Τι είναι οι εκλογές που θα γίνουν σε κάτι παραπάνω από ένα μήνα; Μια τεράστια κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μέσα στην οποία θα προσπαθήσει να αναβαπτιστεί ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.
Ναι, θα υπάρξει αναδιάταξη του κομματικού χάρτη. Ναι, θα υπάρξουν περισσότερα κόμματα στη Βουλή. Ναι, θα υπάρξουν πολιτικοί που δε θα εκλεγούν και νέοι που θα εκλεγούν για πρώτη φορά. Και κατά πάσα πιθανότητα, για πρώτη φορά μετά το 1989 και δεύτερη μετά το 1974 δε θα έχουμε αυτοδυναμία ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας.
Για δύο πράγματα, όμως, πρέπει να είμαστε βέβαιοι. Πρώτο, ότι σε κάθε περίπτωση θα έχουμε κυβέρνηση και μάλλον συγκυβέρνηση με τα ίδια χαρακτηριστικά της σημερινής. Δεύτερο, ότι η πολιτική είναι δεδομένη, σφραγισμένη στον ογκώδη τόμο του Μνημόνιου-2.
Γι’ αυτό και οι λεγόμενοι Μερκοζί παρακολουθούν απαθείς την προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων, αποφεύγοντας οποιαδήποτε δήλωση που θα μπορούσε να θεωρηθεί παρέμβαση στις εκλογές. Γι’ αυτό και ήταν πολλοί αυτοί που έσπευσαν να ψέξουν τον αδέξιο και φανατικό τεχνοκράτη Ματίας Μορς που εξέφρασε την ευχή να κερδίσουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και όχι οι «αντιμνημονιακοί» (τόσο καταλαβαίνει από πολιτική αυτό το «πράμα»).
Προς τι τότε οι εκλογές; Μα για να λειτουργήσουν σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όλους. Και βέβαια, για να ξαναμοιραστούν τα εξουσιαστικά μερίδια, με τη δύναμη της λαϊκής ψήφου.
Τι γυρεύουμε εμείς σ’ αυτό το στημένο παιχνίδι; Ποιος λόγος μας αναγκάζει να γίνουμε το νερό που θα γεμίσει την κολυμβήθρα του Σιλωάμ;
Δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος, εκτός από τη δύναμη της συνήθειας, εκτός από την ψευδαίσθηση της λαϊκής εξουσίας μέσω της ψήφου, εκτός από την προπαγάνδα διάφορων μαϊντανών που ανθίζουν σε κάθε εκλογική περίοδο κοσμώντας με τη χαρωπή παρουσία τους και τα βροντερά λογάκια τους το βούρκο του αστικού κοινοβουλευτισμού.
Είναι η πρώτη φορά που σε μια εκλογή η ψήφος (όπου κι αν δοθεί, ακόμα και στο συνδυασμό με την πιο επαναστατική ρητορική) θα είναι ψήφος αναβάπτισης του πολιτικού συστήματος, ψήφος που θα νομιμοποιήσει (έστω και καταψηφίζοντάς την) την ακολουθούμενη πολιτική.
Μόνο η ΑΠΟΧΗ θα απονομιμοποιήσει και το πολιτικό σύστημα και την ακολουθούμενη πολιτική, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα είναι εξίσου παθητική με την ψήφο, αλλά θ’ αποτελεί δέσμευση για αλλαγή πορείας, για ένταση της ταξικής πάλης, για επαναστατική πολιτική οργάνωση.
