Εντελώς off topic και δεν ξερω πως μου ηρθε.
Μες το μαύρο σκοτάδι
Μέγας άρχοντας είμαι
Μαύρος Χριστός
Που δε πιστεύει και δεν αγαπά
Άλλο μυστήριο
Δεν γνωρίζω
Πέρα από εκείνο της σάρκας
Μια ολέθρια υπερηφάνεια μέσα μου, λέει:
'Όντας Θεός δεν δύνασαι άνθρωπος να ΄σαι΄
Είμαι κι από τον κόσμο πιο πραγματικός
Γι αυτό και δεν ανέχομαι την ύπαρξη του
Σαν κάποιος άγιος γεμάτος μίσος
Τον κόσμο απεχθάνομαι,
Επειδή αυτό που είμαι -
Δίχως να νιώθω ότι είμαι αυτό ακριβώς -
Γνωρίζει πως ο κόσμος ανύπαρκτος είναι και απών
Γι αυτό και τον μισώ
Γι αυτό και γίνομαι καταστροφή
Ένας Θεός οργή
Κοιμήσου μεγάλε απαρηγόρητε της ζωής μες το σκοτάδι.
Μη θρηνείς… τίποτα δε διαρκεί πολύ.
Νιώθεις την παλάμη μου στο μέτωπο σου;
Κοιμήσου κι άσε τη νύχτα να ψιθυρίζει γλυκές αυταπάτες στην ψυχή σου.
Κοιμήσου, κοιμήσου κι εγώ θα σε νανουρίσω με τραγούδια πέρα από τον ουρανό.
Κι η μοναξιά σίγουρα θα σ΄αγαπήσει.
Προσώρας μου ανήκεις. Δικός μου είσαι.
Κοιμήσου, διώξε κάθε σκέψη, γιατί αν η σκέψη μαρτύριο είναι,
Κανένας δε μαρτύρησε όσο εσύ.
Θα σε τυλίξω με τον μανδύα που ύφανε για εσένα η οδύνη.
Η ζωή σε τρομάζει κι ο θάνατος δε σου χαμογελά.
Άσε, άσε το δικό μου στόμα να καλέσει μ΄ένα φιλί, ως τα χείλη μου,
Την δική σου ψυχή.
Και είδα ότι ο Θεός δεν είναι ένας και μοναδικός
Στις έσχατες αβύσσους ,
Διότι υπάρχουν άπειρα των απείρων άπειρα.
Όταν ο θνητός που στη γη κατοικεί
Ανακαλύπτει τον έναστρο ουρανό,
Μυριάδες άλλους κόσμους
Κι ό,τι στέκεται στο πολλαπλό άπειρο των όσων υπάρχουν,
Μια άβυσσος χάσκει στη συνείδησή του,
Μια πραγματικότητα μη ορατή
Ψύχει την αίσθηση της ύπαρξης του:
Άλλος του αποκαλύπτεται πως είναι…
Νύχτα, νύχτα βαθιά μας κυκλώνει,
Άμοιρος όποιος γνωρίζει πόσο δίχως βάθος είναι
Και πόσο δύσκολο είναι να τη δεις.
Στο ρυθμό της παραίσθησης στις φλέβες του το αίμα κυλά
Κι ένας καινούριος τρόμος τον κατέχει
Ο τρόμος του ίδιου του του εαυτού.
Από τον κόσμο που έρχομαι εγώ και
Και τούτο τον κόσμο τώρα εδώ,
Πες μου ποιος απ΄τους δυο,
Ποιος όνειρο και ποιος αλήθεια είναι;
Με δάκτυλα θλιμμένα υφαίνω σου
Μανδύες ερημιάς.
Υφαίνω σου ένα υφάδι ψέμα ζεστό,
Την ψυχή σου να θερμάνω
Από της διαύγειας την παγωνιά.
Υφαίνω, υφαίνω σου
Υφάδι μιας ζωής
Μαύρο, κατάμαυρο
Με χρυσαφιά στολίδια
Υφάδι μιας μέρας, υφάδι μιας νύχτας
Υφαίνω σου, υφαίνω
Με δάκτυλα αόρατα
Δάκτυλα θλιμμένα
Νήματα, νήματα, θάνατος, ηδονή και οδύνη.
