Η προσωπική μου οπτική είναι η εξής.
Δυστυχώς, η απουσία υποστηρικτικού περιβάλλοντος και η υπέρμετρη καταπίεση από τον κοντινό κύκλο προς ένα νέο άτομο, προκειμένου να είναι πάντα αρεστό, άριστο και όσο το δυνατόν τελειότερο, σε όσα υποκριτικά ορίζει κάθε εποχή η δήθεν άμεμπτη κοινωνία, δεν φέρνει θετικά μακροχρόνια αποτελέσματα.
Εννοώ ότι όταν καταπιέζεται ένας άνθρωπος περισσότερο από όσο αντέχει άλλα και από όσο η κοινή λογική επιτάσσει δημιουργεί απωθημένα, διαταραχές της προσωπικότητας και ανισορροπίες στην μετέπειτα πορεία ένταξης του στην κοινωνία.
Καλό λοιπόν είναι προς τον κάθε "απέναντι" μας, να δείχνουμε ανοχή και να ακούμε τις ανάγκες του. Αν εγώ είμαι αστροναύτης, δεν χρειάζεται να τρελάνω το παιδί μου να διαβάζει 25 ώρες την ημέρα, ώστε να γίνει αστροναύτης και εκείνο. Γιατί και να γίνει, θα έχει καταπιέσει τα θέλω του και τα όρια του, πράγμα που θα γίνει εμφανές σε βάθος χρόνου.
Πόσους ανθρώπους δε συναντούμε καθημερινά οι οποίοι μας φαίνονται "παράξενοι", μη λειτουργικοί, ακόμη και "διαταραγμένοι";
Σε όλες τις ενήλικες επιλογές τους απουσιάζουν όλοι εκείνοι οι κήρυκες περί τελειότητας της πρώιμης ζωής. Και ξέρετε τι είναι πιο ειρωνικό από όλα; Ότι αυτοί οι κήρυκες έφτασαν αυτούς τους ανθρώπους να μοιάζουν "παράξενοι", με επιλογές που δεν εξηγούνται με την κοινή λογική.
Κρίμα.
Πολύ κρίμα.