Greek Psycho
Μέλος
- Εγγρ.
- 14 Μαρ 2007
- Μηνύματα
- 85
- Like
- 0
- Πόντοι
- 0
Αγαπητοι συναδελφοι σας παραθετω ενα κειμενο που διαβασα και περιμενω της γνωμες σας.
AYTH EINAI H GENIA MAS (OUR GENERATION).........
> Μην κόψετε τις φλέβες σας πρωί-πρωί, αλλά......
>
> >Είσαι γύρω στα 30 (πάνω / κάτω μία πενταετία). Έχεις
σπουδάσει,
απέκτησες μεταπτυχιακό, μιλάς μία με δύο ξένες γλώσσες.
> >Όταν ήσουν 10 ετών, ήθελες να γίνεις
πιλότος/αστυνομικός/δάσκαλος.
> > Στα 15 σου, γιατρός/δικηγόρος/αρχιτέκτονας και στα 20, brand
manager/project manager/IT specialist.
> > Σήμερα και κοιτώντας το γραφείο όπου
δουλεύεις,συνειδητοποιείς
ότι καλύτερα να είχες μείνει στο αρχικό plan.
> > Πηγαίνεις γυμναστήριο (όποτε μπορέσεις, μία φορά το εξάμηνο),
κάνεις συχνά δίαιτες και διαβάζεις το
> >ζώδιό σου χωρίς να ντρέπεσαι γι' αυτό.
> > Έχεις διάφορα ενδιαφέροντα, σου αρέσει το έντεχνο, νιώθεις
καλλιεργημένος, διαβάζεις λιγότερο απ' όσο θα ήθελες,
> >βλέπεις Fame Story και πηγαίνεις σινεμά.
> > Σ! τη ντουλάπα σου έχεις ακόμη μερικά ξεχασμένα τεύχη του
Κλικ
και στη βιβλιοθήκη σου υπάρχουν βιβλία του
> > Μαρκές και του Ουμπέρτο Έκο.
> > > Έχεις πληθώρα cds, τα οποία σπανίως ακούς.
> > > Αγοράζεις τουλάχιστον δύο εφημερίδες κάθε Κυριακή (με
κριτήριο
το dvd) και αρχίζεις
> >την ανάγνωσή τους από τα ένθετα: πρώτα τα διαφημιστικά, μετά
τα
τηλεοπτικά, τα lifestyle και τέλος -αν προλάβεις-
> >ρίχνεις και μια ματιά στην εφημερίδα.
> >
> >Ξυπνάς κάθε πρωί με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και πίνεις
έναν
καφέ.
> >Ντύνεσαι. Βγάζεις από την πρίζα τον φορτιστή και βάζεις στην
τσάντα σου το
> >κινητό. Παίρνεις το αυτοκίνητο, το μετρό, το τρόλεϊ, το
λεωφορείο
και
> >πηγαίνεις στη δουλειά (την οποία δυσκολεύθηκες να βρεις, αλλά
τέτοια που
> >είναι, εύχεσαι να μην την είχες βρει), πίνεις έναν καφέ,
τσεκάρεις
το
> >e-mail σου, ανοίγεις το in.gr, διαβάζεις το Μετρόραμα κ! αι
την
AthensVoice, παίρνεις
> >κάνα τηλέφωνο, κουτσομπολεύεις με τους συναδέλφους,
χασμουριέσαι
κι αρχίζεις
> >να μελετάς νούμερα και να γράφεις αναφορές. Κατά τη διάρκεια
της
μέρας,
> >πετάγεσαι να πληρώσεις το κινητό, τη ΔΕΗ, την Tellas, τη δόση
για
το
> >αυτοκίνητο. Παίρνεις και μία τυρόπιτα. Όταν τη φας, αισθάνεσαι
ενοχές για
> >τις θερμίδες που απέκτησες, για τις κακές διατροφικές σου
συνήθειες, για τα
> >ευρώ που ξοδεύεις αλόγιστα σε σαχλαμάρες, για τα παιδάκια στο
Τζιμπουτί που δεν έχουν να φάνε.
