τα μεμετια δε χρειαστηκε να ξεγελασουν το ΕΔΑΔ γιατι απλα ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΔΕ ΣΥΖΗΤΗΘΗΚΕ κατα τη διαδικασια! (το γραφει ΡΗΤΑ η αποφαση)
ΞΕΓΕΛΑΣΑΝ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΟΜΩΣ και εδωσαν και πατημα για το ανθελληνικο κρεσεντο τους,στα μαλακισμενα αριστερα κατακαθια που αυθαιρετα και διχως καμια αιτιολογηση επιμενουν πως εχει αναγνωριστει διεθνως τουρκικη μειονοτητα!
ΣΟΥΡΓΕΛΑ
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ
ΑΜΟΡΦΩΤΟΙ
ΑΠΛΥΤΟΙ
ΠΙΣΟΓΛΕΝΤΗΔΕΣ
ΤΟΥΡΚΟΛΑΓΝΟΙ
ΠΡΟΔΟΤΕΣ
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ∆ΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ∆ΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
ΠΡΩΤΟ ΤΜΗΜΑ
ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΙ κατά ΕΛΛΑ∆ΑΣ
(Προσφυγή αριθ. 26698/05)
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ
27 Μαρτίου 2008
Σε ό,τι αφορά τους στόχους του πρώτου προσφεύγοντος, όπως αυτοί
προκύπτουν από το καταστατικό του,
το ∆ικαστήριο σηµειώνει ότι τα εθνικά
δικαστήρια έκριναν ότι η αναφορά του όρου «τουρκικός» στον τίτλο και στο
καταστατικό του, καθώς και η αναφορά των ιδεωδών του Μουσταφά Κεµάλ
Ατατούρκ, αντέβαιναν στην δηµόσια τάξη. Ειδικότερα, το Εφετείο εκτίµησε ότι,
µέσω αυτών, το πρώτο προσφεύγον θεωρούσε τα µέλη του ως Τούρκους και όχι ως
«Μουσουλµάνους ελληνικής υπηκοότητας», όπως αναγνωρίζει η Συνθήκη της
Λωζάνης.
51.
Το ∆ικαστήριο εκτιµά ότι δεν είναι της αρµοδιότητάς του να αξιολογήσει
την σηµασία που δίνει το εναγόµενο Κράτος στα ζητήµατα που σχετίζονται µε την
µουσουλµανική µειονότητα στην ∆υτική Θράκη. ∆εν θεωρεί όµως ότι µόνον ο τίτλος
και η χρήση του όρου «τουρκικός» µέσα στο καταστατικό του πρώτου
προσφεύγοντος αρκούσαν, στην προκειµένη περίπτωση, για να εξαχθεί το
συµπέρασµα της επικινδυνότητας του σωµατείου για την δηµόσια τάξη. Το
∆ικαστήριο σηµειώνει στο σηµείο αυτό ότι τα εθνικά δικαστήρια δεν έθεσαν την
χρήση των όρων αυτών µέσα στο πλαίσιό της, έτσι όπως αυτό προκύπτει από το ίδιο
το καταστατικό του σωµατείου. Πράγµατι, ο σκοπός του επιδίκου σωµατείου, όπως
αναφέρει το καταστατικό του, συνίστατο στην προώθηση και την ανάπτυξη της
κουλτούρας των «Τούρκων της ∆υτικής Θράκης» και στην δηµιουργία δεσµών φιλίας
και αλληλεγγύης µεταξύ τους. Για την επίτευξη του στόχου αυτού, το σωµατείο είχε
επίσης θεσπίσει πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες. Κατά συνέπεια, από το
καταστατικό του πρώτου προσφεύγοντος προκύπτει ότι αυτό επεδίωκε ειρηνικούς
σκοπούς που στόχευαν στην ενίσχυση των πολιτιστικών δεσµών µεταξύ των µελών
µιας µειονότητας. Στο σηµείο αυτό, το ∆ικαστήριο σηµειώνει ότι έχει ήδη δεχθεί ότι
η εδαφική ακεραιότητα, η εθνική ασφάλεια και η δηµόσια τάξη δεν θα µπορούσαν να
απειληθούν από την λειτουργία ενός σωµατείου, ο σκοπός του οποίου είναι να
ευνοήσει τον πολιτισµό µιας περιοχής, ακόµη και αν στοχεύει επίσης εν µέρει την
προώθηση της κουλτούρας µιας µειονότητας. Η ύπαρξη µειονοτήτων και
διαφορετικών πολιτισµών µέσα σε µία χώρα συνιστά ιστορικό γεγονός που µία
δηµοκρατική κοινωνία θα πρέπει να ανέχεται, και ακόµη και να προστατεύει και να
υποστηρίζει σύµφωνα µε τις αρχές του διεθνούς δικαίου (πιο πάνω αναφερόµενη
Σιδηρόπουλος και λοιποί κατά Ελλάδας, σελ. 1615, § 41).
