κύριος Μπακογιάννης όταν είχε γίνει η ενέργεια της 17Ν τότε από ότι θυμάμαι είχαν γίνει δύο ενέργειες στον κύριο Μπακογιάννη και από το ΠΑΣΟΚ στον κύριο Πέτσο. Από τους οποίους ο μεν κύριος Μπακογιάννης ήτανε Πρόεδρος της Γραμμής της εταιρείας του κυρίου Κοσκωτά και ο κύριος Πέτσος είχε κι αυτός σχέσεις με τον Κοσκωτά.

                        Η λογική τότε των προκηρύξεων, θυμάμαι δηλαδή τις προκηρύξεις της οργάνωσης εκείνη την περίοδο που αναφερόταν στον ρόλο του κυρίου Μπακογιάννη -κακώς κατά τη γνώμη μου αλλά αυτό είναι άλλο θέμα- σε σχέση με τη Γραμμή ότι ήταν στέλεχος της Γραμμής. Στη συνέχεια στα πλαίσια της πολιτικής εκμετάλλευσης που σας είπα, πέρασε η λογική ότι χτυπήθηκε ο Μπακογιάννης διότι ήταν ο συναινετικός Πολιτικός που θα ένωνε Αριστερά και Δεξιά, κάτι το αντίστοιχο με τον Μόρο υποτίθεται στην Ιταλία.

                        Και γι αυτό χτυπήθηκε ο Μπακογιάννης και φτιάχτηκε μία ολόκληρη πολιτική εκμετάλλευση επί τη βάση ενός ψευδούς στοιχείου. Διότι ο κύριος Μπακογιάννης ούτε τέτοιο ρόλο έπαιζε, παρόλο που ο άνθρωπος ήταν αντιστασιακός στη διάρκεια της δικτατορίας και αυτό το αναγνωρίζει κανένας, όμως στη συνέχεια η ενέργεια εναντίον του έγινε τουλάχιστον από τις διακηρύξεις της οργάνωσης τότε για τη σχέση του με τη Γραμμή. Αυτό το πράγμα αποσιωπήθηκε και διαστράφηκε.

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Ναι, προσκομίσαμε στοιχεία γι αυτόν στο Δικαστήριο κύριε μάρτυς.

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Δεν το ήξερα.

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Ναι προσκομίσαμε στοιχεία για τη σχέση του Παύλου Μπακογιάννη με τη Γραμμή και για το ρόλο που έπαιξε στη δημιουργία της και για τις σχέσεις του μέσω αυτής με τον Κοσκωτά.

                        Θέλω να σας ρωτήσω συνεχίζοντας το προηγούμενο θέμα που σας έθεσα, το θέμα της κοινωνικής νομιμοποίησης ή του μηνύματος περί κοινωνικής νομιμοποίησης της δράσης, που ελάμβαναν όσοι δραστηριοποιούνταν μέσα στις τάξεις της 17Ν και της αντιστοίχησης της δράσης με αυτή την κοινωνική αποδοχή.

                        Επειδή ερωτηθήκατε πριν από τον κύριο Αναπληρωτή Εισαγγελέα, τη δεκαετία του ΄70 είναι απόλυτη η υποστήριξη, είναι μάλλον μεγάλη η υποστήριξη που βρίσκει η δράση της στον κόσμο. Στα τέλη της δεκαετίας του ΄90 είπατε "η αποδοχή αυτή είναι πάρα πολύ μειωμένη". Εγώ βλέπω εδώ πέρα ότι το 1987 ας πούμε σταχυολογώ από το κατηγορητήριο η οργάνωση προβαίνει σε έξι ενέργειες με στόχους ανθρώπους, το 1989 σε τέσσερις, το 1990 έως 1992 σε επτά, το 1994 σε δύο, από το 1994 μέχρι το 1997 σε καμία, το 1997 χτυπάει τον Περατικό, από το 1997 μέχρι το 2000 δεν υπάρχει καμία ενέργεια με ανθρώπινο θύμα και το 2000 χτυπιέται ο Saunders. Υπάρχει μια επομένως αντιστοίχηση της δράσης της οργάνωσης με αυτό που προσλάμβανε ή που πίστευε ότι προσλάμβανε από την κοινωνία; Υπάρχει μία κάμψη...

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Ναι απόλυτη, εξάλλου αυτή ήταν..

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Προδίδει αυτό έναν προβληματισμό μέσα στην ίδια; Μιλάω τώρα και ρωτάω εσάς ως τρίτο, έναν προβληματισμό ως προς τη δράση και το πεδίο δράσης;

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Ήταν αναπόφευκτο δεδομένο. Όπως σας είπα έχει φανεί από όλη τη διαδικασία, από όλο το φαινόμενο το ένοπλο στην Ελλάδα, ότι σταδιακά όπως το τοποθετήσατε, έχουμε μία αναγνώριση ότι μία φάση στην οποία αναφερόταν έχει ολοκληρωθεί έχει κλείσει.

                        Επομένως μειώνονται πάρα πολύ σε όλη τη δεκαετία του ΄90, τουλάχιστον έχει μειωθεί πάρα πολύ, υπάρχει η περίπτωση Saunders που είπα γιατί, διότι συνδέεται με νέου τύπου φαινόμενα και με προβλήματα τα οποία ξανατίθενται στην περιοχή. Επομένως και γι αυτό εξάλλου εκεί στήριζα και οι παρεμβάσεις τις οποίες έκανα πολύ όταν έγινε η σύλληψη της οργάνωσης ή ανθρώπων ή η υποτιθέμενη σύλληψη, διότι όλοι οι άνθρωποι οι οποίοι πιάστηκαν δεν ξέρουμε που ήταν και τι δεν ήταν, που νομίζω ότι αυτά θα έπρεπε να αποδειχθούν από το κατηγορητήριο.

                        Τότε επειδή παρέμβηκα πάρα πολύ αυτό που έλεγα είναι ότι ενώ έχουμε μία μείωση αυτών των ενεργειών, ενώ έχουμε μία πτώση αυτού του φαινομένου, υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι στα πλαίσια της λογικής της Αμερικάνικης Πρεσβείας ανοιχτά και της αμερικάνικης λογικής η οποία θέλει να ξαναφουσκώσει το φαινόμενο τρομοκρατία και ορισμένων Πολιτικών οι οποίοι ευνοούνται άμεσα από αυτό και κερδίζουν, φουσκώνεται πέρα από κει που είναι ένα τέτοιο φαινόμενο έτσι ώστε να υπάρξει γενική πολιτική στροφή η οποία σε μεγάλο βαθμό επετεύχθη, διότι από τότε και μετά πέρασαν δύο αντιτρομοκρατικοί νόμοι, δεν ξέρω αν έχουμε και καινούριο ο οποίος ετοιμάζεται, έχουμε ένταση μέτρων ελέγχου και καταστολής, μέσα στις συνθήκες που φτιάχτηκαν από αυτό το πράγμα.

                        Υπ΄ αυτή την έννοια νομίζω ότι έγινε χειρισμός του φαινομένου από την πλευρά...                       

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Έτσι, κι επειδή αναφερθήκατε και στην αρχή της τοποθέτησής σας η τρομοϋστερία στην οποία παρασύρθηκε ολόκληρος ο δημόσιος βίος της χώρας το 2002 ήταν κάτι το οποίο ήταν κατευθυνόμενο; Το είπατε. Βρισκόταν σε αντιστοίχηση με το κοινωνικό αίσθημα, υπήρχε χειραγώγηση...

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Βρισκόταν σε αντιστοίχηση με την προετοιμασία του πολέμου κατά του Ιράκ. Βρισκόταν σε αντιστοίχηση με την τρομοϋστερία που πιάνεται από τις 11 Σεπτεμβρίου που ήταν χθες του 2001, εντάσσεται σε εκείνη τη λογική, στη λογική του ελέγχου και πάλι μιας χώρας που όπως είπατε δεν είναι ακριβώς, δεν θεωρείται, που ακόμα και σήμερα..

                        Έβλεπα ένα κινηματογραφικό έργο κύριε Πρόεδρε που έδειχνε κάποιους τρομοκράτες -δεν τον θυμάμαι τον τίτλο, είναι πολύ γνωστό, παιζότανε τα δυο τελευταία χρόνια- κάποιους τρομοκράτες τους οποίους τελικώς οι καλοί Αμερικάνοι τους βρίσκουν. Που οι τρομοκράτες αυτοί ήταν Σέρβοι και στο τέλος του έργου αρχίζουν και μιλάνε μεταξύ τους και μιλάνε ελληνικά.

                        Αυτή η πραγματικότητα η οποία δεν ξέρω αν θυμόσαστε τον τίτλο του έργου, είναι πολύ γνωστό, αυτή η πραγματικότητα του ότι δηλαδή η Ελλάδα θεωρείται διότι έχει πραγματικά προβλήματα και διότι έχει πραγματικά προβλήματα έναντι της πολιτικής του ΝΑΤΟ και των Ηνωμένων Πολιτειών  στην Κύπρο και ούτω καθεξής, θεωρείται ότι δεύτερον ανήκει σε έναν χώρο που δεν του έχουν πολύ εμπιστοσύνη. Ο κύριος Huntington είπε ότι "οι ορθόδοξοι πρέπει να φύγουν από το ΝΑΤΟ" για παράδειγμα, "δεν ανήκουν στον δυτικό κόσμο" ο οποίος είναι ας πούμε ο θεωρητικός της παγκοσμιοποίησης.

                        Άρα έχουμε μειωμένη εμπιστοσύνη απέναντι στους Έλληνες και επομένως πρέπει να ελέγχονται με όλα τα μέσα. Επομένως ένα τέτοιο μέσο που είναι η τρομοκρατία και το οποίο επειδή υπήρχε και πρόβλημα το φουσκώνουμε το διογκώνουμε έτσι ώστε να ξαναβάλουμε την ελληνική πραγματικότητα στη σφαίρα ελέγχου την οποία είχαμε πάντα. Δηλαδή ήταν ένα μέσο για τον έλεγχο της ελληνικής πολιτικής ζωής και νομίζω ότι πέτυχε σε μεγάλο βαθμό.

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Εγώ σας ρωτάω σε αυτό γιατί με ενδιαφέρει το εξής σε σχέση με εκείνη την περίοδο: Έχουμε πραγματικά μία τεράστια εκστρατεία χειραγώγησης της κοινής γνώμης και της δημόσιας ζωής βέβαια και του πολιτικού κόσμου, η οποία αποδίδει αποτελέσματα από το 2000 μέχρι το 2002. Το 2002 ολόκληρη η Ελλάδα σέρνεται σε ένα καθεστώς τρομοϋστερίας από το οποίο πολύς κόσμος πλήρωσε, είχε κόστος, πολύς κόσμος πέρα από όσους κάθισαν στο σκαμνί και υποχρεώθηκαν και σύρθηκαν με κατηγορίες σε αυτό το Δικαστήριο. Το ερώτημά μου είναι αυτή η περίοδος έχει περάσει, αντιστοιχούσε στο πραγματικό αίσθημα της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σε αυτό το φαινόμενο;

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Μα φαίνεται ότι δεν αντιστοιχούσε από τη συνέχεια. Το γεγονός ότι ξαφνικά εκεί που είχαμε φουσκωμένα όλα τα κανάλια κάθε  μέρα συζητήσεις, δεκάδες ειδικούς, ό,τι χαφιές υπήρχε και δεν υπήρχε πέρασε από εκεί ως ειδικός –συγγνώμη για την έκφραση- ξαφνικά περνάμε στο αντίθετο: αποσιώπηση.