> >
> >Σχολάς (γύρω στις 4, στις 5 ή ίσως και στις 7:30). Παίρνεις το
αυτοκίνητο,
> >το μετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και γυρίζεις πίσω πτώμα. Δεν
έχεις καμία
> >όρεξη να βγεις, αλλά για να μην σε πουν αντικοινωνικό
κανονίζεις
να
> >βρεθείς με την παρέα σου στην άλλη άκρη της πόλης, σε ένα
μπαράκι
πολύ κατώτερο από
> >το κουτούκι που βρίσκεται στη γωνία, ακριβώς δίπλα στο σ! πίτι
σου. Όταν
> >φθάσεις στο μπαράκι κι αφού ταλαιπωρηθείς να βρεις θέση να
παρκάρεις,
> >στριμώχνεσαι σε ένα τραπεζάκι ασφυκτικά τοποθετημένο ανάμεσα
σε
άλλα και
> >νιώθεις και χαρούμενος που βρήκες να κάτσεις. Εκνευρίζεσαι με
την
κάπνα,τη
> >μουσική, το γέλιο της κυρίας στο διπλανό τραπέζι, την αγένεια
της
> >σερβιτόρας και βεβαίως τον αδικαιολόγητα υπέρογκο λογαριασμό,
που
σου δημιουργείκαι
> >πάλι τους γνωστούς συνειρμούς για τα πεταμένα ευρώ και τα
παιδάκια
στο Τζιμπουτί.
> >
> >Είχες όνειρα. Ω ναι! Ήθελες να παντρευτείς, να κάνεις πολλά
παιδάκια καινα
> >αγοράσεις ένα μεγάλο σπίτι με θέα τη θάλασσα. Τωρα καλόμαθες
και
> >ανατριχιάζεις στη σκέψη και μόνο. Κοιτάς και την τελευταία
μισθοδοσία
> >σου και συμβιβάζεσαι, στην καλύτερη με πολιτικό γάμο, ένα
παιδί
και θέα στον
> >ακάλυπτο. Κορνιζάρεις και κρεμάς στον τοίχο, τα πτυχία που
είχαν
υποσχεθεί
> >να σε κάνουν b! rand manager/project manager/IT specialist.
Συμβιβάζεσαι με
> >την κακογουστιά, την αγένεια, την αναξιοκρατία, τη μαζικότητα.
> >Συμβιβάζεσαι με το έτερον ήμισυ, παρά το γεγονός ότι κατά
βάθος
είσαι
> >εγωιστής και θα ήθελες να είσαι πάντα από πάνω. Ας όψεται η
χαμηλή
αυτοεκτίμηση που σου
> >κληροδότησε το Κλικ, το Νίτρο, το 01, ο Ζαμπούνης, η
Πετρουλάκη, η
> >οικογένεια Φόρεστερ και όλος αυτός ο δήθεν υπέρλαμπρος κόσμος
της
> >χαλαρότητας, της ευδαιμονίας και της ευζωίας. Ξέρεις ότι δεν
είσαι
> >πανέξυπνος, πανέμορφος, επιτυχημένος, political correct.
Συμβιβάζεσαι και με
> >αυτό. Εντέλει, φθάνεις να συμβιβάζεσαι με τον συμβιβασμό.
> >
> >Συνειδητοποίησες ότι η γενιά σου έχαψε την παραμύθα που της
σερβίρανεοι
> >λογής-λογής Κωστόπουλοι. Την παραμύθα του χύμα, του εύκολου,
του
> >ωχαδελφισμού, της νέο-μαγκιάς. Κι ύστερα, ώσπου να το
συνειδητοποιήσεις.
> >μεγάλωσες!! «Μα δεν μπορεί ΕΓΩ ο επίδοξος brand
manager/project
manager/IT
> >specialist να είμαι ακόμη εδώ, στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στην
Πλατεία
> >Βικτωρίας» σκέφτεσαι. «Πότε θα πάω εκδρομές σε εξωτικούς
προορισμούς;
> Πότε θα μείνω σε εκείνο το ξενοδοχείο που μοιάζει με καράβι,
στο
Ντουμπάι;
> Πότε θα αγοράσω τηλεόραση plasma για να την εγκαταστήσω στο
playroom μου;
> Πότε θα μετακομίσω σε μεζονέτα στην εξοχή; Πότε θα βρω το χρόνο
να
διαβάσω όλα
> τα βιβλία που θέλω, να ταξινομήσω όλα τα άρθρα που έχω
κρατήσει, να
ακούσω
> >όλα τα cds που έχω αντιγράψει και να δω όλα τα dvds που έχω
συγκεντρώσει από τις
> >εφημερίδες; Ποιος θα μου πει πότε να επαναστατήσω επιτέλους;»
> >
> >Υπήρξαν γενιές που ανδρώθηκαν μέσα από ένδοξες επαναστάσεις.
Όλοι,
έφαγαν
> >τελικά τα μούτρα τους, αλλά τους έμεινε τουλάχιστον η ανάμνηση
ότι
> >αγωνίσθηκαν για κάτι. Λυπάμαι πολύ. Εσείς αγαπητέ μου είστε ο
πιο
αδύναμος
> >κρίκος. Η ιστορία σας κλήρωσε κι εσάς μία κάποια επανάσταση.
