πίπες.
υπάρχουν πάμπολες περιπτώσεις που ομάδες με 10 παίζουν καλύτερα τον αντιπαλο.
έτσι απέκλεισε η γιούβε του λίπι την μπάρτσα στην παράταση.
έτσι απέκλεισε η ιντερ το μουρίνιο την μπάρτσα πέρσι
έτσι κέρδισε η ιντερ του μουρίνιο τη μίλαν πέρσι και μάλιστα με 9.
έτσι πήρε ο παοκ χι φέτος απο την αεκ στο κύπελο.
ετσι κέρδισε πριν χρόνια ο γάβρος το νιονιο στη σμύρνη.
όταν είσαι συνολικά καλύτερος το 10 ή το 11 είναι πολλές φορές υπέρ σου.
μάλιστα ομάδες με ψυχολογία στο 10 αναπεξέρχονται καλύτερα και φορτώνουν την πίεση στον αντίπαλο.
στο μπάσκετ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΟΥΤΕ ΕΧΕΙ ΑΝΑΦΕΡΘΕΙ ΠΟΤΕ 4 να κερδίσουν 5.
Φυσικά και υπάρχουν πάμπολες περιπτώσεις, οι περισσότερες απο τις οποίες δεν παύουν να αποτελούν εξαίρεση.
Και συνήθως αυτό που λες συμβαίνει (να κερδίσεις με 10) όταν έτσι και αλλιώς υπάρχει μια διαφορά δυναμικής (ή τακτικής ή συγκέντρωσης) και επιπέδου ανάμεσα στις δυο ομάδες, είτε γενικά, είτε την συγκεκριμένη χρονική στιγμή και βραδιά. Αντίθετα, στις περιπτώσεις όπου το παιχνίδι είναι αμφίρροπο και κρέμεται απο μια κλοστή, όπου η έκβαση είναι εντελώς αβέβαιη, ή όπου οι δυο ομάδες περίπου ισοδυναμούν (ή ακόμα περισσότερο όταν η ομάδα με αριθμητική υπεροχή είναι καλυτερη) το να παίζεις με 11 εναντίον 10 είναι συνήθως καθοριστικό.
Η Γιούβε του Λίππι απέκλεισε την Μπάρτσα (του Άντιτς) με 10 γιατί ούτως η άλλως τότε ήταν καλύτερη, κυρίως απο άποψης τακτικής. Μην ξεχνάς οτι μιλάμε για την Μπάρτσα (και κυρίως την Γιούβε) της προηγούμενης δεκαετίας.
Για τον ίδιο λόγο η Ιντερ του Μουρίνιο διέλυσε (4-0) την Μίλαν με 9. Ήταν Αύγουστος του 2009, δεύτερη χρονιά του Μουρίνιο στην Ιντερ, και στην Μίλαν μόλις είχε αφιχθεί ο (όπως φάνηκε) λίγος Λεονάρντο, στην πρώτη του εμπειρία σαν τεχνικός. Αν είδες το συγκεκριμένο ματς θα θυμάσε οτι απο άποψης τακτικής, δεσίματος, κινήτρου, τεχνικής, ψυχολογίας, ομαδικότητας και συγκέντρωσης, η διαφορά εκείνο το βράδυ ήταν χαώδης. Η Ιντερ θα κέρδιζε και με ...6 (που λεει ο λόγος). Και φέτος έγινε κάτι παρόμοιο αλλά αντίστροφα. Η Μίλαν έσβησε την Ιντερ με 3-0 (έστω και αν η Ιντερ έπαιζε με 10 σχεδον σε όλο το β ημίχρονο) αλλά ήταν τέτοια η διαφορά που θα την κέρδιζε ακόμα και με 9 εναντίον 10.
Εδώ όμως μιλάμε για περιπτώσεις όπου το ματς είναι αμφίρροπο, μοιρασμένο, και οι ισορροπίες αβέβαιες. Εδώ μετράει πιό πολύ η αριθμητική υπεροχή. Όπου σπάει αυτό (και φυσικά υπάρχουν κ εδώ περιπτώσεις) μιλάμε για εξαίρεση.
Γι αυτό και δεν θα δεις ποτέ τον Μπουσκετς να βουτάει και να κρατάει το πρόσωπό του στο έδαφος για 5 λεπτά σε ματς Μπαρτσελόνα - Αλμερία. Θα το κάνει πάντα σε ντέρμπυ ή σε καθοριστικούς αγώνες Τσου Λου.