                        Έχουμε αυτή τη στιγμή μια δίκη η οποία γίνεται, και δεν γίνεται καμία συζήτηση. Αυτό δείχνει τη λογική του χειρισμού.

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Υπάρχει ένα αίτημα της κοινωνίας και των εκπροσώπων της διανόησης αυτή τη στιγμή και όχι μόνο δικό σας, για μια διέξοδο, μια λύση και πολιτικής διάστασης σε αυτό που αποτέλεσε αυτό το πολιτικό φαινόμενο; Αναφερθήκατε και γι' αυτό ρωτώ.

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Αυτό το αίτημα το βάζω εγώ προσωπικά από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, πίστευα ότι πρέπει να κλείσει -διότι έχει κλείσει από την αντικειμενική άποψη- μια ιστορική περίοδος και ότι αυτή τη στιγμή η ελληνική πολιτεία αν θέλει να διατηρήσει την ανεξαρτησία της, εάν θέλει να προχωρήσει σε ένα δρόμο σχετικά καλύτερης κοινωνικής δικαιοσύνης, ένα από τα ζητήματα που πρέπει να κάνει, είναι να κλείσει με τον πιο ήπιο και δίκαιο τρόπο, αυτή την ιστορία.

                        Θα πρέπει δηλαδή να πάψουν αυτοί οι άνθρωποι να χρησιμοποιούνται ως όμηροι ενός πράγματος το οποίο έγινε, να υπάρξει η απαραίτητη επιείκεια και καταλαγή, έτσι ώστε να περάσουμε χωρίς στοιχεία αντιπαράθεσης και εμφυλιοπολεμικά σε μια νέα περίοδο στην Ελλάδα. Αν είναι δυνατό.

                        Νομίζω ότι αυτό εναπόκειται –όπως είπα και πριν- στη δικαστική εξουσία πλέον.

Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Είναι αίτημα και προς αυτό το Δικαστήριο διάχυτο στην ελληνική κοινωνία το να αντιστοιχηθεί με το κοινό;

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Και βέβαια η ελληνική κοινωνία, ακόμη -αν δείτε τις δημοσκοπήσεις κλπ.- πιστεύει ότι είναι κοινωνικοί αγωνιστές. 25% ήταν το ποσοστό και τότε, αφού είχαν συλληφθεί και μέσα σε αυτό το κλίμα. Θέλω να πω ότι δεν υπάρχει μια αίσθηση αντεκδίκησης και μια τέτοιου τύπου λογική στην ελληνική κοινωνία.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ορίστε.

Χ. ΞΗΡΟΣ: Κύριε Καραμπελιά επειδή είχατε πει και στο πρώτο Δικαστήριο, θα σας κάνω μια ερώτηση μόνο επειδή έχω προβάλλει τον ισχυρισμό εδώ στο Δικαστήριο τον οποίο δεν χρειάζεται να τον πω, απλώς θέλω να πείτε την προσωπική σας εμπειρία, πολύ απλά αν είμαι γνωστός εγώ στους χώρους που κινείστε, επειδή είστε πολλά χρόνια μπροστάρης στο Κίνημα της Άκρας Αριστεράς, είστε πολύ γνωστός. Εγώ προσωπικά σας θυμάμαι σε πάρα πολλές συγκρούσεις, σε διαδηλώσεις, σε Πολυτεχνεία, σε Νομικές, σε συζητήσεις. Σας παρακαλώ να καταθέσετε στο Δικαστήριο αν η δική μου παρουσία σας θυμίζει κάτι και αν ήμουν γνωστός λίγο, πολύ. Ό,τι θυμάστε. Αυτό μόνο.

Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Όπως νομίζω είχα ξαναπεί, σας ήξερα κατ' αρχήν και εσάς προσωπικά όχι πολύ, γιατί ήμασταν σε άλλες Οργανώσεις και τότε οι Οργανώσεις μεταξύ τους ήταν σε αντιπαραθέσεις και ήσασταν πάρα πολύ γνωστός. Αναφέρω ένα παράδειγμα, το είχα πει πάλι: ήταν ο άνθρωπος που έκανε ένα πολιτικό πηγαδάκι για 24 ώρες.

                        Ο κ. Χριστόδουλος Ξηρός επί 24 ώρες μιλούσε, θα θυμάστε ίσως τα περιβόητα πολιτικά πηγαδάκια της Ομόνοιας στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Υπήρχε ένας άνθρωπος ο οποίος έκανε πολιτική συζήτηση επί 24 ώρες και αυτός ήταν ο κ. Χριστόδουλος Ξηρός. Αυτό ήταν ήδη πολύ γνωστό εκείνη την περίοδο.

                        Βεβαίως ήταν ένας άνθρωπος που συμμετείχε ενεργά σε όλες τις κινητοποιήσεις αυτής της εποχής. Γι' αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.

Χ. ΞΗΡΟΣ: Σας ευχαριστώ.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Καθίστε ευχαριστώ

 

[arcans71]

Το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά «1204, η διαμόρφωση του νεωτέρου Ελληνισμού» είναι αρκετά ενδιαφέρον και προξενεί την προσοχή του αναγνώστη.
Διάβασα σχεδόν όλο το βιβλίο, ανέγνωσα όμως προσεκτικότερα μερικά κεφάλαια που με ενδιέφεραν ιδιαίτερα, μεταξύ των οποίων το κεφάλαιο «Φιλοσοφία και ησυχία». Διεπίστωσα ότι με κομβικό σημείο το έτος 1204, κατά το οποίον έγινε η πρώτη άλωση-καταστροφή της Κωνσταντινουπόλεως από τους Σταυροφόρους, κατά την Δ Σταυροφορία, εξάγονται πολλά συμπεράσματα για την μετέπειτα ιστορία της σύγχρονης ζωής.


Ουσιαστικά το βιβλίο αυτό είναι το πρώτο της τριλογίας, ήτοι «της τριμερούς ιστορίας», με τα οποία ασχολήθηκε και θα ασχοληθή ο συγγραφεύς. Το πρώτο είναι το παρόν βιβλίο, το δεύτερο θα είναι ο Διαφωτισμός (1700-1821) και το τρίτο «Η Μεγάλη Ιδέα» (1829-1922).


Θα ήθελα να παρουσιάσω με συντομία τρία σημεία.




1. Χαρίσματα του συγγραφέως


Όταν μελετά κανείς διάφορα φαινόμενα, ιδεολογικά, πολιτικά, οικονομικά, όπως ο ίδιος ο συγγραφεύς γράφει, δεν μπορεί να τα ξεχωρίση από τους εκφραστές τους. Το ίδιο όταν μελετά κανείς ένα βιβλίο, δεν μπορεί να το αποσυνδέση από τον συγγραφέα του. Το ίδιο συμβαίνει και με το παρόν βιβλίο.


Παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό την πορεία και την εξέλιξη της προσωπικότητος και της σκέψης του Γιώργου Καραμπελιά. Ο ίδιος πέρασε μέσα από επαναστατικές ομάδες, δραστηριοποιήθηκε στην εναλλακτική Αριστερά, συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα και στον Μάη του '68 στο Παρίσι, υπήρξε μέλος των οικολόγων και εναλλακτικών, δημιούργησε με άλλους το βιβλιοπωλείο και τις εκδόσεις «Κομμούνα», που σήμερα ονομάζεται «Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο-Εκδόσεις», συμμετέχει στην συντακτική Επιτροπή του «Άρδην» και στην συντακτική Επιτροπή της 15μερης εφημερίδας «Ρήξη». Οπότε, με τα δεδομένα αυτά το παρόν βιβλίο αποτελεί έναν άθλο.


Ακόμη ο Γιώργος Καραμπελιάς έχει μεγάλα διανοητικά προσόντα, γερό μυαλό, ισχυρή κριτική σκέψη και καταπληκτική διεισδυτικότητα. Επίσης, παρατηρεί κανείς ότι για την συγγραφή του βιβλίου αυτού έχει μελετήσει πολλά βιβλία, απέκτησε γνώσεις πολλές, γι' αυτό μπορεί να πη κανείς ότι είναι ένα βιβλίο με έναν πλούτο εγκυκλοπαιδικών-ιστορικών γνώσεων και το σπουδαιότερο είναι ότι έχει μια ενοποιούσα αρχή.


Επί πλέον ο Γιώργος Καραμπελιάς έχει τόλμη, είναι ένας ρηξικέλευθος άνθρωπος. Κάνει ρήξεις στην ζωή του, στις σκέψεις του και αναθεωρήσεις στον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό προϋποθέτει όχι μόνον κριτική, αλλά και ελεύθερη σκέψη. Στο παρόν βιβλίο κάνει λόγο για «στρεβλώσεις που έχουν συσσωρευθεί επί αιώνες» σχετικά με την βυζαντινή ιστορία, σύμφωνα με το σχήμα Γίββων και Βολταίρος που ενστερνίστηκε εν πολλοίς ο Κοραής και ο ελληνικός κλασσικισμός, για «ασύγγνωστες πλάνες μου (μας)» σχετικά με το Βυζάντιο, για τις αποσιωπήσεις των ιστορικών, για υποτίμηση του Βυζαντίου από Έλληνες διανοούμενους, για την απέχθεια αυτών που προέρχονται από την Αριστερά στον μεγαλοϊδεατισμό, για την «πανίσχυρη βυζαντινή προκατάληψη της μεταπολίτευσης» κλπ.


Ο συγγραφέας σαφέστατα παρατηρεί ότι το Βυζάντιο «ακόμη και την τελευταία περίοδο, παρ' όλο που είχε αρχίσει να υστερεί στις οικονομικές επιδόσεις και την τεχνολογία, προηγείτο στην "κοινωνική πολιτική" έναντι της Δύσης, το επίπεδο του "πολιτισμού" ήταν υψηλότερο, ενώ η κοινωνία είχε αρχίσει να μετεξελίσσεται εις βάθος». Μάλιστα, αφού αναφέρεται σε παλαιότερες αποσπασματικές και διαστρεβλωτικές απόψεις της Αριστεράς, καταλήγει: «Το Βυζάντιο, στην ακεραιότητά του, υπήρξε ταυτόχρονα έκφραση της ορθόδοξης πνευματικότητας, συνεχιστής του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, πρωτοπόρο στην "Αναγέννηση" των νέων χρόνων και –μετά τον 11ο η τον 12ο αιώνα– πρώτη πολιτισμική και πολιτειακή έκφραση του νέου ελληνισμού

 

[arcans71]

2. Η σημασία της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως το 1204


Η βασική σκέψη του συγγραφέως, όπως φαίνεται και στον τίτλο του βιβλίου, είναι η μεγάλη σημασία του έτους 1204 για την διαμόρφωση του νεωτέρου ελληνισμού. Πρόκειται για μια συμβολική αφετηρία, από την άποψη ότι προηγήθηκαν του έτους αυτού διάφορες γονιμοποιήσεις, αλλά και ακολούθησαν άλλα γεγονότα.


Είναι γνωστόν ότι η παλαιότερη «διαφωτιστική» άποψη των διανοουμένων που χαρακτηριζόταν, ως φιλοδυτική, υποστήριζε ότι το ορόσημο για την γένεση του νεοελληνικού Κράτους ήταν το 1453, ενώ η νεώτερη γενιά διανοουμένων μεταθέτει αυτό το ορόσημο στην περίοδο μετά το 1821. Ο Γιώργος Καραμπελιάς προχωρεί πιο πέρα από τις απόψεις αυτές για να τονίση ότι το ορόσημο αυτό πρέπει να προσδιορισθή το έτος 1204, όσα προηγήθηκαν αυτού και όσα ακολούθησαν.


