Μου φανηκε πολυ ενδιαφερον το κειμενο και αν και σπανια σχολιαζω θα σχολιασω εδω.παρεπιπτοντως ειναι σαββατοβραδο και για αλλο ενα βραδυ,θα κατσω στο δωματιο μου μπροστα απο το πισι.βασικα εδω και τρεις μηνες που απολυθηκα απο το στρατο δεν εχω βγει κανενα σαββατο βραδυ,εχω βγει εξω ελαχιστα γενικα.πραγμα που ειναι πολυ δυσκολο ψυχολογικα,να απολυεσαι απο το στρατο,μια μοναδικη μερα για τη ζωη καποιου αντρα στην ελλαδα,ωντας “ελευθερος” και αντι να κανεις κατι για να το γιορτασεις,να ευχαριστηθεις την ελευθερια σου,να ενταχθεις παλι στην κοινωνια,να κλεινεσαι παλι σε μια χειρορετη φυλακη,μια φυλακη οπου απο αυτην δεν απολυεσαι ποτε:του ευατου σου.
Καταρχας πιστευω υπαρχει ενα διαχωρισμος απο το να πας για τρεξιμο/ποδηλατο/αθλητισμο γενικα,καποιο αλλο χομπυ μονος σου,ειναι πραγματα που τα κανεις κατεγοχην μονος σου και δεν ειναι τιποτα φοβερο.το να πας ομως για καφε,για μπυρα μονος ειναι κατι το τελειως διαφορετικο.αυτα ειναι μερη κοινωνικοποιησης,η μπυρα,ο καφες,το ποτο απλα ειναι το συνοδευτικο και οχι ο αυτοσκοπος οταν πας σε τετοια μερη,ειναι μερη που εκει περα βρισκονται ατομα αποκλειστικα για να κοινωνικοποιηθουν με φιλους,γνωστους,ζευγαρια και το να παει εκει καποιος μονος του για να διαβασει και να κατσει μονος του μου φαινεται οτι δεν ταιριαζει με το χωρο.
και δεν μιλαω εκ του ασφαλους,απο την ηλικια των 15 ετων αρχισα να παιρνω το λεωφορειο απο την περιοχη μου το βραδυ και να κανω βολτες μονος μου στο κεντρο της αθηνας,ετσι αρχισα να μαθαινω τους δρομους του κεντρου και την κυκλοφορια με τα ΜΜΜ.
συγχρονως πηγαινα σε καποια λαιβ μονος μου.θυμαμαι μαλιστα πολλες φορες να εχει τελειωσει η συναυλια μετα τις 12,εγω να εχω χασει το τελευταιο λεωφορειο και να καθομαι επικινδυνες ωρες σε ηλικια 15 ετων μονος μου σε πλατειες του κεντρου της αθηνας να ερθει 5 το πρωι να παρω το λεωφορειο.στους γονεις μου ελεγε οτι θα παω καπου με καποια παρεα ή οτι ειμαι σε καποιον φιλο μου γιατι ντρεπομαι να τους πω οτι τριγυρναω μονος μου.
τοτε δεν μου εκανε και τοση αισθηση,αλλα πλεον το να συνανταω παρεες,ζευγαρια που πανε να διασκεδασουν,να γελανε,να κανουν πλακες,να συζητανε ενδιαφεροντα πραματα,να κανουν ενδιαφεροντα πραματα και εγω να τους προσπερναω στο δρομο ή να βρισκομαι διπλα τους με θλιβει και με μελαγχολει πολυ.
ακομα και οταν πηγαινα για να κανω ποδηλατο στο παρκο τριτση στο ιλιον,μονος μου και καθομουν με τις ωρες στα παγκακια του παρκου και ακουγα μουσικη και καπνιζα μελαγχολουσα απιστευτα και ηδη η σοβαρη καταθλιψη μου διογκονωταν.οποτε,οντας πλεον 24χρονων εχω αποδεχθει την μοναξια μου,οτι λογω του αγχους μου,των φοβιων μου,της ντροπαλοτητας μου ηταν και ειναι δυσκολο να γνωρισω και να κρατησω ατομο,νιωθω καλυτερα το να περναω αμετρητα σαββατοβραδα,καλοκαιρια,γιορτες στο δωματιο μου,μπροστα απο την υπολογιστη,την τηλεοραση η το κρεβατι παρα να εκθετω τον ευατο μου σε ακομη μεγαλυτερη μελαγχολια οντως διπλα-διπλα σε καταστασεις που δεν εχω την πολυτελεια να ζησω οπως μια ενδιαφερουσα παρεα.