Απο την Ιστορια ξερουμε οτι οτι κατα την Αναγεννηση και κυριως αμεσως μετα, στην εποχη "Μπαροκ",ο ευνουχισμος ειχε γινει κοινωνικο φαινομενο.!!Πολλα νεαρα αγορια ευνουχιζονταν μονον και μονον για να αποκτησουν φωνη υψιφωνου και να σταδιοδρομησουν στην Οπερα.!Ηταν οι λεγομενοι "Καστρατι"
Συμφωνα με την wikipedia
"Καστράτος ονομαζόταν κατά το παρελθόν ο άνδρας ερμηνευτής της εκκλησιαστικής μουσικής και της όπερας, ο οποίος είχε υποστεί ευνουχισμό κατά την παιδική ηλικία, ώστε η φωνή του να διατηρήσει την ικανότητα να αποδίδει πολύ υψηλές νότες. Ως όρος προέρχεται από το λατινικό castratus που σημαίνει τον ευνουχισμένο"
Η κοινωνία του 17ου αιώνα, δεν ήθελε καν να ξέρει για αυτούς τους ανθρώπους. Ηταν κυριολεκτικά παρίες. Δεν μπορούσαν, ασφαλώς, να παντρευτούν, δεν τους επιτρεπόταν να γίνουν ιερείς και οι μόνοι τρόποι που είχαν για να επιβιώσουν ήταν είτε να τραγουδούν στον δρόμο για πενταροδεκάρες ή να καταφύγουν στην πορνεία. Για κάποιους η λύτρωση ήταν μόνο η αυτοκτονία. Ας σκεφτούμε λίγο: από τα 3.000-4.000 αγοράκια που υφίσταντο ευνουχισμό κάθε χρόνο για περισσότερο από έναν αιώνα μόνο 100-200 ονόματα επιτυχημένων καστράτων έφθασαν στην εποχή μας. Οι υπόλοιποι θυσιάστηκαν για το τίποτα...
Οι Ευνούχοι Superstars της Όπερας
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στην πλούσια και εντυπωσιακή παρουσία που είχαν οι ευνούχοι στις εκκλησιαστικές χορωδίες και τις γνωστότερες όπερες της Ευρώπης, έχοντας μείνει στην ιστορία για τις εξαιρετικές φωνητικές τους ικανότητες που ακροβατούσαν μεταξύ θεϊκού και φρικαλέου, και που πηγάζανε από την.. απουσία γεννητικών οργάνων.
Πως όμως εξηγείται μία τέτοια εξέλιξη; Το μυστικό βρίσκεται στην εφηβεία.. Αν ο άνθρωπος ευνουχιστεί πριν την εφηβεία, ή έστω το πρώτο διάστημα αυτής, εμποδίζει το λάρυγγα του να μεταλλαχθεί, με αποτέλεσμα να διατηρεί τη φωνητική του ποικιλομορφία, η οποία μετά την ενηλικίωση του εξελίσσεται με ένα σπάνιο και μοναδικό τρόπο. Επιπλέον, ο πρόωρος ευνουχισμός «χαρίζει» στον άνθρωπο ιδιαίτερα μεγάλο ύψος -άνω του μέσου όρου- με παράλληλη επιμήκυνση των πνευμόνων του. Έτσι, σε συνδυασμό με πολύχρονη και ακατάπαυστη εκπαίδευση, οι ευνούχοι αποκτούσαν αφύσικη δύναμη στα πνευμόνια και μεγάλη χωρητικότητα αέρα κατά την αναπνοή τους.
Χάρη στην ιδιαίτερη αυτή εξέλιξη τους, οι ευνούχοι –ή αλλιώς castrato, musico ή evirato όπως αποκαλούνταν- σύντομα διαφοροποιήθηκαν φωνητικά από άνδρες και γυναίκες χορωδούς, κερδίζοντας αρχικά μία θέση στις εκκλησιαστικές χορωδίες και αποκτώντας στη συνέχεια μεγάλη φήμη και φανατικούς θαυμαστές στις όπερες της Ιταλίας και της υπόλοιπης Ευρώπης. Πως όμως ξεκίνησε το εν λόγω κοινωνικό φαινόμενο;
Farinelli_female_caricature_editedΚαρικατούρα του 1724 που αναπαριστάνει τον Farinelli σε γυναικείο ρόλο, από τον Pier Leone Ghezzi.
Η ιστορία των castrato ξεκινάει αιώνες πριν, το 400 μ.Χ., όταν στο Βυζάντιο η αυτοκράτειρα Ευδοξία διόρισε για πρώτη φορά στη θέση του πρώτου της χορωδίας της έναν ευνούχο που με τη σειρά του καθιέρωσε τη χρήση ευνούχων στις βυζαντινές χορωδίες. Μάλιστα, έως τον 9ο αιώνα οι castrato είχαν διεισδύσει σε κάθε γνωστή χορωδία της αυτοκρατορίας, όπως π.χ. της Αγίας Σοφίας, και παρέμειναν στις τάξεις τους έως την 1η Άλωση της Κωνσταντινούπολης, το 1204, από τους Σταυροφόρους.
Έκτοτε, και έως τη δυναμική επανεμφάνιση των castrato στις όπερες της Ιταλίας τον 16ο αιώνα, η τύχη τους αγνοείται.. το μοναδικό στοιχείο που υπάρχει για το μεσοδιάστημα είναι κάποιες υπόνοιες για «κρυμμένους ευνούχους» ανάμεσα στους σοπράνο της ισπανικής μουσικής παράδοσης. Το τελευταίο μάλιστα ενισχύεται από το γεγονός ότι οι πρώτοι castrato που εμφανίστηκαν στην Ιταλία έφεραν ισπανικά ονόματα..