Βέβαια ο όρος «νεοέλληνας» - «νέος έλληνας» πρώτη φορά αναφέρεται σε βιβλίο το 1675 που τυπώθηκε στην Βενετία από τον Ιερέα Γεώργιο Κονταρή και χρησιμοποιήθηκε κυρίως με την ίδρυση του ελληνικού Κράτους, μετά την Επανάσταση του 1821, σε μια προσπάθεια χειραφετήσεως του νέου ελληνισμού από την αρχαιοελληνική και ρωμαίϊκη παράδοση. Ο Γιώργος Καραμπελιάς γνωρίζει αυτήν την πραγματικότητα, γι' αυτό χρησιμοποίησε τον όρο «νεώτερο Ελληνισμό», όπως θα λέγαμε αρχαία εποχή, μέση και νεώτερη.


Πάντως οι λόγοι που οδήγησαν τον Γιώργο Καραμπελιά σε αυτήν την άποψη είναι πολλοί, ήτοι ότι με την επιθετική εμφάνιση των Δυτικών «ολοκληρώνεται η συνείδηση της διαφορετικότητας και της ενότητας των βυζαντινών Ελλήνων», «οι άρχουσες τάξεις» του Κράτους προσεγγίζουν «την ελληνική ταυτότητα των λαϊκών στρωμάτων», μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως το 1204 δημιουργούνται «πολλές εστίες αντίστασης» και επομένως αυτό αποτελεί «και την οριστική επιβεβαίωση της αναδύσεως του νεωτέρου ελληνισμού», από την περίοδο εκείνη και μετά το 1054 επήλθε «οριστική ρήξη της Ορθοδοξίας με τους Δυτικούς», ότι ακόμη παρατηρείται μια στροφή στους αρχαίους Έλληνες, με αποτέλεσμα να αναπτυχθή η μεγάλη «παλαιολόγεια Αναγέννηση», «στα γράμματα και τις τέχνες».


Επί πλέον το έτος 1204 υπήρξε και σημαντικό για την Δύση, γιατί με τις ληστρικές αρπαγές των Σταυροφόρων συσσωρεύθηκαν διάφορα υλικά κεφάλαια στην Δύση. Αυτό θα συντελέση στην «ανάπτυξη του βιομηχανικού καπιταλισμού ορισμένους αιώνες αργότερα». Οι ιταλικές πόλεις Βενετία και Γένουα και οι Φράγκοι θα απομυζήσουν τον βυζαντινό χώρο και τις αραβικές περιοχές. «Η πρώτη σύγχρονη αποικιοκρατική αυτοκρατορία, η Βενετία, θα δημιουργηθεί λεηλατώντας τα ελληνικά εδάφη», το ίδιο θα γίνη και με την Γένουα. Με «το έμβλημα του ιερού πολέμου» ολόκληρη η Δύση, Ιταλοί και Φράγκοι, Νορμανδοί και Άγγλοι, Ισπανοί και Καταλανοί, Ναβαρραίοι, Λατίνοι κληρικοί και μοναχοί, θα κάνουν αυτήν «την πρώτη μεγάλη αποικιακή εξόρμηση». Παρατηρούνται «ληστεία και αρπαγή», «φεουδαλική κατάτμηση και εκμετάλλευση των αγροτών». Παρά το ότι όλοι αυτοί έχουν αντιθέσεις μεταξύ τους «ως προς τις διανομές της λείας, θα μείνουν συνασπισμένοι ως το τέλος, απέναντι στους "αιρετικούς" Ορθοδόξους, σε μια πρώτη "πειραματική" εκδοχή ιμπεριαλιστικής συμμαχίας». Επομένως, «η συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Δύσης είχε ως πρώτο ιστορικό αναβαθμό την υποταγή και την λεηλασία της ευρωπαϊκής Ανατολής».


Η μεγάλη σημασία της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως του 1204, όπως την παρουσιάζουν πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο χρονικογράφος Νικήτας Χωνιάτης, τόσο για την Ανατολή όσο και για την Δύση, συνετέλεσε ώστε να επιχειρηθή η αποσιώπησή της. Όλοι ομιλούν για την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453 από τους Οθωμανούς, από την οποία άρχισε επισήμως η Τουρκοκρατία, και σχεδόν αποσιωπάται η άλωση (πρώτη) κατά το έτος 1204 από τους Δυτικούς, που υπήρξε πιο σημαντική και τραγική. Κατά τον συγγραφέα «αυτή η παρασιώπηση συνεπάγεται την απόκρυψη των αποικιακού τύπου σχέσεων που εγκαθιδρύθηκαν έκτοτε ανάμεσα στους Δυτικούς κατακτητές και τους Έλληνες του ύστερου Βυζαντίου, παραχαράσσοντας, επί πλέον, την ίδια την παγκόσμια ιστορία, ειδικότερα στο αποφασιστικό κεφάλαιο που αφορά στην αποικιοκρατική συγκρότηση της Δύσης».


Και πριν το 1204 το Βυζαντινό Κράτος με τις λεγόμενες «διομολογήσεις στους ξένους εμπόρους» αποτελούσε μια «ημι-αποικία», αλλά το έτος αυτό με την πρώτη άλωση παίχτηκε «η τελευταία πράξη του δράματος». Μετά την ανάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως το 1261 δεν μπόρεσε αυτή ποτέ να ορθοποδήση, οπότε μοιραία επήλθε το τέλος κατά το 1453.


Πράγματι, «η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα αποτέλεσε κυριολεκτικώς μια σπουδή αποικιοκρατίας». Την περίοδο αυτή γίνεται μια άμεση εκμετάλλευση, ο πλούτος συγκεντρώνεται «στα χέρια των Φράγκων φεουδαρχών και των Ιταλών εμπόρων», «πραγματοποιείται εποικισμός με την μεταφορά εποίκων από τις "μητροπόλεις" της Δύσης στα κατακτημένα εδάφη», «επιχειρείται να επιβληθεί στους κατακτημένους η θρησκεία και η γλώσσα των κατακτητών, ενώ καταστρέφονται τα επιτεύγματα του πολιτισμού τους –λεηλασία μνημείων, καταστροφή χειρογράφων κ.ο.κ».


Φυσικά, στην αποικιακή αυτή επιδρομή της Δύσεως στην ανατολή, που είναι πρώτα οικονομική και έπειτα εδαφική, παρατηρείται «η ιδιοπροσωπία του νεωτέρου ελληνισμού ως αντιστασιακής εθνικής ταυτότητας». Στο βιβλίο αυτό που μελετάμε περιγράφονται πολλές τέτοιες αντιστάσεις και επαναστατικά κινήματα.


Γενικά το 1204, κατά τον συγγραφέα, είναι η στιγμή «της παραδειγματικής γένεσης της νεώτερης ταυτότητά μας, η οποία είναι ταυτόχρονα και η πράξη της γένεσης μιας κατακτητικής ληστρικής Ευρώπης».


Ο Γιώργος Καραμπελιάς παρατηρεί ότι και σήμερα ως Κράτος βρισκόμαστε σε παράλληλη εποχή, αφού σύγχρονα γεγονότα (από Ανατολή και Δύση) μας απειλούν «με σύνθλιψη», και ερωτά: «Η Δύση, στην κυρίαρχη σήμερα ατλαντική εκδοχή της, είναι άραγε διατεθειμένη να "προστατεύσει" η θέλει να μας "προσφέρει" ως αντάλλαγμα για την "εξημέρωση" της τουρκικής "Ανατολής", όπως είχε κάνει και τότε;». Και προσφέροντας μια θετική πρόταση γράφει ότι «η Ευρώπη είναι υποχρεωμένη να μετακινηθή "ανατολικότερα" και να συναντήσει την βυζαντινή της καταγωγή που όχι απλώς έχει αποκρύψει, αλλά και την είχε βίαια ποδοπατήσει».


Το βιβλίο «1204, η διαμόρφωση του νεώτερου Ελληνισμού» διαιρείται σε έξι μεγάλες ενότητες. Η πρώτη ενότητα έχει τίτλο «Βυζαντινή πραγματικότητα» και αναφέρεται στο Βυζάντιο και στην ιστορία του, την παιδεία, την κοινωνία, την οικονομία, το δίκαιο, την πρόνοια, την ιατρική, την τέχνη κλπ.


Η δεύτερη ενότητα έχει τίτλο «Πρόκληση και Επανάσταση» και αναφέρεται στην πρώτη άλωση, τις εσωτερικές αντιθέσεις και εξωτερικές επιβουλές, την Φραγκοκρατία, την Τουρκοκρατία, την σχέση των Βυζαντινών με τους Λατίνους και τους Τούρκους, το κίνημα των ζηλωτών, την στροφή στην αρχαία Ελλάδα κλπ.


Η τρίτη ενότητα έχει τίτλο «Μια ελληνική αναγέννηση» στην οποία γίνεται λόγος για μια αναγέννηση που γίνεται με την λογοτεχνία, το λόγιο μυθιστόρημα, τον έρωτα και την σάτιρα, την ερωτική και σατιρική ποίηση, την λογιότητα, το γλωσσικό ζήτημα, την αισθητική των εικόνων.


Η τέταρτη ενότητα έχει τίτλο «Φιλοσοφία και ησυχία» στην οποία επιχειρείται μια παρουσίαση των φιλοσόφων και των ησυχαστών, που έζησαν και έδρασαν την περίοδο πριν την δεύτερη άλωση του 1453.


Η πέμπτη ενότητα έχει τίτλο «Το Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο» και εκθέτει όλη την ζωή του Ελληνισμού μετά την τελική πτώση της Κωνσταντινουπόλεως.


Η έκτη ενότητα έχει τίτλο «Χρονολόγιο-βιβλιογραφία-ευρετήριο» και δίδει ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την έρευνα την οποία έχει κάνει.


Στο τέλος του βιβλίου παρουσιάζονται χάρτες και εικόνες που συμπληρώνουν την συγκρότησή του.


Διαβάζοντας το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά εντόπισα την σκέψη του που προκάλεσε το ενδιαφέρον μου, στην οποία κάνει λόγο για την μεγάλη αναγέννηση που άρχισε τον 19ο αιώνα μετά την κατασυκοφάντηση του Βυζαντίου, ενώ το Βυζάντιο παρουσιάσθηκε ως «Κιβωτός του Ελληνισμού και ως εκφραστής ενός πρωτότυπου πολιτισμού» από πλευράς φιλολογίας, λαογραφίας, ιστοριογραφίας, ιστοριογραφίας της ιατρικής, νομικής επιστήμης, ιστορίας της τέχνης, επιστήμης φιλοσοφίας, βυζαντινής θεολογίας.

 

[arcans71]

3. «Φιλοσοφία και ησυχία»


Όπως προανέφερα, καίτοι διάβασα σχεδόν όλο το βιβλίο, ανέγνωσα προσεκτικά το 4ο κεφάλαιό του με τίτλο «Φιλοσοφία και ησυχία».


Ο λόγος που με προακάλεσε είναι ότι όταν έχω μπροστά μου ένα βιβλίο και παρατηρώ τα περιεχόμενά του, κατ' αρχάς ανατρέχω στο κεφάλαιο εκείνο το οποίο με ενδιαφέρει και για το οποίο έχω ασχοληθή. Εκεί ακριβώς προσπαθώ να διερευνήσω κατά πόσον ο συγγραφεύς έχει μελετήσει τα θέματα και διακρίνεται από μια σοβαρότητα και αντικειμενικότητα. Όταν γνωρίζη κανείς καλά ένα θέμα, τότε μπορεί να «παλέψη» –να εκτιμήση θετικά η αρνητικά– με τον συγγραφέα που ασχολείται με το ίδιο θέμα.