52. Εξάλλου,
δεν διαλανθάνει της προσοχής του ∆ικαστηρίου το γεγονός ότι
το πρώτο προσφεύγον είχε συσταθεί το 1927 µε τον τίτλο «Οίκος της τουρκικής
νεολαίας της Ξάνθης» και ότι, στην συνέχεια, το 1936, το Μονοµελές Πρωτοδικείο
Ξάνθης έκανε δεκτή την αίτησή του να τροποποιήσει την επωνυµία του σε
«Τουρκική Ένωση Ξάνθης». Το ∆ικαστήριο σηµειώνει επίσης ότι, τον καιρό εκείνο,
τα εθνικά δικαστήρια δεν διαπίστωσαν κάποιο στοιχείο, που να προκύπτει είτε από
τον τίτλο είτε από το καταστατικό του πρώτου προσφεύγοντος, ικανό να διαταρράξει
την δηµόσια τάξη. Επιπλέον, το πρώτο προσφεύγον συνέχισε, επί µισό αιώνα
περίπου, τις δραστηριότητές του χωρίς κανένα εµπόδιο µέχρι την διάλυσή του δια της
δικαστικής οδού το έτος 1983. Έτσι, δεν είναι χωρίς σηµασία ότι σε ολόκληρη την
διάρκεια της ύπαρξης του πρώτου προσφεύγοντος, τίποτα δεν άφηνε να φανεί ότι το
καταστατικό του απέκρυπτε διαφορετικούς στόχους και προθέσεις από εκείνους που
δήλωνε δηµοσίως.
53. Πράγµατι, το ∆ικαστήριο εκτιµά ότι, ακόµη και αν ο πραγµατικός και
µοναδικός σκοπός του σωµατείου ήταν να προωθήσει την ιδέα ότι στην Ελλάδα
υπάρχει µία εθνική µειονότητα, τούτο δεν θα µπορούσε να θεωρηθεί αφ’εαυτού ως
απειλή για µία δηµοκρατική κοινωνία, ακόµη περισσότερο αφού τίποτα µέσα στο
καταστατικό του σωµατείου δεν υποδήλωνε ότι τα µέλη του εκθείαζαν την προσφυγή
στην βία ή σε αντιδηµοκρατικά ή αντισυνταγµατικά µέσα.
54. Πρέπει εποµένως να εξεταστεί αν, την εποχή κατά την οποία διαλύθηκε το
πρώτο προσφεύγον, αυτό επιδιδόταν σε δραστηριότητες ικανές να προσβάλουν την
δηµόσια τάξη, την εδαφική ακεραιότητα ή να θέσουν σε κίνδυνο τις δηµοκρατικές
αξίες. Το ∆ικαστήριο σηµειώνει ότι το Εφετείο Θράκης είχε λάβει υπόψη ειδικότερα
ως σχετικά στοιχεία την συµµετοχή του προέδρου του πρώτου προσφεύγοντος σε
συνέδρια που οργανώθηκαν είτε από τις τουρκικές αρχές είτε από την «Οµοσπονδία
των Τούρκων της ∆υτικής Θράκης» και την δηµοσίευση µιας επιστολής σε µία
τουρκική εφηµερίδα αναφερόµενη στους «Τούρκους της ∆υτικής Θράκης». Το
εθνικό δικαστήριο είχε επίσης συµπεράνει ότι το πρώτο προσφεύγον παρουσίαζε την
µουσουλµανική µειονότητα της Θράκης ως µία «πολύ καταπιεσµένη τουρκική
µειονότητα».
