Ο Γιώργος ο Γεωργίου δεν μπορεί να πέθανε γιατί ήταν πνεύμα.
Και το πμευμα είναι ελεύθερο .
Πότε πετάει εδώ πότε πετάει για αλλού.
Πάντα όμως ελεύθερο!
Ελεύθερο, δημιουργικό, αυτό καταστροφικό, γόνιμα τρελό , με πείσμα στο πείσμα το επικοινωνιακό.
Οι συζητήσεις μας θα μου λείψουν.
Η παρέα σου.
Η πιο σημαντική εκπομπή επικοινωνίας της χώρας.
Την άκουγε ο επιστήμονας της Nasa και μάθαινε από το "κύριο καθηγητή..."
Την άκουγε ο Ολυμπιακός και ερωτεύονταν το Παναθηναϊκο "Bill by taxi "
Ακούγαμε τον παγκόσμιο κύριο * "Αυγολέμονο" να παραθέτει απαύγασμα εμπειρίας μιας ζωής...
Όλοι σε άκουγαν Γιώργο.
Και εσύ μας έκανες μια παρέα με τη μπέσα σου την αυθεντική μαγκιά σου και τον αυτοσαρκασμό σου που μόνο οι ευφυείς άνθρωποι διαθέτουν. Και προσπαθούσες σαν Δον Κιχώτης να βγάλεις τις ομαδικές- και όχι μόνο- τσιμπλες από τα μάτια και να ανοίξεις λίγο τα κολλημένα μυαλά.
Διαφωνούσα και συμφωνούσα φανατικά μαζί σου! Γι'αυτό ήσουν ιδιαίτερος .
Πάνω από όλα όμως μας ένωνε ο κοινός έρωτας που είχαμε και η λατρεία στον μεγάλο David Gilmore των Pink Floyd .
Συχνά όταν έκλεινα το τηλέφωνο έβαζες τη κιθάρα του και τον αποθέωνες πάλι και πάλι....
Οι εκπομπές σου ήταν κοινωνικό φαινόμενο επικοινωνίας από ετερόκλητα πλήθη. Με ατάκες δικές σου και του κοινού που για κάθε μία μπορεί να γραφτεί βιβλίο ξεχωριστά.
Με άφησες κάποτε στον αέρα να διαβάσω το ποίημα που έγραψα για τον αδικοχαμένο Άλκη της Θεσσαλονίκης . Και το μόνο σου σχόλιο ήταν ένας κόμπος στο λαιμό
Γιατί είχες σπάνια ευαισθησία . Πότε γενναιόδωρα απλωμένη και πότε κρυμμένη πίσω από κόφτες λέξεις δυνατές.
Έμαθε να σε ακούει και να σε καταλαβαίνει η σύντροφός της ζωής μου.
Το έτος 2000 ένα βράδυ - ξημέρωμα δύσκολο της πρώτης εγκυμοσύνης μας , με μια σου ατάκα για ένα πολύχρωμο πουκάμισο σου γελάσαμε με τη ψυχή μας για είκοσι ολόκληρα λεπτά...
Έπαιζες μουσικές υπέροχες , τρελές ήσουν μύστης.
Μιας εποχής άλλης που τα κομμάτια της αποχωρούν επικίνδυνα συχνά πλέον.
Ντόμπρος στα ίσια η γνώμη σου παντού και πάντα.
Θα φύγεις να συναντήσεις το φίλο σου τον Ηλία το Μπαζινα, αλλά κυρίως τον γιο σου το Τάσο για τον οποίο μια ακατανόητη εξέλιξη επιφύλαξε η ζωή.
Δακρύζες συχνά στον αέρα για αυτόν και δακρύσαμε κι εμείς μαζί σου.
Σήμερα νοιωθω πως χάνω έναν δικό μου αγαπημένο άνθρωπο.
Θέλω μέσα από την καρδιά μου να σε ευχαριστήσω φίλε μου καλέ.
Να ευχηθώ τα καλύτερα του κόσμου στη κόρη σου την Ευγενία και σε όλους όσους αγαπούσες και νοιαζόσουν .
Σε ευχαριστώ για τις ατέλειωτες ώρες παρέας στα ταξίδια μου ανά την Ελλάδα , οποιαδήποτε ώρα, ημερα,κανάλι η σταθμό...
Κάποτε μου αφιέρωσες ζωντανά στο τηλέφωνο το Kashmir των Led Zeppelin σε μια live εκτέλεση 12 λεπτών σε συνοδεία με Μαροκινά βιολιά... μόνο και μόνο επειδή στο ζήτησα για παρέα μέχρι να τελειώσει η ανηφόρα για τη Κόνιτσα και να φτάσω...
Και άλλα πολλά που ο καθένας έχει χιλιάδες να διηγηθεί.
Κι αυτός ο καθένας ήταν οι εκατοντάδες χιλιάδες που σε άκουγαν για δεκαετίες όπου κι αν πήγαινες .
Γιατί σημασια δεν είχε το μέσο επικοινωνίας
Καμία!
Σημασία είχε μόνο η δυναμική που αναπτυσσόταν από την οικογένεια χιλιάδων ανθρώπων που συμμετείχε.
Και κυρίως το συναίσθημα η αλήθεια και η τροφή για σκέψη που χάριζε το εγχείρημα σου απλόχερα στο καθένα.
Τη φράση
#Ημαρτον! που καθιέρωσες δυστυχώς θα την αναφέρουμε κάθε μέρα και πιο συχνά με τη τροπή που έχει πάρει η καθημερινότητα στη χώρα μας την Ελλάδα.
Όταν εκλεινες τη γραμμή έλεγες "γεια σου φίλε σε ευχαριστώ πολυ!"
Κι αμέσως μετά :" πάμε στον επόμενο"....
Εμείς ευχαριστούμε Γιώργο για όλα.
Και επόμενος γλυκέ μου φίλε σαν εσένα δεν θα ύπαρξει.
Καλό σου ταξίδι
Γιώργος Τσαμπάς