Εδώ και 40 περίπου χρόνια έχω ασχοληθή με την περίοδο του 14ου αιώνος, δηλαδή μεταξύ της πρώτης αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους (1204) και της δεύτερης αλώσεως από τους Οθωμανούς (1453). Ιδιαιτέρως ασχολήθηκα με την περίοδο που έζησε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και με όλο το κίνημα του λεγομένου ησυχασμού που αναπτύχθηκε την περίοδο εκείνη. Έτσι, εξέδωσα πολλά βιβλία γύρω από αυτό το θέμα και μελέτησα όλη σχεδόν την βιβλιογραφία.


Ακριβώς αυτό με έκανε να ανατρέξω στο κεφάλαιο του βιβλίου του Γιώργου Καραμπελιά, στο οποίο κάνει λόγο για την φιλοσοφία και τον ησυχασμό. Καίτοι φαίνεται ότι ο συγγραφέας δεν έχει μελετήσει τα έργα μου, εν τούτοις όμως συμπίπτουμε. Διεπίστωσα ότι κάνει καλή χρήση των πηγών, χωρίς να τις διαστρέφη. Μάλιστα βρήκα και μερικές λεπτομέρειες τις οποίες δεν γνώριζα μέχρι σήμερα, παρά το ότι ασχολούμαι τόσα χρόνια με το θέμα αυτό.


Βεβαίως, το αλάθητο δεν ανήκει στα κτιστά όντα και στον άνθρωπο, ο οποίος είναι και εθελότρεπτος. Όμως, ο συγγραφεύς κάνει μια πολύ καλή ανάλυση.


Θα ήθελα, ως προς το θέμα αυτό, να υπογραμμίσω τρία σημεία.


Το πρώτον είναι ότι παρουσιάζει τον βίο και τις απόψεις των πρωταγωνιστών του 14ου αιώνος, δηλαδή των φιλοσόφων και των ησυχαστών, κυρίως του Βαρλαάμ και του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, καθώς και των υποστηρικτών τους. Αυτό το κάνει με σύντομη παρουσίαση, αλλ' όμως δεν αστοχεί.


Το δεύτερον είναι ότι παρουσιάζει τα ρεύματα του δυτικού σχολαστικισμού και του ανατολικού ησυχασμού, καθώς επίσης και τα βασικά γνωρίσματά τους.


Ο σχολαστικισμός του Βαρλαάμ οδηγούσε στην νοησιαρχία, λογικοκρατία, ταυτίζοντας το ratio με τον λόγο, ενώ ο ησυχασμός του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά ήταν «θεολογία πραγμάτων και όχι εννοιών η ιδεών, που έχει ως βάση την θεοφάνεια, την θέα των ακτίστων ενεργειών του Θεού», διέκρινε τον λόγο από τον νου. Μάλιστα δε ο ησυχασμός προετοίμασε το γένος μας για να αντιμετωπίση όλες τις δυσκολίες της δουλείας στους Οθωμανούς.


Το τρίτο σημείο είναι ότι εκθέτει τα ιδεολογικά ρεύματα μεταξύ των αριστοτελιστών και των πλατωνιστών όχι μόνον στην διαφορά μεταξύ Ανατολής και Δύσης, αλλά και μεταξύ των εκπροσώπων τους μέσα στο Βυζαντινό κόσμο. Επομένως, φαίνεται η διείσδυση του σχολαστικισμού στο Βυζάντιο, με τον Βαρλαάμ, τον Δημήτριο Κυδώνη κλπ. και διείσδυση των Ενωτικών στην Δύση με τον Βαρλαάμ, Βησσαρίωνα κλπ. που προκάλεσε και την Αναγέννηση.


Προσωπική άποψη του Γιώργου Καραμπελιά είναι ότι στις διαμάχες μεταξύ ησυχαστών και σχολαστικών, ύστερα από δυό ληστρικές αλώσεις, δεν μπόρεσε να επιτευχθή μία δημιουργική σύνθεση. Ενώ ο ελληνικός κόσμος αποτελούσε το πρότυπο του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, από το 1204 και το 1453 έπαυσε να είναι. Η Δύση θα επανερμηνεύση την ελληνική σύνθεση και θα δημιουργήση ένα «νέο πολιτισμικό πρόσταγμα», «προς μια χρησιμοθηρική και τεχνοκεντρική κατεύθυνση». Έπειτα και ο δικός μας υλικός πολιτισμός, επιστήμη, τεχνολογία και φιλοσοφία θα ακολουθήσουν αυτό το δυτικό υπόδειγμα.


Σήμερα που η δυτική ηγεμονία βρίσκεται στο λυκόφως «και το δυτικό πρότυπο αναδεικνύει τις καταστροφικές όψεις του εγγελιακού διαφωτισμού στο ιστορικό, οικολογικό και ανθρωπολογικό πεδίο, αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε για την νέα σύνθεση».


Βέβαια, την σύνθεση την βλέπει σε ένα πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο. Γι' αυτό στο τέλος του βιβλίου ως πρόταση αναφέρεται στην καινούρια «Μεγάλη Ιδέα» που είναι «η σύνθεση ανάμεσα στην Αθηναϊκή Δημοκρατία και τον "ένδοξό μας βυζαντινισμό" και γράφει ότι μπορούμε να «νιώσουμε και πάλι μια ισότιμη συνιστώσα» «σε έναν κόσμο όπου η Μικρά Ασία θα είναι επιτέλους δημοκρατική και κατά συνέπεια οι λαοί και οι περιφέρειές της θα έχουν ανακτήσει το δικαίωμα της αυτοέκφρασής τους, σε έναν κόσμο όπου οι βαλκανικοί λαοί θα έχουν ξεπεράσει τις διαμάχες τους και το όραμα του Ρήγα θα μπορεί να γίνει πράξη, όπου η παραγωγή θα έχει έρθει κοντά στους ανθρώπους και ο καταναλωτισμός θα έχει υποχωρήσει. Σε μια Ευρώπη, τέλος, που θα ανασυγκροτηθεί με την ισχυρή συμβολή της ελληνικής και σλαβικής-ορθόδοξης συνιστώσας και όπου η νοησιαρχική αντίληψη της κυριαρχίας θα έχει υποχωρήσει μπρος στην ελληνική ισορροπία ύλης και πνεύματος. Μόνο σε έναν τέτοιο κόσμο, το πρότυπο της βυζαντινής πνευματικότητας, της περιστολής του αχαλίνωτου κέρδους, της κοινωνικής αλληλεγγύης, θα μπορούσε και πάλι, σαν τον "μαρμαρωμένο βασιλιά", να αναστηθεί με σύγχρονους όρους».


Πρέπει να παρατηρήσω ότι η σύνθεση αυτή μεταξύ ελληνικής φιλοσοφίας και χριστιανικής σκέψεως έχει γίνει τον 4ο αιώνα από τον Μέγα Βασίλειο και τους Καππαδόκες Πατέρες στα οντολογικά, κοσμολογικά και ανθρωπολογικά προβλήματα. Βεβαίως, με αφετηρία την προσπάθεια των Πατέρων του 4ο αιώνος και μέσα στο «πνεύμα» τους μπορούμε να κάνουμε αυτήν την σύνθεση μέσα στα σύγχρονα ρεύματα, τα οποία κινούνται στις ίδιες προοπτικές. Βέβαια αυτή η σύνθεση δεν μπορεί να επιβληθή με την βία και τα όπλα. Όμως ο Καραμπελιάς βλέπει αυτήν την σύνδεση σε πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο. Πράγματι αυτή πρέπει να είναι η σύγχρονη Μεγάλη Ιδέα του γένους μας.


Πάντως, το βιβλίο του Γιώργου Καρπαμπελιά «1204, η διαμόρφωση του νεωτέρου Ελληνισμού» θέτει πολλούς προβληματισμούς, διάφορα ερωτήματα και σημαντικές τοποθετήσεις. Μελετά τα προβλήματα και δημιουργεί προβληματισμό. Είναι ένα βιβλίο καταστάλαγμα έντονης μελέτης και ανοίγει έναν δημιουργικό διάλογο.


Αναμένουμε και τα άλλα δύο έργα της τριλογίας, ήτοι το περί Διαφωτισμού και το περί της Μεγάλης Ιδέας, για τα οποία μας έχει ήδη προϊδεάσει με το παρόν βιβλίο.


Τον ευχαριστώ για τις ρήξεις του και την απομάκρυνση από αγκυλώσεις, καθώς επίσης και για το άνοιγμα ενός γόνιμου διαλόγου.

 

[arcans71]

Επιχειρείται διαστρέβλωση της Ιστορίας μας
"Η γενοκτονία της μνήμης"


Μεγάλες διαστάσεις έχει προσλάβει τα τελευταία χρόνια η διαμάχη γύρω από την Ιστορία και μάλιστα τη διδασκαλία της –από την πρωτοβάθμια έως την τριτοβάθμια εκπαίδευση– καθώς και την παραγωγή και διάδοση της ιστορικής γνώσης, από το Πανεπιστήμιο και τα Ερευνητικά Κέντρα, μέχρι τα περιοδικά της Ιστορίας, τα ένθετα των εφημερίδων, τα ιστορικά βιβλία, τις εγκυκλοπαίδειες κ.λπ.

Γιατί όποιος ελέγχει τη συνείδηση και το φαντασιακό ανθρώπων και λαών, αυτός μπορεί σχετικά εύκολα να ελέγξει και τους ίδιους τους ανθρώπους. Έτσι, αποφασιστικό ρόλο στην εδραίωση της νεοταξικής αντίληψης για τη διάλυση των εθνικών ταυτοτήτων παίζουν οι ιστορικοί, τα ιστορικά συγγράμματα, οι κατευθύνσεις που διοχετεύονται στα εκπαιδευτικά εγχειρίδια και βιβλία. Σε συνθήκες, μάλιστα, γενικευμένης πολιτικής κρίσης και αδυναμίας παρέμβασης στην άμεση πολιτική, η Ιστορία καθίσταται προνομιακός χώρος για την ιδεολογική και πολιτική διαμάχη.

Με πολιορκητικό κριό την «ανανεωτική» Αριστερά και τη φιλελεύθερη Δεξιά, η αποεθνικοποιητική αντίληψη της ιστορίας έχει καταλάβει εδώ και μερικά χρόνια δεσπόζουσα θέση στα Πανεπιστήμια και τις μεγάλες εφημερίδες. Αρκεί κανείς να δει τα Ιστορικά Τμήματα και τα ανάλογα διδακτικά βιβλία των Πανεπιστημίων, ή τα κυριακάτικα ένθετα των εφημερίδων, για να διαπιστώσει την έκταση της άλωσης του φαντασιακού του ελληνικού λαού και κυρίως της φοιτητικής νεολαίας. Έτσι, επί παραδείγματι, τα τελευταία χρόνια, στα βιβλία που εκδίδονται από τους πανεπιστημιακούς, πολλαπλασιάζονται εκείνα που έχουν αντικαταστήσει τον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα στην Κατοχή με τον «εμφύλιο», τον «αντισημιτισμό» των Ελλήνων, ή τις… διώξεις κατά των «τσάμηδων» από τον «ελληνικό εθνικισμό».