55. Το ∆ικαστήριο θεωρεί ότι
ουδόλως µπορεί να εξαχθεί από τα στοιχεία
αυτά ότι το πρώτο προσφεύγον επιδιδόταν σε δραστηριότητες ικανές να
επαληθεύσουν το γεγονός ότι το πρόγραµµά του έκρυβε διαφορετικούς στόχους και
προθέσεις από εκείνους που δήλωνε δηµοσίως. Αντιθέτως, οι δραστηριότητες που
ελήφθησαν υπόψη από το Εφετείο Θράκης επιβεβαιώνουν µόνον το γεγονός ότι το εν
λόγω σωµατείο υποστήριζε µία µειονοτική συνείδηση, κάτι το οποίο δεν θα
µπορούσε αφ’εαυτού να δικαιολογήσει µία παρέµβαση στην άσκηση των
δικαιωµάτων που αναγνωρίζονται από το άρθρο 11 (βλέπε πιο πάνω αναφερόµενη
απόφαση Stankov et Organisation macédonienne unie Ilinden κατά Βουλγαρίας, § 97).
56. Επιπροσθέτως, δ
εν προκύπτει από την δικογραφία ότι ο πρόεδρος ή τα
µέλη του πρώτου προσφεύγοντος προσέφυγαν ποτέ στην βία, στην εξέγερση ή σε
οποιαδήποτε άλλη µορφή απόρριψης των δηµοκρατικών αρχών, γεγονός που θα
συνιστούσε ουσιώδες στοιχείο, το οποίο θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη (Parti de la
liberté et de la démocratie (ÖZDEP) κατά Τουρκίας [GC], αριθ. 23885/94, § 40,
CEDH 1999-VIII). Η πρόθεση να ανοιγεί δηµόσιος διάλογος για την τύχη και την
ταυτότητα ενός τµήµατος του πληθυσµού ενός Κράτους, όπως προκύπτει από τις
δραστηριότητες του προέδρου του πρώτου προσφεύγογοντος, δεν αρκεί για να
επιβληθεί σε ένα σωµατείο ένας περιορισµός τόσο ριζικός όπως η διάλυσή του.
Το
δικαίωµα της έκφρασης των απόψεών του µέσω της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι
(πιο πάνω αναφερόµενη απόφαση Stankov et Organisation macédonienne unie
Ilinden κατά Βουλγαρίας, § 97) και η έννοια της προσωπικής αυτονοµίας (βλέπε
Evans κατά Ηνωµένου Βασιλείου [GC], αριθ. 6339/05, § 71, CEDH 2007 - … - Pretty
κατά Ηνωµένου Βασιλείου, αριθ. 2346/02, § 61, CEDH 2002-III) υποδηλώνουν το
δικαίωµα εκάστου να εκφράζει, µέσα στο πλαίσιο της νοµιµότητας, τις πεποιθήσεις
του πάνω στην εθνική ταυτότητά του. Όσο εξοργιστικές και απαράδεκτες και να
µπορούν να φανούν στα µάτια των αρχών ορισµένες απόψεις ή όροι που
χρησιµοποιούνται, η διάδοσή τους δεν θα µπορούσε αυτοµάτως να θεωρηθεί µία
απειλή για την δηµόσια τάξη και την εδαφική ακεραιότητα µιας χώρας. Πράγµατι, η
ουσία της δηµοκρατίας υπάρχει στην ικανότητά της να επιλύει τα προβλήµατα µε
ανοιχτό διάλογο. Μέσα σε µία δηµοκρατική κοινωνία βασισµένη πάνω στην υπεροχή
του δικαίου, οι πολιτικές ιδέες που αµφισβητούν την καθεστηκυία τάξη και των
οποίων η υλοποίηση απαγορεύεται µε ειρηνικά µέσα πρέπει να έχουν µία επαρκή
δυνατότητα να εκφράζονται µέσω της άσκησης της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι
(πιο πάνω αναφερόµενη απόφαση Stankov et Organisation macédonienne unie
Ilinden κατά Βουλγαρίας, § 97). Αυτό απαιτούν οι αξίες που εµπεριέχονται σε ένα
δηµοκρατικό σύστηµα, όπως ο πλουραλισµός, η ανοχή και η κοινωνική συνοχή
(Ουράνιο Τόξο και λοιποί κατά Ελλάδας, αριθ. 74989/01, § 42, CEDH 2005-X
(αποσπάσµατα).
57. Υπό το φως των προεκτεθέντων,
το ∆ικαστήριο συµπεραίνει ότι οι εθνικές
αρχές υπερέβησαν την διακριτική ευχέρειά τους και ότι η διάλυση του πρώτου
προσφεύγοντος δεν ήταν αναγκαία µέσα σε µία δηµοκρατική κοινωνία.
Εποµένως, υπήρξε παραβίαση του άρθρου 11 της Σύµβασης.