Την
> >επανάσταση του lifestyle και της τεχνολογίας. Είστε ένας
φρενήρης,
> >ανικανοποίητος καταναλωτής. Καλή σας νύχτα.
>
AYTH EINAI H GENIA MAS (OUR GENERATION).........
> Μην κόψετε τις φλέβες σας πρωί-πρωί, αλλά......
>
> >Είσαι γύρω στα 30 (πάνω / κάτω μία πενταετία). Έχεις
σπουδάσει,
απέκτησες μεταπτυχιακό, μιλάς μία με δύο ξένες γλώσσες.
> >Όταν ήσουν 10 ετών, ήθελες να γίνεις
πιλότος/αστυνομικός/δάσκαλος.
> > Στα 15 σου, γιατρός/δικηγόρος/αρχιτέκτονας και στα 20, brand
manager/project manager/IT specialist.
> > Σήμερα και κοιτώντας το γραφείο όπου
δουλεύεις,συνειδητοποιείς
ότι καλύτερα να είχες μείνει στο αρχικό plan.
> > Πηγαίνεις γυμναστήριο (όποτε μπορέσεις, μία φορά το εξάμηνο),
κάνεις συχνά δίαιτες και διαβάζεις το
> >ζώδιό σου χωρίς να ντρέπεσαι γι' αυτό.
> > Έχεις διάφορα ενδιαφέροντα, σου αρέσει το έντεχνο, νιώθεις
καλλιεργημένος, διαβάζεις λιγότερο απ' όσο θα ήθελες,
> >βλέπεις Fame Story και πηγαίνεις σινεμά.
> > Σ! τη ντουλάπα σου έχεις ακόμη μερικά ξεχασμένα τεύχη του
Κλικ
και στη βιβλιοθήκη σου υπάρχουν βιβλία του
> > Μαρκές και του Ουμπέρτο Έκο.
> > > Έχεις πληθώρα cds, τα οποία σπανίως ακούς.
> > > Αγοράζεις τουλάχιστον δύο εφημερίδες κάθε Κυριακή (με
κριτήριο
το dvd) και αρχίζεις
> >την ανάγνωσή τους από τα ένθετα: πρώτα τα διαφημιστικά, μετά
τα
τηλεοπτικά, τα lifestyle και τέλος -αν προλάβεις-
> >ρίχνεις και μια ματιά στην εφημερίδα.
> >
> >Ξυπνάς κάθε πρωί με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και πίνεις
έναν
καφέ.
> >Ντύνεσαι. Βγάζεις από την πρίζα τον φορτιστή και βάζεις στην
τσάντα σου το
> >κινητό. Παίρνεις το αυτοκίνητο, το μετρό, το τρόλεϊ, το
λεωφορείο
και
> >πηγαίνεις στη δουλειά (την οποία δυσκολεύθηκες να βρεις, αλλά
τέτοια που
> >είναι, εύχεσαι να μην την είχες βρει), πίνεις έναν καφέ,
τσεκάρεις
το
> >e-mail σου, ανοίγεις το in.gr, διαβάζεις το Μετρόραμα κ! αι
την
AthensVoice, παίρνεις
> >κάνα τηλέφωνο, κουτσομπολεύεις με τους συναδέλφους,
χασμουριέσαι
κι αρχίζεις
> >να μελετάς νούμερα και να γράφεις αναφορές. Κατά τη διάρκεια
της
μέρας,
> >πετάγεσαι να πληρώσεις το κινητό, τη ΔΕΗ, την Tellas, τη δόση
για
το
> >αυτοκίνητο. Παίρνεις και μία τυρόπιτα. Όταν τη φας, αισθάνεσαι
ενοχές για
> >τις θερμίδες που απέκτησες, για τις κακές διατροφικές σου
συνήθειες, για τα
> >ευρώ που ξοδεύεις αλόγιστα σε σαχλαμάρες, για τα παιδάκια στο
Τζιμπουτί που δεν έχουν να φάνε.
> >
> >Σχολάς (γύρω στις 4, στις 5 ή ίσως και στις 7:30). Παίρνεις το
αυτοκίνητο,
> >το μετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και γυρίζεις πίσω πτώμα. Δεν
έχεις καμία
> >όρεξη να βγεις, αλλά για να μην σε πουν αντικοινωνικό
κανονίζεις
να
> >βρεθείς με την παρέα σου στην άλλη άκρη της πόλης, σε ένα
μπαράκι
πολύ κατώτερο από
> >το κουτούκι που βρίσκεται στη γωνία, ακριβώς δίπλα στο σ! πίτι
σου. Όταν
> >φθάσεις στο μπαράκι κι αφού ταλαιπωρηθείς να βρεις θέση να
παρκάρεις,
> >στριμώχνεσαι σε ένα τραπεζάκι ασφυκτικά τοποθετημένο ανάμεσα
σε
άλλα και
> >νιώθεις και χαρούμενος που βρήκες να κάτσεις. Εκνευρίζεσαι με
την
κάπνα,τη
> >μουσική, το γέλιο της κυρίας στο διπλανό τραπέζι, την αγένεια
της
> >σερβιτόρας και βεβαίως τον αδικαιολόγητα υπέρογκο λογαριασμό,
που
σου δημιουργείκαι
> >πάλι τους γνωστούς συνειρμούς για τα πεταμένα ευρώ και τα
παιδάκια
στο Τζιμπουτί.