Αλλά και η ιδεολογική απάντηση στη Νέα Τάξη επικεντρώνεται εν πολλοίς στον χώρο της Ιστορίας. Βιβλία όπως του Χαριτόπουλου για τον Βελουχιώτη, του Σβορώνου για τη διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού, του Γλέζου για την Εθνική Αντίσταση, του Καραμπελιά για το 1922 και πρόσφατα για το 1204, του Σαρρή για την οσμανική πραγματικότητα, του Καργάκου για την αρχαία Αθήνα και τη Σπάρτη, του Αγτζίδη και του Φωτιάδη για τον Πόντο, του Παπαγιώργη και άλλων, επιχειρούν να αναδείξουν τη συνέχεια του ελληνισμού και τον αντιστασιακό χαρακτήρα της συγκρότησής του. Ωστόσο, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, αυτά τα βιβλία, παρ’ ότι συναντούν την αναγνώριση των πολιτών και έχουν συχνά ευρύτατη κυκλοφορία, σπανιότατα παράγονται από πανεπιστημιακούς, και ακόμα λιγότερο εισάγονται ή διδάσκονται στα Πανεπιστήμια.

Όμως, για να ολοκληρωθεί η στρατηγική της άλωσης, θα πρέπει να επεκταθεί και στη δευτεροβάθμια ή την πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Διότι εκεί διαμορφώνεται αρχικώς το φρόνημα των Ελλήνων πολιτών, οι δε δημοσκοπήσεις των τελευταίων ετών έδειχναν πως οι μαθητές παραμένουν εξαιρετικά «εθνικιστές». Και όσο και αν «στρώνουν» μετά, με την πλύση εγκεφάλου στα Πανεπιστήμια, ωστόσο πάντα κάτι μένει – εξ άλλου δεν περνούν όλοι από το Πανεπιστήμιο.

Κατά συνέπεια, προνομιακός στόχος είναι πλέον οι εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας και πρωτοβάθμιας εκπαιδευτικής βαθμίδας, καθώς και οι ίδιοι οι μαθητές. Γι’ αυτό και πληθαίνουν τα τελευταία χρόνια τα προγράμματα, τα “projects” και η πίεση για την αλλαγή του περιεχομένου των εκπαιδευτικών βιβλίων, που έχει αρχίσει πλέον να υλοποιείται ή ακόμα και για τη χρήση μη κρατικά ελεγχόμενων εγχειριδίων, διαδικασία που έχει, μάλιστα, προχωρήσει αρκετά. Ας θυμηθούμε, πριν δύο χρόνια, την προσπάθεια να εμφανιστεί στα διδακτικά βιβλία ο αγώνας της ΕΟΚΑ ως φασιστικός, από βιβλίο της Ιστορίας, ή τη χρήση «βοηθημάτων», ιδιαίτερα στα ιδιωτικά σχολεία.


Η «κατήχηση» των εκπαιδευτικών

Σε ό,τι αφορά στις προσπάθειες που στοχεύουν τους εκπαιδευτικούς, έχουμε ήδη αναφερθεί εκτενώς [βλέπε Άρδην 58: «Σόρος και Νεο-οθωμανοί στην Ελλάδα»] στις προσπάθειες του καθοδηγούμενου από τους Αμερικανούς CDRSEE (Κέντρου για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη). Το CDRSEE, για την παρέμβαση στον χώρο των εκπαιδευτικών και τη νεο-οθωμανική «συμφιλίωση» στα Βαλκάνια, δημιούργησε το Πρόγραμμα Κοινής Ιστορίας (Joint History Project, JHP) που «φέρνει κοντά καθηγητές απ’ όλες τις χώρες τις Ν.Α. Ευρώπης, οι οποίοι συζητούν τους τρόπους με τους οποίους η ιστορία χρησιμοποιείται για να επηρεάσει τις πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις στην περιοχή της Ν.Α. Ευρώπης». Καθόλου τυχαία, αυτό το πρόγραμμα χρηματοδοτείται κυρίως από την αμερικανική κυβερνητική υπηρεσία US AID, το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών, αλλά και από το ίδιο το αμερικανικό (Department of State) και το βρετανικό (Foreign Office) ΥΠΕΞ, και άλλα «ευαγή» ιδρύματα, όπως το… καζίνο Hyatt, η δε εναρκτήρια συνάντηση είχε πραγματοποιηθεί στη Χάλκη, το 1999.

Θα υπενθυμίσουμε και πάλι πως το πρόγραμμα αυτό διευθύνεται από δύο επιτροπές, μία ακαδημαϊκή και μία για τη «διδασκαλία της ιστορίας». Από ελληνικής πλευράς, στην πρώτη συμμετέχουν ο Πασχάλης Κιτρομηλίδης, ο Ιωάννης Κολιόπουλος και η Όλγα Κατσιαρδή-Χέρινγκ, ενώ στη δεύτερη, τη θέση της προέδρου κατέχει η Χριστίνα Κουλούρη και συμμετέχουν η Άννα Φραγκουδάκη και η Θάλεια Δραγώνα. Γενικός υπεύθυνος του προγράμματος εκ μέρους του CDRSEE είναι ο εφοπλιστής Κώστας Καρράς.

Το πρόγραμμα αφορά 11 χώρες: Αλβανία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Βουλγαρία, Κροατία, Κύπρο, Ελλάδα, ΠΓΔΜ, Σερβία-Μαυροβούνιο-Κοσσυφοπέδιο, Σλοβενία και Τουρκία.Εστιάζει στους καθηγητές Ιστορίας στα δημόσια και τα ιδιωτικά σχολεία, τους μαθητές, καθηγητές πανεπιστημίου, προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές, μη κυβερνητικές οργανώσεις που ενεργοποιούνται στους τομείς της Ιστορίας και της εκπαίδευσης, και τα υπουργεία Παιδείας, ενώ πραγματοποιεί πολυάριθμα σεμινάρια καθώς και μια σειρά από εκδόσεις.

Οι εκδόσεις αυτές κλιμακώθηκαν σε δύο φάσεις. Η πρώτη αφορούσε τρία βιβλία, εκ των οποίων τα δύο έχουν εκδοθεί και στα ελληνικά, και περιέγραφε την αντίληψη της Ιστορίας που προωθεί το CDRSEE. Όμως, σήμερα, περάσαμε στη δεύτερη φάση, η οποία περιλαμβάνει την προώθηση ιστορικών εγχειριδίων για εκπαιδευτικούς σε τέσσερις τόμους, για την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τους Βαλκανικούς Πολέμους, τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και τα «Έθνη και Κράτη στη Ν.Α. Ευρώπη». Ο προσανατολισμός είναι διάφανος, ήδη από την επιλογή των τίτλων, παραδόξως δε, από την «κοινή ιστορική κληρονομιά» έχει απαλειφθεί το Βυζάντιο και όλα αρχίζουν –μήπως και τελειώνουν;– με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Πρόσφατα, αυτά τα βιβλία εξεδόθησαν στα ελληνικά, ενώ οι υπεύθυνοι του προγράμματος προσπαθούν «να πείσουν» το υπουργείο Παιδείας να τα εισαγάγει στο κρατικό εκπαιδευτικό σύστημα ως επίσημα βοηθήματα.

 

[arcans71]

Η εθνική αλλοτρίωση των μαθητών

Ωστόσο, η επιχείρηση της λοβοτόμησης της εθνικής μνήμης δεν περιορίζεται πλέον στα βιβλία που απευθύνονται στους φοιτητές και τους εκπαιδευτικούς, αλλά έχει προχωρήσει και στα ίδια τα εκπαιδευτικά εγχειρίδια και μάλιστα ακόμα και σε εκείνα του Δημοτικού Σχολείου. Παραδειγματικό χαρακτήρα έχει προσλάβει, ενώ έχει καταστεί και αντικείμενο δημόσιας διαμάχης, η συζήτηση γύρω από το βιβλίο της Ιστορίας της 6ης Δημοτικού, του οποίου η συγγραφή άρχισε επί κυβερνήσεως Σημίτη, το 2003, και εισήχθη το 2006 στα σχολεία της χώρας επί κυβερνήσεως Καραμανλή. Συγγραφείς του βιβλίου, η Μαρία Ρεπούση, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου και υπεύθυνη της έκδοσης, καθώς και οι εκπαιδευτικοί ΕΠ, Χαρίκλεια Ανδρεάδου, Αριστείδης Πουταχίδης, Αρμόδιος Τσιβάς. Το βιβλίο αξιολογήθηκε και εγκρίθηκε από την Αθανασία Γλυκοφρύδη-Λεοντσίνη, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, τον Απόστολο Καραπαπά, τ. Σχολικό Σύμβουλο, και τη Δέσποινα Μουζαλά, εκπαιδευτικό. Εκδόθηκε, φυσικά, από τον εκδοτικό οίκο του Οργανισμού Λαμπράκη, τα «Ελληνικά Γράμματα», μια και το έργο του «Οργανισμού Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων» παραχωρήθηκε στους ιδιώτες.

Το εγχειρίδιο ενσταλάσσει στους μικρούς μαθητές μιαν αντίληψη της Ιστορίας σύμφωνη τόσο με τον παραδοσιακό δυτικόστροφο στραβισμό των εκσυγχρονιστών, όσο και με τον νεοπαγή «νεο-οθωμανισμό». Έτσι, η αφύπνιση των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας οφείλεται αποκλειστικά σχεδόν στον δυτικό «Διαφωτισμό» και τους λογίους και δεν συναρτάται καθόλου με την Εκκλησία και τον ρόλο της (όταν, επί παραδείγματι, από τους 1500 γνωστούς λογίους της Τουρκοκρατίας, πάνω από 1000 ήταν κληρικοί), υποβαθμίζεται δραματικά ο ρόλος της αντίστασης ενάντια στην Τουρκοκρατία, ενώ σβήνεται σχεδόν ολοκληρωτικά η συνέχεια με το Βυζάντιο. Εξ άλλου, αυτή η συνέχεια, τις σπάνιες φορές που μνημονεύεται, δεν αφορά στο ελληνικό έθνος, αλλά απλώς στους «Έλληνες», διότι, ως γνωστόν, σύμφωνα με τη νεο-ταξική ιστοριογραφία, το ελληνικό έθνος είναι δημιούργημα του… διαφωτισμού, μετά τον 18ο αιώνα. Και βέβαια, το νέο αποφασιστικό στοιχείο είναι ο εξωραϊσμός της Τουρκοκρατίας και η άμβλυνση της εθνικο-απελευθερωτικής διάστασης του 1821. Για παράδειγμα, στη σελίδα 18, το παιδομάζωμα αναφέρεται ως «στρατολόγηση των παιδιών των χριστιανών από τους Οθωμανούς» (sic!), χωρίς να συνδέεται άμεσα με τους «βίαιους εξισλαμισμούς», και βέβαια δεν γίνεται καμιά αναφορά στην τεράστια έκταση που είχε προσλάβει. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν είναι πια ένα από τα στυγνότερα εκμεταλλευτικά καθεστώτα που γνώρισε η σύγχρονη ιστορία, αλλά μια «πολυπολιτισμική» κοινότητα, όπως απεφάνθη ο μέντορας της «νέας Ιστορίας», εκλεκτός των εντύπων του Οργανισμού Λαμπράκη, Αντώνης Λιάκος. Όσο δε για τη μετεπαναστατική ιστορία, εκεί, τα πράγματα λαμβάνουν την έκταση σκανδάλου. Η απελευθέρωση της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας μεταβάλλονται σε «προσάρτηση», ενώ, ειδικά για τη Θεσσαλονίκη, υπογραμμίζεται ο «μειοψηφικός χαρακτήρας» του ελληνικού πληθυσμού της πόλης, χωρίς καμιά αναφορά στους ελληνικούς αγροτικούς πληθυσμούς της ευρύτερης περιφέρειας της Θεσσαλονίκης, ούτε στους εκτεταμένους ελληνικούς πληθυσμούς σε περιοχές που σήμερα ανήκουν σε άλλα κράτη, και όχι μόνο την Τουρκία κ.λπ., κ.λπ.

