Η χώρα μας για δεύτερη συνεχόμενη φορά έπαιρνε μέρος στη διοργάνωση. Όχι σαν κομπάρσος αυτή τη φορά αλλά σαν πρωταγωνιστής. Είχαν μεσολαβήσει οι επιτυχίες του ’87 και ’89 και ο στόχος ήταν η τετράδα! Όλα αυτά μέχρι την ημέρα που θα ταξίδευε η Εθνική μας στο Μπουένος Άιρες. Εκείνη την μέρα ο Νίκος Γκάλης αποφάσισε να μην μπεί στο αεροπλάνο. Είχε μεσολαβήσει ένας τραυματισμός σε μια προπόνηση στη Γλυφάδα και προτίμησε ο γκάνγκστερ (όχι του blog , ο original…) να μην ρισκάρει. Πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν τα οποία ακόμη και σήμερα δεν έχουν αποσαφηνιστεί. Ο Γ.Ραμπότας στο βιβλίο του αναφέρει :ο Γκάλης βρισκόταν στο πιο ψηλό σημείο της καριέρας του . Έβγαζε πρόγραμμα που δεν είχε βγάλει ποτέ, ακολουθούσε ρυθμούς που παλιά δεν άντεχε. Σε ταχύτητες, σε άλματα, σε έκρηξη. «Γιώργο θα πάρουμε μετάλλιο σίγουρα. Θα τους πατήσω!» δήλωνε. Στην προπόνηση τραυματίστηκε στην ποδοκνημική. Είχε πεταχτεί ένα κοκαλάκι και δεν μπορούσε καλά καλά να περπατήσει. Τόσο τρελαμένο δεν τον είχα δει ποτέ μου. Είχε πάθει παράκρουση που θα έχανε το τουρνουά! Ανέβηκε άρον άρον στη Θεσσαλονίκη για να ξεκινήσει αμέσως θεραπεία μήπως και προλάβει την Αργεντινή. Όταν τον επισκέφτηκε ο Κώστας Παρίσης (διακεκριμένος γιατρός) ο Νίκος του λέει . «Βρε συ Κώστα δεν μπορώ να πατήσω καλά το πόδι μου , που να πάω;» . «Νίκο η Εθνική σε χρειάζεται. Πρέπει να βοηθήσεις». Ο Νίκος του το ξέκοψε. «Κώστα όταν σου λέω δε μπορώ, δε μπορώ. Ξέρεις ότι το μυστικό μου ως μπασκετμπολίστα είναι το δυνατό πάτημα. Δεν πρόκειται να είμαι ο Γκάλης που ξέρετε , άρα δεν ωφελεί να έρθω». Έτσι η Εθνική ταξίδευε χωρίς τον μεγάλο της αστέρα…