Αυτός ήταν ο Ζακ.
Είσαι γυναίκα σε λένε τσούλα/γκόμενα τάδε/σύζυγο τάδε/πρώην σύζυγο τάδε/ρουσφέτι/λεσβία/βίζιτα/πόρνη.
Είσαι αγόρι που δεν είσαι σαν τα άλλα στην τάξη, σε λένε αδελφή/φλώρο/μαμάκια/κότα/κρυφή/κορίτσι.
Είσαι LGBTQI σε λένε ανώμαλο/πούστη/άρρωστο/ψυχασθενή/κίναιδο/δεν-είσαι-γυναίκα/δεν-είσαι-άντρας/δεν-είσαι-κανονικός/δεν-είσαι-άνθρωπος/επικίνδυνο/ακατάλληλο-για-τη-δουλειά/αφύσικο/αντίχριστο.
Είσαι ο Ζακ Κωστόπουλος, όταν σε έχασαν οι αγαπημένοι σου ήσουν 33 ετών, καμιά φορά φόραγες τα πιο λαμπερά σου ρούχα κι οι φίλοι σε έλεγαν Ζάκι, σε λένε πρεζάκι/κλεφτρόνι/ληστή/μαχαιροβγάλτη/ανώμαλο/ποιος-ξέρει-τι-έκανε-εκεί/όλα-για-τη-δόση/μπλεγμένος/άρρωστος/ναρκομανής/ψυχάκι/πρεζακι/πρεζάκι/πρεζάκι/Ζάκι.
Κι ήσουν, τελικά, ένα κουβαράκι από σάρκα, κόκκαλα και αίμα στην οδό Γλαδστώνος και σε σκότωναν κάθε μέρα επι δυο μήνες.
Κάθε μέρα, επι δυο μήνες, ζούσε ο νεκρός κι όσοι τον αγαπούσαν τον διασυρμό του. Ένα λαϊκό δικαστήριο στο οποιο διάφοροι αποφάσιζαν πόσο πάει η ζωή του καθενός.
Γέμισαν οι εφημερίδες και οι τηλεοράσεις από ρεπορτάζ και απόψεις και αναλύσεις, έγραφαν κι έλεγαν πως είχε μαχαίρι (δεν είχε), πως λήστεψε (τι;), πως επιτέθηκε (σε ποιον;). Πως ήταν ένας ναρκομανής που είχε κάνει χρήση έλεγαν "αναφορές από την αστυνομία" (ποιες; πως;).
Επι δυο μήνες είχαν εντυπωθεί στο μυαλό μας σαν σκηνές από ταινία τα βίντεο με τον ξυλοδαρμό του, καρέ καρέ. Να τρέχει. Να βρίσκεται στο έδαφος. Να τον κλωτσάνε πισώπλατα πρώτα, μετά ενώ ήταν χάμω. Δυο τύποι στην Ομονοια πρώτα και μετά οχτω αστυνομικοί, οχτώ για να τον δέσουν λες και ήταν τριπλάσιος, το δύστυχο παιδί, από όσο ήταν το κορμί του.
Κι επι δυο μήνες έχοντας εμπεδώσει και μεταβολίσει όλη αυτή την αγριότητα, μια κοινωνία έπεσε πάνω με σπουδή να δικάσει το θύμα, να δικάσει τον Ζακ, να μη μάθει ποτέ κανείς ποιοι ήταν τελικά αυτοί οι δυο τύποι της Ομόνοιας, ποιος άφησε τον κοσμηματοπώλη να πλύνει τον τόπο του εγκλήματος, ποιοι είναι οι οχτω αστυνομικοί, τι είπαν στην ΕΔΕ τους, τα έκανε καλά το ΕΚΑΒ μετά, υπήρχε ελπίδα να σωθεί;
Τον δίκασαν τον Ζακ όπως δικάζουν κάθε μέρα τους ομοφυλόφιλους, τους τρανς, τους ανθρώπους με προβλήματα ψυχικής υγείας, ανθρώπους με αναπηρία, οροθετικούς, αλλοδαπούς, γυναίκες. Τους δικάζουν όσο ζουν, τους δικάζουν κι αφού πεθάνουν.
Είναι πιο ασφαλές στη χώρα αυτή να είσαι φασίστας από το να μοιάζεις αλλιώτικος.
Είναι πιο ασφαλές να δέρνεις αλλοδαπούς, μπορεί να εκλεγείς και βουλευτής ρε συ, αλλά αν είσαι γκει είναι ζήτημα αν εκλεγείς διαχειριστής στην πολυκατοικία.
Είναι πιο ασφαλές να είσαι νεοναζί σε μια δουλειά αν έχεις τα προσόντα και την εμφάνιση αλλά αν είσαι τρανς, δεν πα να 'χεις πέντε πτυχία και προσόντα, τη δουλειά δεν θα την πάρεις. Γιατί; Γιατί έτσι.
Τώρα με τον Ζακ μάθαμε ότι δεν θα σου επιτρέψουν να βρεις ησυχία και δίκιο ούτε στον θάνατο.
Κι όσο μερικοί θα χρησιμοποιούν τον φασισμό σαν φτηνό επιχείρημα μεταξύ αντιπάλων, όσο θα τον βγάζουν από το τσεπάκι σαν προσβολή στα πάνελ που τσιρίζουν, τόσο εμείς θα κοιμόμαστε ήσυχοι, οι νοικοκύρηδες, οι κανονικοί. Μέσα στη χαζή αφέλεια μας ότι όλα αυτά εμας μωρέ δεν μας αφορούν, ότι συμβαίνουν σε άλλους, νομίζοντας τα κουτά ότι άπαξ και αρχίσει να μπαίνει στο ζύγι η ζωή του οποιουδήποτε ανθρώπου ότι είναι των υπολοίπων εξασφαλισμένη.
Ότι μπορείς να ζεις ήρεμος ενώ άλλοι πεθαίνουν απανωτούς θανάτους στην Αθήνα.
*Ήταν ο Ζακ Κωστόπουλος και πέθανε στις 21 Σεπτεμβρίου 2018, στα 33 του, από ισχαιμικό που προκλήθηκε από πολλαπλά χτυπήματα που δέχτηκε από πολίτες και αστυνομικούς στο πεζοδρόμιο της οδού Γλαδστώνος στην Αθήνα. Ήταν ο Ζακ, για τους φίλους Ζάκι."
Θα πας καλά προβλέπω αν συμφωνείς στις αριστερίστικες μλκιες!