Μετά από πρωτοβουλίες εκπαιδευτικών, που διαπίστωσαν το περιεχόμενό του πριν ακόμα τυπωθεί, από το διαδίκτυο, το Καλοκαίρι του 2006 άρχισε να γνωστοποιείται και στο ευρύτερο κοινό και υπήρξαν και οι πρώτες αντιδράσεις. Το ηλεκτρονικό περιοδικό «Αντίβαρο» ανέλαβε την πρωτοβουλία να κυκλοφορήσει ένα κείμενο διαμαρτυρίας, με το οποίο καλεί το υπουργείο να αποσύρει το συγκεκριμένο βιβλίο, και συγκέντρωσε εκατοντάδες υπογραφές, ενώ ο ανεξάρτητος βουλευτής Στέλιος Παπαθεμελής κατέθεσε σχετική ερώτηση στη Βουλή.


***

Έτσι, η Συντακτική Επιτροπή του Άρδην αποφάσισε να ανοίξει τον υπεσχημένο εδώ και καιρό φάκελο για τη σύγχρονη Ιστορία και Ιστοριογραφία στην Ελλάδα, με μια εκτεταμένη διερεύνηση του περιεχομένου του βιβλίου της 6ης Δημοτικού και μερικές πρώτες αναφορές στο γενικότερο ζήτημα της Ιστοριογραφίας και της λεγόμενης «Νέας Ιστορίας». Ο Αντώνης Παυλίδης και ο Νίκος Λυγερός επιχειρούν μια πρώτη αποτίμηση του βιβλίου, ενώ ο Βασίλης Στοϊλόπουλος και ο Βλάσης Αγτζίδης εγκύπτουν, ο μεν πρώτος στον τρόπο παρουσίασης της ευρωπαϊκής Ιστορίας και ο δεύτερος στο ζήτημα της Μικράς Ασίας και των Ποντίων. Ο Χρήστος Κορκόβελος, σε μια συστηματική μελέτη, παρουσιάζει τις αποκλίσεις του βιβλίου από το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών του υπουργείου, οι οποίες θεμελιώνουν και βάση για προσφυγή εναντίον του, ενώ ο Γιώργος Ρακκάς επανέρχεται στα εκπαιδευτικά εγχειρίδια του CDRSEE και παρουσιάζει ενδεικτικά αποσπάσματα από αυτά.

Ο Γιώργος Καραμπελιάς αναφέρεται στη νέα αναθεωρητική ιστοριογραφία και ιδιαίτερα στους Π. Κιτρομηλίδη και Α. Λιάκο, ο Γιάννης Παπαμιχαήλ καταδεικνύει πώς οι θεωρίες για δήθεν «επινόηση του έθνους» αποτελούν… επινόηση των μεταμοντέρνων ιστορικών της αποεθνικοποίησης, ενώ, τέλος, η Χαρά Καπώλη εξετάζει τον «διάλογο μεταξύ της μοντέρνας και μεταμοντέρνας ιστοριογραφίας».

Σε επόμενα τεύχη του περιοδικού, θα αναφερθούμε σε τρία μεγάλα θέματα της Ιστορίας μας, το ζήτημα του Διαφωτισμού, της «Μεγάλης Ιδέας» και, τέλος, της Αντίστασης-Εμφυλίου 1940-1949.

Όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα, η μάχη για την Ιστορία είναι ο αγώνας της Μνήμης ενάντια στις ποικίλες διαστρεβλώσεις της, η δε σχετική εγκατάλειψη αυτού του πεδίου στον ριζοκτόνο «μεταμοντερνισμό» τού επέτρεψε να χτυπάει ήδη την πόρτα και των δημοτικών σχολείων μας. Είναι καιρός να δραστηριοποιηθούμε, γιατί σε λίγο τα παιδιά στο νηπιαγωγείο θα τραγουδούν ασμάτια για την ελληνοτουρκική φιλία!

 

[arcans71]

Μπροστά σε 200 περίπου άτομα παρουσιάστηκε στήν Ξάνθη (Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης, 7-3-09) το βιβλίο τού Γ. Καραμπελιά «1204» από τον Κώστα Καραΐσκο, τον Κώστα Ζουράρι και τον συγγραφέα. Ακολουθεί μέρος της ομιλίας του ΚΚ.

Το «1204 – Η διαμόρφωση του νεότερου ελληνισμού» είναι χωρίς καμμία διάθεση υπερβολής ένα πραγματικό ευαγγέλιο, σε μία εποχή που η σύγχυση στα μυαλά των νεοελλήνων βρίσκεται στο απόγειό της. Πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν παρέχει μόνο πολύτιμες και δυσεύρετες πληροφορίες στον αναγνώστη αλλά μία καθολική θέα της συλλογικής μας ταυτότητας και των περιπετειών της τα τελευταία 1.000 (χονδρικά) χρόνια. Τι ισχυρίζεται ο Καραμπελιάς στο βιβλίο; Τα αυτονόητα, όπως λέει κι ο ίδιος στον επίλογο, που όμως στην Ελλάδα σήμερα δεν είναι καθόλου αυτονόητα και χρήζουν επανατεκμηρίωσης. Σε γενικές γραμμές λοιπόν έχουμε τις κάτωθι βασικές θέσεις:

Πρώτον ότι η νεοελληνική ταυτότητα, όπως την ξέρουμε σήμερα, αρχίζει να διαμορφώνεται ξεκάθαρα ήδη από τον 11ο αιώνα, κάπου μεταξύ 1071 και 1261, γύρω από την χρονολογία – σταθμό της Άλωσης της Πόλης από τους Φράγκους.

Δεύτερον ότι αυτή η ταυτότητα συγκροτείται με ένα πνεύμα διπλής αντίστασης τόσο έναντι της λατινικής Δύσης, η οποία εγκαινιάζει την αποικιοκρατική της περίοδο δια των ιταλικών πόλεων στο Βυζάντιο, όσο και έναντι της τουρκικής Ανατολής που κομίζει την βαρβαρότητα και την καθυστέρηση της στέπας.

Τρίτον ότι η ελληνική, πολιτισμική τουλάχιστον, συνέχεια δια μέσω των βυζαντινών χρόνων είναι μία πραγματικότητα που έχει αναδειχθεί μέσα από άπειρα τεκμήρια διαφορετικής προέλευσης και εξασφαλίζει την ελληνικότητα και την αυτοτέλεια του σύγχρονου έθνους μας.

Τέταρτον ότι τα χρόνια του Βυζαντίου δεν ήταν μία σκοταδιστική περίοδος καλογεροκρατίας και ανθελληνικού μένους αλλά μία πολύχρονη άνθιση ενός κράτους προνοίας με το πιο δημοκρατικό πολίτευμα στον τότε κόσμο, που μάλιστα τους τελευταίους αιώνες της ζωής του είχε εξελληνισθεί μέχρι τα νύχια.(…) Η συλλογή όλων αυτών των μαρτυριών και των στοιχείων δεν είναι μια άσκοπη επίδειξη ευρυμάθειας, η οποία άλλωστε δεν αμφισβητείται, αλλά είναι μία επιτυχημένη προσπάθεια ανατροπής μιας σειράς από ριζωμένους προϊδεασμούς ή αμφιβολίες μας για ένα πλήθος θεμάτων. Σημειώνω ενδεικτικά:

Για την ελληνικότητα των βυζαντινών

. Το απόσπασμα του Λαόνικου Χαλκοκονδύλη για την μετωνυμία των Ελλήνων στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Την αναφορά του Λέοντος Στ του Σοφού στον εξελληνισμό των Σλάβων (με τη φράση «γραικώσας») Την μαρτυρία του Ιωάννη Ζωναρά (12ος αιώνας) για την ασυνείδητη διατήρηση εθνικών εθίμων. Τις μεταγενέστερες λόγιες μαρτυρίες για την ταύτιση των όρων Ρωμαίος-Γραικός-Έλλην (από τον επίσκοπο Μυρέων Ματθαίο το 1619). Την διατήρηση της ίδιας, ελληνικής συνείδησης και μέσα στον λαό (βλ. παραδείγματα Νικήτα Μάγιστρου, Άννας Κομνηνής, Νικήτα Χωνιάτη, Ιωάννη Βατάτζη, Θεόδωρου Λάσκαρι, Νικηφόρου Βλεμμύδη, Δημητρίου Κυδώνη, Γρηγορίου του Κυπρίου, Νικολάου Καβάσιλα κτλ κτλ). Το εκπληκτικό παράδειγμα του Πλήθωνος – Γεμιστού. Την Αλεξιάδα της Άννας Κομνηνής, με τις 88 αναφορές στον Όμηρο και τους άλλους αρχαίους συγγραφείς. Την εισαγωγή πολύ πάνω του 75% των ελληνικών κειμένων στη Δύση από το Βυζάντιο – όχι από τους Άραβες.Για το πνευματικό – πολιτιστικό επίπεδο των βυζαντινών

. Τους 23.000 στίχους της Παλατινής Ανθολογίας όπου συγκεντρώθηκαν ποιήματα από τον 7ο έως τον 10ο μ.Χ. αιώνα. Την Βελισαριάδα, ένα έμμετρο λαϊκό έργο του 14ου αιώνα που μιλά για την αξιοσύνη ενός λαϊκού ήρωα και την φαυλότητα των ευγενών. Την ερωτική και σατιρική ποίηση που φτάνει και ξεπερνάει τα όρια της ελευθεροστομίας. Την πρώτη εμφάνιση του μυθιστορήματος. Την διόρθωση του Ιουλιανού ημερολογίου από τον Γρηγορά. Την διεξαγωγή του διαλόγου πλατωνιστών – αριστοτελικών στη Φλωρεντία αποκλειστικά μεταξύ Ελλήνων στη Φλωρεντία μέχρι το 1470. Και λίγο αργότερα, στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, τις 80 επανεκδόσεις δύο Γραμματικών, του Θεοδώρου Γαζή και του Κων/νου Λάσκαρι, μέσα στο πρώτο μισό του 16ου αιώνα!

 

[arcans71]

Για τη φύση του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους

. Την χιλιόχρονη λειτουργία του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης, ανεξάρτητα από την Εκκλησία και τις εκκλησιαστικές σπουδές, τις οποίες εξυπηρετούσε η Πατριαρχική Ακαδημία. Την δήλωση του Μανουήλ Μοσχόπουλου ότι «το κοινόν είναι αποτέλεσμα συμβολαίου μεταξύ ισότιμων συμβαλλόμενων, που ελεύθερα αποφασίζουν να ορίσουν τον μονάρχη τους», ενώ οι πολίτες «είναι υποχρεωμένοι να τον υπακούουν μόνο στον βαθμό που εκπροσωπεί και προστατεύει το κοινόν». Την κατάργηση της θανατικής ποινής για εγκλήματα κατά της περιουσίας (η οποία ίσχυε στη δυτική Ευρώπη μέχρι τον 19ο αιώνα). Την πρώτη ιστορικά θεσμοθέτηση κράτους πρόνοιας με πτωχοκομεία, ορφανοτροφεία, νοσοκομεία. (…)

Με την ευκαιρία, αξίζει πραγματικά να σταθούμε σε δύο παραδείγματα που αλιεύω από το βιβλίο, και τα οποία αποδεικνύουν κατά τη γνώμη μου το αθηναϊκό μισελληνικό σύνδρομο που έχουμε περιγράψει στον «Αντιφωνητή» με άλλη, ανάλογη αφορμή. Το πρώτο αφορά τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο και την βυζαντινότητα της τέχνης του. Το δεύτερο αφορά την ελληνική συνέχεια, ιδίως στα χρόνια του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας.