Κατά την επανεμφάνιση τους λοιπόν στην Ιταλία, η υποδοχή που τους επιφύλαξε το φιλόμουσο κοινό υπήρξε ενθουσιώδης και άμεση. Ήδη από το 1599, αρκετοί castrato –όπως οι P.P.Folignato και G. Rossini- κατάφεραν να συμμετάσχουν στην προσωπική χορωδία του ίδιου του Πάπα, στην Καπέλα Σιξτίνα!
Στις αρχές του 17ου αιώνα, οι castrato άρχισαν να εμφανίζονται σε δευτερεύοντας ρόλους σε διάφορες όπερες της Ευρώπης (όπως π.χ. το 1607 στο Orfeo του Monteverdi), ενώ οι πρώτοι πρωταγωνιστικοί ρόλοι δόθηκαν σ’ αυτούς το 1680. Έκτοτε και για τουλάχιστον 100 χρόνια, διατηρούσαν δίχως ουσιαστικό ανταγωνισμό τη θέση του primo uomo σε όλες σχεδόν τις όπερες της Ιταλίας.
Το τελευταίο, σε συνδυασμό με τη μεγάλη δημοτικότητα που απέκτησαν οι ιταλικές όπερες κατά τον 18ο αιώνα σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη, μετέτρεψαν αρκετούς castrato (Ferri, Farinelli, Pacchierotti, κ.α.) σε superstars της εποχής –τους πρώτους της ιστορίας- χαρίζοντας τους τεράστια χρηματικά ποσά και μία υστερική αγάπη από χιλιάδες θαυμαστές.
Πέρα όμως των εξαιρετικών φωνητικών τους ικανοτήτων, η ηθοποιία τους στη σκηνή ήταν κάτω του μετρίου και σε συνδυασμό με την περίεργη όψη τους (υπερβολικά ψηλοί, θηλυπρεπείς, υπέρβαροι, κλπ.) αποτελούσαν αρκετές φορές αντικείμενο χλευασμού. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό ώστε να τους αποκαρδιώσει.. μήτε τους ίδιους, μήτε το ενθουσιώδη κοινό τους.
Κατά τις δεκαετίες των 1720’ και 1730’, στο αποκορύφωμα δηλαδή της υστερίας των castrato, υπολογίστηκε ότι περίπου 4.000 αγόρια ευνουχίζονταν κάθε χρόνο με την ελπίδα μίας επιτυχημένης καριέρας στις ιταλικές όπερες.
Scalzi_by_FlipartΚαρικατούρα του 1724 που αναπαριστάνει τον Farinelli σε γυναικείο ρόλο, από τον Pier Leone Ghezzi.
Που όμως γινόντουσαν όλοι αυτοί οι ευνουχισμοί; Κατ’ αρχήν, η εκκλησία εξ αρχής καταδίκασε τον ευνουχισμό για χάρη της μουσικής, τιμωρώντας τους παραβάτες με αφορισμό. Άρα, οι χώροι ευνουχισμού, όπου υπήρχαν, έπρεπε να παραμένουν άγνωστοι για το ευρύ κοινό, κάτι που κατάφεραν σε εξαιρετικό βαθμό. Μάλιστα, όταν ο ιστορικός μουσικής Charles Burney ξεκίνησε ένα ταξίδι για να εντοπίσει τις τοποθεσίες αυτές, γύρισε άπρακτος: «Στο Μιλάνο μου είπαν ότι βρίσκονται στη Βενετία, στη Βενετία ότι βρίσκονται στη Μπολόνια, όμως στη Μπολόνια διέψευσαν το γεγονός και με στείλανε στη Φλωρεντία, από τη Φλωρεντία στη Ρώμη, από τη Ρώμη με έστειλαν στη Νάπολι. Μου είχαν πει ότι στη Νάπολι υπάρχουν καταστήματα με την επιγραφή “Qui Si Castrano Ragazzi” [“Εδώ ευνουχίζουμε αγόρια!”], όμως δεν εντόπισα, μήτε άκουσα, τίποτα σχετικό στην πόλη.»
1749_eunuchΕυρωπαϊκή απεικόνιση Ευνούχου (1749).
Όμως, όσο γρήγορα και απότομα εμφανίστηκαν οι castrato, το ίδιο σύντομα έχασαν την αίγλη τους στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν και απρόσμενες αλλαγές στο γούστο του φιλόμουσου κοινού τους ώθησαν στο περιθώριο. Κάπως έτσι, σταδιακά απομακρύνθηκαν ακόμα και από τις εκκλησιαστικές χορωδίες, ενώ το 1878 ο Πάπας Λέων ο 13ος απαγόρευσε την πρόσληψη τους από την εκκλησία.
Τελικά, οι castrato άντεξαν μερικές δεκαετίες ακόμα, μιας και σε φωτογραφία της χορωδίας της Καπέλα Σιξτίνα το 1898 εμφανίζονται 6 εξ αυτών. Ο τελευταίος castrato της παπικής χορωδίας, ο Alessandro Moreschi, αποσύρθηκε επίσημα το 1913 και πέθανε 9 χρόνια αργότερα, αποτελώντας τον μοναδικό ευνούχο που έκανε ποτέ ηχογραφήσεις…
www.metafysiko.gr/?p=4582]http://www.metafysiko.gr/?p=4582[/url]
Τραγικο!! 