Η περίπτωση λοιπόν που αναφέρεις της Ιντερ του Μουρίνιο με την Μπαρτσα (όπου μάλιστα η Μπάρτσα ήταν καλύτερη σαν ομάδα ακόμα και με 11 εναντίον 11) το επιβεβαιώνει. Μετά τον αγώνα το κατόρθωμα της Ιντερ αντιμετωπίστηκε (οχι φυσικά απο τους απανταχού Μπαρτσελονο-πανηγυρτζήδες της τελευταίας 3ετίας) περίπου σαν ηρωικός άθλος.
Για τις άλλες περιπτώσεις που αναφέρεις, ουδέποτε ασχολήθηκα με το ελληνικό κλωτσοσκούφι και σίγουρα δεν θα αρχίσω τώρα. Τα ματς που λες δεν τα ξέρω και ούτε θέλω να τα μάθω. Στο πανάθλιο θέατρο του παραλόγου και της καφρίλας, όλα είναι πιθανά, και συνήθως μάλιστα για λόγους που λίγο έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο. Δεν μου λέει τίποτα.
Το να διαφωνούμε απλά και μόνο για να διαφωνούμε είναι κάθε άλλο παρά εποικοδομητικό, και το μόνο που συνεπάγεται είναι χάσιμο χρόνου για όσους γράφουν και κυρίως για όσους διαβάζουν. Δεν νομίζω οτι ισχυρίζομαι κάτι τόσο ακατανόητο ή εξωπραγματικό. Αν ερωτηθούν 1000 άσχετοι και μη (απο προπονητές μέχρι νοικοκυρές) για το αν είναι καλύτερο σε γενικές γραμμές να παίζεις με αριθμητική υπεροχή ή όχι, νομίζω πως οι 999 θα σου απαντήσουν πως φυσικά είναι καλύτερο. Ο ένας θα πει οχι μόνο απο πνεύμα αντιλογίας.
Για το μπάσκετ μην τα ξαναλέμε. Εννοείται οτι 4 εναντίον 5 δεν θα κερδίσουν ποτέ. Ήταν μόνο ένα παράδειγμα για να γίνει σαφής η έννοια της απόλυτης εκμετάλλευσης της κάθε σπιθαμής του χώρου, ακόμα και χωρίς μπάλλα, και στο ποδόσφαιρο. Όπως γίνεται κατα κόρον στο μπάσκετ. Πάμε παρακάτω.
ΥΓ Βέβαια ενδεχομένως να σου αρέσει αυτή η αναλογία με το μπάσκετ, μιας και ισοπεδώνει τον Μουρίνιο
Εγώ πάλι προτιμώ αυτόν τον παραλληλισμό
"Τα θηλυπρεπή καμώματα των διάφορων Αρμπελόα, Πουγιόλ, Αλόνσο, Πικέ, Αλμπιόλ, Βίγια και των εξ αγχιστείας «Ισπανών» τύπου Κριστιάνο Ρονάλντο τα έχουμε ζήσει στο πετσί μας σε αμέτρητες περιπτώσεις στους αγώνες των δικών μας ομάδων μπάσκετ με τις αντίστοιχες σπανιόλικες. Βουτιές, διαμαρτυρίες, ηλεκτροπληξίες, κουτοπονηριές, σαν παράσταση επαρχιώτικου θιάσου που αδικεί το ταλέντο του επειδή έχει μάθει να κλέβει το πορτοφόλι του θεατή πριν κερδίσει τον σεβασμό του."
"Μόνο αφελής θα τολμούσε να αμφισβητήσει την ανωτερότητα που οδήγησε τους Ισπανούς στις παγκόσμιες κορυφές του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ και πολλών άλλων αθλημάτων και μόνο φίλαθλος εθισμένος σε αυτή την (ελληνοπρεπέστατη) συμπεριφορά θα μπορούσε να συμπαθήσει τους εκλεκτούς εκφραστές της. «Ιδού ο Ναβάρο του ποδοσφαίρου», είναι η φράση που μου ανεβαίνει αυθόρμητα στα χείλη όποτε βλέπω στο γυαλί αυτόν τον Βίγια. Τη βραδιά του τελικού του Μουντιάλ είχα υψώσει τα μαύρα πανιά."
Για όσους έχουν παίξει και ασχολούνται και με το μπάσκετ εκτός απο το ποδόσφαιρο, οι πιρουέτες των Ισπανών και το "γύρω-γύρω-όλοι" γύρω απο τους διαιτητές, έχουν καταντήσει εξαιρετικά κουραστικά.