Αναφορικά με τον Θεοτοκόπουλο πρώτα. Μέχρι πρόσφατα η κυρίαρχη άποψη ήταν ότι αυτός ο άφταστος ζωγράφος ήταν απλώς κρητικής καταγωγής και πριν τα 19 του πήγε στη Δύση και σπούδασε την ζωγραφική της στην Ιταλία πρώτα και στην Ισπανία έπειτα. Με λίγα λόγια ότι ως ζωγράφος γεννήθηκε στη Δύση και άρα η ελληνική του καταγωγή ελάχιστη σημασία είχε. Έλα όμως που πλέον έχει αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο Θεοτοκόπουλος πήγε στην Ιταλία κάπου 27 ετών, ήδη φτασμένος ζωγράφος και μάλιστα με διαφορά ο πιο ακριβοπληρωμένος του νησιού! Άρα βρέθηκε στη Δύση ως ζωγράφος που είχε ήδη χωνέψει την βυζαντινή παράδοση και, όπως αποδεικνύει το έργο του, την διατήρησε ανανεώνοντάς την μάλιστα ώς το τέλος. Έχει κάποια σημασία να διεκδικήσεις ως Έλλην έναν από τους μεγαλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών, του οποίου η αξία ανακαλύφθηκε μόλις πρόσφατα; Να δεχθείς δηλαδή όσα μαρτυρούν πλέον οι Μάγιερ, Ράις, Βίλουμσεν, Κέλεμεν, Χάντερμαν κλπ για την βυζαντινότητα του έργου του; Η κοινή λογική λέει, βεβαίως, ναι! Κι όμως! Ο Γιάννης Μηλιάδης αρνείται ρητά την βυζαντινότητα της ισπανικής περιόδου του ζωγράφου. Ο Μαρίνος Καλλιγάς δεν βρίσκει καμμία σχέση μεταξύ της τέχνης του Ελ Γκρέκο και της βυζαντινής. Ο Μανώλης Χατζηδάκης επίσης. Και ο νεώτερος Νίκος Χατζηνικολάου, που βλέπει τον βυζαντινισμό του Θεοτοκόπουλου ως μανιερισμό (αγνοώντας ακόμη και την αποκαλυπτική τοποθέτηση του ζωγράφου στην επιστολή του προς τον Βαζάρι), τους δικαιώνει όλους, απονέμοντάς τους μάλιστα και το δαφνοστέφανο για τη «νηφάλια αντίστασή τους στο ρεύμα» και στη «στενόμυαλη εθνικιστική διεκδίκηση»!

Το άλλο παράδειγμα αφορά την εθνική μας συνέχεια. Δεν πρόκειται για ένα ήσσονος σημασίας ζήτημα αλλά για ένα κομβικό σημείο: Έχουμε κάποια σχέση με τους Έλληνες των προηγούμενων εποχών ή είμαστε μόνο παράγωγα του κρατιδίου που στήσανε οι Μεγάλες Δυνάμεις και της …εκπαιδευτικής του πολιτικής;! Δεν θα αναφερθώ στους Βρετανούς ή άλλους αμφισβητίες αλλά θα περιοριστώ στους δικούς μας. Ο Αδαμάντιος Κοραής, η «Ελληνική Νομαρχία», ο Κ. Σχινάς, ο Νικ. Σαρίπολος, ο Στέφανος Κουμανούδης και άλλοι μιλούσαν για την σκλαβιά των Ελλήνων υπό τον βυζαντινό ζυγό. Κι ας γράφαν επιστήμονες του επιπέδου ενός Κρουμπάχερ (ή ενός Ράνσιμαν αργότερα) για τον ελληνικό πολιτισμό, την ελληνική γλώσσα και τους ελληνικούς θεσμούς του Βυζαντίου… Μα και στον 20ο αιώνα άλλοι, σαν τον Πασχάλη Κιτρομηλίδη, ψάχνουν να βρουν πού οφείλεται η ταύτιση μαρξιστών και μη ιστορικών στο ζήτημα της ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού (το να την αναζητήσουν στα πραγματικά γεγονότα ούτε που τους περνάει από το νου…). Άλλοι πάλι σαν τον Αντώνη Λιάκο τα βάζουν με τους νομπελίστες ποιητές μας και τη γενιά του ΄30 που έθεσε ζητήματα ελληνικότητας στην Τέχνη και κάποιοι ακόμη τολμηρότεροι χαρακτηρίζουν για τον ίδιο λόγο «φασίστες» κι «εθνικιστές» τον Εγγονόπουλο, τον Ελύτη, τον Ρίτσο και τον …Θεοδωράκη!

Εδώ νομίζω ότι το βιβλίο, που όντως μπορεί να λειτουργήσει ως αληθινό φάρμακο κατά της άγνοιας και της σύγχυσης, αποτυγχάνει. Κι αποτυγχάνει για δύο λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω.

Πρώτον γιατί τίποτε δεν μπορεί να θεραπεύσει αυτόν που βασίζει όλα του τα συμφέροντα, στην ακαδημαϊκή και άλλη προώθηση των γνωστών κυκλωμάτων. Όταν κάποιος είναι τόσο δειλός ή τόσο εξαρτημένος από το σύστημα που ελέγχει τον δημόσιο λόγο, δεν πρόκειται να παραδεχτεί τίποτε, ό,τι επιχειρήματα και να του κομίσεις. Αυτό είναι το κυρίαρχο ρεύμα στις ιστορικές σπουδές σήμερα και έτσι γίνεσαι κάποιος.

Και δεύτερον γιατί δεν έχει ακόμη βρεθεί το φάρμακο κατά της βλακείας. Αυτός είναι ένας παράγοντας που δεν λαμβάνεται συνήθως υπ’ όψιν, αλλά παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στα ανθρώπινα πράγματα. Και βεβαίως το γεγονός ότι κάποιος υπογράφει βιβλία ή διδάσκει στο Πανεπιστήμιο δεν σημαίνει ότι δεν είναι και ιδεοληπτικός ή/και βλαξ. Δεν πειράζει όμως, σε μια αποικιοποιημένη, παρηκμασμένη χώρα το να βρίσκει κανείς αποικιοποιημένα, παρηκμασμένα μυαλά δεν είναι έκπληξη. Το ζήτημα είναι να προκύπτουν και δουλειές σαν αυτήν που παρουσιάζουμε απόψε εδώ, και που θα δείξουν στην πλειοψηφία των Ελλήνων τον δρόμο προς την αυτοσυνειδησία.

 

[arcans71]

// Νέος Ἑλληνισμός / ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ / Η παγκοσμιοποίηση και ο Καραμπελιάς
Η παγκοσμιοποίηση και ο Καραμπελιάς
Ὁ Γιῶργος Καραμπελιᾶς ἔχει καταστεῖ μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἐνδιαφέρουσες φωνὲς στὸν τόπο μας καὶ παρακολουθῶ μὲ προσοχὴ ὅσα λέει. Αὐτὸ ἀσφαλῶς δὲν σημαίνει ὅτι συμφωνῶ μὲ ὅλα, καὶ μερικὲς διαφωνίες εἶναι ἀπαραίτητο νὰ διατυπώνονται, θίγοντας τὰ πιὸ κρίσιμα ζητήματα.

Διαβάζω λοιπὸν ὅτι «ἡ αποικιακή επέκταση, που εγκαινιάζεται με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους το 1204 και η οποία για οκτώ ολόκληρους αιώνες επέβαλλε το δυτικό πρότυπο ως το κυρίαρχο στην οικονομία, την επιστήμη, τον πόλεμο και τον πολιτισμό, γνωρίζει το τέλος της. Πορευόμαστε προς ένα νέο πολιτισμικό πρότυπο όπου το δυτικό υπόδειγμα θα πάψει να κυριαρχεί και νέες συγκροτήσεις, νέοι συγκρητισμοί, θα προβάλλουν στο προσκήνιο της ιστορίας.»

Εἴτε οἱ φράσεις αὐτὲς γράφηκαν πρόχειρα καὶ ἀπρόσεκτα, εἴτε πράγματι ἐκφράζουν τὸν συγγραφέα τους, χρειάζεται νὰ κατανοήσουμε τὸ λάθος, ἂν θέλουμε νὰ ἔχουμε ἀκριβέστερη ἰδέα γιὰ τὸ ποῦ πορευόμαστε - λάθος τὸ ὁποῖο δὲν θὰ συνέβαινε, ἂν ὁ Καραμπελιᾶς δὲν σκεφτόταν ἀφηρημένα τὸ ‘δυτικὸ πρότυπο’, ἀλλὰ τὸ περιεχόμενό του.

Προσέχοντας τοὺς συσχετισμοὺς δυνάμεων, πράγματι συμβαίνει μετατόπιση πρὸς Ἀνατολάς - εἶναι ὅμως αὐτὴ καὶ πνευματικὴ μετατόπιση, ἀνάδειξη νέου πολιτισμικοῦ προτύπου, τέτοιας μάλιστα ἐντάσεως, ὥστε νὰ τὸ προβάλλουμε ὑπόρρητα ὡς περίπου ἀντίθετο τῆς καταλήψεως τῆς ΚΠόλεως τὸ 1204!;

Ἡ Κίνα ἀποκτᾶ δύναμη ἐκμεταλλευόμενη ἀκριβῶς τὸ δυτικὸ πρότυπο - στὴν οἰκονομία, τὴν ἐπιστήμη, τὴν ἰδεολογία, ἀκόμη καὶ τὴν ἀθεΐα!, δηλαδὴ ἀναπτύσσεται γινόμενη Δύση, καὶ ὄχι καταργῶντας τὸ δυτικὸ πρότυπο. Αὐτὸ βλέπουμε νὰ συμβαίνει στὴν πράξη, ὅμως καλὸ νὰ γνωρίζουμε καὶ τὶς θεωρητικὲς ἐξηγήσεις.

Ὄχι μόνο ἡ Κίνα, ἀλλὰ καμμιά χῶρα, ὅπου κι ἂν βρίσκεται, σὲ Ἀνατολὴ Δύση Βορρᾶ ἢ Νότο, δὲν μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει τὴν ἰσχὺ τῆς Δύσης χωρὶς νὰ ἐκδυτικισθεῖ στὸν μεγαλύτερο δυνατὸ βαθμό - θάλεγα, στὸν δουλικότερο δυνατὸ βαθμό (γι’ αὐτὸ καὶ ἀκούγονται ἄκρως κωμικές, καὶ ἀσφαλῶς θὰ καταπαύσουν, οἱ φοβίες τῶν σημερινῶν κομμουνιστῶν τῆς Κίνας, ὅτι ἡ τόσο ἐντατικὴ ἐνασχόληση τῶν Κινέζων μὲ τὴν δυτικὴ μουσική, περιέχοντας ἔργα χριστιανικά, Ρέκβιεμ τοῦ Μότσαρτ, κτὅ., ἐπιβουλεύεται τὴν κινεζικὴ πνευματικότητα!).