> >
> >Είχες όνειρα. Ω ναι! Ήθελες να παντρευτείς, να κάνεις πολλά
παιδάκια καινα
> >αγοράσεις ένα μεγάλο σπίτι με θέα τη θάλασσα. Τωρα καλόμαθες
και
> >ανατριχιάζεις στη σκέψη και μόνο. Κοιτάς και την τελευταία
μισθοδοσία
> >σου και συμβιβάζεσαι, στην καλύτερη με πολιτικό γάμο, ένα
παιδί
και θέα στον
> >ακάλυπτο. Κορνιζάρεις και κρεμάς στον τοίχο, τα πτυχία που
είχαν
υποσχεθεί
> >να σε κάνουν b! rand manager/project manager/IT specialist.
Συμβιβάζεσαι με
> >την κακογουστιά, την αγένεια, την αναξιοκρατία, τη μαζικότητα.
> >Συμβιβάζεσαι με το έτερον ήμισυ, παρά το γεγονός ότι κατά
βάθος
είσαι
> >εγωιστής και θα ήθελες να είσαι πάντα από πάνω. Ας όψεται η
χαμηλή
αυτοεκτίμηση που σου
> >κληροδότησε το Κλικ, το Νίτρο, το 01, ο Ζαμπούνης, η
Πετρουλάκη, η
> >οικογένεια Φόρεστερ και όλος αυτός ο δήθεν υπέρλαμπρος κόσμος
της
> >χαλαρότητας, της ευδαιμονίας και της ευζωίας. Ξέρεις ότι δεν
είσαι
> >πανέξυπνος, πανέμορφος, επιτυχημένος, political correct.
Συμβιβάζεσαι και με
> >αυτό. Εντέλει, φθάνεις να συμβιβάζεσαι με τον συμβιβασμό.
> >
> >Συνειδητοποίησες ότι η γενιά σου έχαψε την παραμύθα που της
σερβίρανεοι
> >λογής-λογής Κωστόπουλοι. Την παραμύθα του χύμα, του εύκολου,
του
> >ωχαδελφισμού, της νέο-μαγκιάς. Κι ύστερα, ώσπου να το
συνειδητοποιήσεις.
> >μεγάλωσες!! «Μα δεν μπορεί ΕΓΩ ο επίδοξος brand
manager/project
manager/IT
> >specialist να είμαι ακόμη εδώ, στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στην
Πλατεία
> >Βικτωρίας» σκέφτεσαι. «Πότε θα πάω εκδρομές σε εξωτικούς
προορισμούς;
> Πότε θα μείνω σε εκείνο το ξενοδοχείο που μοιάζει με καράβι,
στο
Ντουμπάι;
> Πότε θα αγοράσω τηλεόραση plasma για να την εγκαταστήσω στο
playroom μου;
> Πότε θα μετακομίσω σε μεζονέτα στην εξοχή; Πότε θα βρω το χρόνο
να
διαβάσω όλα
> τα βιβλία που θέλω, να ταξινομήσω όλα τα άρθρα που έχω
κρατήσει, να
ακούσω
> >όλα τα cds που έχω αντιγράψει και να δω όλα τα dvds που έχω
συγκεντρώσει από τις
> >εφημερίδες; Ποιος θα μου πει πότε να επαναστατήσω επιτέλους;»
> >
> >Υπήρξαν γενιές που ανδρώθηκαν μέσα από ένδοξες επαναστάσεις.
Όλοι,
έφαγαν
> >τελικά τα μούτρα τους, αλλά τους έμεινε τουλάχιστον η ανάμνηση
ότι
> >αγωνίσθηκαν για κάτι. Λυπάμαι πολύ. Εσείς αγαπητέ μου είστε ο
πιο
αδύναμος
> >κρίκος. Η ιστορία σας κλήρωσε κι εσάς μία κάποια επανάσταση.
Την
> >επανάσταση του lifestyle και της τεχνολογίας. Είστε ένας
φρενήρης,
> >ανικανοποίητος καταναλωτής. Καλή σας νύχτα.
>
