επειδή πολύς λόγος έγινε για τους διορισμούς τέκνων πολιτικών σε μετακλητές θέσεις (θέσεις δηλαδή οι οποίες ισχύουν για όσο καιρό ο πολιτικός έχει την θέση) και πολύ μπινελίκι άκουσα όταν είπα ότι κάθε πολιτικός έχει δικαίωμα να έχει δίπλα του ανθρώπους της απολύτου εμπιστοσύνης του διαβάστε και ένα άρθρο κάποιου φωτισμένου αριστερού (υπάρχουν και τέτοιοι)..
δημοσιεύτηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα "ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ" (μην μου πείτε ότι υποστηρίζει την δεξιά γιατι θα ουρλιάξω)..
Μια άλλη ανάγνωση
Πολύ μεγάλη κουβέντα έγινε καλοκαιριάτικα για την πρόσληψη ημετέρων στα γραφεία των βουλευτών. Όλοι όσοι έσπευσαν να σηκώσουν τόση σκόνη για τις επιλογές των αιρετών εκπροσώπων, που μόλις τον Ιούνιο αναδείξαμε, παρέλειψαν να αναφέρουν ότι έχουν το ρεπορτάζ εξ αιτίας της απόφασης της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου να αναρτώνται στο Δια-δίκτυο όλες οι δημοσιεύσεις στην «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως», που αφορούν τους πολιτικούς. Αυτό είναι μια κατάκτηση στη μάχη της διαφάνειας. Και αυτό πρέπει να το σημειώνουμε, όταν ασκείται τόσο σκληρή κριτική στο πολιτικό σύστημα, ότι κάτω και από την κοινωνική πίεση οι ίδιοι οι πολιτικοί αναγκάστηκαν να φέρουν στο φως τις αποφάσεις τους.
Η χλαπαταγή ξεκίνησε από την απόφαση του Βύρωνα Πολύδωρα να προσλάβει την κόρη του στο γραφείο του στη Βουλή, ως μετακλητή υπάλληλο. Θα μπορούσε κάλλιστα να είχε χρησιμοποιήσει τις γνωριμίες του για να την «χώσει» σε μια πιο καλοπληρωμένη θέση στον ιδιωτικό τομέα, όπου κανείς δεν θα του ασκούσε κριτική για νεποτισμό.
Προφανώς όμως ήθελε ένα άτομο εμπιστοσύνης δίπλα του. Όλοι αυτοί οι περιώνυμοι κονδυλοφόροι που πήραν τη ρομφαία για να αποκεφαλίσουν τους πολιτικούς που «βολεύουν» συγγενείς τους δεν έχουν ποτέ μεσολαβήσει για την καριέρα των παιδιών τους σε κανέναν; Δεν έχουν άραγε απευθυνθεί πουθενά για να βρει δουλειά κάποιος συγγενής ή φίλος; Και άραγε τα παιδιά των πολιτικών πρέπει να πέσουν στο «πυρ το εξώτερον»; Το πρόβλημα ήταν σοβαρό όταν οι μετακλητοί υπάλληλοι την τελευταία μέρα πριν κλείσει η Βουλή για εκλογές με μια μαζική και βιαστική απόφαση νομιμοποιούνταν στο Δημόσιο.
Σήμερα πια, που η λογική αυτή έχει καταργηθεί και οι μετακλητοί υπάλληλοι ακολουθούν τη μοίρα του πολιτικού και μένουν στην ανεργία αν δεν επανεκλεγεί, το να αποδεχτούν την πρόταση δεν σημαίνει και εξασφάλιση.
Και, επιτέλους, στο στενό επιτελείο του κάποιος πρέπει να έχει άτομα που να του εμπνέουν εμπιστοσύνη. Το πιο σοβαρό στοιχείο απ’ όλη αυτή τη φαρσοκωμωδία είναι ότι έγινε παρέμβαση του πρωθυπουργού, ο οποίος υπέκυψε στον επικοινωνιακό λαϊκισμό και με ανακοίνωσή του μάθαμε ότι κάλεσε μια ειδική ομάδα να εξετάσει πώς θα εξαιρεθούν οι συγγενείς των πολιτικών από τις θέσεις των μετακλητών. Οι γόνοι φίλων θα συμπεριλαμβάνονται άραγε στον αποκλεισμό; Και τι θα γίνει αν ένας μετακλητός υπάλληλος ερωτευτεί και νυμφευθεί την κόρη του εργοδότη του, όπως έγινε στην περίπτωση Τραγάκη; Θα απολύεται αμέσως μετά τον γάμο;
Είναι βέβαιο ότι η κοινωνία διατηρεί έναν άσβεστο θυμό για τους πολιτικούς, κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων, για τις ευθύνες τους στην κατάντια του τόπου και στην προσωπική τους εξαθλίωση. Αλλά είναι ανάγκη να συμφωνήσουμε αν θα πρέπει να έχουν συνεργάτες οι βουλευτές, αν θα πρέπει να υποβοηθούνται στο έργο τους ή πρέπει να καεί, να καεί το μπουρ...λο η Βουλή να τελειώνουμε.
φυσικά κάτι κονδυλοφόροι του μπου όπως νάτσοι, πόντικες, πορδόπαποι κλπ σπεύσαν να λοιδωρήσουν...
αλλά η μαλακία δεν πάει στα βουνά.. στα ζωάδια πάει...