Ἡ Δύση δὲν προτάσσει ἁπλῶς τὴν βούληση γιὰ δύναμη, ὅπως τόσες καὶ τόσες ὁρδὲς βαρβάρων. Ἡ Δύση θαυμάζει τὸν ἀνθρώπινο νοῦ καὶ τὴν γνώση του, κι ἐπειδὴ τὸν ἀγαπάει ἀπεριόριστα, θέλει καὶ τὴν γνώση χωρὶς τέλος, ἀνεξάντλητη. Στὴν ἀγάπη αὐτὴ θεμελιώνεται ἡ ἐπιστήμη ποὺ μᾶς ἔφτασε στοὺς πλανῆτες καὶ στὰ πυρηνικὰ ὅπλα, καὶ κάθε λαὸς ποὺ θέλει νὰ ἀναπτύσσεται μὲ τὴν ἴδια ἀκραία ἔνταση, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀποκτᾶ τὴν ἴδια ἀγάπη εἰς βάρος κάθε προηγούμενης παραδόσεώς του ὁποιασδήποτε. Αν βλέπεις ένα λαό πού βάζει τὸν Βούδδα, ή τον Αλλάχ, ή τον Χριστό, πάνω από την αγάπη αυτή, τουλάχιστον στὴν πράξη, ἂν ὄχι καὶ στὰ λόγια, μπορεῖς νὰ γνωρίζεις ὅτι δὲν θὰ κατορθώσει νὰ ἀνταποκριθεῖ στὸ δυτικὸ πρότυπο τῆς ὑπερανάπτυξης.

Ἡ ἴδια ἡ Δύση μπορεῖ νὰ γίνεται λιγώτερο δυτική, ὄχι βέβαια ἀπὸ τὴν ὑπογεννητικότητα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀπώλεια τῆς ἀφοσίωσης στὴν δύναμη τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ, εἴτε αὐτὸ σημάνει ἐπιστροφὴ στὴν πίστη, εἴτε παράδοση στὸν πιὸ νοσηρὸ μηδενισμό, ἔστω καὶ μὲ τὴν μορφὴ τῆς κοινῆς βαρβαρότητας, τῆς ὠμῆς θέλησης γιὰ δύναμη

 

[arcans71]

Στο άρθρο του στη «Ρήξη», 15.12.07 ο Γιώργος Καραμπελιάς τοποθετείται στο Μακεδονικό πρόβλημα με ένα συγκεκριμένο σκεπτικό, με το οποίο εντάσσει το ανωτέρω πρόβλημα σε μια όπως την διατυπώνει «συνολική εθνική στρατηγική» με ιεραρχήσεις και προτεραιότητες.

Με αφορμή αυτό το άρθρο έπεται η ακόλουθη τοποθέτησή μου στο πρόβλημα, ως αντίλογος.

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να αφήνει κανείς απ’ έξω οποιαδήποτε προσωπική πολεμική. Πρέπει να προσπαθεί να μένει στο επίπεδο της πειθούς μέσω επιχειρημάτων. Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με έναν αντίλογο  στις προτάσεις ή λύσεις που προτείνει ο Γιώργος Καραμπελιάς και που κατά την άποψή του (αυτό τονίζει ο ίδιος)  υπηρετούν την συνολική εθνική στρατηγική.

Βέβαια πάντοτε ελλοχεύει ο κίνδυνος να θεωρεί κάποιος την άποψή του σαν την μοναδική αλήθεια και συνεπώς να δογματίζει.

Από την άλλη μεριά πρέπει να τονιστεί ότι τα όρια ανάμεσα στην πειθώ και την πολεμική είναι δυσδιάκριτα. Είναι ένας σκόπελος που δεν μπορεί κανείς να τον αποφύγει εύκολα, πάντως πρέπει να προσπαθήσει.

Έχοντας συνείδηση αυτού του κινδύνου θα προβώ στον αντίλογο απέναντι στις απόψεις του Γιώργου Καραμπελιά,  προσπαθώντας με επιχειρήματα να αντικρούσω τα δικά του επιχειρήματα.

 

[arcans71]

Κάηκε η Πάρνηθα και το Πήλιο. Και το πιο εμετικό είναι ο κλαυθμός εκείνων που τα έκαψαν. Εκείνων που έχουν μεταβάλει σε πρότυπο του Νεοέλληνα τα δύο εξοχικά, τα τρία αυτοκίνητα και την απαραίτητη –πλέον– πισίνα. Που, αφού πρώτα κατέστρεψαν την Αθήνα και την έκαναν αβίωτη, μετέβαλαν σε «ανάγκη» τα εξοχικά που πρέπει να καταφάνε το δάσος, να ανοίξουν νέους δρόμους για τα 4Χ4, να επεκτείνουν στο διηνεκές τα δίκτυα ηλεκτροδότησης, υδροδότησης, τηλεφωνίας και αποχέτευσης.
Έτσι, έχουν πολλαπλασιαστεί απεριόριστα οι εστίες κινδύνου και οι κατοικήσιμες περιοχές που θα πρέπει να προφυλαχθούν από τις πιθανές φωτιές. Παράλληλα, ο κάτοχος του εξοχικού είναι ένας αδιάφορος κάτοικος που αγνοεί την περιοχή στην οποία μένει, τη χλωρίδα και την πανίδα της. Εξ άλλου, καταφθάνει συνήθως τα Σαββατοκύριακα και δεν μπορεί ή δεν θέλει να πάρει μέτρα προστασίας. Δεν είναι ο παλιός αγρότης που ήξερε να προστατεύει το δάσος, γιατί ήταν ζωτικός του χώρος. Τα περιμένει όλα από το «κράτος». Και μόνο όταν απειλείται το «σπίτι» του, εκστρατεύει με μάνικες για να γλιτώσει την «περιουσία» του.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο καταπατητής, ο εμπρηστής γιδοβοσκός, ή ο ξένος πράκτορας –γιατί κάποιες φορές οι φωτιές μοιάζουν με οργανωμένες πολεμικές επιχειρήσεις, ενώ οι «Γκρίζοι Λύκοι», πρόσφατα, καυχήθηκαν ότι στο παρελθόν είχαν βάλει τις φωτιές στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου – έχουν εύκολο έργο. Εξ άλλου συνεπικουρούνται από τα όλο και πιο εκτεταμένα δίκτυα της ΔΕΗ. Είναι τόσο πολλές οι περιοχές και οι οικιστικές μονάδες που χρήζουν προστασίας ώστε η εκδήλωση και η επέκταση των πυρκαϊών είναι αναπόφευκτη. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του αρχηγού της πυροσβεστικής Κόη: «Επειδή η φωτιά πλησίαζε στις κατοικημένες περιοχές στην Αυλίδα, απόσυρα 3 αεροπλάνα από την Πάρνηθα για να σώσω τα σπίτια»! Το ίδιο και η δήλωση του Πολύδωρα: «Την πατήσαμε γιατί φοβηθήκαμε να ρίξουμε νερό στους πυλώνες της ΔΕΗ με τέτοια θερμοκρασία». Γιατί, βέβαια, οι πυλώνες υψηλής τάσης περνάνε μέσα από το δάσος. Και πράγματι, θα άντεχαν οι «Αθηναίοι» κάποια πιθανά εκτεταμένα μπλακ-άουτ;
Και όμως, οι τηλεοπτικοί και κομματικοί καραγκιόζηδες παρελαύνουν από τις τηλεοράσεις και τα ΜΜΕ, προσπαθώντας να μας πείσουν είτε για το ότι τίποτε δεν συνέβη εν τέλει –οι κυβερνητικοί– ή ότι όλα οφείλονται στην αβελτηρία των κυβερνώντων –οι αντιπολιτευόμενοι– και ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα για την «Πάρνηθα». Ωστόσο, καμία σοβαρή συζήτηση δεν διεξάγεται σε ολόκληρη τη χώρα για τις βαθύτερες αιτίες ενός φαινομένου χωρίς τέλος. Διότι, αύριο, το ίδιο σενάριο θα επαναληφθεί.
Κάποιος «οικονομέτρης» αποτίμησε το τελικό κόστος της καταστροφής της Πάρνηθας σε 36 δις ευρώ, αν μπορεί να υπάρξει τέτοια μέτρηση! Επειδή όμως οι καπιταλιστές όλα τα μετρούν σε χρήμα, ακόμα και έτσι αν το μετρήσουμε, βλέπουμε πως πλέον αυτό το σύστημα είναι αδύνατον να διαχειριστεί τον εαυτό του. Οι δαπάνες απορρύπανσης αυξάνονται γεωμετρικά, το φαινόμενο του θερμοκηπίου επελαύνει (φέτος είχαμε τον χειρότερο καύσωνα στην ιστορία της Αθήνας από το 1897 που έχουν αρχίσει να καταγράφονται οι θερμοκρασίες.). Ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του εθνικού εισοδήματος κατευθύνεται –κατασπαταλιέται– στη διαχείριση των οικολογικών συνεπειών της «ανάπτυξης». Τα κόκκινα ελάφια της Πάρνηθας πεθαίνουν εξ αιτίας της. Όσο για τους «οικολόγους» στην υπηρεσία της Νέας Τάξης, βγάζουν το ψωμί τους με τη διαχείριση της απορρύπανσης, με ποικίλα προγράμματα, χωρίς πλέον να αμφισβητούν το ίδιο το μοντέλο της ψευδοανάπτυξης.
Και το χειρότερο είναι πως αυτά τα ζητήματα θεωρούνται τόσο απόμακρα από όλους μας, ώστε και στο ίδιο το Άρδην ένα αφιέρωμα για τις συνέπειες της ανάπτυξης και για την ανάγκη κάποιου νέου μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και διαχείρισης των πόρων, ενός μοντέλου αποανάπτυξης, συναντάει συνήθως την αδιαφορία μεγάλου μέρους των ίδιων των αναγνωστών! Φαίνεται πως για να ξυπνήσουμε χρειάζονται πολλά σοκ ακόμα.
Γι’ αυτό λοιπόν είμαστε άξιοι της τύχης μας. Εν τέλει, εμείς οι ίδιοι τη βάλαμε τη φωτιά, εμείς οι ίδιοι προωθήσαμε αυτό το δασοφάγο οικιστικό σύστημα και στο τέλος θα πνιγούμε από τις συνέπειες αυτής της «ανάπτυξης»: από τα εκατομμύρια τις εξατμίσεις, από τα εκατομμύρια εξοχικά, από τις δεκάδες χιλιάδες δρόμους που, καθημερινά, επεκτείνονται, ξαναφτιάχνονται, επιδιορθώνονται, για να φέρουν τ’ αυτοκίνητα όλο και πιο μακριά μέσα σε δάση, παραλίες, βουνά και λαγκάδια. Και, όπως μας πληροφορούν οι σωμόν σελίδες των εφημερίδων, το real estate βρίσκεται σε άνθηση. Αγαπητέ αναγνώστη, mon hypocrite lecteur, τα λοιπά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Βυθισμένος στην «ευρωστία της σαρκός», είσαι –είμαστε– καταδικασμένος να μετράς μιαν ακόμα καταστροφή, ανήμπορος να αντιδράσεις μέχρις ότου η ίδια η αδάμαστη φύση –η φύση του Χέλντερλιν και των Ναϊάδων– σαν ένα ακέριο ζώο οδηγηθεί σε τόσο ακραίες και βίαιες αντιδράσεις ώστε δεν θα έχεις άλλη διέξοδο από την ανατροπή αυτού του μοντέλου.